ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 502

“ข้าเอง！” อ๋องหรงคว้าดาบ และแทงทะลุหัวใจของตัวเองโดยไม่ลังเล

เสิ่นโหรวเม่ยปิดปากแล้วกรีดร้อง “กรี๊ด！”

หรงเชินก็หวาดกลัวเช่นกัน

ถ้าต้องเห็นอ๋องหรงตายต่อหน้าตัวเองจริงๆ หรงเชินก็กลัวขึ้นมา

“เจ้า เจ้า...เจ้าบ้าไปแล้ว！” หรงเชินก้าวถอยหลัง จ้องมองไปที่ดาบที่ปักเข้าที่หน้าอกของอ๋องหรง

ดาบนั้นแทงทะลุร่างกาย และด้ามก็แนบชิดกับร่างกายของเขาอย่างแน่น

อย่างไรก็ตาม ดาบก็ค่อย ๆ ถูกถอนออกจากร่างของเขา

เมื่อหรงเชินกำลังจะหยุดเขา ดาบก็ถูกอ๋องหรงดึงออกมาหมดแล้ว

จากนั้นเขาก็ยัดดาบ เข้าไปในมือของหรงเชิน ชี้ไปที่หัวใจของตัวเองแล้วพูดว่า "มา หากเจ้าต้องการระบายความโกรธอย่าระบายความโกรธกับผู้หญิง หากเป็นผู้ชายก็ใช้วิธีของผู้ชายเถอะ หากเสด็จแม่สิ้นพระชนม์ ต้องการใครสักคนมาปลิดชีวิต งั้นก็แทงมาที่ข้านี้ แทงเข้ามา ข้า...จะไม่บ่นเลย”

“เจ็ด... พี่เจ็ด……” หรงเชินจ้องมองไปที่บาดแผลที่มีเลือดออก และมองลงไปยังดาบที่ยัดอยู่ในมือของเขา

ดาบนั้นเปื้อนเลือดสีแดงฉาน เลือดเต็มไปหมด

เขาปล่อยมือด้วยความตกใจทันที และพูดว่า “พี่เจ็ด พี่เจ็ด ท่านหยุดสร้างปัญหาได้แล้ว พี่เจ็ด……”

“มาสิ ถ้าเจ้าไม่แทง ก็อย่าปล่อยให้เสด็จแม่ตายต่อหน้าข้า เพราะเจ้าไม่คู่ควร！” อ๋องหรงคว้าแขนหรงเชิน แล้วเดินไปข้างหน้าเขาทีละก้าว

และที่ที่เขาเดินผ่าน ก็เต็มไปด้วยหยดเลือด

เมื่อเขาเดินไปที่ชายคา เขาก็ถอนหายใจลึก ๆ และคิดกับตัวเองว่า ตายไปก็ไม่เลว อย่างน้อยนางมองแล้วจะไม่ได้ไม่อารมณ์เสีย...

หลังจากสิ้นคำพูด อ๋องหรงก็ล้มลงไปอย่างแรง และวินาทีที่เขาล้มลงนั้น เสิ่นโหรวเม่ยก็วิ่งออกมาจากข้างใน……

เสิ่นโหรวเม่ยวิ่งไปข้างหน้าเขา คุกเข่าลง และตะโกนออกมาในขณะที่ช่วยพยุง “ พี่เจ็ด พี่เจ็ด……”

หรงเชินมาถึงในภายหลัง เขาเอาอ๋องหรงไปจากมือของเสิ่นโหรวเม่ย โดยไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บที่ใบหน้าของเขา และพูดด้วยความตื่นตระหนก "พี่เจ็ดได้รับบาดเจ็บ ถ้าเสด็จพ่อรู้ว่าข้า……”

“ท่านพี่ อีกเดี๋ยวถ้ากลับไปที่เรือนแล้ว ท่านไม่ต้องพูดอะไร ข้าพูดเอง ข้ารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรกับพี่เจ็ด ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากนางจนทำให้พี่เจ็ดกลายเป็นแบบนี้ รีบพาพี่เจ็ดกลับไปที่สวนเหมย” ร่องรอยของการคิดแผนแวบขึ้นมาในดวงตาของเสิ่นโหรวเม่ย

หลังจากได้ยินคำพูดของเสิ่นโหรวเม่ยแล้ว หรงเชินก็รู้สึกโล่งใจทันที

จากนั้นเขาก็แบกอ๋องหรงไว้บนหลัง แล้วรีบวิ่งไปที่สวนเหมย

และในขณะที่ไป๋ชิงหลิงกำลังจะเข้าไปในสวนเหมย ก็ได้ยินเสียงอุทานของสาวใช้จากด้านหลัง “องค์ชายอ๋องหรง เกิดอะไรขึ้นกับพระองค์เพคะ ?”

“หลีกทางไป” หรงเชินตะโกนด้วยความโกรธ

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไป “เสิ่นโหรวเม่ย เจ้ากำลังพูดไร้สาระ พี่เจ็ดของเจ้าไม่มีทางฆ่าตัวตาย และเขาไม่เคยเอาชีวิตของตัวเองมาขู่ข้าด้วย”

“ใช่ เจ้าคิดว่าเขาไม่กล้าฆ่าตัวตาย เพราะในสายตาเจ้ามีเพียงตัวเอง เจ้าเพียงเพื่อตามความฝันของตัวเอง ยังบอกว่าจะออกไปท่องโลก ช่วยชีวิตรักษาผู้บาดเจ็บ และต่อจากนี้ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง และแม้แต่ลูกเจ้าก็ไม่ต้องการด้วยซ้ำ เจ้าต้องการที่จะหย่าร้างกับพี่เจ็ด คำพูดเหล่านี้ เจ้าเคยพูดมาแล้วใช่หรือไม่！” เสิ่นโหรวเม่ยโต้กลับอย่างมั่นใจ

ดวงตาทั้งสองของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้าง ไม่สามารถโต้กลับได้เลย

เพราะสิ่งที่เสิ่นโหรวเม่ยพูด นางได้เคยบอกกับอ๋องหรงจริง ๆ

แต่นางยังไม่อยากจะเชื่อว่า อ๋องหรงจะฆ่าตัวตายเพราะการหย่าร้าง

นางจะดูถูกเขาได้……

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ชายที่อยู่บนหลังของหรงเชินก็ขยับตัว เขายืดตัวขึ้นหลุดออกจากบนร่างของหรงเชิน จากนั้นก็ตบไปที่ใบหน้าของเสิ่นโหรวเม่ย

เสิ่นโหรวเม่ยไม่ตอบสนอง ถูกตบจนล้มลงกับพื้นโดยตรง เปล่งเสียงแผ่วเบาออกมาโดยไม่รู้ตัว “อ๋า！”

เมื่อนางตระหนักได้ ชายหนุ่มก็ยืนอยู่ตรงหน้านางแล้ว เตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เสิ่นโหรวเม่ย หากเจ้ากล้าแต่งเรื่องไร้สาระขึ้นมาอีก ข้าจะให้หรงเชินฟัง ถึงคำพูดที่เจ้าเคยพูดกับข้าในทะเลดอกไม้เหล่านั้นด้วย……”

เสิ่นโหรวเม่ยเหมือนมีอะไรค้ำคออยู่……