ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 501

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงจากไปแล้ว ทันใดนั้นเสิ่นโหรวเม่ยก็เดินออกมาจากมุมสวนด้านหลัง และมองไปที่ด้านหลังของไป๋ชิงหลิง เมื่อไป๋ชิงหลิงหายไปแล้ว นางก็หันไปมองชายที่ยืนอยู่ในทะเลดอกไม้

หัวใจที่ตายไปแล้ว ก็ฟื้นขึ้นมาทันที

นางได้ยินที่ไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยพูดเมื่อครู่อย่างชัดเจน

ไป๋ชิงหลิงต้องการหย่าร้างกับหรงเยี่ย และหรงเยี่ยตอบตกลงแล้ว นั่นหมายความว่า…… นางและหรงเยี่ยสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง

ตราบใดที่นางขอให้อ๋องเฉินหย่ากับนาง นางก็หันกลับและไปที่จวนของอ๋องหรง เพื่อเป็นพระชายาหรงได้ !

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หัวใจขอ เสิ่นโหรวเม่ยก็เต้นเร็วมาก

ในเวลานี้มีเสียงดังมาจากข้างใน และความคิดของเสิ่นโหรวเม่ยก็กลับมาทันที และนางก็มองไปที่หรงเยี่ย

เห็นเขาชกหมัดกับพื้น ทรายและก้อนหินก็ลอยขึ้นมาจากพื้น

เสิ่นโหรวเม่ยรู้สึกเป็นทุกข์มาก นางคิดว่าตอนนี้เป็นโอกาสที่ดี

ดังนั้น นางจึงเดินอ้อมไปที่ประตูและหน้าต่างตรงหน้านาง เดินตามหลังหรงเยี่ย และเรียกเบา ๆ ว่า “หรงเยี่ย！”

หรงเยี่ยตัวแข็งตัวทื่อ และทันใดนั้นเขาก็หันศีรษะไปมองข้างหลัง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยเจตนาฆ่า และเมื่อเขามองไปที่เสิ่นโหรวเม่ย เขาก็เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

เสิ่นโหรวเม่ยตกใจกับท่าทางของหรงเยี่ยเช่นนี้ แต่นางไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กลัวหรงเยี่ยอีกต่อไป หากนางต้องการให้ความฝันของตัวเองเป็นจริง นางต้องก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ

ตราบใดที่นางชนะใจชายคนนี้คืนกลับมา นางก็ยังไม่แพ้

นางวิ่งไป คุกเข่าลง จับหน้าหรงเยี่ยด้วยมือทั้งสองข้างแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าเศร้าก็บอกข้า ข้าได้ยินมาหมดแล้ว นางไม่ต้องการท่านเป็นตัวนางที่สูญเสีย ท่านยังมีข้า หรงเยี่ย ข้ารอท่านอยู่เสมอ”

“ไปให้พ้น！” เขาปัดมือของเสิ่นโหรวเม่ยออกไป ลุกขึ้นยืนและชี้ดาบไปที่นาง “เสิ่นโหรวเม่ย เจ้าอยากตายใช่หรือไม่ แต่งงานกับน้องแปดของข้ายังมีผู้ชายอื่นอยู่ในใจอีก”

“อ๊ะ……” เมื่อเห็นดาบคม ๆ ในมือของเขา เสิ่นโหรวเม่ยก็ผงะไป นางล้มลงกับพื้นอย่างแรงกรีดร้องและพูดว่า “หรงเยี่ย คนอื่นไม่รู้ว่าข้าแต่งงานกับจวนของอ๋องเฉินได้อย่างไร หรือว่าท่านยังไม่รู้หรือ ว่าคืนนั้นข้าถูกอ๋องเฉินบังคับ แม้ว่าตอนนี้ท่านต้องการฆ่าข้า ข้าก็จะบอกท่านว่า ข้าไม่เคยลืมท่านเลย ไม่เคย！”

“อ๊ะ……”

หลังจากที่เสิ่นโรวเม่ยพูดจบ หรงเยี่ยก็แทงเสิ่นโหรวเม่ยด้วยดาบของเขา

เสิ่นโหรวเม่ย กรีดร้องอีกครั้ง ซึ่งดึงดูดอ๋องเฉินที่ตามหานางทุกที่ และฉากที่หรงเยี่ยกแทงเสิ่นโหรวเม่ย ก็ทำให้อ๋องเฉินพุ่งเข้ามาชน

ทันใดนั้นอ๋องเฉินก็ตะโกน “พี่เจ็ด ช้าก่อน”

เขารีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างจับแขนของหรงเยี่ย และตะโกนด้วยความโกรธ “พี่เจ็ด ท่านจะทำอะไร เป็นนางเป็นพระชายาของข้า”

“ไอ้คนงี่เง่า” หรงเยี่ยขมวดคิ้วจ้องมองที่หรงเฉิน