ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 524

“เม่ยเอ๋อร์” จู่ๆหัวใจของหรงเชิน ก็เต้นรัวขึ้นมา เขาก้มตัวลงและอุ้มเสิ่นโหรวเม่ยขึ้นมา และถามว่า “ใครทำร้ายเจ้า?”

เสิ่นโหรวเม่ยชี้ไปข้างในห้อง ด้วยมือที่สั่นเทา

เมื่อหลวนอี๋เห็นสิ่งนี้ ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง อยากรู้ว่าในเวลานี้ใครถูกขังอยู่ข้างใน ก็เห็นไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่ข้างเตียง

เธอถือคีมไว้ในมือ โดยหนีบสำลีทางการแพทย์ชิ้นใหญ่ ซึ่งมีคราบเลือดไล่สีจากสีขาวไปจนแดงเป็นก้อนเลือด

ผู้ได้รับบาดเจ็บภายใต้การรักษาของเธอไม่ใช่ใครอื่น นั่นคือไป๋ชงเซิง

“เซิงเอ๋อร์！” หลวนอี๋ตกใจ ตะโกน และรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม เสิ่นหรูเหลียนยื่นมือมาบังไว้ข้างหน้าหลวนอี๋ ขวางนางและพูดว่า “องค์หญิง อย่าเข้าไปเลย คนนี้......ไม่ใช่พระชายาท่านอ๋องหรงที่ท่านเคยรู้จัก”

“แม่ทัพเสิ่น เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร ทำไมเซิงเอ๋อร์ถึงได้รับบาดเจ็บ ทำไมทหารเกราะเงินของเจ้าถึงอยู่ที่นี่ ถ้าพี่สะใภ้เจ็ดไม่ใช่พระชายาท่านอ๋องหรง แล้วนางเป็นใคร เจ้าบอกข้ามาสิว่าใครทำร้ายเซิงเอ๋อร์！” เบ้าตาของหลวนอี๋กลายเป็นสีแดงทันที ความขุ่นมัวในดวงตาค่อยๆเพิ่มขึ้น พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงที่โมโห

เสิ่นหรูเหลียนมองไปที่ไป๋ชิงหลิง

เธอรักษาอาการบาดเจ็บให้ไป๋ชงเซิงอย่างจริงจัง ราวกับว่าท้องฟ้าถล่มลงมาก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ

“องค์หญิงกรุณาถอยไปก่อน องค์หญิงเซิงบาดเจ็บสาหัส ไม่สมควรที่จะหันเหความสนใจของพระชายาท่านอ๋องหรง” เสิ่นหรูเหลียนรู้สึกว่า นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับไป๋ชิงหลิง

หรงเชินเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “พี่สะใภ้เจ็ดทำร้ายเม่ยเอ๋อร์ของข้าอีกแล้วหรือ”

ไป๋ชิงหลิงยังคงเฉยเมย เธอกำลังเย็บบาดแผลให้กับไป๋ชงเซิง เพราะศีรษะถูกกระแทกจนผิวหนังถลอก บาดแผลจึงลึกมาก

นอกจากนี้ บาดแผลบนศีรษะไม่ได้มีเพียงจุดเดียว

มีสองจุด！

ซี่โครงหักหนึ่งซี่..........

นี่เป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดของไป๋ชงเซิงที่เธอเคยเห็นมา ที่ผ่านมาเธอเคยให้นางได้รับบาดเจ็บเช่นนี้หรือ ปล่อยให้ถูกคนอื่นรังแกหรือ?

หรงเชินเห็นว่าเธอไม่แยแส ความรู้สึกดีที่มีต่อเธอก่อนหน้านี้ก็หายไป เขากอดเสิ่นโหรวเม่ยแล้วคำราม “ไป๋เจาเสวี่ย ทำไมเจ้าต้องทำร้ายลูกของข้า”

เธอยังคงไม่มีการตอบสนองใดๆ ตั้งใจรักษาบาดแผลของเด็ก ทำให้ความโกรธและความเกลียดชังของหรงเชินทวีความรุนแรงมากขึ้น

ในขณะนี้ ข้างนอกก็มีเสียงของแม่นมอวี่อันดังขึ้น “องค์หญิง ท่านอ๋องเฉิน ไทเฮาอาการไม่ดี”

ดวงตาของหลวนอี๋เบิกกว้างขึ้นทันที เธอมองไปที่ไป๋ชงเซิงที่ได้รับบาดเจ็บโดยไม่ทราบสาเหตุ จากนั้นหันหลังวิ่งออกไปจากเรือนถง และกลับไปที่เรือนหลินพร้อมกับแม่นมอวี่อัน

หรงเชินก็จากไปก่อนเพราะเลือดของเสิ่นโหรวเม่ยไหลไม่หยุด

ในเรือนถงเหลือเพียงทหารเกราะเงินและเสิ่นหรูเหลียน

เขาหยุดอยู่ที่หน้าประตู และจ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิงอย่างไม่ละสายตา

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ไป๋ชิงหลิงจึงทำแผลของไป๋ชงเซิงเสร็จเรียบร้อย เสวี่ยหลางหมอบอยู่ข้างเตียง และเลียคราบเลือดบนใบหน้าของไป๋ชงเซิง

ประตูถูกปิดลง

เสียงใส่กุญแจประตูก็ดังขึ้น

หลังจากนั้นไม่นานเซิงเอ๋อร์ก็ตื่นขึ้นมา ไป๋ชิงหลิงลูบใบหน้าของลูก แล้วถามว่า “เซิงเอ๋อร์ เจ้าเจ็บหรือไม่?”

“ท่านแม่ ข้าไม่เจ็บ เห็นหน้าท่านข้าก็ไม่เจ็บแล้ว”

“บอกแม่สิว่าใครทำร้ายเจ้า”

“ผู้หญิงเลวคนนั้นเสิ่นโหรวเม่ย นางวิ่งไปหาไทเฮาและเล่าถึงอดีตของท่านแม่ ข้าโกรธจึงไปชนท้องของนาง นางตบหน้าข้าหนึ่งที ข้ายืนไม่นิ่งจึงล้มหัวฟาดกับแผ่นหิน จากนั้นก็ตามที่ท่านแม่เห็น” ไป๋ชงเซิงกล่าว

จู่ๆเสวี่ยหลางก็เห่า“โฮ่งโฮ่ง”ด้วยความโกรธ

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

แผนการฆ่าจักรพรรดิและยึดบัลลังก์ครั้งนี้ เสิ่นโหรวเม่ยมีส่วนเกี่ยวข้องหรือไม่

นางยังมีเวลาว่างไปยั่วยุไทเฮา ถ้าบอกว่านางไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง เธอคงไม่เชื่อ

ในเวลานี้ จู่ๆก็มีหนูหลายตัวกระโดดออกมาจากใต้โต๊ะ เสวี่ยหลางรีบลุกขึ้น วิ่งเข้าไป และทับพวกมันไว้

จากนั้นก็อ้าปากกำลังจะกัดพวกหนูเหล่านั้น จู่ๆหนูก็กรีดร้องขึ้นมา

ไป๋ชงเซิงหยุดมันและพูดว่า “เสวี่ยหลาง อย่ากัดมัน！”