ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 514

ต้องยอมรับว่า ในท่านกลางพระโอรสนั้นหรงเยี่ยเป็นคนที่เข้าใจเขา และเวลาทำงานเขาก็ไม่ต้องเป็นห่วงและไม่ต้องลงแรง

เขารู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่เหมือนพ่อลูกแต่เป็นเหมือนขุนนางกับจักรพรรดิ

วันนั้นที่ออกราชโองการว่าห้ามทหารองครักษ์เหยี่ยวดำเข้าวังหลวงนั้น ทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าตอนที่เขาต้องการคืนพระราชโองการนั้น พระราชโองการก็ถูกส่งไปแล้ว

เขาจะทำให้ราชโองการเป็นเรื่องล้อเล่นก็คงจะไม่ได้

"ข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าจะทำภารกิจนี้สำเร็จหรือไม่" จักรพรรดิเหยาถาม

"ข้าทำได้"

" ต้องห้ามให้ไป๋เจาเสวี่ยรู้ และห้ามบอกกับนางด้วย"

" เสด็จพ่อ" หรงเยี่ยเงยหน้าจ้องเขา "ลูกคิดในทางตรงกันข้าม ลูกอยากจะให้นางรับฟังอยู่ข้างๆ ด้วย"

จักรพรรดิเหยารู้สึกไม่พอใจ เขาขมวดคิ้วอีกครั้ง ครั้งนี้รอยหน้าผากนั้นยิ่งลึกเข้าไปอีก

หรงเยี่ยเอ่ย " มีคนบอกนางว่า จิ่งหลินยังไม่ตาย เด็กที่ฝังไว้ในสุสานจักรพรรดินั้นเป็นเด็กที่เขาหาคนที่หน้าตาคล้ายกับจิ่งหลินเท่านั้น คนนั้นเอาชีวิตของจิ่งหลินเพื่อบีบคั้นพระชายาของกระหม่อมให้ยอมรับว่าตัวเองเป็นไส้ศึกเพื่อรับโทษแทนเขา ถ้าหากว่ากระหม่อมไม่พบเสียก่อนว่าเจาเสวี่ยมีความผิดปกติ นางอาจจะกลายเป็นแพะรับบาปไปแล้ว"

"เจ้าว่าอะไรนะ" จักรพรรดิเหยาร้องด้วยความตกตะลึง

" จิ่งหลินยังไม่ตาย"

"จิ่งหลิน..." หัวใจของจักรพรรดิเหยาสะดุ้งทันที ภาพให้หัวเป็นใบหน้าที่สง่างามของจิ่งหลิน แววตาเผยความรู้สึกตื้นตันใจและความตกตะลึง

มือของเขาที่ไขว้ไว้ข้างหลังก็สะบัดขึ้นกลางอากาศด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเขารู้สึกตัวก็รีบจัดการกับอารมณ์ของตัวเองทันที เอ่ย " จิ่งหลินอยู่ไหน"

"ถูกซ่อนอยู่ในวัง อยู่ที่ไหนนั้นยังต้องหาอย่างละเอียด "

"เจ้าไปถามฟังเจี้ยนก่อน ข้าจะไปหา..."

เมื่อพูดจบ จักรพรรดิเหยาก็เดินออกจากห้องด้วยความรีบเร่ง...

ตอนที่จักรพรรดิเหยาเดินออกจากห้องนั้นก็ชำเลืองตามองไป๋ชิงหลิงแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เดินออกจากเรือนหลินไป

หลังจากที่กลับจวนตัวเองแล้วก็เรียกองครักษ์ลับจักรพรรดิลับมา

รับสั่งให้องครักษ์ลับจักรพรรดิลักออกจากวัดเต๋อหลินอย่างลับๆ เพื่อกลับไปหารากราวของจิ่งหลิน

