ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 482

จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“ฝ่าบาทยามกระหม่อมพาพระชายาหรงขึ้นไปบนภูเขา พบว่านางกำนัลทั้งสองทำตัวลับลับล่อล่อและยังมีเลือดอยู่บนบันไดร้อยขั้น กระหม่อมเดินไปถามก็พบว่ามีเลือดอยู่แล้ว ยามนั้นเองกระหม่อมเพิ่งมาทราบว่านางกำนัลทั้งสองนี้คือคนใกล้ชิดกับพระสนมเอกหรง ดังนั้นจึงนำตัวคนสองคนนี้มาหาพระสนมเอกหรง” เสิ่นหรูเหลียนพูดด้วยความเคารพ แต่ใบหน้าของเขาไม่มีสีหน้ามากนัก

พระสนมเอกหรงพูดอย่างสับสนว่า “แม่ทัพเสิ่นหมายความว่าอย่างไร? หรือนางกำนัลของข้าไม่สามารถลงเขาเพื่อซื้อของให้ข้าได้ หรือการที่ข้าต้องการส่งให้ไปทำสิ่งต่างๆ จะต้องไปรายงานแม่ทัพเสิ่นก่อน?”

เสิ่นหรูเหลียนรักษาท่าทางโค้งคำนับเอาไว้พร้อมกล่าวว่า “กระหม่อมเป็นผู้บัญชาการราชองครักษ์ มีหน้าที่ปกป้องจักรพรรดิและทุกคน พูดตามหลักเหตุผล ก่อนพระสนมจะส่งผู้คนลงจากเขา ท่านควรบอกกระหม่อมหรือคนรอบข้างกระหม่อมเพื่อป้องกันการเกิดเหตุร้ายขึ้น หากมีอะไรเกิดขึ้นกับใครสักคนเล่า? เช่นนี้กระหม่อมถึงจะจัดการได้ทันที”

จู่ๆ พระสนมเอกหรงก็พ่นเสียงดุว่า นางเหลือบมองไป๋ชิงหลิงที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วมองไปที่เสิ่นหรูเหลียน “ท่านกำลังปกป้องพระชายาหรงหรือท่านกำลังพยายามตบหน้าข้า? หากท่านปกป้องนางเช่นนี้ หรือแม่ทัพเสิ่นมีความสัมพันธ์อื่นใดกับพระชายาหรงใช่หรือไม่?”

“พระสนมเอกหรง!” ไทเฮาโกรธจัด

พระสนมเอกหรงกลั้นใจ นางหันมองจักรพรรดิเหยาด้วยสายตาราวผู้อ่อนแอที่หมดหนทาง “ฝ่าบาท หม่อมฉันเพียงส่งคนไปด้านล่างเพื่อซื้ออาหารให้ไม่ได้หรือ? หม่อมฉันได้ยินมาว่าขนมท้องถิ่นที่นี่มีชื่อเสียงมาก หม่อมฉันเพียงแค่อยากลอง”

จักรพรรดิเหยาเหลือบมองเสิ่นหรูเหลียนอย่างเฉียบแหลม จากนั้นจึงยกมือขึ้นชี้ไปที่นางกำนัลทั้งสอง เสียงพระองค์เต็มไปด้วยพลังของจักรพรรดิ “เจ้าเห็นอะไรบนบันไดร้อยขั้น?”

ทันทีที่นางกำนัลทั้งสองได้ยินคำถามของจักรพรรดิเหยา ร่างพวกนางก็สั่นสะท้านทันที พวกนางโน้มตัวลงกับพื้น อยากจะลดตัวตนของตนให้น้อยลง

จักรพรรดิเหยาคำรามใส่ทันที “พูดมา!”

นางกำนัลทั้งสองสะอื้นเบาๆ ก่อนที่นางกำนัลคนหนึ่งที่อยู่ทางซ้ายจะพูดตามความจริง “บ่าว...ยามบ่าวลงมาจากเขา บ่าวเห็นคราบเลือดไปจนถึงครึ่งยอดของบันไดร้อยขั้น ทั้งยังมีเศษแก้วอยู่เหนือครึ่งบันได ดังนั้นบ่าวและกู่เสวี่ยจึงรีบร้อยเข้าไปทำความสะอาดเศษแก้วร่วมกันเพคะ”

ใบหน้าพระสนมเอกหรงเปลี่ยนไปเล็กน้อยอีกครั้ง

คราวนี้ปฏิกิริยาของนางไม่ชัดเจนเท่ากับตอนที่นางเห็นนางกำนัลทั้งสองเมื่อครู่นี้

ไทเฮามองพระสนมเอกหรงอย่างเย็นชา “พระสนมสั่งให้ซื้อขนมอะไร?”

