ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 475

“ให้ท่านทำไม หม่อมฉันจะดูแลพระนางของเราอย่างดี……”

ก่อนที่ลี่ว์อีจะพูดจบ ทันใดนั้นลมแรงก็พัดเข้าปะทะหน้านาง ก่อนที่นางจะทันโต้ตอบ คอของนางก็ถูกลมสีแดงรัดคอจนแน่น

ด้วยเสียง “ปัง” ลี่ว์อีถูกผลักไปที่ผนังไม้ด้านหลังนาง จนทำให้เกิดเสียงดัง

ในเวลาเดียวกัน ไป๋ชิงหลิงที่อยู่ในอ้อมแขนของนาง ก็ถูกผลักออกไปเช่นกัน

ลี่ว์อีกรีดร้อง “พระนาง！”

หลังจากถูกฝ่ามือของเฮยเฟิงผลักออกไป ไป๋ชิงหลิงก็ค่อย ๆ ล้มลง อย่างคนไร้กระดูก

หรงเยี่ยมองและรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว กางมือของเขากอดไป๋ชิงหลิง จากนั้นพยุงร่างกายที่ร้อนของนาง แล้วนั่งลง

เขากอดไป๋ชิงหลิงอย่างแน่นหนา ราวกับว่าเขาพบสมบัติแล้ว และโต้ตอบกับลี่ว์อีด้วยเสียงแหบห้าว “นางเป็นของข้า ไม่มีใครสามารถพรากนางไปจากข้าได้ พานางออกไป”

เขาคำรามอย่างฉุนเฉียว

เฮยเฟิงควบคุมตัวลี่ว์อี และผลักนางออกจากบ้านด้วยตัวเอง

ลีว์อีหันหน้าไปมองหรงเยี่ย และเมื่อนางกำลังจะเดินออกจากบ้านไม้ นางพูดด้วยความโกรธ “ซื่อจื่อน้อยไปแล้ว ท่านอ๋องก็จากไปแล้ว พระชายาฝันร้ายอยู่ตลอด ท่านไม่ได้อยู่เคียงข้างในตอนที่พระนางลำบากที่สุด……”

“ปัง！” ประตูปิดลง

เสียงของลี่ว์อี ก็ถูกฝนกลบไว้เช่นกัน

หรงเยี่ยกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น ดวงตาสีแดงของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา และเขากระซิบด้วยเสียงที่สั่นเครือ “ชิงหลิง ข้าอยู่เคียงข้างเจ้า อยู่เคียงข้างเจ้ามาเสมอ”

ไป๋ชิงหลิงหลับตาทั้งสองข้าง เปิดและปิดริมฝีปากที่แตกของนาง แล้วพูดเสียงเบา “หรงเยี่ย เราแยกจากกันเถอะ！”

สติของชายหนุ่มหยุดชั่วคราว จิตใจของเขาว่างเปล่า

เขามองดูหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง ราวกับว่าหัวใจถูกฉีกออก และเขารู้สึกเจ็บปวด

เขาจูบคิ้วของนาง กดริมฝีปากบางของเขาแนบกับนางแล้วพูดเงียบ ๆ ตกลง!

คืนนั้น ไป๋ชิงหลิงยิ้มขณะหลับ

เมื่อตื่นขึ้น ก็เป็นเวลาเช้าแล้ว

นางไม่รู้ว่าหรงเยี่ยมาที่นี่ แต่คืนนี้เป็นการนอนหลับที่ดีที่สุด ที่นางมีนับตั้งแต่นางกลับมาเมืองหลวง

เพราะในความฝันมีเพียงนางและไป๋ชงเซิงเท่านั้น

นางและเซิงเอ๋อร์กลับไปที่หุบเขาเซียนไหลอีกครั้ง และใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลในหุบเขาเซียนไหลกับชิงอี ลี่ว์อี และจื่ออี

ไม่มีความวุ่นวายและข้อพิพาท การต่อสู้ของศาล มีเพียงสันติภาพตลอดชีวิต

“พระชายา ตื่นแล้วหรือเพคะ？” อิงเหลียนผลักประตูให้เปิดออกและเข้าไป เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นนั่ง นางจึงเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นวางไม้ค้ำยันในมือลง และนั่งยอง ๆ ต่อหน้าไป๋ชิงหลิง : “พระชายาเป็นอย่างไรบ้างเพคะ？”

ไป๋ชิงหลิง ขมวดคิ้วและถามว่า “ลี่ว์อีล่ะ？”