ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 480

ไป๋ชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "เพคะ หม่อมฉันจะรอ"

ไม่นานหลังจากนั้น พระสนมเอกหรงก็ออกจากสถานที่นั้น ไป๋ชิงหลิงคุกเข่าลงและเดินขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อถึงเวลาที่เธอไปถึงยอดวัดเต๋อหลิน เข่าของไป๋ชิงหลิงก็เต็มไปด้วยเลือดแล้ว

เธอหันกลับไปมอง บันไดหินด้านล่างอยู่ตรงหน้าเธอ และถนนก็เปื้อนเลือดสีแดง

ทัศนคติของอิงเหลียนที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก

“พระชายา หม่อมฉันจะอุ้มท่านไว้บนหลังของหม่อมฉัน”

"ไม่จำเป็น" ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลงแล้วมองขาและเท้าของเธอ: "ไปกันเถอะ ยังมีปัญหาที่ใหญ่กว่าให้แก้ไข"

“ข้าน้อยและลี่ว์อีเป็นพยานทั้งคู่ เราจะไม่ยอมให้พระสนมเอกหรงสร้างเรื่องและใส่ร้ายพระชายา” อิงเหลียนยังคงบริสุทธิ์ในใจ เธอรู้สึกว่าการเห็นนั้นเชื่อได้

แต่หากพระสนมเป็นคนเรียบง่ายขนาดนั้น ผู้บริสุทธิ์จำนวนมากคงไม่ตายอย่างเปล่าประโยชน์

“หลังจากพบกับจักรพรรดิแล้ว จงตอบคำถามตามความจริง อย่าพูดอะไรที่ไม่จำเป็น และอย่าต่อสู้เพื่อข้า” เธอกลัวว่าอิงเหลียนและลี่ว์อีจะช่วยไม่ได้ เธอจึงพูดมากเกินไป

ในเวลานั้นหากทำให้จักรพรรดิขุ่นเคืองจะได้ไม่คุ้มเสีย

ลี่ว์อีพูดด้วยความโกรธ: "เห็นได้ชัดว่าพระสนมเอกหรงมาที่นี่เพื่อยั่วยุพระชายา นางยังมีหน้ามาบ่น ถ้าไม่ใช่เพราะนางพระชายาคงมาตั้งนานแล้ว และก็คงไม่ต้องรับโทษหนักเช่นนั้น”

เธอมองไปที่คราบเลือดบนชุดของไป๋ชิงหลิง หัวใจของเธอก็มีเลือดออกมาเช่นกัน

ไป๋ชิงหลิงคว้าหลังมือของลี่ว์อีแล้วพูดว่า "จำสิ่งที่ข้าพูดได้ไหม จะไม่มีใครถามเจ้า ไม่ต้องพูดอะไร เข้าใจหรือไม่"

ลี่ว์อีและอิงเหลียนมองหน้ากัน

ในที่สุดทั้งสองก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

พวกเขาไม่เข้าใจว่าไป๋ชิงหลิงกำลังปกป้องพวกเขา

หากเธอไม่ได้ก่ออาชญากรรมร้ายแรงที่นี่ จักรพรรดิก็จะไม่สามารถฆ่าเธอได้ แต่เขาสามารถโจมตีผู้คนที่อยู่รอบตัวเธอได้

ไม่มีการรับประกันว่าพระสนมเอกหรงจะไม่เอาเปรียบคนรอบข้างเธอ

ไป๋ชิงหลิงทนต่อความเจ็บปวด เดินเข้าไปในวัดทีละก้าว พระภิกษุในวัดนำทางไปยังหอซานไห่ของวัดเต๋อหลิน

แต่เธอไม่รู้ว่าตอนที่เธออยู่บนขั้นบันไดหิน มีนางกำนัลหลายคนมาทำความสะอาดเศษแก้วบนขั้นบันไดหิน

ทันใดนั้น เสิ่นหรูเหลียนก็วิ่งออกมาจากป่าใกล้เคียงและมัดนางกำนัลที่กำลังเก็บชิ้นส่วนไว้...

ไป๋ชิงหลิงก้าวเข้าไปในหอซานไห่

ห้องโถงเต็มไปด้วยผู้คน

สามีภรรยาอ๋องเฉิน สามีภรรยาอ๋องต้วน ไทเฮา จักรพรรดิเหยา และขุนนางอีกหลายคน

พระสนมเอกหรงอยู่หลังฉากในหอ หมอหลวงกำลังรักษาบาดแผลของเธอ

นางกำนัลเพียงมองดูและชี้ไปทางอิงเหลียนทันทีและพูดว่า: "แค่นั้นแหละเพคะ พระสนมของเรากล่าวว่า ฝ่าบาทได้มีคำสั่งไม่ให้ปล่อยให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำอยู่ในเมืองหลวง หม่อมฉันหวังว่าพระชายาหรงจะทรงให้ความสนใจมากขึ้น แล้วนางก็… พระสนมไม่ได้เตรียมตัวไว้ นางจึงเตะพระสนมลง กลิ้งตัวจากจุดกึ่งกลางไปยังด้านล่างของภูเขา โชคดีที่พระเจ้าทรงเห็น และช่วยชีวิตพระสนมไว้ได้เพคะ "

เจ้า... โง่เขลา!

ความโกรธที่ถูกระงับก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง

อิงเหลียนมองออกไปอย่างไม่เต็มใจและกัดฟันก่อนที่จะเปิดปากจะโต้แย้ง

เพราะไป๋ชิงหลิงไม่ยอมให้เธอพูดอะไร

จักรพรรดิเหยาตบโต๊ะอีกครั้ง: "ข้าสั่งจวนอ๋องเฉินไม่ให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ อยู่ในเมืองหลวงอีก ไป๋เจาเสวี่ย เจ้าไม่ฟังคำพูดของข้าหรืออ๋องเฉินจัดการให้เจ้า"

“เสด็จพ่อ ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำทำสิ่งใดผิดพลาดงั้นหรือ ถึงทำให้ฝ่าบาททรงรังเกียจได้ถึงเพียงนี้?” ทันใดนั้นไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกไม่คู่ควรกับทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่ติดตามหรงเยี่ยซึ่งไม่ใช่วีรบุรุษ ไม่ได้ติดตามเขามาทั้งชีวิตตั้งแต่เกิดจนตาย แต่วีรบุรุษไร้นามนี้ทำให้ประเทศมีเสถียรภาพ ตอนนี้ลดลงเหลือเพียงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเมืองหลวง ถูกทุกคนตะโกนและทุบตี

หากเขาทำเช่นนี้ เขาจะไม่กลัวที่จะทำให้หัวใจของหรงเยี่ยหวาดกลัว!

ถูกต้อง เขาสามารถฆ่าลูกชายของตัวเองได้ เขาจะใส่ใจความรู้สึกของคนได้อย่างไร

จักรพรรดิเหยามีอคติต่อไป๋ชิงหลิงแล้ว ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินว่าไป๋ชิงหลิงกำลังต่อสู้เพื่อทหารองครักษ์เหยี่ยวดำและเผชิญหน้ากับเขาตรงหน้า เขาตะโกนด้วยความโกรธ: "ไป๋เจาเสวีย นี่เป็นทัศนคติของเจ้าเมื่อพูดกับข้างั้นหรือ"

“เสด็จพ่อ ลูกไม่กล้า ลูกเพียงบอกความจริงเพคะ”

“เอาล่ะ ไม่กล้าหรือ” จักรพรรดิเหยาหรี่ตาลง หยิบถ้วยชาข้างๆ เขาแล้วทุบมันลงบนพื้นต่อหน้าไป๋ชิงหลิง