ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 483

พระสนมเอกหรงช่างชั่วร้ายจริง ๆ ถ้าผู้หญิงแบบนี้ได้เป็นฮองเฮา วังหลังจะต้องมีอีกกี่คนที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

เมื่อพระสนมเอกหรงเห็นขาทั้งสองข้างของนาง แทบจะรอให้ไป๋ชิงหลิงตายไม่ไหวแล้ว

ใช่ ทำไมเมื่อครู่นี้นางไม่เตะผู้หญิงคนนี้จนตายไปเลยนะ

แต่กลับปล่อยหายนะนี้ไว้

แต่นางก็ไม่พ่ายแพ้ง่าย ๆ แบบนี้แน่นอน

พระสนมเอกหรงหรี่ตาทั้งสองข้าง แอบกัดลิ้นของตนเอง และหลังจากนั้นไม่นาน นางก็จับหน้าอกและพ่นเลือดออกมา

นางกำนัลร้องอุทานว่า “พระสนม พระสนม ……”

จักรพรรดิเหยาทอดพระเนตรเห็นแอ่งน้ำนองเลือดอยู่บนพื้น รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ อุ้มพระสนมเอกหรงที่โซเซไว้ในอ้อมแขน และตะโกนออกมาว่า “ลี่อี๋……”

“ฝ่าบาท……” พระสนมเอกหรงร้องเรียก และสลบไปในอ้อมแขนของเขาทันที

“หมอหลวง หมอหลวง……” จักรพรรดิเหยาตะโกน

หมอหลวงและหมอหญิงหลายคนเดินเข้ามาจากประตูทันที และรีบไปหาพระสนมเอกหรง

ไป๋ชิงหลิงหันหน้าไปมองพระสนมเอกหรงที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของจักรพรรดิเหยา พร้อมรอยยิ้มประชดบนริมฝีปาก

พระสนมเอกหรงเป็นฮองเฮา...ก็สมควรอย่างยิ่ง

วิธีการนี้ฉลาดจริง ๆ

เพียงแต่ถ้านางได้เป็นฮองเฮา เกรงว่าผู้คนมากมายที่วังหลัง ก็คงจะตื่นตระหนก

นางจะไม่ปล่อย ให้นางได้ในสิ่งที่ต้องการ！

นางได้รับการช่วยเหลือจากลี่ว์อีและอิงเหลียนให้ออกจากหอซานไห่

ทันใดนั้นหรงฉี่ก็หันศีรษะ จ้องมองไปที่แผ่นหลังของนางด้วยสายตาที่มืดมนและเย็นชา ด้วยเจตนาฆ่าที่พลุ่งพล่านในดวงตาของเขา……

ไป๋ชิงหลิงถูกไทเฮาจัดให้อาศัยอยู่ในเรือนของตนเอง และห้องนี้ก็อยู่ถัดไปสองห้อง

หมอหลวงจ้าวตามเข้ามา และพันผ้าพันแผลให้นาง

เมื่อไทเฮาเห็นเข่าที่เปื้อนเลือดของนาง ก็ก้มศีรษะลง และเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ทันใดนั้นเสียงสุนัขก็เห่าดังมาจากข้างนอก

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว และเห็นเสวี่ยหลางวิ่งเข้าประตูมาอย่างรวดเร็ว และมันก็เห่าใส่นายหญิง

“ไม่เจ็บ！” ไป๋ชิงหลิงลูบหน้าปลอบนางแล้วพูด: “มันคุ้มที่ท่านแม่จะทำสิ่งเหล่านี้ เซิงเอ๋อร์ไม่ร้องไห้”

“เพื่อท่านพี่หรือเปล่า？” ไป๋ซงเซิงถามทั้งน้ำตา

เสวี่ยหลางก็เห่าออกมาสองสามครั้งเช่นกัน

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองไทเฮา และพยักหน้าเบา ๆ สองสามครั้ง “แสดงความจริงใจ หัวใจของแม่สัมผัสกับสวรรค์ เมื่อพี่ชายของเจ้าขึ้นไปบนสวรรค์ เทพเจ้าบนสวรรค์จะปกป้องพี่ชายของเจ้าแทนแม่ เขาจะไม่ต้องถูกทรมานจากความเจ็บป่วยอีกต่อไป เซิงเอ๋อร์เด็กดี อย่าร้องไห้ ลงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของเจ้ากับลี่ว์อี เปลี่ยนเสร็จแล้วกลับมาหาแม่และเสด็จย่าทวดของเจ้าตกลงไหม？”

ไทเฮาหันศีรษะแล้วตรัสกับแม่นมอวี่อันว่า “อวี่อัน เจ้าไปช่วยดูองค์หญิงน้อยด้วย ในวัดมีผู้แสวงบุญมากมาย ”

“เพคะ！”

“ข้าไม่เอา ข้าอยากอยู่ที่นี่กับท่านแม่” จู่ ๆ ไป๋ซงเซิงก็กอดไป๋ชิงหลิงแน่น และพูดทั้งน้ำตาว่า “ท่านแม่ท่านโกหกข้า คนเลวทำให้ขาของท่านแม่ได้รับบาดเจ็บ มีคนจงใจวางชามบนขั้นบันไดหินแล้วให้ท่านแม่คุกเข่าแล้วเดินตามไป ท่านอย่าโกหก ข้า ข้าจะไม่ไปจากท่านแม่ ข้าอยากเห็นว่าท่านแม่จะไม่ได้รับบาดเจ็บจากคนเลวเหล่านั้นอีกต่อไป”

เมื่อนางลืมตาขึ้นก็มองไม่เห็นไป๋ชิงหลิง และทั่วทั้งจวนก็ไม่มีวี่แววของไป๋ชิงหลิงเลย

นางเริ่มไม่คุ้นเคยกับที่จวนท่านอ๋องนั้นมากขึ้นเรื่อย ๆ และแทบจะไม่ชอบอยู่ที่นั่นแล้ว จึงพาเสวี่ยหลางและเป่าลี่ว์ไปที่จวนติ้งเป่ยโหว และขอร้องให้ติ้งเป่ยโหวพาตนเองมาที่วัดเต๋อหลิน

ก็แค่อยากจะใช้โอกาสนี้ และไม่กลับมาเมืองหลวงอีก

“ข้าพาจิ่งหลินมาแล้ว ท่านแม่ เราไม่ต้องกลับเมืองหลวงกันแล้ว เราไปจากเมืองเฉาจิงกันเถอะ” นางหยิบตุ๊กตาปั้นดินเผาของหรงจิ่งหลินออกมาจากอกของเธอ แล้วยื่นให้ไป๋ชิงหลิง แล้วเงยหน้าขึ้นมองร้องไห้แล้วพูด “อย่างไรก็ตามเสด็จพ่อไม่ต้องการเราแล้ว……”