ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 498

“เสด็จพ่อ ทำไมท่านไม่พูดล่ะ？” เมื่อเห็นเขาอยู่ในอาการงุนงง ไป๋ชงเซิงก็ยกมือเล็ก ๆ ขึ้นแล้วบีบหน้าหรงเยี่ย

หรงเยี่ยกลับมามีสติอีกครั้ง แล้วพูดว่า “แม่ของเจ้ารู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ทั้งหมดเป็นเพราะนาง นางรู้สึกผิดและโศกเศร้ามาก”

รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋ชงเซิงค่อย ๆ หายไป

ดูเหมือนนางจะเข้าใจความทุกข์ทรมาณของหรงเยี่ย “เสด็จพ่อ ข้าขอโทษ ข้าโทษท่านแล้ว อันที่จริงช่วงนี้ ข้ากล่าวโทษท่านค่อนข้างมาก ”

“เซิงเอ๋อร์ ถ้าเจ้าบอกความรู้สึกของเจ้ากับเสด็จพ่อได้ เสด็จพ่อของเจ้าจะมีความสุขมาก” นั่นหมายความว่าเซิงเอ๋อร์จะไม่ตำหนิเขาอีกต่อไป จะไม่เหินห่างและเฉยเมยต่อเขา เหมือนวันที่เขาเพิ่งกลับมาจากเมืองหลวง

“แต่ข้าอยากให้เสด็จพ่อกับท่านแม่อยู่ด้วยกัน ข้าไม่อยากให้เสด็จพ่อออกไปล่องลอยอยู่ข้างนอก ท่านแม่มีสีหน้าเศร้าหมองตลอดทั้งวัน เสด็จพ่อ กลับมาเถอะ ท่านแม่นางต้องการท่านจริง ๆ นางใช้เวลาทุกคืนกล่อมข้านอน นางจะกอดเสื้อผ้าของท่านและแอบร้องไห้ นางไม่รู้ว่าข้าไม่ได้นอนหลับเลย เมื่อนางร้องไห้ ข้าก็หลับตาฟัง”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของไป๋ชงเซิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง

หรงเยี่ยอุ้มลูกไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น วางหน้าแนบกับหัวของเด็กแล้วพูดว่า “ตกลง เสด็จพ่อจะกลับจวนอ๋อง”

ไป๋ชงเซิงก็กอดหรงเยี่ยแน่น น้ำตาคลอเบ้า แต่บนหน้าของนางกลับมีรอยยิ้มอยู่

หลงฉีได้รับบาดเจ็บสาหัสและสลบไปแปดวัน เนื่องจากอาการบาดเจ็บสาหัส ไป๋ชิงหลิงจึงไม่แนะนำให้ย้ายหลงฉี กลับไปรักษาที่เมืองหลวงตอนนี้

ทุกคนทั้งหมดพักอยู่ที่วัดเต๋อหลินชั่วคราว

ในเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วัน วัดใหญ่ก็กลายเป็น “เมืองที่ว่างเปล่า” ไม่มีพระภิกษุ เห็นแต่กระดูก

สถานที่ที่พวกเขาฝังศพ ไม่เพียงแต่วิหารทองคำเท่านั้น

ยังมีศพบางส่วนในทะเลดอกไม้ที่ยังไม่ได้ถูกขุดขึ้นมา และบางศพก็เพิ่งเสียชีวิตไม่นาน

คดีนี้ถือเป็นคดีใหญ่ และทั้งเมืองหลวงและเมืองโดยรอบก็ล้วนทราบเรื่องนี้

เว่ยซือเฉิงขอให้จักรพรรดิเหยาติดประกาศ โดยขอให้ญาติของผู้สูญหายไปรายงานตัวต่อเจ้าหน้าที่ในจวนชุ่นเทียนหรือเมืองเล็ก ๆ

แต่มีเพียงไม่กี่คนที่แจ้งเรื่องจริง

เมื่อไป๋ชิงหลิงมาที่วัดเต๋อหลิน ก็เห็นคนชราในหมู่บ้าน และเล่าให้จักรพรรดิเหยาฟังอย่างละเอียด

จักรพรรดิเหยารีบส่งเจ้าหน้าที่ ไปตรวจสอบหมู่บ้านเหล่านั้น……

ตอนนี้ผู้คนทั้งหมดให้ความสนใจกับคดีนี้ ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิเหยาหรือเจ้าหน้าที่สืบสวนและจัดการเรื่องนี้ พวกเขาจะไม่กล้าละเลยย่างแน่นอน

ในตอนเย็นของวันที่แปด หรงฉีตื่นขึ้นมา และลี่ว์อีก็ไปที่ห้องของไป๋ชิงหลิงทันที เพื่อรายงาน “พระชายา อ๋องต้วนทรงฟื้นแล้วเพคะ”

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาของนาง ค่อย ๆ หันกลับมาพูดว่า “ไปดูหน่อยแล้วกัน”

“อ๋องต้วนเพิ่งรับสั่งมาว่าต้องการพบพระชายาเพคะ”

“อ๋องต้วนต้องการพบข้า？” น้ำเสียงของไป๋ชิงหลิงค่อนข้างเย็นชา

หรงฉียิ้ม และเจตนาร้ายที่มุมริมฝีปากของเขาก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เขายกมือขึ้นเพื่อปิดบริเวณที่บาดเจ็บ เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ข้าบอกว่า เจ้าอยากให้ลูกชายของเจ้าตายหรือ？”

“หรงฉี！” ไป๋ชิงหลิงตื่นขึ้นจากความฝัน พุ่งไปหาหรงฉี นางเอื้อมมือไปคว้าเสื้อผ้าของหรงฉีตะโกนด้วยความ โกรธว่า “ลูกชายของข้าไม่ตาย ลูกชายของข้ายังไม่ตายใช่ไหม เจ้าทำอะไรกับเขา ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน เจ้าจะทำอะไรกับเขา？”

“อึก……” ไป๋ชิงหลิงส่ายอย่างแรง จนหรงฉีรู้สึกเจ็บปวดที่บาดแผล เขาจับหน้าอก และไออย่างทรมานขึ้นมา เขาสะบัดมือของไป๋ชิงหลิงด้วยมืออีกข้าง แล้วพูดขณะไอว่า “ตราบใดก็ตามที่ข้า……แค่ก……แค่ก……ข้าตายแค่กแค่ก……”

ไป๋ชิงหลิงถูกเขาผลักล้มลงไป และล้มลงกับพื้น

เขากระอักเลือดออกมา เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นเช่นนี้ ก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หยิบยาออกมาและยัดเข้าไปในปากของหรงฉี แล้วใช้นิ้วของนางกดคางไว้

ยาที่ใส่เข้าไปในปากของหรงฉี ก็ไหลลงมาที่คอของเขาในเวลาอันสั้น

แม้ว่าอาการไอของเขาจะดำเนินต่อไป แต่มันก็ค่อย ๆ ลดลง

แต่อารมณ์ของไป๋ชิงหลิง ยังคงตื่นตระหนกมาก

นางยืนอยู่ตรงหน้าเขาและถามด้วยความโกรธว่า “เขาอยู่ที่ไหน ให้ข้าได้เจอกับเขาหน่อย！”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า……” หรงฉีเงยหน้าขึ้นเยาะเย้ย