ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 477

ไม่มีใครทำความสะอาดมานานแล้ว แถมมีหญ้าขึ้นเต็มไปหมด

ลี่ว์อีทำตามที่ไป๋ชิงหลิงสั่ง

อิงเหลียนช่วยพาคนแก่เดินไปที่สนามหญ้า

คนแก่พวกนี้ค่อยมีสติกลับมา

แต่คนในกลุ่มพวกเธอ ส่วนมากจะสติไม่ค่อยดี พวกเขามีแต่ความโกรธแค้น

เพราะฉะนั้นเวลาที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาในหมู่บ้านนั้น พวกเขาก็จะรีบหยิบอาวุธเพื่อไล่พวกเขา

และหญิงชราที่เพิ่งจะโจมตีไป๋ชิงหลิงไปนั้น ก็คือมาจากกลุ่มนี้แหละ ส่วนมากจะเป็นคนที่รู้เรื่องเข้าใจทุกอย่าง

เธอนั่งลงกับพื้น และร้องไห้ "หือหือ"...

“ลูกชายของข้า ตงเอ่อร์ของข้า หือ...”

“หญิงชรา พวกเราเฉาจิงคือคนที่ไปไหว้วัดเต๋อหลินมา พอดีว่าที่นี่คือท่านผ่าน ข้าขอรบกวนด้วย” ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างอ่อนโยน

หญิงชราอึ้งอยู่พักหนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง ร้องไห้และพูดว่า "เมื่อก่อนผู้หญิงคนนั้นก็พูดแบบนี้ จากนั้นก็ทำให้หมู่บ้านกลายเป็นนี้ ถ้าข้าไม่กลับมาจากข้างนอก พวกเขาก็อาจจะทิ้งข้าเหมือนพวกเขา เจ้าไม่ต้องมาโกหกข้า คนในหมู่บ้านนี้ที่ควรไปแล้วควรตายก็ไม่มีใครอยู่แล้ว ถ้าเจ้ายังจะเอาชีวิตคนแก่คนนี้ งั้นก็เอาไปเถอะ อยู่แบบนี้ก็ขอตายดีกว่า”

ลี่ว์อีกัดฟันพูดว่า "หญิงชรา พระชายาของเราใจดี จะไปฆ่าคนลงได้อย่างไร"

“พระชายาเหรอ?” หญิงชราตัวสั่นทันที

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าและพูดว่า "ใช่ ข้าคือพระชายาหรงเป็นภรรยาของท่านอ๋องหรง"

ทันทีที่พูดจบ คนแก่ข้างหลังสองคนข้างหญิงชราก็อ้วกออกมาเป็นเลือด จากนั้นร่างกายของพวกเขาก็ชักอย่างแรง

พอหญิงชราได้ยินเสียงจากข้างหลังเธอ เธอจึงหันไปมอง จากนั้นก็รีบไปพยุงหญิงชราอีกคนแล้วพูดว่า "อาฝู๋ เจ้าป่วยอีกแล้วเหรอ ไม่ต้องกลัวนะ เจ้ามีข้าอยู่ ถ้าเจ้าจะไปที่น้ำพุใต้ธรณีข้าก็จะไปกับเจ้า อย่ากลัวไปเลยนะ!"

“ข้าขอดูหน่อย!” ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืนทันที และเดินกกะเผลกไปหาหญิงชรา

หญิงชราเห็นว่าเธอกำลังเดินเข้ามา เธอจึงผลักออกอย่างแรง และพูดว่า "อย่ามานะ อย่ามาแตะต้องเธอ เธอเป็นญาติคนเดียวที่เหลือ ถ้าเจ้าจะฆ่าก็ฆ่าข้าแทน..."

ไป๋ชิงหลิงถูกเธอผลัก และล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ลี่ว์อีทนไม่ไหวจึงรีบไปพยุงเธอ จากนั้นก็หันไปด่าหญิงชราว่า "หญิงชรา เจ้าจะมากเกินไปแล้วนะ พระชายาหรงไม่ใช่คนที่มาทำร้ายเจ้านะ เจ้าไม่เห็นว่าเธอกำลังบาดเจ็บอยู่เหรอ เจ้ายังจะผลักเธออยู่ได้ มันเห็นได้ชัดเลยว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนเจ้าถูกวางยาพิษ พระชายาหรงของพวกข้าเป็นหมอปีศาจแห่งหุบเขาเซียนไหล ถ้าเจ้าไม่ให้เธอรักษา งั้นก็ถือว่าเป็นการสูญเสียของเจ้า พระชายาหรง พวกเราไม่ต้องไปสนใจพวกมันแล้ว”

ลี่ว์อีดึงไป๋ชิงหลิงถอยกลับมา

หญิงชราตกใจคำพูดของลี่ว์อี และมองไปที่ไป๋ชิงหลิงพร้อมกับน้ำตา "เจ้าคือ... หมอปีศาจงั้นเหรอ?"

“จริงแท้แน่นอน” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า จากนั้นตบหลังมือของลี่ว์อี แล้วพูดว่า “หญิงชรา ข้าเข้าใจความสูญเสียของท่าน ข้าก็เพิ่งเสียลูกชายไป ด้วยความจริงใจของข้า ข้าจึงเดินทางหลายพันไมล์ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อลูกชายของข้าจึงได้มาผ่านเส้นทางนี้ คนที่อยู่ข้างเจ้าคนนี้จะรอช้าไม่ได้แล้ว ให้ข้ารักษาได้ไหม”

ไป๋ชิงหลิงกลัวจะทำให้หญิงชราโกรธอีก ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าเดินเข้าไปทันที