ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 527

ทหารเกราะเงินที่เฝ้าอยู่นอกประตู ได้ยินเสียงเห่าของเสวี่ยหลาง และเสียงตะโกนด่าของไป๋ชิงหลิง

"เสวี่ยหลาง เจ้าเป็นอะไรไป เจ้าต้องการจะทำอะไร อย่าชนอีกแล้ว"

"โฮ่งโฮ่ง โฮ่ง......"

ทหารเกราะเงินที่เฝ้าอยู่นอกประตูจึงรีบหันกลับมาแล้วมองเข้าไปในห้อง ในห้องมีประกายไฟที่แปลกตาสว่างขึ้นอย่างกะทันหัน

จากนั้นก็มีเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยส่งออกมาพร้อมกับพูดว่า:"ไฟไหม้ ท่านแม่ ท่านแม่......"

"ตึงตึงตึง!" เสียงดังจากประตู

เสียงของไป๋ชิงหลิงส่งออกมาจากด้านใน:"เปิดประตู เปิดประตู"

ทหารเกราะเงินต่างมองหน้ากัน:"ลองเปิดดูสิ"

"ท่านแม่ทัพสั่งให้พวกเราเฝ้ากุมผู้หญิงคนนี้ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ใครจะรับผิดชอบ"

"ข้างในเกิดเหตุไฟไหม้ ท่านแม่ทัพไม่ได้สั่งให้เราเผานางตายนะ"

เสียงฮู่ฮู่ของไฟก็เริ่มดังขึ้น หลังจากการถกเถียงกันระหว่างทหารเกราะเงิน ก็ตัดสินใจที่จะเปิดกุญแจ

วินาทีที่เปิดประตูห้อง ไฟที่ไหม้อยู่ในห้องก็พุ่งเข้ามาตรงหน้า ทหารเกราะเงินบางคนจึงถอยหลังไปสองสามก้าว ยกมือโบกควันที่ลอยออกมาจากห้อง สำลักออกมาหลายที

ทันใดนั้นเสวี่ยหลางก็พุ่งออกมาจากห้อง ทหารเกราะเงินคนหนึ่งพูดออกมาว่า:"นั่นมันตัวอะไร?"

"เป็นสุนัขศึกของท่านอ๋องหรงที่วิ่งออกไปแล้ว"

"แล้วผู้หญิงและเด็กล่ะ?"

"ยังอยู่ข้างใน!"

"ช่วย......แค่กแค่ก......ด้วย......"เสียงของไป๋ชิงหลิงส่งออกมาจากควันไฟ พวกทหารเกราะเงินจึงได้สติกลับมา จากนั้นปิดปากปิดจมูก แล้วพุ่งเข้าไปในควันไฟ

ไป๋ชิงหลิงกอดไป๋ชงเซิงไว้พอดี เดินทรุดเดินเซออกมาจากควันไฟ ทหารเกราะเงินเห็นสองแม่ลูก จึงเดินเข้าไปพยุงแขนของไป๋ชิงหลิงไว้ นำนางออกไปจากที่นั่น

เดินออกจากทะเลไฟได้แล้ว ไป๋ชิงหลิงก็ล้มลงกับพื้น จากนั้นก็ได้สำลักอย่างรุนแรงไปหลายที

ณ ตอนนั้น ท้องฟ้าอึมครึม

ตำแหน่งของเรือนหลินและเรือนถงห่างกันโดยมีวิหารทองคำคั่นกลาง แต่สถานการณ์ไฟไหม้ของเรือนหลินได้แพร่กระจายไปนานแล้ว มองดูท้องฟ้าทางทิศตะวันออกดีๆละก็ จะได้ว่ามีควันดำกำลังลอยขึ้นมา

ไป๋ชิงหลิงสำลักไปพร้อมกับยกมือชี้ไปทางทิศตะวันออก แล้วพูดว่า:"ทาง......ทางนั้น......ทางนั้นมันคืออะไร......"

"เมื่อครู่......เมื่อครู่เสวี่ยหลาง......หงุดหงิดและกระสับกระส่ายมาก ชนโต๊ะเก้าอี้ พวกนาย......พวกนายรีบไปดูหน่อย......ว่ามันไปไหน......"

สองประโยคของนาง ดึงความสนใจของทหารเกราะเงิน

ทหารเกราะเงินต่างก็เงยหน้ามองไปยังทางที่ไป๋ชิงหลิงชี้

มีคนพูดขึ้นมาว่า:"ทางนั้นเป็นทิศอะไร"

"ทางนั้นเหมือนจะไฟไหม้"

ทหารเกราะเงินที่อยู่ข้างหลังต่างพากันหันไปมองก้อนเมฆที่มืดครึ้มเป็นพิเศษก้อนนั้น

นางจึงฉวยโอกาสนี้อุ้มไป๋ชงเซิงวิ่งออกจากเรือน

ถึงตอนนี้พวกทหารเกราะเงินถึงได้สติ ตะโกนว่า:"นางหนีไปแล้ว"

