ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 473

ใจของเสิ่นหรูเหลียนตึงเครียด และเขาก็หันกลับไปมองในทิศทางของไป๋ชิงหลิง

นางนั่งอยู่บนพื้น มือทั้งสองจับขาของนางที่ติดอยู่ในโคลน ขณะที่ลี่ว์อีกำลังใช้มือขุดโคลน และพยายามดึงเท้าของไป๋ชิงหลิงออกมา

แต่ทันทีที่นางขยับขา ขาของไป๋ชิงหลิงที่ติดอยู่ในโคลนก็รู้สึกเจ็บปวดถึงกระดูก “ลี่วี อย่าขยับ ขาของข้าติดอยู่กับของมีคม”

เมื่อเสิ่นหรูเหลียนได้ยิน เขาก็ไม่สนใจคนในความมืดอีกต่อไป เขารีบกลับไปที่ข้างกายของไป๋ชิงหลิง นั่งยอง ๆ ดึงมือของลี่ว์อีออกจากแอ่งโคลน แล้วสะบัดไปข้าง ๆ

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเขา ไป๋ชิงหลิงก็กระซิบว่า “แม่ทัพเสิ่น……”

“ชาวบ้านแถวนี้ชอบวางกับดักสัตว์มาก พระชายาอาจได้รับบาดเจ็บจากกับดักสัตว์ที่ฝังอยู่ในดิน หากไม่เปิดกับดักสัตว์ ขาของพระชายาจะยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดกระดูกก็จะถูกบดขยี้ด้วยของมีคม”เสิ่นหรูเหลียนอธิบาย

หลังจากที่เขาพูดจบ มือทั้งสองข้างของเขาก็เปียกโชกไปด้วยโคลน

ข้าสัมผัสถึงโครงร่างของกับดักสัตว์ร้าย

เมื่อเขากำลังจะเปิดกับดักสัตว์ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองนางแล้วพูดว่า “พระชายา เมื่อกระหม่อมเปิดกับดักสัตว์ มันจะเจ็บเล็กน้อย แต่กระหม่อมสัญญา มันจะไม่ทำให้ท่านเจ็บปวดมากเกินไป”

“อืม” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า

เมื่อเสิ่นหรูเหลียนเห็นใบหน้าที่สงบในคืนที่มืดมน หัวใจของเขาก็เต้นแรงเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็ดึงกับดักของสัตว์ร้ายออกไปด้วยมือของเขา

ขาของไป๋ชิงหลิงถอดออกจากกับดักสัตว์ทันที แต่จุดที่กับดักสัตว์ผ่านไปนั้น เต็มไปด้วยเลือดที่หยดลงมา……

ลี่ว์อีคุ้นเคยกับความมืด นางเห็นขาที่เปื้อนเลือดของไป๋ชิงหลิงได้อย่างรวดเร็ว และร้องออกมาอย่างเป็นกังวล : “พระชายา ขาของท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส”

ไป๋ชิงหลิงพยุงขาที่บาดเจ็บของนาง นางหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “อย่าตกใจ ไปเอาแผ่นแสงที่ข้าให้เจ้าไปออกมา รักษาอาการบาดเจ็บแล้วค่อยเดินทางต่อ”

“แต่ขาของพระชายา เดินต่อไปไม่ได้แล้ว……”

“อย่าพูดมาก รักษาขาของนางก่อน” เสิ่นหรูเหลียนพูดอย่างฉุนเฉียว

ลี่ว์อีจ้องมองไปที่เสิ่นหรูเหลียนด้วยน้ำตาคลอเบ้า จากนั้นหยิบแผ่นแสงและร่มพับออกมาจากกล่องยา แล้วยื่นร่มให้เสิ่นหรูเหลียน “กางมัน แล้วจับไว้ ป้องกันพระชายาจากสายฝนทีเจ้าค่ะ”

“ข้างหน้ามีบ้านร้างอยู่หลังหนึ่ง เราไปที่นั่นกันถอะ” เสิ่นหรูเหลียนกางร่ม แล้วพูด

ครั้งนี้ไป๋ชิงหลิงไม่ได้ปฎิเสธความเมตตาของเสิ่นหรูเหลียน นางรู้สึกได้ว่าขาของนางได้รับบาดเจ็บสาหัส และหากไม่รักษาให้ทันเวลา ขาของนางอาจจะใช้งานไม่ได้แล้ว

นางยืนขึ้นมือข้างหนึ่งจับลี่ว์อี และมืออีกข้างถือรากไม้ และเมื่อนางกำลังจะเดินไปข้างหน้า ทันใดนั้นเสิ่นหรูเหลียนก็ก้าวไปข้างหน้า และอุ้มนางจากทางด้านหลัง

ไป๋ชิงหลิงตะโกนเสียงดัง “อ๊ะ！”

เมื่อนางรู้สึกตัวว่าถูกชายหนุ่มอุ้มไว้ ไป๋ชิงหลิงพยายามดิ้นรนอย่างรุนแรงและพูดต่อต้าน “เสิ่นหรูเหลียน ปล่อยข้าลง！”

“ข้าจะให้อิงเหลียนอุ้มข้า” หลังจากไป๋ชิงหลิงพูดจบ นางก็มองไปทางความมืด