ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 523

เสิ่นหรูเหลียนเดินไปหาไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว จากนั้นยังไม่ทันได้เข้าใกล้เธอ หมาป่าหิมะก็แยกเขี้ยวใส่และยืนข้างหน้าของเขาพร้อมสีหน้าที่ดุร้าย

เสิ่นหรูเหลียนหยุดทันที พร้อมกับมองไปที่สัตว์ขนาดใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

หมาป่าหิมะเป็นหมาป่าที่แตกต่างจากหมาป่าทั่วไป เวลาที่มันยืนตัวของมันจะสูงราวกับมนุษย์แถมมีรูปร่างที่แข็งแรง

แค่แวบแรกเขาก็สามารถดูออกว่าขาหน้าขวาของหมาป่าหิมะนั้นบาดเจ็บ แทบไม่ต้องถามเลยว่าเขารู้ทหารเกราะเงินก็ได้สู้กับหมาป่าหิมะ

“หมาป่าหิมะ หลีกไป ไม่งั้นข้าก็เอาเจ้าไปขังด้วย”

"กรร..." หมาป่าหิมะไม่แม้แต่ถอยหนี มันดูดุร้ายมากขึ้นสายตาของมันแสดงให้เห็นว่าอยากฆ่าขนาดไหน

ไป๋ชิงหลิงกอดไป๋ชงเชิงที่เลือดไหลอยู่ พร้อมตะโกนออกไป "ออกไป เสิ่นหรูเหลียน เจ้าบอกให้คนของเจ้าออกไปพร้อมเจ้าด้วย"

“เจ้าบอกข้าหน่อย ที่เจ้าทำแบบนี้ก็เพราะว่าเป็นการแก้แค้นของเจ้าหรือว่าเจ้าวางแผนกับแคว้นฉีเพื่อทำร้ายอ๋องเฉินของพวกข้าใช่ไหม?” เสิ่นหรูเหลียนถือยาพิษและตะโกนพูดด้วยความโกรธ

“ใช่ทั้งหมดเลย” ไป๋ชิงหลิงตะโกนตอบกลับอย่างไม่ลังเล “ใช่ มันใช่หมดเลย ที่นี่เข้าใจหรือยัง และเรื่องเจ้าคิดว่าข้ากับหยางไคนั้นร่วมมือกัน ข้าก็ขอยอมรับมันด้วย แต่การที่พวกเจ้านำทหารเกราะเงินมาโจมตีลูกๆ ของข้า เจ้าก็ไม่ต่างอะไรไปกับฆาตกรหรอก เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่พวกเจ้ากลับทำร้ายเธอขนาดนี้”

เธอยกมือขึ้นทำให้เห็นว่ามือของเธอเต็มไปด้วยเลือด และตะโกนด่าด้วยความโกรธ

ณ เวลานี้ เสิ่นหรูเหลียนก็เพิ่งรู้ว่าไป๋ชงเซิงได้รับบาดเจ็บ

ไป๋ชิงหลิงบังหัวของเธอและกอดเธอไว้แน่นจนทำให้เขาไม่ได้สังเกตเห็นในตอนแรก

ตอนนี้ ในหัวของเขามีแต่ไป๋ชิงหลิง

เขาสับสนมาก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ดี

เพราะว่า...เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาตกหลุมรัก

เขารู้สึกสงสารเธอ แต่เขาไม่อยากทรยศต่อกษัตริย์ของเขา เขาเกลียดต้องเป็นมาเป็นแบบนี้...

พอเห็นว่าเด็กได้รับบาดเจ็บ สายตาของเสิ่นหรูเหลียนดูโกรธทันที และเขาก็หันกลับไปแถามว่า "ใครเป็นคนทำ?"

ทหารเกราะเงินคุกเข่าลง

"บอกมา!"

“ถ้าแม่ทัพเสิ่นจะถามก็ออกไปถามข้างนอก ลูกของข้ารอไม่ไหวแล้ว ข้าต้องการกล่องยา เอากล่องยาของข้าคืนมา” เธอสามารถรับยามาได้เลย แต่ว่าเธอไม่สามารถทำได้ต่อหน้าคนเยอะแยะแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเซิงเอ่อร์ได้ตายจริงแน่นอน

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ โอกาสที่จะเสียเธอก็มากขึ้น

เธอหลับตาพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาก และเสียงร้องไห้ของเธอก็บ่งบอกถึงความขอร้อง "เอากล่องยาของข้าคืนมา เสิ่นหรูเหลียน!"

เสิ่นหรูเหลียนหันกลับไปมองไป๋ชิงหลิง จากนั้นก็วิ่งออกไป และไม่นานจากนั้น เขาก็กลับมาพร้อมกล่องยาของไป๋ชิงหลิง แต่ว่าเสิ่นโหรวเม่ยก็ได้หยุดเขาไว้ "ท่านพี่ ตัวเธอเต็มไปด้วยพิษ เจ้าเอากล่องยาคืนเธอไป ตัวเธอยังไม่รู้เลยว่าสามารถทำอะไรได้!"

ไป๋ชิงหลิงหันหน้าไป จากนั้นก็มองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเสิ่นหรูเหลียน เธอค่อยๆ วางไป๋ชิงเซิงลง จากนั้นยืนขึ้นและไปหาเสิ่นโหรวเม่ย

เธอใช้มือข้างหนึ่งจับโต๊ะไว้ และอีกมือก็กุมท้องน้อยของเธอ ร้องอย่างเจ็บปวด "เธอ...เธอฆ่า...ฆ่าลูกของฉันและอ๋องเฉินอีกแล้ว...ท่านพี่ ทำไมท่านพี่ถึงยังช่วยเธอละ...”

สายตาของเสิ่นหรูเหลียนมองไปที่เลือด และรีบเดินไปหาเสิ่นโหรวเม่ยให้ลุกจากพื้น "กลับลานบ้านไปก่อน"

“อ้ะ ท้องของข้า...เจ็บมาก!” เสิ่นหรูเหลียนพยุงเธอลุกขึ้น ก่อนที่เธอจะยืนขึ้นเธอกลับนั่งลงอีกครั้ง

ณ เวลานี้ก็ได้ยินเสียงจากลานข้างนอก

จากนั้นก็มีเสียงของทหารเกราะเงินดังขึ้น "ทุนกราบท่านอ๋องเฉิน เจ้าหญิง....."

พอเสิ่นโหรวเม่ยได้เสียงจากข้างนอก เธอก็ตะโกนเรียกทันที "ท่านสามี..... "

เธอสะบัดมือของเสิ่นหรูเหลียนออก จากนั้นก็วิ่งไปหาเขาทันที

ทันทีที่เธอก้าวออกจากประตู อ๋องเฉินก็เดินถึงประตูพอดี เสิ่นโหรวเม่ยซบอ้อมแขนของเขาแล้วพูดด้วยความเจ็บปวด "ช่วยด้วย... รีบช่วยลูกของเราด้วย... ”

“เม่ยเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไร” อ๋องเฉินพูดออกมาทันทีที่เห็นแก้มที่บวมของเธอ

องค์หญิงหลวนอี๋ที่มาด้วยก็จ้องไปที่เสียงของเสิ่นโหรวเม่ย จากนั้นก็พูดว่า "พี่สะใภ้ พี่สะใภ้มีเลือดออก!"

สายตาของอ๋องเฉินมองลงไปกระโปรงที่เปื้อนเลือดและมีเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตกใจมาก