ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 534

เสิ่นหรูเหลียนรีบวิ่งเข้าไปในค่ายอย่างรวดเร็วและตะโกนว่า “ท่านอ๋องหรง พระชายาท่านอ๋องหรง รีบไป ข้าจะดูแลจัดการที่นี่”

หรงเยี่ยมายืนข้างไป๋ชิงหลิง ช่วยพยุงไป๋ชิงหลิงขึ้นม้า และพูดว่า “พระชายา พวกเราไปกับเถอะ”

ไป๋ชิงหลิงอุ้มหรงจิ่งหลินไว้ และนั่งบนม้าตัวเดียวกับหรงเยี่ย แล้วรีบวิ่งออกจากโรงหล่อ

ตอนนี้จิ่งหลินได้รับบาดเจ็บ เธอไม่มีเวลาเป็นห่วงผู้บริสุทธิ์คนอื่นที่อยู่ในโรงหล่ออีกต่อไป หวังเพียงว่าเสิ่นหรูเหลียนจะสามารถช่วยพาพวกเขาออกมาจากโรงหล่อได้อย่างปลอดภัย และหยุดยั้งการระเบิดครั้งนี้ได้

หลังจากออกมาจากภูเขาจางซาน หรงเยี่ยก็หารถม้ามาคันหนึ่ง

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงอุ้มจิ่งหลินขึ้นรถม้า เธอก็รีบถอดเสื้อผ้าของเขาออก

หรงจิ่งหลินเดิมทีก็ตัวเล็กกว่าเด็กคนอื่นๆในวัยเดียวกันเนื่องจากได้รับพิษ ตอนนี้เขาต้องมาทนทุกข์ทรมานอยู่นอกบ้านเป็นเวลาหลายเดือน ร่างกายของเขาก็ยิ่งซูบผอม

ตอนนี้เธอหวังเพียงว่าแผนการเปลี่ยนถ่ายเลือดเพื่อขับพิษให้หรงจิ่งหลินของหมอเทวดาซูครั้งนั้นจะสำเร็จ แต่หลังจากที่ตรวจร่างกายให้เขา ไป๋ชิงหลิงก็ตรวจพบโรคอื่นในร่างกายของหรงจิ่งหลิน

หรงเยี่ยเห็นสีหน้าเธอผิดปกติ จึงถามว่า “พระชายา ลูกชายของเรา........เป็นอย่างไรบ้าง?”

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงแดงก่ำ เงยหน้ามองเขา “อาการไม่ค่อยดี！”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หรงเยี่ยก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอ “อย่าใจร้อน พวกเราค่อยๆเริ่ม”

“ตามหมอเทวดาซูมา ท่านไปตามเขามาตอนนี้เลย ร่างกายของจิ่งหลินดูแปลกๆ ดูเหมือนเขามีบางอย่างผิดปกติ”

เมื่อหรงเยี่ยเห็นเธอกำลังตื่นตระหนก จึงเอื้อมมือออกไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน “ชิงหลิง อย่ากังวล เจ้าต้องเชื่อมั่นในตัวเอง จิ่งหลินกลับมาอยู่กับพวกเราแล้ว พวกเรามีเวลาที่จะรักษาโรคให้กับเขา”

“พิษที่หลงเหลืออยู่ในร่างกายของจิ่งหลินได้ถูกขับออกไปแล้ว แต่ยังมีพิษแปลกๆอยู่ในร่างกายของเขา ท่านดู！” ไป๋ชิงหลิงพลิกหลังมือของหรงจิ่งหลิน แล้วแยกนิ้วของเขาออก

ที่ปลายนิ้ว มีเส้นเลือดสีแดงเล็กๆอัดแน่นไปหมด.......

หรงเยี่ยหรี่ตาลง คว้ามือที่เหลืองซีดของหรงจิ่งหลิน จ้องมองอย่างเฉียบคมไปที่ความแปลกประหลาดที่ปลายนิ้วของเขา

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “จิ่งหลินได้รับบาดเจ็บภายนอก และภายใน เขาไม่เหมาะที่จะเดินทางระยะไกลกับพวกเรา ต้องอยู่รักษาตัวที่นี่สองสามวัน ท่านให้ข้าพักที่โรงเตี๊ยม ข้าจะรอท่านอยู่ที่โรงเตี๊ยม หมอเทวดาซูรู้เรื่องการขับพิษมากกว่าข้า เรื่องนี้จะล่าช้าไม่ได้ ข้างหน้ามีเมืองเล็กๆ หลังจากเสด็จพ่อลงเขา ก็ต้องผ่านเมืองไป๋หู เสด็จพ่อและจิ่งหลินต่างต้องการหมอเทวดาซู ข้าช่วยไม่ได้ ข้าช่วยไม่ได้.........”

