ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 481

มีเสียง “ปัง”

อิงเหลียนรีบวิ่งไปโดยสัญชาตญาณ เข้ากอดร่างของไป๋ชิงหลิงและใช้หลังของเขาเพื่อสกัดกั้นแรงระเบิดไม่ให้มีเศษชิ้นส่วนกระเด็นโดนนาง

เมื่อเห็นเช่นนี้ใบหน้าไทเฮาก็มืดลง เสียงนางเต็มไปด้วยความโกรธที่ยากจะควบคุม นางพูดอย่างสงบว่า “องค์จักรพรรดิยามนี้เราต้องค้นหาก่อนว่าใครผลักพระชายาหรงลงบันไดร้อยขั้น”

เหตุผลของจักรพรรดิเหยาถูกดึงกลับด้วยคำพูดของพระมารดา

เขามองอิงเหลียนอย่างดุเดือด จากนั้นจึงชี้ไปที่ลี่ว์อีที่กำลังคุกเข่าข้างมือซ้ายของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า “เช่นนั้นบอกข้าหน่อยสิ เกิดอะไรขึ้นที่บันไดร้อยขั้น”

ลี่ว์อีก้มหัวลงคำนับ จากนั้นเขาก็ตอบอย่างไม่ถ่อมตัวหรือเอาแต่ใจ “กราบทูลฝ่าบาท หลังจากไปถึงบันไดร้อยขั้น พระชายาหรงจะทำตามพระประสงค์ของฝ่าบาท นางเดินคลานเข่าไปตลอดทาง แต่เมื่อขึ้นไปได้ครึ่งหนึ่ง บ่าวและองครักษ์เหยี่ยวดำกับพระชายากลับต้องเห็นบันไดหินที่ปกคลุมไปด้วยเศษแก้ว”

“เศษแก้ว!” ท่านผู้เฒ่าเสิ่นเปล่งเสียงต่ำ

ใต้เท้าเว่ยที่อยู่ไม่ไกลขมวดคิ้วพร้อมลูบเคราของตน ดวงตาเขามองกระโปรงเปื้อนเลือดของไป๋ชิงหลิง

ไทเฮาถึงกับจ้องมองไปที่เข่าของไป๋ชิงหลิง แล้วก้มหน้าลงแล้วกล่าวว่า “เล่าต่อ”

“เพคะ” ลี่ว์อีตอบรับแล้วเล่าต่อ “บันไดสิบขั้นของบันไดร้อยขั้นนั้นถูกปกคลุมไปด้วยเศษแก้ว พระสนมเอกหรงอยู่บนนั้นได้แต่เฝ้าดู และพระสนมเอกยังกล่าวว่าเศษแก้วเหล่านั้นล้วนเป็นของขวัญที่นางจัดเตรียมไว้ให้พระชายาคุกเข่าเดิน...”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คนในหอซานไห่ก็รู้สึกหายใจไม่ออกอีกครั้ง

แม้แต่จักรพรรดิเหยายังรู้สึกเจ็บเข่าเมื่อได้ยินเรื่องนี้

แต่เขายังไม่แสดงสีหน้า ยังคงฟังลี่ว์อีต่อไปด้วยแข็งทื่อ

“พระชายาเดินผ่านบันไดสิบขั้นแล้วเข้าไปหาพระสนมเอก แต่พระสนมเอกกลับเตะพระชายาลงมา...”

“เจ้ากำลังพูดไร้สาระ!” จู่ๆ นางกำนัลที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็โต้กลับทันที

ไทเฮาหยิบถ้วยในมือโยนใส่นางกำนัล...

ถ้วยหล่นลงมาคลุมศีรษะนางกำนัลจนต้องกรีดร้อง ก่อนไทเฮาจะตะโกนด้วยความโกรธ “หุบปาก ยังไม่ถึงคราวเจ้าพูด”

เมื่อเห็นภาพนี้ลี่ว์อีกับอิงเหลียนก็เหงื่อออกมาก

ดูเหมือนพระชายาจะมีลางสังหรณ์เตือนล่วงหน้าให้อย่าพูดมาก

หากพวกเขาโต้เถียงกับนางกำนัลต่อหน้าจักรพรรดิเมื่อครู่นี้ พวกเขาอาจถูกโยนถ้วยชาใส่หัวเช่นกัน

ลี่ว์อีส่ายหัวแล้วบอกความจริงต่อไป “หลังจากพระชายาล้มลง บ่าวก็เห็นพระสนมเอกหรงล้มลงด้วย นี่คือสิ่งที่บ่าวเห็น ขอจักรพรรดิและไทเฮาทรงให้ความเป็นธรรมด้วยเพคะ”

หลังจากพูดจบ ลี่ว์อีก็เคาะหัวลงไปอย่างแรงอีกครั้ง

ทันใดนั้นพระเนตรของไทเฮาก็จ้องพระสนมเอกหรงอย่างเย็นชาด้วยสายตาจริงจัง

แต่จักรพรรดิเหยากลับเหลือบมองไป๋ชิงหลิงด้วยท่าทีที่น่าสงสัย แล้วกล่าวว่า “นางสารเลว เจ้าลากพระสนมลงไปจริงๆ”

“เสด็จพ่อ นั่นเป็นเพียงปฏิกิริยาสัญชาตญาณของลูก เมื่อสัมผัสได้ถึงอันตรายจึงเอื้อมมือไปกอดขาที่เสด็จแม่หรงใช้เตะโดยไม่รู้ตัว ลูกไม่ได้ตั้งใจ ทั้งยังลืมสิ้นว่ามีเศษแก้วอยู่ใต้เท้าลูก และเศษแก้วก็ทำให้ใบหน้าของเสด็จแม่หรงเสียโฉม”

ด้วยน้ำตาในดวงตาของไป๋ชิงหลิง ท่าทีของนางอ่อนลงมาก ไม่แข็งแกร่งเหมือนก่อนหน้า

ตรงกันข้ามเป็นพระสนมเอกหรง เมื่อนางได้ยินสิ่งที่นางพูดในภายหลัง หัวใจของนางก็เต็มไปด้วยความโกรธ “ไม่ใช่แบบนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นนางที่ผลักข้า”

หลังจากพูดจบ พระสนมเอกหรงก็คุกเข่าลงกับพื้นว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่เห็นเศษซากบนขั้นบันไดหินเลย หม่อมฉันไม่รู้ว่านางได้รับบาดเจ็บที่ขาตรงไหน นอกจากนี้ ยังมีองครักษ์เหยี่ยวดำเดินอยู่บนนั้นด้วย บันไดร้อยขั้นจะมีเศษแก้วชิ้นใหญ่ได้อย่างไร?”

“ถูกต้องแล้ว พระชายาหรง เจ้าต้องมีหลักฐานที่จะโกหก เจ้าจะใส่ร้ายเสด็จแม่ของข้าด้วยคำเดียวได้อย่างไร!” อ๋องต้วนลุกขึ้นยืนทันทีแล้วตะโกนด้วยความโกรธ

“ฝ่าบาท!” ในขณะนี้เสิ่นหรูเหลียนก็คว้านางกำนัลสองคนแล้วเดินเข้าไปในหอซานไห่

เขาผลักนางกำนัลทั้งสองไปข้างหลังไป๋ชิงหลิงอย่างแรง

ไป๋ชิงหลิงและพระสนมเอกหรงหันหน้าไปมองพร้อมกัน

ทันทีที่พระสนมเอกหรงเห็นนางกำนัลทั้งสอง สีหน้านางก็เปลี่ยนไปด้วยความตกใจ...