ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 525

เสวี่ยหลางหยุดการเคลื่อนไหว แต่ยังคงทับหนูตัวนั้นไว้ หนูอยู่ภายใต้กรงเล็บของเสวี่ยหลาง ก็ส่งเสียงร้องเบาๆ ราวกับกำลังขอความช่วยเหลือ

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองหนูตัวนั้น หนูตัวนั้นดูซูบผอมและตัวเล็กมาก น่าจะเป็นหนูที่เพิ่งเกิดได้ไม่กี่วัน

เมื่อกี้มีหนูตัวใหญ่ที่กระโดดออกมาพร้อมกับมัน แต่หนูตัวใหญ่ได้หนีไปแล้ว

ไป๋ชงเซิงหันหน้ามา พูดกับเสวี่ยหลางว่า “เสวี่ยหลาง เจ้ารีบปล่อยมันเร็ว เจ้าทับจนมันเจ็บมาก”

“โฮ่ง........” เสวี่ยหลางส่งเสียงเบาๆ แล้วก็ค่อยๆขยับขาของมันออก

ทันใดนั้นหนูตัวนั้นก็รีบกระโดดลงใต้โต๊ะ แล้วมุดเข้าไปในรูเล็กที่มุมห้อง

เสวี่ยหลางกลับมาอยู่ข้างๆไป๋ชงเซิง เลียมือของนาง แล้วใช้หัวของมันถูไถกับใบหน้าของไป๋ชงเซิง

ไป๋ชงเซิงหัวเราะเบาๆ “เสวี่ยหลาง เจ้าเจ็บหรือไม่ ข้าเห็นเจ้าถูกแทงจนบาดเจ็บ”

“โฮ่งโฮ่ง........” เสวี่ยหลางก้าวถอยหลัง ค่อยๆยกร่างขึ้น และยืนขึ้นเหมือนมนุษย์ โดยมันงอขาหน้าทั้งสองข้าง แนบกับหน้าอก

ในเวลานี้ หนูตัวน้อยที่ถูกเสวี่ยหลางปล่อยไป จู่ๆก็โผล่หัวออกมา แล้วมองดูผู้คนที่อยู่ข้างใน

ไป๋ชงเซิงมองเห็นมันอย่างรวดเร็ว และพูดกับไป๋ชิงหลิงว่า “ท่านแม่ หนูตัวนั้นออกมาอีกแล้ว มันยังจ้องมองข้าด้วย”

หลังจากพูดจบ นางก็ชี้นิ้วไปที่หนูตัวน้อยนั้น หนูตัวน้อยรีบมุดเข้าไปในรูทันที เมื่อไป๋ชิงหลิงหันมาหนูตัวน้อยก็หนีไปแล้ว เห็นเพียงรูสีดำเท่านั้น

แต่มีเสียง“จิ๊จิ๊”ดังออกมาจากข้างใน

ไป๋ชิงหลิงนึกขึ้นได้ว่าไป๋ชงเซิงฟังภาษาสัตว์ออก และสามารถสื่อสารกับสัตว์ได้ “เซิงเอ๋อร์ แม่มีเรื่องขอให้เจ้าช่วย！”

“ท่านแม่ ท่านนึกถึงหนูใช่ไหม?” ไป๋ชงเซิงก็มีความคิดแบบเดียวกับไป๋ชิงหลิง ตราบใดที่มีสัตว์อยู่รอบข้าง นางก็สามารถสื่อสารกับพวกมันได้

ในขณะนี้ผู้คนในวัดเต๋อหลินไม่สามารถไว้วางใจได้ แต่สัตว์ไม่สามารถโกหกได้

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า และลูบหัวของไป๋ชงเซิงอีกครั้ง จากนั้นก็ก้มหน้าลง และกระซิบเบาๆข้างหูไป๋ชงเซิง.........