โดยเฉพาะเมื่อเธอเห็นหรงจิ่งหลินในสภาพเช่นนี้ เธอก็ทรุดตัวลงร้องไห้ และอยากกรีดร้อง

เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

เธอปวดใจจนแทบตาย

ลูกๆของเธอได้รับบาดเจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่สามารถปกป้องพวกเขาได้ เธอรู้สึกโทษตัวเองอย่างมาก

หรงเยี่ยลูบใบหน้าของเธอ แล้วพูดว่า “ข้าให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำไปรับหมอเทวดาซู พวกเราไปที่เมืองไป๋หูก่อนเถอะ”

หลังจากพูดจบ หรงเยี่ยก็ปล่อยเธอ ขณะที่เขากำลังจะลงจากรถม้า ไป๋ชิงหลิงก็ดึงข้อมือของหรงเยี่ยไว้ “หรงเยี่ย！”

หรงเยี่ยหันมามองเธอ

ในเวลานี้ หรงจิ่งหลินก็ตื่นขึ้นมา

เขาลืมตาขึ้น มองทุกคนที่อยู่ในห้อง สุดท้ายมองที่ไป๋ชงเซิงที่นอนหมอบอยู่ข้างๆเขา เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “น้องสาว”

“พี่ชาย！” ไป๋ชงเซิงนอนอยู่ข้างๆเขา จับมือหรงจิ่งหลินแล้วพูดเบาๆว่า “ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว ท่านแม่กับข้าคิดถึงเจ้ามาก แม่นมซั่งได้ปั้นตุ๊กตาดินเผาให้ข้าหนึ่งตัว ตอนที่เจ้าไม่อยู่ มีแต่ตุ๊กตาดินเผาที่เป็นเพื่อนข้า ต่อให้มันจะเหมือนเจ้าแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถเอ่ยปากพูดได้ เล่นกับข้า ก็ไม่เรียกข้าว่าน้องสาว”

ไป๋ชงเซิงหยิบตุ๊กตาดินเผาที่แม่นมซั่งมอบให้เธอออกมา แล้วยื่นให้หรงจิ่งหลินดู

หรงจิ่งหลินรับตุ๊กตาดินเผามา แล้วพูดว่า “ดูเหมือนข้าจริงๆ ข้าขอโทษ เสด็จปู่ ท่านอา น้องสาว ทำให้พวกท่าน.......ต้องเสียใจเพราะข้า เป็นกังวลเพราะข้า”

“หลินเอ๋อร์ อย่าพูดเช่นนี้ ให้อาดูเจ้าให้ชัดๆสิ” เมื่อหลวนอี๋เห็นหรงจิ่งหลิน เธอก็พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมา

แต่เมื่อได้ยินคำพูดของหรงจิ่งหลิน หลวนอี๋ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้

เธอวางฝ่ามือลงบนใบหน้าที่เล็กและเหลืองซีดของหรงจิ่งหลิน และพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ทำไมผอมขนาดนี้ ไม่มีเนื้อบนใบหน้าเลย พี่ห้าทำไมถึงได้โหดร้ายกับเด็กได้ขนาดนี้?”

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินคำพูดของหลวนอี๋ เธอก็อึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เห็นหรงเชินและเสิ่นโหรวเม่ยเดินเข้ามาในห้องพร้อมกัน

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาลงและพูดว่า “เหตุผลที่ซื่อจื่อน้อยสามารถถูกเปลี่ยนตัวออกจากวังได้ เป็นผลงานที่ใหญ่ที่สุดคือคนอื่น！ ”

เสิ่นโหรวเม่ยหยุดฝีเท้ากะทันหัน.........

ไป๋ชิงหลิงค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้ หันกลับมา เผชิญหน้ากับเสิ่นโหรวเม่ย และพูดทีละคำว่า “เสิ่น โหรว เม่ย！”