ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 483

พระสนมเอกหรงช่างชั่วร้ายจริง ๆ ถ้าผู้หญิงแบบนี้ได้เป็นฮองเฮา วังหลังจะต้องมีอีกกี่คนที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

เมื่อพระสนมเอกหรงเห็นขาทั้งสองข้างของนาง แทบจะรอให้ไป๋ชิงหลิงตายไม่ไหวแล้ว

ใช่ ทำไมเมื่อครู่นี้นางไม่เตะผู้หญิงคนนี้จนตายไปเลยนะ

แต่กลับปล่อยหายนะนี้ไว้

แต่นางก็ไม่พ่ายแพ้ง่าย ๆ แบบนี้แน่นอน

พระสนมเอกหรงหรี่ตาทั้งสองข้าง แอบกัดลิ้นของตนเอง และหลังจากนั้นไม่นาน นางก็จับหน้าอกและพ่นเลือดออกมา

นางกำนัลร้องอุทานว่า “พระสนม พระสนม ……”

จักรพรรดิเหยาทอดพระเนตรเห็นแอ่งน้ำนองเลือดอยู่บนพื้น รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ อุ้มพระสนมเอกหรงที่โซเซไว้ในอ้อมแขน และตะโกนออกมาว่า “ลี่อี๋……”

“ฝ่าบาท……” พระสนมเอกหรงร้องเรียก และสลบไปในอ้อมแขนของเขาทันที

“หมอหลวง หมอหลวง……” จักรพรรดิเหยาตะโกน

หมอหลวงและหมอหญิงหลายคนเดินเข้ามาจากประตูทันที และรีบไปหาพระสนมเอกหรง

ไป๋ชิงหลิงหันหน้าไปมองพระสนมเอกหรงที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของจักรพรรดิเหยา พร้อมรอยยิ้มประชดบนริมฝีปาก

พระสนมเอกหรงเป็นฮองเฮา...ก็สมควรอย่างยิ่ง

วิธีการนี้ฉลาดจริง ๆ

เพียงแต่ถ้านางได้เป็นฮองเฮา เกรงว่าผู้คนมากมายที่วังหลัง ก็คงจะตื่นตระหนก

นางจะไม่ปล่อย ให้นางได้ในสิ่งที่ต้องการ！

นางได้รับการช่วยเหลือจากลี่ว์อีและอิงเหลียนให้ออกจากหอซานไห่

ทันใดนั้นหรงฉี่ก็หันศีรษะ จ้องมองไปที่แผ่นหลังของนางด้วยสายตาที่มืดมนและเย็นชา ด้วยเจตนาฆ่าที่พลุ่งพล่านในดวงตาของเขา……

ไป๋ชิงหลิงถูกไทเฮาจัดให้อาศัยอยู่ในเรือนของตนเอง และห้องนี้ก็อยู่ถัดไปสองห้อง

หมอหลวงจ้าวตามเข้ามา และพันผ้าพันแผลให้นาง

เมื่อไทเฮาเห็นเข่าที่เปื้อนเลือดของนาง ก็ก้มศีรษะลง และเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ทันใดนั้นเสียงสุนัขก็เห่าดังมาจากข้างนอก

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว และเห็นเสวี่ยหลางวิ่งเข้าประตูมาอย่างรวดเร็ว และมันก็เห่าใส่นายหญิง