ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 501

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงจากไปแล้ว ทันใดนั้นเสิ่นโหรวเม่ยก็เดินออกมาจากมุมสวนด้านหลัง และมองไปที่ด้านหลังของไป๋ชิงหลิง เมื่อไป๋ชิงหลิงหายไปแล้ว นางก็หันไปมองชายที่ยืนอยู่ในทะเลดอกไม้

หัวใจที่ตายไปแล้ว ก็ฟื้นขึ้นมาทันที

นางได้ยินที่ไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยพูดเมื่อครู่อย่างชัดเจน

ไป๋ชิงหลิงต้องการหย่าร้างกับหรงเยี่ย และหรงเยี่ยตอบตกลงแล้ว นั่นหมายความว่า…… นางและหรงเยี่ยสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง

ตราบใดที่นางขอให้อ๋องเฉินหย่ากับนาง นางก็หันกลับและไปที่จวนของอ๋องหรง เพื่อเป็นพระชายาหรงได้ !

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หัวใจขอ เสิ่นโหรวเม่ยก็เต้นเร็วมาก

ในเวลานี้มีเสียงดังมาจากข้างใน และความคิดของเสิ่นโหรวเม่ยก็กลับมาทันที และนางก็มองไปที่หรงเยี่ย

เห็นเขาชกหมัดกับพื้น ทรายและก้อนหินก็ลอยขึ้นมาจากพื้น

เสิ่นโหรวเม่ยรู้สึกเป็นทุกข์มาก นางคิดว่าตอนนี้เป็นโอกาสที่ดี

ดังนั้น นางจึงเดินอ้อมไปที่ประตูและหน้าต่างตรงหน้านาง เดินตามหลังหรงเยี่ย และเรียกเบา ๆ ว่า “หรงเยี่ย！”

หรงเยี่ยตัวแข็งตัวทื่อ และทันใดนั้นเขาก็หันศีรษะไปมองข้างหลัง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยเจตนาฆ่า และเมื่อเขามองไปที่เสิ่นโหรวเม่ย เขาก็เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

เสิ่นโหรวเม่ยตกใจกับท่าทางของหรงเยี่ยเช่นนี้ แต่นางไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กลัวหรงเยี่ยอีกต่อไป หากนางต้องการให้ความฝันของตัวเองเป็นจริง นางต้องก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ

ตราบใดที่นางชนะใจชายคนนี้คืนกลับมา นางก็ยังไม่แพ้

นางวิ่งไป คุกเข่าลง จับหน้าหรงเยี่ยด้วยมือทั้งสองข้างแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าเศร้าก็บอกข้า ข้าได้ยินมาหมดแล้ว นางไม่ต้องการท่านเป็นตัวนางที่สูญเสีย ท่านยังมีข้า หรงเยี่ย ข้ารอท่านอยู่เสมอ”

“ไปให้พ้น！” เขาปัดมือของเสิ่นโหรวเม่ยออกไป ลุกขึ้นยืนและชี้ดาบไปที่นาง “เสิ่นโหรวเม่ย เจ้าอยากตายใช่หรือไม่ แต่งงานกับน้องแปดของข้ายังมีผู้ชายอื่นอยู่ในใจอีก”

“อ๊ะ……” เมื่อเห็นดาบคม ๆ ในมือของเขา เสิ่นโหรวเม่ยก็ผงะไป นางล้มลงกับพื้นอย่างแรงกรีดร้องและพูดว่า “หรงเยี่ย คนอื่นไม่รู้ว่าข้าแต่งงานกับจวนของอ๋องเฉินได้อย่างไร หรือว่าท่านยังไม่รู้หรือ ว่าคืนนั้นข้าถูกอ๋องเฉินบังคับ แม้ว่าตอนนี้ท่านต้องการฆ่าข้า ข้าก็จะบอกท่านว่า ข้าไม่เคยลืมท่านเลย ไม่เคย！”

