ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 506

" นี่เจ้า..."

" จุ้ " หรงเชิงกวาดสายตามองหลวนอี๋แวบหนึ่ง ทำเสียงจุเบาๆ ให้หลวนอี๋หยุดพูด

หลังจากที่เขารับเด็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วก็ก้มหน้ามองเด็กน้อยเซิงเอ๋อร์ที่อ่อนโยน นี้เป็นการอุ้มเด็กครั้งแรกของเขา

แม้แต่จิ่งหลินเขาก็ไม่เคยอุ้มมาก่อน

เวลานี้ได้อุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ห้าหกขวบ ทำให้ใจของเขาเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นมา เห็นคิ้วของเซิงเอ๋อร์แล้วคิ้วของเขาเองก็เผยความเมตตาออกมาเล็กน้อยเช่นกัน

หลวนอี๋เบิกตากว้างด้วยความตะลึง เอ่ย " นี่เป็นลูกของพี่เจ็ดนะ"

" ข้ารู้" หรงเชินเองก็ไม่ได้โกรธ และตอบโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามอง

" น่ารักไหมล่ะ" หลวนอี๋เห็นว่าเขามองเด็กอย่างไม่กะพริบตาจึงถามด้วยความหยอกล้อ

หรงเชินพยักหน้า " ตอนนอนหลับแล้ว ดูน่ารัก แต่ว่า..."

หลวนอี๋รู้ว่าเขาจะพูดอะไรออกมาจึงตัดคำเขาด้วยความโมโห " นั่นมันเป็นเพราะเจ้าทำไม่ดีกับพี่สะใภ้เจ็ด ฉะนั้นนางจึงไม่มีความเป็นมิตรกับเจ้า"

ทันทีที่พูดถึงไป๋ชิงหลิง สีหน้าและความคิดของเขาก็หวนกลับมาอีกครั้ง เขาเงยหน้ามองไทเฮา ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก ลี่ว์อีเดินออกมาจากข้างในนั้น

ทุกคนหันหน้ามามองทางนาง

ลี่ว์อีหันมาหาไทเฮา องค์หญิงและหรงเชินแล้วก็ทำความเคารพ เอ่ย " ไทเฮา องค์หญิง ท่านอ๋องแปด การผ่าตัดของท่านอ๋องหรงผ่านไปด้วยดี แต่ว่ายังอยู่ในสภาวะสลบอยู่ น่าจะประมาณพรุ่งนี้ถึงจะฟื้นขึ้นมา พระชายาเองก็ได้เฝ้าท่านอ๋องหรงอย่างไม่คลาดสายตา"

" ถ้าอย่างนั้น เราก็แยกย้ายกันเถิด พรุ่งนี้ค่อยมาดูเขาอีกที เชินเอ๋อร์เจ้าก็กลับไปเถิด" ไทเฮาส่งสายตาให้อวี่อัน อวี่อันจึงเดินไปรับไป๋ชงเซิงจากมือของหรงเชิน แล้วก็พาเด็กน้อยไป๋ชงเซิงไปห้องพักของไทเฮา

หลวนอี๋เองก็ไม่กล้าเข้าไปรบกวน จึงเดินตามไทเฮากลับห้องไป

หรงเชินได้กลับไปจวนที่เขากับเสิ่นโหรวเม่ยพักอาศัยด้วยความรู้สึกที่หนักหน่วง

แต่ทันทีที่เขากลับถึงจวนก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเสิ่นโหรวเม่ยดังออกมาจากข้างใน...

เขารีบเดินเร็วเข้าไปในห้อง ตอนเปิดประตูออกนั้นก็เห็นเสิ่นโหรวเม่ยนั่งอยู่ข้างหน้าเตียง จับแจกันดอกไม้ที่นางเอาดอกไม้ออกแล้วไว้ในมือ แล้วก็ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

หรงเชินเห็นสภาพของนางแบบนี้หัวใจก็เหมือนถูกกระบี่แทงอีกครั้ง เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

เขาปิดประตูแล้วก็เดินไปหาเสิ่นโหรวเม่ย ชันเข่าลงแล้วเอ่ย " เม่ยเอ๋อร์ ทำไมเจ้านั่งที่พื้นล่ะ พื้นมันเย็น"

แต่หรงเชินในตอนนี้ ทำให้นางรู้สึกห่างเหินและปวดใจ

นางรับตัวตนของหรงเชินในตอนนี้ไม่ได้ เหมือนกับว่าเขาได้หลุดจากเงื้อมมือของนาง ทำให้นางรู้สึกกังวลใจ

นางปิดหน้าแล้วก็ร้องไห้ด้วยความรู้สึกน้อยใจ " เป็นความผิดของข้าเอง ข้าผิดเอง แต่เดิมข้าก็ไม่ควรจะเลือกแต่งกับเจ้า ต่อให้ต้องออกบวชชีก็ตาม อย่างน้อยพ่อแม่ข้าก็ยังอยู่ ก็ไม่ถึงกับต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้"

"นี่เจ้า..." เมื่อหรงเชินได้ยินอย่างนี้ก็รู้สึกเย็นไปทั้งกระดูก

เขาคิดว่าหลังจากที่แต่งกับนางแล้ว ทุกเรื่องก็ตามใจนางตลอด แต่ตอนนี้ นางกลับลืมเรื่องที่เขาได้ทุ่มเทไปหมดสิ้น แท้จริงแล้วในใจนางนั้น เขาเป็นคนที่ไม่เอาไหนเลยหรือ

"เจ้าเสียใจหรือ" หรงเชินกำมือแน่นแล้วเอ่ยถาม

เสิ่นโหรงเม่ยเงยหน้าที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตาขึ้น จ้องมองเขา " ใช่ ข้าเสียใจ ข้าเสียใจกับเรื่องทั้งหมด"

"เสิ่นโหรวเม่ย เจ้ารู้หรือไม่ว่าหลังจากที่เจ้าออกไปนั้น ท่านย่าได้พูดอะไรกับข้า"

" จะพูดอะไรได้ล่ะ พวกเขาก็คงบอกว่าข้าไม่ดี และข้าเป็นคนสอนให้เจ้าเลวไปด้วย"

" ไม่ใช่ " หรงเชินทำหน้าแดง เค้นเสียงบอก " ตั้งแต่เริ่มจนจบ ท่านย่าไม่ได้พูดถึงเจ้าเลยแม้แต่คำเดียว"