ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 527

ทหารเกราะเงินที่เฝ้าอยู่นอกประตู ได้ยินเสียงเห่าของเสวี่ยหลาง และเสียงตะโกนด่าของไป๋ชิงหลิง

"เสวี่ยหลาง เจ้าเป็นอะไรไป เจ้าต้องการจะทำอะไร อย่าชนอีกแล้ว"

"โฮ่งโฮ่ง โฮ่ง......"

ทหารเกราะเงินที่เฝ้าอยู่นอกประตูจึงรีบหันกลับมาแล้วมองเข้าไปในห้อง ในห้องมีประกายไฟที่แปลกตาสว่างขึ้นอย่างกะทันหัน

จากนั้นก็มีเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยส่งออกมาพร้อมกับพูดว่า:"ไฟไหม้ ท่านแม่ ท่านแม่......"

"ตึงตึงตึง!" เสียงดังจากประตู

เสียงของไป๋ชิงหลิงส่งออกมาจากด้านใน:"เปิดประตู เปิดประตู"

ทหารเกราะเงินต่างมองหน้ากัน:"ลองเปิดดูสิ"

"ท่านแม่ทัพสั่งให้พวกเราเฝ้ากุมผู้หญิงคนนี้ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ใครจะรับผิดชอบ"

"ข้างในเกิดเหตุไฟไหม้ ท่านแม่ทัพไม่ได้สั่งให้เราเผานางตายนะ"

เสียงฮู่ฮู่ของไฟก็เริ่มดังขึ้น หลังจากการถกเถียงกันระหว่างทหารเกราะเงิน ก็ตัดสินใจที่จะเปิดกุญแจ

วินาทีที่เปิดประตูห้อง ไฟที่ไหม้อยู่ในห้องก็พุ่งเข้ามาตรงหน้า ทหารเกราะเงินบางคนจึงถอยหลังไปสองสามก้าว ยกมือโบกควันที่ลอยออกมาจากห้อง สำลักออกมาหลายที

ทันใดนั้นเสวี่ยหลางก็พุ่งออกมาจากห้อง ทหารเกราะเงินคนหนึ่งพูดออกมาว่า:"นั่นมันตัวอะไร?"

"เป็นสุนัขศึกของท่านอ๋องหรงที่วิ่งออกไปแล้ว"

"แล้วผู้หญิงและเด็กล่ะ?"

"ยังอยู่ข้างใน!"

"ช่วย......แค่กแค่ก......ด้วย......"เสียงของไป๋ชิงหลิงส่งออกมาจากควันไฟ พวกทหารเกราะเงินจึงได้สติกลับมา จากนั้นปิดปากปิดจมูก แล้วพุ่งเข้าไปในควันไฟ

ไป๋ชิงหลิงกอดไป๋ชงเซิงไว้พอดี เดินทรุดเดินเซออกมาจากควันไฟ ทหารเกราะเงินเห็นสองแม่ลูก จึงเดินเข้าไปพยุงแขนของไป๋ชิงหลิงไว้ นำนางออกไปจากที่นั่น

เดินออกจากทะเลไฟได้แล้ว ไป๋ชิงหลิงก็ล้มลงกับพื้น จากนั้นก็ได้สำลักอย่างรุนแรงไปหลายที

ณ ตอนนั้น ท้องฟ้าอึมครึม

ตำแหน่งของเรือนหลินและเรือนถงห่างกันโดยมีวิหารทองคำคั่นกลาง แต่สถานการณ์ไฟไหม้ของเรือนหลินได้แพร่กระจายไปนานแล้ว มองดูท้องฟ้าทางทิศตะวันออกดีๆละก็ จะได้ว่ามีควันดำกำลังลอยขึ้นมา

ไป๋ชิงหลิงสำลักไปพร้อมกับยกมือชี้ไปทางทิศตะวันออก แล้วพูดว่า:"ทาง......ทางนั้น......ทางนั้นมันคืออะไร......"

"เมื่อครู่......เมื่อครู่เสวี่ยหลาง......หงุดหงิดและกระสับกระส่ายมาก ชนโต๊ะเก้าอี้ พวกนาย......พวกนายรีบไปดูหน่อย......ว่ามันไปไหน......"

สองประโยคของนาง ดึงความสนใจของทหารเกราะเงิน

ทหารเกราะเงินต่างก็เงยหน้ามองไปยังทางที่ไป๋ชิงหลิงชี้

มีคนพูดขึ้นมาว่า:"ทางนั้นเป็นทิศอะไร"

"ทางนั้นเหมือนจะไฟไหม้"

ทหารเกราะเงินที่อยู่ข้างหลังต่างพากันหันไปมองก้อนเมฆที่มืดครึ้มเป็นพิเศษก้อนนั้น

นางจึงฉวยโอกาสนี้อุ้มไป๋ชงเซิงวิ่งออกจากเรือน

ถึงตอนนี้พวกทหารเกราะเงินถึงได้สติ ตะโกนว่า:"นางหนีไปแล้ว"

รอจนพวกทหารเกราะเงินตามออกจากเรือนไป ไป๋ชิงหลิงก็ได้เข้าสู่ห้วงมิติเวลาไปแล้ว

พวกทหารเกราะเงินคิดว่านางหนีไปแล้ว จึงเดินไล่ไปตามทางข้างหน้า

ไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงฝีเท้าที่ไกลออกไปเรื่อยๆ จึงได้เดินออกมาจากห้วงมิติเวลา เดินไปในทางตรงข้าม

ห้วงมิติเวลาทำได้เพียงบิดเบือนช่วงเวลา ไม่สามารถทำให้นางเปลี่ยนตำแหน่งกะทันหันได้

ครั้งก่อนที่อยู่ร่วมอารามกับเสิ่นหรูเหลียน นางก็ใช้วิธีนี้เช่นกัน บิดเบือนการค้นหาของจักรพรรดิเหยา