ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 473

ใจของเสิ่นหรูเหลียนตึงเครียด และเขาก็หันกลับไปมองในทิศทางของไป๋ชิงหลิง

นางนั่งอยู่บนพื้น มือทั้งสองจับขาของนางที่ติดอยู่ในโคลน ขณะที่ลี่ว์อีกำลังใช้มือขุดโคลน และพยายามดึงเท้าของไป๋ชิงหลิงออกมา

แต่ทันทีที่นางขยับขา ขาของไป๋ชิงหลิงที่ติดอยู่ในโคลนก็รู้สึกเจ็บปวดถึงกระดูก “ลี่วี อย่าขยับ ขาของข้าติดอยู่กับของมีคม”

เมื่อเสิ่นหรูเหลียนได้ยิน เขาก็ไม่สนใจคนในความมืดอีกต่อไป เขารีบกลับไปที่ข้างกายของไป๋ชิงหลิง นั่งยอง ๆ ดึงมือของลี่ว์อีออกจากแอ่งโคลน แล้วสะบัดไปข้าง ๆ

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเขา ไป๋ชิงหลิงก็กระซิบว่า “แม่ทัพเสิ่น……”

“ชาวบ้านแถวนี้ชอบวางกับดักสัตว์มาก พระชายาอาจได้รับบาดเจ็บจากกับดักสัตว์ที่ฝังอยู่ในดิน หากไม่เปิดกับดักสัตว์ ขาของพระชายาจะยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดกระดูกก็จะถูกบดขยี้ด้วยของมีคม”เสิ่นหรูเหลียนอธิบาย

หลังจากที่เขาพูดจบ มือทั้งสองข้างของเขาก็เปียกโชกไปด้วยโคลน

ข้าสัมผัสถึงโครงร่างของกับดักสัตว์ร้าย

เมื่อเขากำลังจะเปิดกับดักสัตว์ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองนางแล้วพูดว่า “พระชายา เมื่อกระหม่อมเปิดกับดักสัตว์ มันจะเจ็บเล็กน้อย แต่กระหม่อมสัญญา มันจะไม่ทำให้ท่านเจ็บปวดมากเกินไป”

“อืม” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า

เมื่อเสิ่นหรูเหลียนเห็นใบหน้าที่สงบในคืนที่มืดมน หัวใจของเขาก็เต้นแรงเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็ดึงกับดักของสัตว์ร้ายออกไปด้วยมือของเขา

ขาของไป๋ชิงหลิงถอดออกจากกับดักสัตว์ทันที แต่จุดที่กับดักสัตว์ผ่านไปนั้น เต็มไปด้วยเลือดที่หยดลงมา……

ลี่ว์อีคุ้นเคยกับความมืด นางเห็นขาที่เปื้อนเลือดของไป๋ชิงหลิงได้อย่างรวดเร็ว และร้องออกมาอย่างเป็นกังวล : “พระชายา ขาของท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส”

ไป๋ชิงหลิงพยุงขาที่บาดเจ็บของนาง นางหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “อย่าตกใจ ไปเอาแผ่นแสงที่ข้าให้เจ้าไปออกมา รักษาอาการบาดเจ็บแล้วค่อยเดินทางต่อ”

“แต่ขาของพระชายา เดินต่อไปไม่ได้แล้ว……”

“อย่าพูดมาก รักษาขาของนางก่อน” เสิ่นหรูเหลียนพูดอย่างฉุนเฉียว

ลี่ว์อีจ้องมองไปที่เสิ่นหรูเหลียนด้วยน้ำตาคลอเบ้า จากนั้นหยิบแผ่นแสงและร่มพับออกมาจากกล่องยา แล้วยื่นร่มให้เสิ่นหรูเหลียน “กางมัน แล้วจับไว้ ป้องกันพระชายาจากสายฝนทีเจ้าค่ะ”

“ข้างหน้ามีบ้านร้างอยู่หลังหนึ่ง เราไปที่นั่นกันถอะ” เสิ่นหรูเหลียนกางร่ม แล้วพูด

ครั้งนี้ไป๋ชิงหลิงไม่ได้ปฎิเสธความเมตตาของเสิ่นหรูเหลียน นางรู้สึกได้ว่าขาของนางได้รับบาดเจ็บสาหัส และหากไม่รักษาให้ทันเวลา ขาของนางอาจจะใช้งานไม่ได้แล้ว

นางยืนขึ้นมือข้างหนึ่งจับลี่ว์อี และมืออีกข้างถือรากไม้ และเมื่อนางกำลังจะเดินไปข้างหน้า ทันใดนั้นเสิ่นหรูเหลียนก็ก้าวไปข้างหน้า และอุ้มนางจากทางด้านหลัง

ไป๋ชิงหลิงตะโกนเสียงดัง “อ๊ะ！”

เมื่อนางรู้สึกตัวว่าถูกชายหนุ่มอุ้มไว้ ไป๋ชิงหลิงพยายามดิ้นรนอย่างรุนแรงและพูดต่อต้าน “เสิ่นหรูเหลียน ปล่อยข้าลง！”

“ข้าจะให้อิงเหลียนอุ้มข้า” หลังจากไป๋ชิงหลิงพูดจบ นางก็มองไปทางความมืด

ไป๋ชิงหลิงแสดงท่าทีตกตะลึง และมองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

เสิ่นหรูเหลียนคว้าฟางหนึ่งกำมือบนพื้น แล้วพูดว่า “กระหม่อมจะจุดไฟ”

หลังจากพูดแล้ว เสิ่นหรูเหลียนก็ลุกขึ้น และทำความสะอาดบ้านไม้ที่รกร้าง

อิงเหลียนและลี่ว์อีมาถึงทีหลัง

ทั้งสองมายังข้างกายของไป๋ชิงหลิง และหลังจากสอบถามอยู่พักหนึ่ง

ลี่ว์อีก็เปิดกล่องยา อิงเหลียนหยิบยาสำหรับรักษาบาดแผล และเครื่องมือทางการแพทย์บางส่วนออกมา และไปที่ทางฝั่งของเสิ่นหรูเหลียน เพื่อช่วยทำความสะอาดสิ่งที่ตกค้างอยู่

ไม่นานหลังจากนั้นลี่ว์อี ก็ตัดมุมกางเกงของไป๋ชิงหลิงออก ถอดรองเท้าและถุงเท้าออก เผยให้เห็นข้อเท้าบวมแดงของไป๋ชิงหลิง……

ลี่ว์อีอ้าปากค้าง เงงยหน้ามองขึ้นไปที่ไป๋ชิงหลิง และพบว่าไป๋ชิงหลิงหลับไปแล้ว

หน้าผากของนางเต็มไปด้วยเหงื่อ และใบหน้าของนางซึ่งถูกอ๋องเฉินตบ ก็บวมขึ้นมา มองแล้วดูไม่ดีเลย

ดวงตาของลี่ว์อีเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และนางหลั่งน้ำตาอย่างเงียบ ๆ และรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของไป๋ชิงหลิง

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ชิงหลิงก็เริ่มมีไข้สูง……