ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 502

“ข้าเอง！” อ๋องหรงคว้าดาบ และแทงทะลุหัวใจของตัวเองโดยไม่ลังเล

เสิ่นโหรวเม่ยปิดปากแล้วกรีดร้อง “กรี๊ด！”

หรงเชินก็หวาดกลัวเช่นกัน

ถ้าต้องเห็นอ๋องหรงตายต่อหน้าตัวเองจริงๆ หรงเชินก็กลัวขึ้นมา

“เจ้า เจ้า...เจ้าบ้าไปแล้ว！” หรงเชินก้าวถอยหลัง จ้องมองไปที่ดาบที่ปักเข้าที่หน้าอกของอ๋องหรง

ดาบนั้นแทงทะลุร่างกาย และด้ามก็แนบชิดกับร่างกายของเขาอย่างแน่น

อย่างไรก็ตาม ดาบก็ค่อย ๆ ถูกถอนออกจากร่างของเขา

เมื่อหรงเชินกำลังจะหยุดเขา ดาบก็ถูกอ๋องหรงดึงออกมาหมดแล้ว

จากนั้นเขาก็ยัดดาบ เข้าไปในมือของหรงเชิน ชี้ไปที่หัวใจของตัวเองแล้วพูดว่า "มา หากเจ้าต้องการระบายความโกรธอย่าระบายความโกรธกับผู้หญิง หากเป็นผู้ชายก็ใช้วิธีของผู้ชายเถอะ หากเสด็จแม่สิ้นพระชนม์ ต้องการใครสักคนมาปลิดชีวิต งั้นก็แทงมาที่ข้านี้ แทงเข้ามา ข้า...จะไม่บ่นเลย”

“เจ็ด... พี่เจ็ด……” หรงเชินจ้องมองไปที่บาดแผลที่มีเลือดออก และมองลงไปยังดาบที่ยัดอยู่ในมือของเขา

ดาบนั้นเปื้อนเลือดสีแดงฉาน เลือดเต็มไปหมด

เขาปล่อยมือด้วยความตกใจทันที และพูดว่า “พี่เจ็ด พี่เจ็ด ท่านหยุดสร้างปัญหาได้แล้ว พี่เจ็ด……”

“มาสิ ถ้าเจ้าไม่แทง ก็อย่าปล่อยให้เสด็จแม่ตายต่อหน้าข้า เพราะเจ้าไม่คู่ควร！” อ๋องหรงคว้าแขนหรงเชิน แล้วเดินไปข้างหน้าเขาทีละก้าว

และที่ที่เขาเดินผ่าน ก็เต็มไปด้วยหยดเลือด

เมื่อเขาเดินไปที่ชายคา เขาก็ถอนหายใจลึก ๆ และคิดกับตัวเองว่า ตายไปก็ไม่เลว อย่างน้อยนางมองแล้วจะไม่ได้ไม่อารมณ์เสีย...

หลังจากสิ้นคำพูด อ๋องหรงก็ล้มลงไปอย่างแรง และวินาทีที่เขาล้มลงนั้น เสิ่นโหรวเม่ยก็วิ่งออกมาจากข้างใน……

เสิ่นโหรวเม่ยวิ่งไปข้างหน้าเขา คุกเข่าลง และตะโกนออกมาในขณะที่ช่วยพยุง “ พี่เจ็ด พี่เจ็ด……”

หรงเชินมาถึงในภายหลัง เขาเอาอ๋องหรงไปจากมือของเสิ่นโหรวเม่ย โดยไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บที่ใบหน้าของเขา และพูดด้วยความตื่นตระหนก "พี่เจ็ดได้รับบาดเจ็บ ถ้าเสด็จพ่อรู้ว่าข้า……”

“ท่านพี่ อีกเดี๋ยวถ้ากลับไปที่เรือนแล้ว ท่านไม่ต้องพูดอะไร ข้าพูดเอง ข้ารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรกับพี่เจ็ด ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากนางจนทำให้พี่เจ็ดกลายเป็นแบบนี้ รีบพาพี่เจ็ดกลับไปที่สวนเหมย” ร่องรอยของการคิดแผนแวบขึ้นมาในดวงตาของเสิ่นโหรวเม่ย

หลังจากได้ยินคำพูดของเสิ่นโหรวเม่ยแล้ว หรงเชินก็รู้สึกโล่งใจทันที

จากนั้นเขาก็แบกอ๋องหรงไว้บนหลัง แล้วรีบวิ่งไปที่สวนเหมย

และในขณะที่ไป๋ชิงหลิงกำลังจะเข้าไปในสวนเหมย ก็ได้ยินเสียงอุทานของสาวใช้จากด้านหลัง “องค์ชายอ๋องหรง เกิดอะไรขึ้นกับพระองค์เพคะ ?”

“หลีกทางไป” หรงเชินตะโกนด้วยความโกรธ