รอจนพวกทหารเกราะเงินตามออกจากเรือนไป ไป๋ชิงหลิงก็ได้เข้าสู่ห้วงมิติเวลาไปแล้ว

พวกทหารเกราะเงินคิดว่านางหนีไปแล้ว จึงเดินไล่ไปตามทางข้างหน้า

ไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงฝีเท้าที่ไกลออกไปเรื่อยๆ จึงได้เดินออกมาจากห้วงมิติเวลา เดินไปในทางตรงข้าม

ห้วงมิติเวลาทำได้เพียงบิดเบือนช่วงเวลา ไม่สามารถทำให้นางเปลี่ยนตำแหน่งกะทันหันได้

ครั้งก่อนที่อยู่ร่วมอารามกับเสิ่นหรูเหลียน นางก็ใช้วิธีนี้เช่นกัน บิดเบือนการค้นหาของจักรพรรดิเหยา

"ท่านแม่ ท่านต้องรักษาตัวด้วย ข้าจะดูแลตัวเองให้ดี"ไป๋ชงเซิงแม้ไม่อยากจากไป๋ชิงหลิงไป แต่นางเข้าใจสถานการณ์และความลำบากในขณะนี้ดี นางไม่อยากเป็นตัวเกะกะของท่านแม่

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า มองเห็นหลวนอี๋อุ้มไป๋ชงเซิงเข้าสู่เรือนเล็กข้างๆแล้ว ถึงได้หันกลับไปที่เรือนหลิน

สถานการณ์ไฟของเรือนหลินรุนแรงกว่าที่เขาคิดไว้

มีเสียงกรีดร้องส่งออกมาจากข้างในเป็นช่วงๆ

ในวัดเต๋อหลินที่ใหญ่โตเช่นนี้ กลับไม่มีองครักษ์ติดตัวหรือราชองครักษ์มาช่วยดับไฟเลยแม้แต่คนเดียว

อีกด้านของวัดเต๋อหลิน ได้เปิดฉากการต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย ทหารเกราะเงินของเสิ่นหรูเหลียนมีเพียงพันกว่าคน แบ่งส่วนหนึ่งให้จักรพรรดิเหยา คุ้มกันจักรพรรดิเหยาออกจากวัด

อีกส่วนหนึ่งกำลังส่งไปช่วยดับไฟที่เรือนหลิน ที่เหลือก็มีเพียงหลายสิบคนที่กำลังต่อกรกับทหารชั้นยอดของหรงฉี่ด้วยความลำบาก

เมื่อไป๋ชิงหลิงไปถึง พวกทหารเกราะเงินก็พึ่งมาถึงพอดี

พวกเขามองเห็นไป๋ชิงหลิงจึงได้ล้อมนางไว้อย่างรวดเร็ว

ไป๋ชิงหลิงกวาดตามองพวกเขาแล้วพูดว่า:"ในเมื่อเรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว ท่านแม่ทัพของพวกเจ้าไม่ได้บอกพวกเจ้าหรือ ศัตรูของพวกเจ้าไม่ใช่ท่านอ๋องหรง แต่เป็นคนอื่นต่างหาก?"

พวกทหารเกราะเงินต่างมองหน้ากัน

ไป๋ชิงหลิงพูด:"ถ้าหากข้าเดาไม่ผิดละก็ ตอนนี้น่าจะมีทหารชั้นยอดหลายหมื่นคนกำลังต่อสู้กับแม่ทัพของพวกเจ้า ส่วนในมือของแม่ทัพพวกเจ้ากลับมีทหารไม่มากนัก ราชองครักษ์ก็ไม่ได้เชื่อว่าคำสั่งของแม่ทัพพวกเจ้าอีกแล้ว องครักษ์ติดตัวและองครักษ์ลับของไทเฮาไม่ก็ถูกสังหารทิ้ง ไม่ก็ถูกซื้อไปแล้ว ผู้ที่สามารถช่วยแม่ทัพพวกเจ้าได้มีเพียงท่านอ๋องหรงเท่านั้น ศัตรูของพวกเจ้าไม่ใช่ข้า!"

นางมองไปที่ทหารเกราะเงิน แล้วพูดออกมาอย่างช้าๆว่า:"ท่านอ๋องต้วน!"

สิ้นเสียง กลุ่มคนชุดดำก็ปรากฏตัวอย่างรวดเร็ว

พวกเขาสวมเครื่องแบบทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ในมือถือมีดเคียวที่เป็นเอกลักษณ์ของทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ พุ่งเข้าหาทหารเกราะเงินด้วยจิตสังหารอันแรงกล้า

พวกทหารเกราะเงินที่ลดความระวังตัวเพราะคำพูดของไป๋ชิงหลิง เมื่อได้เห็นทหารองครักษ์เหยี่ยวดำปรากฏตัวขึ้น พวกทหารเกราะเงินจึงชักดาบป้องกัน สองฝ่ายเริ่มเข้าปะทะกัน