ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 498

“เสด็จพ่อ ทำไมท่านไม่พูดล่ะ？” เมื่อเห็นเขาอยู่ในอาการงุนงง ไป๋ชงเซิงก็ยกมือเล็ก ๆ ขึ้นแล้วบีบหน้าหรงเยี่ย

หรงเยี่ยกลับมามีสติอีกครั้ง แล้วพูดว่า “แม่ของเจ้ารู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ทั้งหมดเป็นเพราะนาง นางรู้สึกผิดและโศกเศร้ามาก”

รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋ชงเซิงค่อย ๆ หายไป

ดูเหมือนนางจะเข้าใจความทุกข์ทรมาณของหรงเยี่ย “เสด็จพ่อ ข้าขอโทษ ข้าโทษท่านแล้ว อันที่จริงช่วงนี้ ข้ากล่าวโทษท่านค่อนข้างมาก ”

“เซิงเอ๋อร์ ถ้าเจ้าบอกความรู้สึกของเจ้ากับเสด็จพ่อได้ เสด็จพ่อของเจ้าจะมีความสุขมาก” นั่นหมายความว่าเซิงเอ๋อร์จะไม่ตำหนิเขาอีกต่อไป จะไม่เหินห่างและเฉยเมยต่อเขา เหมือนวันที่เขาเพิ่งกลับมาจากเมืองหลวง

“แต่ข้าอยากให้เสด็จพ่อกับท่านแม่อยู่ด้วยกัน ข้าไม่อยากให้เสด็จพ่อออกไปล่องลอยอยู่ข้างนอก ท่านแม่มีสีหน้าเศร้าหมองตลอดทั้งวัน เสด็จพ่อ กลับมาเถอะ ท่านแม่นางต้องการท่านจริง ๆ นางใช้เวลาทุกคืนกล่อมข้านอน นางจะกอดเสื้อผ้าของท่านและแอบร้องไห้ นางไม่รู้ว่าข้าไม่ได้นอนหลับเลย เมื่อนางร้องไห้ ข้าก็หลับตาฟัง”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของไป๋ชงเซิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง

หรงเยี่ยอุ้มลูกไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น วางหน้าแนบกับหัวของเด็กแล้วพูดว่า “ตกลง เสด็จพ่อจะกลับจวนอ๋อง”

ไป๋ชงเซิงก็กอดหรงเยี่ยแน่น น้ำตาคลอเบ้า แต่บนหน้าของนางกลับมีรอยยิ้มอยู่

หลงฉีได้รับบาดเจ็บสาหัสและสลบไปแปดวัน เนื่องจากอาการบาดเจ็บสาหัส ไป๋ชิงหลิงจึงไม่แนะนำให้ย้ายหลงฉี กลับไปรักษาที่เมืองหลวงตอนนี้

ทุกคนทั้งหมดพักอยู่ที่วัดเต๋อหลินชั่วคราว

ในเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วัน วัดใหญ่ก็กลายเป็น “เมืองที่ว่างเปล่า” ไม่มีพระภิกษุ เห็นแต่กระดูก

สถานที่ที่พวกเขาฝังศพ ไม่เพียงแต่วิหารทองคำเท่านั้น

ยังมีศพบางส่วนในทะเลดอกไม้ที่ยังไม่ได้ถูกขุดขึ้นมา และบางศพก็เพิ่งเสียชีวิตไม่นาน

คดีนี้ถือเป็นคดีใหญ่ และทั้งเมืองหลวงและเมืองโดยรอบก็ล้วนทราบเรื่องนี้

เว่ยซือเฉิงขอให้จักรพรรดิเหยาติดประกาศ โดยขอให้ญาติของผู้สูญหายไปรายงานตัวต่อเจ้าหน้าที่ในจวนชุ่นเทียนหรือเมืองเล็ก ๆ

แต่มีเพียงไม่กี่คนที่แจ้งเรื่องจริง

เมื่อไป๋ชิงหลิงมาที่วัดเต๋อหลิน ก็เห็นคนชราในหมู่บ้าน และเล่าให้จักรพรรดิเหยาฟังอย่างละเอียด

จักรพรรดิเหยารีบส่งเจ้าหน้าที่ ไปตรวจสอบหมู่บ้านเหล่านั้น……

ตอนนี้ผู้คนทั้งหมดให้ความสนใจกับคดีนี้ ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิเหยาหรือเจ้าหน้าที่สืบสวนและจัดการเรื่องนี้ พวกเขาจะไม่กล้าละเลยย่างแน่นอน

ในตอนเย็นของวันที่แปด หรงฉีตื่นขึ้นมา และลี่ว์อีก็ไปที่ห้องของไป๋ชิงหลิงทันที เพื่อรายงาน “พระชายา อ๋องต้วนทรงฟื้นแล้วเพคะ”

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาของนาง ค่อย ๆ หันกลับมาพูดว่า “ไปดูหน่อยแล้วกัน”

“อ๋องต้วนเพิ่งรับสั่งมาว่าต้องการพบพระชายาเพคะ”

“อ๋องต้วนต้องการพบข้า？” น้ำเสียงของไป๋ชิงหลิงค่อนข้างเย็นชา