หลังจากองครักษ์ลับจักรพรรดิออกไปแล้ว จักรพรรดิเหยาก็ออกจากจวนของตัวเอง

ทางด้านของหรงเยี่ยนั้น ไป๋ชิงหลิงได้เข็นเก้าอี้ติดล้อของหรงเยี่ย พาเขาไปให้ห้องอารามที่คุมขังฟังเจี้ยนไว้

แต่ว่า ห้องอารามนี้ได้กลายเป็นห้องคุมขังไปแล้ว

เครื่องลงทัณฑ์ต่างๆ ได้หยิบออกมาจากวัดเต๋อหลิน เครื่องลงทัณฑ์เหล่านี้ถูกนำมาใช้ลงโทษคนที่ไม่เชื่อฟังและไม่อยู่ในกฎเกณฑ์

คนที่มากับหรงเยี่ยนั้นยังมีองครักษ์เหยี่ยวดำด้วย พวกเขาได้ล้อมห้องอารามไว้ทั้งสี่ทิศ ล้อมรอบฟังเจี้ยนไว้รอบด้าน

ฟังเจี้ยนก้มหน้าลง ไอ " แค่กๆๆ" ออกมาอย่างแรง

การลงโทษที่เหมือนการตายนี้ ทำให้ทิ้งรอยด่างให้หัวใจของฟังเจี้ยน

แต่หรงเยี่ยกลับมีสีหน้าที่นิ่งเฉย เอนตัวลงไปบนพนักพิง เอ่ย " จะพูดออกมาได้หรือยัง"

ฟังเจี้ยนอาเจียนอีกหลายรอบ

หรงเยี่ยเห็นแบบนี้ เอ่ย " ป้อนอาหารให้ผู้บงการอาจารย์ฟังต่อสิ"

" อย่า" ฟังเจี้ยนตั้งตัวตรงแล้วก็ปฏิเสธอย่างกล้าๆ กลัวๆ

" ข้ายังมีอาการบาดเจ็บอยู่ เจ้าบอกสิ่งที่เจ้ารู้ ข้าจะได้ไปรายงาน แล้วก็กลับไปรักษาตัว ถ้าไม่อย่างนั้น เจ้าคิดว่าถ้าจะมีใจเมตตาต่อเจ้าหรือ หรือว่าเจ้าต้องการท้าทายดูว่าองครักษ์เหยี่ยวดำเปิดปากของเจ้าได้หรือไม่" หรงเยี่ยหรี่ตา นัยน์ตาเผยความโหดร้ายออกมา

ฟังเจี้ยนเองก็ถือได้ว่าได้รู้ถึงความโหดของอ๋องหรงและองครักษ์เหยี่ยวดำแล้ว

องครักษ์เหยี่ยวดำยกกระถังเนื้อที่เพิ่งทำเสร็จมาวางไว้ตรงหน้าฟังเจี้ยน

ฟังเจี้ยนหันหน้าไปดูแวบหนึ่งก็รู้สึกอยากจะอวก เขารีบหันหน้าไปแล้วก็ร้องเอ่ยด้วยความตกใจกลัว " เอามันออกไป เอาออกไป... พวกเจ้าฆ่าสัตว์ต่อหน้าพระ พวกเจ้า...ไม่มีความเป็นมนุษย์"

"จะพูดความเป็นมนุษย์กับข้าหรือ" หรงเยี่ยพูดจาเสียดสีด้วยสีหน้ามาดเข้ม " แล้วกระดูกกว่าร้อยร่างที่ค้นออกมาจากร่างของเจ้าแม่กวนอินทองแดงล่ะ จะเรียกว่าอะไร"

" อาตมามีหน้าที่สร้างความรู้แจ้งให้ผู้คน คนพวกนั้นจะเอามาเทียบกันแบบนี้ได้ยังไง อีกอย่างคนพวกนั้นข้าก็ไม่ได้เป็นคนฆ่า ข้ารับผิดชอบแค่จัดการศพเท่านั้น"

" ใครเป็นคนฆ่า"