ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 533

"แอ่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ ..." หญิงชราไออย่างรุนแรง และไอออกมาเป็นเลือดในที่สุด

นางไม่ตอบเด็กน้อยผู้นั้นเลยแม้แต่คำเดียว และสุดท้ายนางก็ถูกทาสชั่วเหล่านั้นทุบตีจนตายจริง ๆ

เด็กชายมีน้ำตาคลอเบ้า และร้องไห้เบา ๆ เขาตะโกนเสียงดัง "ข้าจะไป ข้าจะไป อย่าตีข้าอีกเลย"

"เอาตัวหญิงชราคนนั้นออกไป" หัวหน้าคนงานสั่ง

ทาสชั่วสองคนก้าวไปข้างหน้า แล้วลากร่างของหญิงชราออกไป เด็กชายมีสีหน้าป่วยไข้ เดินโซเซพยุงตัวลุกขึ้นจากพื้น และหันไปมองหญิงชราที่ถูกทาสชั่วลากออกไป

หลังของหญิงชราฟกช้ำจากการถูกทุบตี แต่นางมีรอยยิ้มบนใบหน้า

นางยิ้มเมื่อนางจากไป

ทันใดนั้นเด็กชายก็ตระหนักถึงปัญหา

มนุษย์ บางครั้งการตาย ก็ยังดีกว่าการมีชีวิตอยู่

ความตาย เป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่ง

คนเหล่านี้กดขี่ประชาชนมานานหลายปี และใช้พวกเขาเหมือนปศุสัตว์ และเลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์

แต่เขาเป็นแค่เด็กอายุต่ำกว่าหกขวบ แล้วเขาจะตอบโต้ได้อย่างไร?

"ทำไมเดินช้าเช่นนี้ ไม่ได้กินข้าวมารึไง" จู่ ๆ ทาสชั่วก็ยกแส้ขึ้นฟาดฟันเด็กชายอย่างแรง

เด็กชายตะโกนร้อง "อ้า" แร่ในมือของเด็กชายกระเด็นลอยออกไป กระแทกเท้าหัวหน้าคนงาน

หัวหน้าคนงานเอาเท้ากุมเท้า แล้วตะโกนว่า "ไอ้เด็กเวรนี่ตั้งใจสินะ ตีมันให้ตายซะ"

"ตีมันให้ตาย ๆ ข้าไม่ชอบหน้าเจ้าเด็กนี่มานานแล้ว" ทาสชั่วกลุ่มหนึ่งรีบรุดเข้ามาต่อยเตะเด็กชาย และใช้ไม้และแส้เฆี่ยนตีเด็กชายด้วยซ้ำ

ในขณะนี้ จู่ ๆ ชายหญิงคู่หนึ่งขี่ม้าเข้าไปที่ค่ายด้วยความเร็ว

ผู้คนที่เฝ้าโรงหล่อหยิบอาวุธออกมาทันที และล้อมรอบชายหญิงแปลกหน้าสองคนที่บุกเข้าไปในค่าย

ไป๋ชิงหลิงเห็นเด็กนอนอยู่ในสระเลือดทันทีที่นางมาถึง

เขาสวมเสื้อชั้นในสีขาวสกปรก มีอาการบาดเจ็บทั่วร่างกาย นอนคว่ำหน้าลงบนแผ่นหินโดยไม่เคลื่อนไหว

ผมยุ่งของเขาปกคลุมใบหน้าของเขา และใบหน้าของเด็กชายไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน

แต่รูปร่างของเขา... ทำให้หัวใจของไป๋ชิงหลิงกระชับขึ้น

นางรีบลงจากหลังม้า แล้ววิ่งไปหาเด็กชายผู้นั้น

ทาสชั่วในโรงหล่อล้อมรอบไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว และหรงเยี่ยได้เปิดทางให้นาง โดยขับไล่ทาสชั่วเหล่านั้นให้ห่างออกไป ไป๋ชิงหลิงเข้ามาหาเด็กชายอย่างรวดเร็ว พลิกตัวเด็กชาย และจัดผมที่ปกคลุมใบหน้าของเด็กชายขึ้น