ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 522

ทหารเกราะเงินรีบวิ่งไปหาไป๋ชงเซิง

ไป๋ชิงหลิงจับประตูหน้าต่างแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง จ้องมองไปที่เสิ่นโหรวเม่ยด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยว และพูดด้วยความโกรธผ่านฟันที่กัดแน่น "เสิ่นโหรวเม่ย เจ้ากำลังรังแกลูกข้าอยู่นะ!"

นางหันกลับมาหยิบเก้าอี้ขึ้นมาแล้วกระแทกประตู

มีเสียง "ปังๆ" ดังลั่นห้องสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และตัวล็อคที่ล็อคประตูก็ส่งเสียง "เอี๊ยดอ๊าด" ด้วย

ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นอีกครั้งและทุบมัน

"ปังๆ!"

ทหารเกราะเงินที่เฝ้าประตูรีบกดปืนเงินของตนไปที่แผงประตู ทหารเกราะเงินคนหนึ่งพูดว่า "ข้าจะไปหาท่านแม่ทัพ"

"โฮ่ง โฮ่ง..." ทันทีที่กองทัพเกราะเงินหันกลับมา เสวี่ยหลางก็โฉบเข้ามาจากด้านนอกเรือนและโยนทหารเกราะเงินลงไปที่พื้นขณะที่พวกเขากำลังจะออกจากเรือนไป

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงร้องของเสวี่ยหลาง นางก็กลับไปที่หน้าต่างแล้วตะโกนว่า "เสวี่ยหลาง ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายเซิงเอ๋อร์"

"บรู๋ว..." หางของเสวี่ยหลางตั้งชันไปด้านหลัง และมีขนติดอยู่กับลำตัวอย่างแน่นหนา และร่างกายของมันก็เต็มไปด้วยรัศมีแห่งความโกรธ

เมื่อใดก็ตามที่ทหารเกราะเงินพยายามหยุดไป๋ซงเซิง เสวี่ยหลางจะเป็นสิ่งแรกที่รีบกระโจนเข้ามาต่อสู้กับทหารเกราะเงิน

ทหารเกราะเงินรู้ว่านี่คือสุนัขสงครามของอ๋องหรง และพวกเขาเคยต่อสู้กับมันมาก่อน ดังนั้นพวกเขาจึงกลายเป็นพี่น้องกับเสวี่ยหลาง แต่เสิ่นโหรวเม่ยนั้นแตกต่างออกไป นางคิดว่าเสวี่ยหลางเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ควรตาย!

“ฆ่าสุนัขตัวนั้นซะ” เฉินโหเหมยกล่าว

จู่ๆ เสวี่ยหลางก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่เสิ่นโหรวเม่ย

หัวใจของเสิ่นโหรวเม่ยเต้นผิดจังหวะ นางถอยออกไป ร่างกายของนางหดตัวลง เดินถอยไปที่ทหารเกราะเงินด้านหลังและพูดว่า "สุนัขตัวนั้นบ้าไปแล้ว และพวกเจ้าก็บ้าไปแล้วด้วย ไม่เห็นหรือไงว่าพวกเขามาชิงตัวคนไปน่ะ? ไป๋ชิงหลิงหนีไปแล้ว ใครในพวกเจ้าจะรับผิดชอบเรื่องนี้ได้”

ทันใดนั้นทหารเกราะเงินก็รีบวิ่งไปข้างหน้า กระโดดขึ้นพร้อมกับหอกสีทองในมือแทงลงไป...

หอกสีทองปักลงบนขาหน้าขวา เสวี่ยหลางร้อง "บรู๋ว" แต่ไม่ได้หันหลังกลับหรืิอวิ่งหนีไป

มันยังคงยืนอยู่ต่อหน้าเจ้านายตัวน้อย แยกเขี้ยวและคำรามอย่างดุเดือด

ชายคนนั้นหยิบปืนทองคำออกมาอีกครั้งและแทงที่เสวี่ยหลาง

ในขณะนี้ ไป๋ชิงหลิงดึงสร้อยข้อมือออก และเข็มพิษสามเล่มก็ยิงออกไป

ทหารเกราะเงินที่ถือปืนสีทองตอบสนองอย่างรวดเร็วและหันหลังกลับเพื่อหลบเลี่ยง

เมื่อเห็นเช่นนี้ เสวี่ยหลางก็รีบวิ่งไปที่ประตู เปิดประตูด้วยหัวของมัน และ ไป๋ชงเซิงก็วิ่งเข้าไปในห้องอย่างราบรื่น

ไป๋ชิงหลิงรีบวิ่งเข้ามา อุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนของนาง และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "เซิงเอ๋อร์ ให้แม่ตรวจดูหน่อยว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหม"

หัวของนางมีเลือดออกและเลือดก็ปกคลุมใบหน้าเล็ก ๆ ของนางครึ่งหนึ่ง เมื่อกี้ที่นางถูกเสิ่นโหรวเม่ยเตะ นางอายุเพียงหกขวบเธอจะรับแรงเตะนั้นได้อย่างไร

แต่ไป๋ชงเซิงกอดคอของไป๋ชิงหลิงอแน่นไม่ยอมปล่อยปล่อย และเรียกเบาๆ "แม่ ในที่สุดข้าก็ได้พบท่านแล้ว ท่านแม่ เราจะไม่มีวันแยกจากกันอีก เราจะไม่แยกกัน แม้ว่าข้าจะไม่ใช่ลูกของพ่อก็ตาม แต่ข้า ข้าก็ยังเป็นลูกของท่านแม่ด้วย!”

หัวใจของไป๋ชิงหลิงสั่นไหว และนางก็วางฝ่ามือบนศีรษะของไป๋ชงเซิงแล้วถามว่า "เซิงเอ๋อร์ให้แม่ดูอาการบาดเจ็บของเจ้าหน่อยเถอะ"

ทันทีที่นางวางมือบนหัวของ Sheng'er เธอก็รู้สึกว่ามีของเหลวร้อนเกาะอยู่บนฝ่ามือของเธอ

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นทันที ยกมือขึ้น และหยิบควันพิษออกมาจากห้วงมิติเวลา โจมตีทหารเกราะเงิน

เสิ่นโหรวเหม่ยตะโกน"บนตัวนางเต็มไปด้วยยาพิษ เจ้าต้องระวัง"

"โฮ่ง โฮ่ง..." เสวี่ยหลางใช้ประโยชน์จากหมอกพิษเพื่อเตะขาหลังของเขาออกแล้วกระโจนเข้าใส่เสิ่นโหรวเหม่ย โดยอ้าปากกว้างแล้วกัดนางไปหนึ่งที

"อ๊าก!"

นอกโรงพยาบาล

เสิ่นหรูเหลียนรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับกองทหารเกราะเงิน

หลังจากที่เสวี่ยหลางได้ยินเสียงข้างนอก เขาก็ปล่อยตัวทันทีและกลับไปหาไป๋ชิงหลิง

ในเวลานี้ แขนของเสิ่นโหรวเม่ยถูกเสวี่ยหลางกัด เมื่อ เสิ่นหรูเหลียนก้าวเข้าไปในเรือน นางก็นอนลงบนพื้นแล้วร้องไห้"พี่ชาย นางวางยาพิษทหารเกราะเงินและขอให้สุนัขของอ๋องหรงฆ่าข้า ! "

พิษ!

เมื่อครู่พอดีกับที่เสิ่นหรูเหลียนกำลังถือพิษเจ็ดชนิดที่พบในกล่องน้ำอมฤตของไป๋ชิงหลิงอยู่พอดี

เขายกมือขึ้นและโบกมือ และทหารเกราะเงินที่อยู่ข้างหลังเขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเสิ่นโหรวเม่ยยืนขึ้น

และเสิ่นหรูเหลียน ก็ค่อยๆ เดินไปหาไป๋ชิงหลิง หยิบหลอดพิษขึ้นมาเจ็ดหลอดแล้วพูดว่า: "พระชายาหรง นี่คือยาพิษที่พบในกล่องยาของท่าน ยังมีอะไรอีก... จะอธิบายว่าอย่างไร!"

“ออกไป ออกไป!” ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการอธิบาย นางแค่อยากช่วยลูกของนางทันที

นางคำรามใส่เสิ่นหรูเหลียนด้วยดวงตาสีแดง...