ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 533

"แอ่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ ..." หญิงชราไออย่างรุนแรง และไอออกมาเป็นเลือดในที่สุด

นางไม่ตอบเด็กน้อยผู้นั้นเลยแม้แต่คำเดียว และสุดท้ายนางก็ถูกทาสชั่วเหล่านั้นทุบตีจนตายจริง ๆ

เด็กชายมีน้ำตาคลอเบ้า และร้องไห้เบา ๆ เขาตะโกนเสียงดัง "ข้าจะไป ข้าจะไป อย่าตีข้าอีกเลย"

"เอาตัวหญิงชราคนนั้นออกไป" หัวหน้าคนงานสั่ง

ทาสชั่วสองคนก้าวไปข้างหน้า แล้วลากร่างของหญิงชราออกไป เด็กชายมีสีหน้าป่วยไข้ เดินโซเซพยุงตัวลุกขึ้นจากพื้น และหันไปมองหญิงชราที่ถูกทาสชั่วลากออกไป

หลังของหญิงชราฟกช้ำจากการถูกทุบตี แต่นางมีรอยยิ้มบนใบหน้า

นางยิ้มเมื่อนางจากไป

ทันใดนั้นเด็กชายก็ตระหนักถึงปัญหา

มนุษย์ บางครั้งการตาย ก็ยังดีกว่าการมีชีวิตอยู่

ความตาย เป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่ง

คนเหล่านี้กดขี่ประชาชนมานานหลายปี และใช้พวกเขาเหมือนปศุสัตว์ และเลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์

แต่เขาเป็นแค่เด็กอายุต่ำกว่าหกขวบ แล้วเขาจะตอบโต้ได้อย่างไร?

"ทำไมเดินช้าเช่นนี้ ไม่ได้กินข้าวมารึไง" จู่ ๆ ทาสชั่วก็ยกแส้ขึ้นฟาดฟันเด็กชายอย่างแรง

เด็กชายตะโกนร้อง "อ้า" แร่ในมือของเด็กชายกระเด็นลอยออกไป กระแทกเท้าหัวหน้าคนงาน

หัวหน้าคนงานเอาเท้ากุมเท้า แล้วตะโกนว่า "ไอ้เด็กเวรนี่ตั้งใจสินะ ตีมันให้ตายซะ"

"ตีมันให้ตาย ๆ ข้าไม่ชอบหน้าเจ้าเด็กนี่มานานแล้ว" ทาสชั่วกลุ่มหนึ่งรีบรุดเข้ามาต่อยเตะเด็กชาย และใช้ไม้และแส้เฆี่ยนตีเด็กชายด้วยซ้ำ

ในขณะนี้ จู่ ๆ ชายหญิงคู่หนึ่งขี่ม้าเข้าไปที่ค่ายด้วยความเร็ว

ผู้คนที่เฝ้าโรงหล่อหยิบอาวุธออกมาทันที และล้อมรอบชายหญิงแปลกหน้าสองคนที่บุกเข้าไปในค่าย

ไป๋ชิงหลิงเห็นเด็กนอนอยู่ในสระเลือดทันทีที่นางมาถึง

เขาสวมเสื้อชั้นในสีขาวสกปรก มีอาการบาดเจ็บทั่วร่างกาย นอนคว่ำหน้าลงบนแผ่นหินโดยไม่เคลื่อนไหว

ผมยุ่งของเขาปกคลุมใบหน้าของเขา และใบหน้าของเด็กชายไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน

แต่รูปร่างของเขา... ทำให้หัวใจของไป๋ชิงหลิงกระชับขึ้น

นางรีบลงจากหลังม้า แล้ววิ่งไปหาเด็กชายผู้นั้น

ทาสชั่วในโรงหล่อล้อมรอบไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว และหรงเยี่ยได้เปิดทางให้นาง โดยขับไล่ทาสชั่วเหล่านั้นให้ห่างออกไป ไป๋ชิงหลิงเข้ามาหาเด็กชายอย่างรวดเร็ว พลิกตัวเด็กชาย และจัดผมที่ปกคลุมใบหน้าของเด็กชายขึ้น

ไป๋ชิงหลิงตกใจ และพูดว่า "จิ่งหลิน อย่าเพิ่งพูดถึงมันตอนนี้เลย เสด็จแม่จะช่วยเจ้าดูอาการบาดเจ็บ"

"ไม่!" หรงจิ่งหลินจับเสื้อผ้าของไป๋ชิงหลิงแน่นขึ้น แล้วพูดว่า "พระชายาเฉินวางยาข้า จนข้าไม่สามารถร้องออกไปได้... จากนั้นนางก็ผลักข้าออกไป เมื่อข้าตื่นขึ้น ฉันก็มาอยู่ที่นี่แล้ว จนถึงตอนนี้ ข้าทำงานที่นี่มาเป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้ว ในฐานะผู้ขนส่งแร่... แอ่ม ๆ ..."

หรงจิ่งหลินไออีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงใช้มือกดหน้าอกของเขา จากนั้นใช้มืออีกข้างลูบหลังของเขาเบา ๆ แล้วพูดอย่างอบอุ่น "เด็กดี เสด็จแม่รู้แล้ว เจ้าพักผ่อนให้เต็มที่ก่อน เสด็จแม่จะไม่ปล่อยมือของเจ้าอีกต่อไปแล้ว"

หรงจิ่งหลินยิ้มเบา ๆ เอียงศีรษะ และเป็นลมในอ้อมแขนของเธอ

แสงอันนุ่มนวลในดวงตาของไป๋ชิงหลิงค่อย ๆ หายไป จากนั้นก็มีเจตนาฆ่าอีกครั้ง...

ในเวลานี้ มีชายคนหนึ่งตะโกนมาจากด้านหลังว่า "ท่านอ๋องต้วนพ่ายแพ้แล้ว พังประตู และระเบิดโรงหล่อทันที"

"ท่านอ๋องต้วนพ่ายแพ้แล้ว พังประตู และระเบิดโรงหล่อทันที"

ไป๋ชิงหลิงมองย้อนกลับไป และเห็นชายคนหนึ่งขี่ม้าวิ่งเข้าไปในค่ายอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกันเสิ่นหรูเหลียนก็ตามมาด้วยกองทัพทหารเกราะเงิน

พวกเขาใช้ประโยชน์จากการมาถึงของเสิ่นหรูเหลียนเพื่อพังประตูลง

ประตูอันหนักหน่วงค่อย ๆ ถล่มลงมา