ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 476

“ขอบคุณ” ไป๋ชิงหลิงกินปลาต่อ

แต่นางกินมากเกินไปในครั้งเดียว ในตอนที่กินปลาก็เต็มท้องแล้ว และตอนนี้นางกินปลาครึ่งหนึ่งในคราวเดียว ทำให้นางอาเจียนออกมา

“อ้วก！”

“พระชายา！” ลี่ว์อีอุทานด้วยความตกใจ

เสิ่นหรูเหลียนรีบคว้าอาหารจากนางอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยสีหน้าน่าเกลียด “กินไม่ไหวก็ไม่ต้องกินแล้ว”

“ใช้เวลาเดินทางสองวันโดยไม่กินดื่ม ตอนนี้ขาและเท้าของข้าบาดเจ็บ จะมีเวลามากขนาดที่จะหยุดพักบนถนนเพื่อทำอาหารกินได้อย่างไร ถ้าวันนี้ไม่ผ่านภูเขาลูกนี้ ก็จะต้องรออีกวัน ไทเฮาและจักรพรรดิยังคงอยู่ที่วัดเต๋อหลินรอข้า” ไป๋ชิงหลิงเอื้อมมือไปคว้าปลาจากมือเขา

หัวใจของเสิ่นหรูเหลียนบีบรัด เขาคว้าปลาจากมือของนางแล้วโยนมันลงในถ่านโดยพูดว่า “ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องการกิน ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอดตายไปตลอดทาง ข้าไปก่อนล่ะ แล้วเจอกันตอนเที่ยง”

เขารู้ว่านางจะไม่ยอมรับม้าของนาง และจะไม่อนุญาตให้ใครหามนางไปที่วัดเต๋อหลิน ดังนั้นเขาจึงไม่พูดถึงมัน

เขาลุกขึ้นและมองไปที่อิงเหลียนและลี่ว์อี “ดูแลพระชายาให้ดี”

หลังจากพูดจบ เสิ่นหรูเหลียนก็เดินออกจากบ้าน ไม่นานหลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงเกือกม้าที่ดังมาจากข้างนอก

ไป๋ชิงหลิงพูดว่า “เราก็ไปกันเถอะ”

อิงเหลียนรีบหยิบไม้เท้าที่อ๋องหรงทำก่อนที่เขาจะจากไปและพูดว่า “พระชายา หม่อมฉันก็ทำไม้เท้าแบบเดียวกับที่ท่านให้ท่านอ๋องทุกประการ ท่านถือมันไว้ จะทำให้เดินทางสะดวกขึ้นเพคะ”

นางวางไม้เท้าไว้ใต้รักแร้ของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงคว้าไม้เท้า ดูแล้วพูดว่า “ทำได้ดีมากจริง ๆ ”

อิงเหลียนฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “ดูเยอะแล้ว ก็จะทำเป็นเองเพคะ พระชายาจะรู้สึกอย่างไรบ้าง มั่งคงไหมเพคะ”

ไป๋ชิงหลิงเดินไปสองสามก้าวขณะพยุงไม้เท้าไว้และพูดว่า “ดีมาก มีไม้เท้านี่ก็สามารถเดินไปที่วัดเต๋อหลินได้แล้ว”

ขณะที่นางพูด นางก็เดินออกจากบ้านไม้ด้วยไม้เท้า และระหว่างทาง นางก็ไม่ได้หยุดพัดเลย

ในตอนแรกก็รู้สึกเจ็บ แต่พอเดินนาน ๆ ก็รู้สึกชา และเจ็บน้อยลง

เมื่อคืนฝนตกทั้งคืนถนนบนภูเขาเดินไม่สะดวก แต่นี่เป็นเส้นทางที่สั้นที่สุด

และนางพบว่า ระหว่างทางมานี้ หมู่บ้านใกล้เคียงกลายเป็นหมู่บ้านร้าง และถึงแม้จะมีคนเหลืออยู่ ก็เป็นหญิงชรา

พวกนางถ้าไม่ตาบอด ก็หูหนวก！

นอกจากนี้ยังมีหญิงชราคนนี้ เห็นคนแปลกหน้าเดินผ่านหมู่บ้าน ทันใดนั้นก็รีบเข้ามาหยิบไม้กวาดแล้วตะโกนว่า “ออกไป ออกไป อย่าเข้ามาในหมู่บ้านนะ ไอ้พวกคนเลว คนเลว……”

“หยุดนะ！” อิงเหลียนรีบวิ่งไปหาไป๋ชิงหลิง คว้าไม้กวาดในมือของฮูหยินอาวุโสแล้วตะโกน

เมื่อหญิงชราเห็นว่าอิงเหลียนไม่สามารถเอาชนะได้ นางจึงปล่อยมือ แล้วก้าวถอยหลัง “พวกเจ้าหัวขโมย ขโมย ขโมย……”

“นางบ้าไปแล้วหรือไง” ลี่ว์อีถามด้วยความสงสัย

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วและนิ่งเงียบ

แต่นางได้ตรวจสอบหมู่บ้านอย่างระมัดระวัง

บ้านในหมู่บ้านนี้ดูไม่เหมือนถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลานาน แต่ว่า ในหมู่บ้านขนาดใหญ่ มักจะมีชายหนุ่มและหญิงสาวไม่มาก

ทันใดนั้นอิงเหลียนก็เงยหน้าขึ้นเพื่อมองไปในทางของไป๋ชิงหลิง สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม ไป๋ชิงหลิงหยิบเข็มเงินออกมาอย่างใจเย็น แล้วปักลงไปที่แขนของหญิงชรา

หญิงชรายกมือขึ้นสูงในอากาศและตัวแข็งทื่อทันที

หลังจากนั้นทันที หญิงชราหลายคนก็รีบวิ่งเข้ามา และไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “ลี่ว์อี ฝังเข็มให้พวกนาง”

“เพคะ” ลี่ว์อีหยิบเข็มเงินออกมาด้วยความตื่นตระหนก และหญิงชราเหล่านั้นก็รีบวิ่งเข้ามาหานางเช่นกัน นางก็ทำตามเทคนิคของไป๋ชิงหลิง และฝังเข็มเงินไปบนตัวหญิงชรา

จอบในมือของพวกหญิงชราล้มลงกับพื้นเสียงดัง “เคร้ง”

ไม่นาน หญิชราที่สูญเสียการควบคุมเหล่านี้ ก็ถูกไป๋ชิงหลิงและลี่ว์อีควบคุมโดยด้วยเข็มเงิน

และหญิงชราที่ถูกอิงเหลียนจับไว้ ก็ถูกไป๋ชิงหลิงฝังไว้เช่นกัน

ไป๋ชิงหลิงหยิบยาระงับประสาทออกมาจากกล่องยาแล้วพูดว่า “ฉีดยาให้พวกนาง ให้พวกนางสงบลงก่อน แล้วถามพวกนางว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นในหมู่บ้าน！”

“เพคะ” ลี่ว์อีหยิบยาระงับประสาทสองสามอย่างที่ไป๋ชิงหลิงเตรียมไว้ แล้วฉีดเข้าไปที่แขนของหญิงชรา

อิงเหลียนช่วยประคองไป๋ชิงหลิง และนั่งบนแผ่นหินขนาดใหญ่ข้างทาง จากนั้นก็กลับไปที่บ้าน และหยิบถุงน้ำให้ไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงดื่มน้ำไปสองสามจิบ และลี่ว์อีก็ฉีดยาระงับประสาทเสร็จแล้ว “พระชายา เสร็จแล้วเพคะ”

“ดึงเข็มเงินที่อยู่บนตัวของพวกนางออกมา และช่วยประคองพวกนางไปนั่งบนพื้นหญ้าตรงนั้น” ไป๋ชิงหลิงชี้ไปที่สนามหญ้าฝั่งตรงข้าม