“โอเด้ง!”

“ถั่วเน่า!”

นางกำนัลทั้งสองพูดพร้อมกัน

แต่ชื่อขนมที่ทั้งสองพูดถึงนั้นแตกต่างกัน

จากนั้นทั้งสองก็แก้ไขอีกครั้ง

“เป็นถั่วเน่า!”

“โอเด้ง!”

“โอเด้งหรือถั่วเน่า?” ทันใดนั้นเสียงของไทเฮาก็คมชัดขึ้น

นางกำนัลทั้งสองไม่กล้าพูดต่อ ไทเฮาจึงตะโกนด้วยความโกรธ “ไม่รู้ชื่อขนมท้องถิ่น ยังกล้าบอกว่าขนมท้องถิ่นมีชื่อเสียงมาก ตื่นตระหนกจนดูไม่ออกว่าที่นี่อยู่ที่ไหน สถานที่อันเงียบสงบแห่งพุทธศาสนาถูกรบกวนโดยคนของเจ้า นอกจากนี้...”

ในเวลานี้ไทเฮาเงยหน้าขึ้นมองพระสนมเอกหรง “พระสนมเอกหรงยังบอกได้อย่างชอบธรรมว่านางไม่เห็นเศษแก้วบนบันไดร้อยขั้น เจ้าไม่เห็นหรือตาบอด?”

พระสนมเอกหรงตื่นตระหนกจนรีบปัดป้อง “เสด็จแม่ ยามลูกลงไป ลูกไม่เห็นจริงๆ เพคะ”

ไทเฮาทรงมีน้ำใจต่อจักรพรรดิเหยาเป็นอย่างมากจึงตรัสว่า “ข้าคิดว่าอาการบาดเจ็บของเจาเสวี่ยไม่อาจล่าช้าได้”

“ลากพวกนางสองคนออกไป เรื่องนี้จะมีการหารือกันในเบื้องต้น หมอหลวงจ้าว!” จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้วพร้อมตะโกนออกมา

หมอหลวงจ้าวเดินเข้ามาจากด้านนอกทันที

“ทำแผลให้พระชายาหรง” จักรพรรดิเหยากล่าว

ไป๋ชิงหลิงแสดงท่าทีขอบพระทัย แต่พระสนมเอกหรงไม่เต็มใจที่จะยอมรับ “ฝ่าบาท ใบหน้าของข้า...”

“พระสนมเอกหรงมีทางในลงแล้วเจ้าจงรีบลงมาเสีย อย่าทำให้ผู้อื่นต้องหัวเราะเยาะ” ไทเฮาทรงลุกขึ้นยืนช้าๆ เมื่อเดินผ่านพระสนมเอกหรง นางก็เหลือบมองอย่างเหยียดหยาม แล้วเดินไปหาไป๋ชิงหลิงก่อนประคองนางขึ้นจากพื้นดิน “เจาเสวี่ยลุกขึ้นเร็ว...”

“ขอบพระทัยเสด็จย่า” ไป๋ชิงหลิงกัดฟัน ทนต่อความเจ็บปวดที่เข่าอย่างรุนแรง แล้วลุกขึ้นยืน

แต่ทันทีที่นางลุกขึ้น นางก็รู้สึกปวดเข่า ขาของนางก็งอไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว

อิงเหลียนเอื้อมมือออกไปโอบนางไว้ทันทีแล้วพูดว่า “พระชายา ข้าน้อยจะแบกท่านไว้บนหลัง”

“ไม่จำเป็น” ไป๋ชิงหลิงส่ายหัวปฏิเสธ

ไทเฮาทอดพระเนตรขาของนางก็ทรงทราบว่าขานางได้รับบาดเจ็บสาหัส มีเลือดซึมทะลักอาภรณ์นางออกมา และเข่านางยังมีสีแดงสด

ดวงตาทุกคนจ้องมองเข่าของไป๋ชิงหลิง สีหน้าพวกเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย