ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 521

“เปรี้ยง!” จิตใจของไทเฮาถูกฟ้าผ่าจนเหลือแต่ความว่างเปล่า

ดวงตาเหล่านั้นที่มีสายตามุ่งร้ายดีมองดูไป๋ชงเซิงที่จับมือนางด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ

ไป๋ชงเซิงดึงมือของนางออกจากมือของไทเฮาทันที รีบไปหเสิ่นโหรวเม่ยแล้วเอาหัวพุ่งชนเข้าที่ท้องของนาง ของเสิ่นโหรวเม่ย แล้วพูดด้วยความโกรธว่า"ผู้หญิงนิสัยไม่ดี เจ้าทำเรื่องไร้สาระ พ่อของข้าบอกว่า ข้าเป็นลูกสาวของเขาเอง เจ้า นังผู้หญิงเลว ผู้หญิงเลว...”

นางรีบวิ่งไปอีกครั้ง ต่อยและเตะเสิ่นโหรวเม่ยเพื่อระบายความโกรธของนาง

เสิ่นโหรวเม่ยโกรธมาก

เมื่อกี้ไป๋ชงเซิงเอาหัวพุ่งชนเข้าที่ท้องของนาง และนางก็หายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด แต่ตอนนี้เด็กคนนี้ยังเตะและตีนางอีก เสิ่นโหรวเม่ยรู้สึกหงุดหงิด ทันใดนั้นนางก็ยกมือขึ้นแล้วตบมันลง

"เพี๊ยะ!"

"อ๊า!"

การตบนั้นกระแทกไปที่ใบหน้าของไป๋ชงเซิงอย่างแรง ทำให้ไป๋ชงเซิงซึ่งไม่ได้เตรียมใจเลย กระเด็นออกไปและหัวของนางกระแทกบนแผ่นหิน

หลังจากนั้นทันที ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของไป๋ชงเซิง

ทันใดนั้น ไทเฮาก็ฟื้นคืนสติได้ จ้องมองไป๋ชงเซิงที่นอนอยู่บนพื้นด้วยดวงตาสีแดงและดุว่า: "เสิ่นโหรวเม่ย!"

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ นางพุ่งเข้ามาชนท้องข้า หมอหลวงบอกว่าข้าท้องได้สองเดือนแล้ว ข้าก็อยากปกป้องลูกข้าด้วย พอนางกระแทกท้องข้าเมื่อกี้ ข้าก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา ข้าไม่อยากเสียลูกไปอีกแล้ว” เสิ่นโหรวเม่ย จับท้องของนางไว้ แล้วปกป้องตัวเอง

ไทเฮาตรัสว่า “คนใช้มาเร็ว มาเร็ว พาองค์หญิงน้อยกลับห้อง”

เหล่าสาวใช้วิ่งไปหาไป๋ชงเซิงและช่วยพยุงนางลุกขึ้นจากพื้น

แต่ทว่า ไป๋ซงเซิงผลักสาวใช้ราชสำนักที่อยู่ข้างๆ นางออกไป และร้องว่า "ข้าไม่ใช่ลูกสาวของท่านพ่อ ข้าอยากไปหาท่านแม่ ข้าไม่ต้องการเสด็จย่า ข้าไม่อยากกลับห้อง" “พวกเจ้าออกไปซะ ข้าไม่ใช่ลูกสาวท่านอ๋ฮง!”

นางสะดุดล้มจากพื้น ใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้าผาก แล้ววิ่งออกไป

เมื่อนางวิ่งก็ตะโกนต่อไปว่า "ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านแม่..."

“เร็วเข้า... ไล่ตามไป!” ไทเฮาหอบหายใจหอบอย่างหนักและกุมหน้าอกของนางไว้

เหล่าสาวใช้ไล่ตามนางออกไปทีละคน โดยไม่ได้รับการประคองจากสาวใช้ ไทเฮาก็โน้มตัวพิงแผงประตูอย่างอ่อนแรง นางยกมือขึ้นและชี้ไปทางเสิ่นโหรวเม่ยด้วยใบหน้าที่เย็นชา "เสิ่นโหรวเม่ย ปรมาจารย์หลูนำสายเลือดของเซิงเออร์มาทำการทดสอบเทียนอี๋แล้ว ผลยืนยันว่านางเป็นสายเลือดราชวงศ์ไม่ว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของนางจะเป็นไป๋เจาเสวี่ยหรือไป๋ชิงหลิง ตราบใดที่มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเซิงเออร์ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป ”

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงหดตัวลงอย่างดุเดือด และก่นด่าด้วยความโกรธ

"เสินโห่วเหม่ย เจ้านั่นเอง!"

เสิ่นโหรวเม่ยหันหน้าไปทางหน้าต่างและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ: "ใช่ ข้าเอง ใครทำให้เจ้าต้องการฆ่าลูกของข้าและอ๋องเฉินอีกครั้งเล่า ทารกในครรภ์ในของข้านั้นมีสายเลือดราชวงศ์อันล้ำค่าอย่างแท้จริง และเด็กที่เจ้าให้กำเนิดก็เป็นเพียงเด็กชั้นต่ำ!"

“ข้าไม่ใช่เด็กชั้นต่ำ!” ไป๋ชงเซิงหันกลับมา กอดแขนอีกข้างของเสิ่นโหรวเม่ยอย่างรวดเร็ว ก้มศีรษะลง และกัดอย่างแรง

เสิ่นโหรวเม่ยกรีดร้อง: "กรี๊ด..."

นางคลายมือจากของไป๋ชงเซิงโดยไม่รู้ตัวแล้เตะเขาออกไป

และลูกเตะของนางก็บังเอิญเตะไป๋ชานเซิงเข้าที่จุดตงหยวน

ขณะที่เด็กล้มลงกับพื้น ไป๋ชิงหลิงก็กรีดร้องด้วยตาแดงก่ำ "เซิงเอ๋อร์..."

“แม่!” ไป๋ชงเซิงเงยหน้าขึ้นมองนาง พลิกตัวแล้ววิ่งไปที่ห้องของไป๋ชิงหลิงอย่างยากลำบาก "ข้าไม่เป็นไร เซิงเอ๋อร์มาหาท่านแล้ว"

“จับเด็กไว้และอย่าปล่อยให้นางเข้าใกล้ผู้หญิงข้างใน นายพลจะขังนางไว้ตามลำพัง” เสิ่นโหรวเม่ยปิดมือที่ถูกกัดของนางแล้วคำรามด้วยความโกรธ