“อ๊ะ……”

หลังจากที่เสิ่นโรวเม่ยพูดจบ หรงเยี่ยก็แทงเสิ่นโหรวเม่ยด้วยดาบของเขา

เสิ่นโหรวเม่ย กรีดร้องอีกครั้ง ซึ่งดึงดูดอ๋องเฉินที่ตามหานางทุกที่ และฉากที่หรงเยี่ยกแทงเสิ่นโหรวเม่ย ก็ทำให้อ๋องเฉินพุ่งเข้ามาชน

ทันใดนั้นอ๋องเฉินก็ตะโกน “พี่เจ็ด ช้าก่อน”

เขารีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างจับแขนของหรงเยี่ย และตะโกนด้วยความโกรธ “พี่เจ็ด ท่านจะทำอะไร เป็นนางเป็นพระชายาของข้า”

“ไอ้คนงี่เง่า” หรงเยี่ยขมวดคิ้วจ้องมองที่หรงเฉิน

เสิ่นโหรวเม่ยเดินเข้าไปประคองเขา และถามทั้งน้ำตาว่า “อ๋องเฉิน ข้าจะพาท่านไปหาหมอหลวงจ้าว ข้าจะพาท่านไป……”

“เม่ยเอ๋อร์ อย่าร้องไห้” หรงเฉินยกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาของเสิ่นโหรวเม่ย จากนั้นหันศีรษะจ้องมองที่หรงเยี่ย “ ท่านและนาง ฆ่าเสด็จแม่ของข้า ท่านยังมีหน้าอยู่ในโลกนี้ได้อย่างไร”

“หรงเฉิน ท่านโปรดอย่าพูดอย่างนั้น ข้าขอร้องเถอะ พี่เจ็ดกำลังอารมณ์ไม่ดี พี่สะใภ้เจ็ดต้องการหย่าร้างกับเขา อย่าทำให้เขาหงุดหงิดอีกเลย เขาเสียใจมาก” เสิ่นโหรวเม่ยพูดขณะร้องไห้

หรงเยี่ยคำรามด้วยความโกรธ “ข้าไม่มีทางหย่า ดังนั้นเจ้าหุบปากแล้วพาเขาไสหัวไปซะ”

เสียงคำรามของเขา ทำให้เสิ่นโหรวเม่ยสั่นด้วยความหวาดกลัว

หรงเฉินสะบัดร่างกาย ยืนอย่างมั่นคง ปกป้องผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ในอ้อมแขนของเขา แล้วพูดว่า “ ท่านมีความกล้าก็ตะโกนใส่ข้า ตะโกนใส่ผู้หญิงให้ได้อะไร สมควรแล้วที่พวกท่านหย่าร้าง ท่านและนางเป็นเพียงวิญญาณที่ชั่วร้าย เสด็จแม่และจิ่งหลินล้วนเสียชีวิตเพราะความเห็นแก่ตัวของพวกท่าน และท่านยังเกือบจะทำลายหลวนอี๋”

ดวงตาของหรงเยี่ยแดงก่ำ จ้องมองหรงเฉิน

มือที่ทุบตีหรงเฉินเมื่อสักครู่สั่นเล็กน้อย เขาหายใจเร็วและแรง แต่สุดท้ายเขาก็วางแส้ลงบนพื้น แล้วเดินผ่านหรงเฉินไปโดยไม่พูดอะไร

อย่างไรก็ตามหรงเฉินกลับไม่ยอมหยุด

เขาคว้าแขนหรงเยี่ย ผลักเขาไปข้างหน้า และตะโกนด้วยความโกรธ “อยากจากไปแบบนี้หรือ ท่านกับข้าถือว่าข้าทุบตีหญิงสาวของท่าน แล้วใครให้ความเป็นธรรมแก่ข้า การตายของเสด็จแม่ ใครจะรับผิดชอบ ใครจะปลิดชีวิตแทนนาง”