หลังจากไป๋ชงเซิงฟังจบ นางก็หยิบนกหวีดออกมาจากกระเป๋าแขนเสื้อ แล้วหยิบใส่ปากเพื่อเป่า

นกหวีดเป่าบรรเลงเป็นเพลง คนรอบข้างฟังดูเหมือนเสียงดนตรี แต่สำหรับหนูเหล่านั้น มันเป็นเสียงที่แตกต่างออกไป

พวกมันสามารถเข้าใจข้อความที่ส่งจากผู้ที่เป่านกหวีด หนูที่ซ่อนอยู่ในที่มืดต่างก็ตั้งใจฟัง ในขณะที่สัตว์อื่นๆที่อยู่รอบข้างก็ได้ยินเสียงนกหวีดนี้จากระยะไกล จึงรีบวิ่งไปที่เรือนถง และซ่อนตัวอยู่ในความมืด

เมื่อเสียงดนตรีหยุดลง เหล่าสัตว์ก็รีบออกจากเรือนถงพร้อมกับความหวังของไป๋ชงเซิง

มีสัตว์บางชนิดลงเขา แล้วแอบเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

สัตว์บางชนิดก็เฝ้าอยู่ทุกทางเข้าของวัดเต๋อหลิน เมื่อมีนักฆ่าอีกกลุ่มหนึ่งซุ่มอยู่รอบๆวัดเต๋อหลิน สัตว์เหล่านี้ก็โจมตีเหล่านักฆ่า กันอย่างบ้าคลั่ง

บังคับให้นักฆ่าปรากฏตัวออกมา！

“ได้ หม่อมฉันจะแบกฝ่าบาทเอง” เสิ่นหรูเหลียนนั่งยองๆ วางมือของจักรพรรดิเหยาไว้บนไหล่ของเขา จากนั้นก็แบกจักรพรรดิเหยาเดินออกจากหอซานไห่อย่างวดเร็ว แล้วตรงไปที่ลานบ้านที่หรงฉี่อาศัยอยู่

เดิมทีมีเพียงหนูร้อยกว่าตัวในลานบ้าน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่ร้อยกว่าตัวแล้ว แต่มีสัตว์ป่าต่างๆอีกนับพันนับหมื่นตัวและหนูอีกมากมาย ล้อมอยู่ข้างนอกลานบ้านของหรงฉี่ คุกเข่าคำนับและส่งเสียงร้องกันไม่หยุด

หรงฉี่ซึ่งอยู่ในห้อง หลังจากรู้เรื่องนี้ ก็พูดด้วยสีหน้าที่ดุร้าย “ออกไปแล้วจุดไฟเผา เผาสิ่งเหล่านั้นให้ตายให้หมด”

องครักษ์ประจำตัวจุยเถียพูดว่า “ท่านอ๋อง เมื่อข้าน้อยเดินออกไป สิ่งเหล่านั้นก็วิ่งหนีไปแล้ว หลังจากที่ข้าน้อยกลับมา พวกมันก็กลับมาอีกครั้ง พวกมันช่างเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ท่านคิดว่าเป็นแผนการของไป๋ชิงหลิงหรือไม่ นางใช้เวทมนตร์ชั่วร้าย！”

“เวทมนตร์ชั่วร้าย！” ดวงตาของหรงฉี่ขุ่นมัว “หากนางกล้าใช้เวทมนตร์ชั่วร้าย ข้าก็จะเผานางให้ตาย”

“ท่านอ๋อง มันมาเพิ่มอีกมากมาย”

“อะไรนะ！” หรงฉี่เปิดหน้าต่างข้างๆ ด้วยมือที่สั่นเทา

ข้างนอกไม่เพียงมีนกและสัตว์ป่าจำนวนมาก แต่จักรพรรดิเหยาก็เสด็จมาแล้ว

โดยมีเสิ่นหรูเหลียนแบกจักรพรรดิเหยา และหยุดอยู่ในระยะไกล

หนูและสัตว์ป่ารายล้อมจนปิดลานบ้านไว้ เพื่อปกป้องความปลอดภัยของจักรพรรดิเหยา เสิ่นหรูเหลียนไม่กล้าเดินไปข้างหน้าอีก แต่จากจุดที่พวกเขายืนอยู่ ก็สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวในลานบ้านได้อย่างชัดเจน

โดยเฉพาะพวกหนูที่จัดแถวกันอย่างเป็นระเบียบ พวกมันคุกเข่าคำนับอย่างมีมารยาท

เปล่งเสียงคล้ายคำว่า“จักรพรรดิทรงเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”จากปากของพวกมัน