ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 535

ในห้อง สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เสิ่นโหรวเม่ย

เสิ่นโหรวเม่ยมีท่าทีงุนงง และมองทุกคนอย่างไร้เดียงสา จากนั้นมองไปที่หรงเฉินที่อยู่ด้านข้างนาง แล้วเอ่ย "ทำไมถึงเป็นข้าอีกแล้ว พระชายาหรง เจ้าต้องการทำให้ข้าตกที่นั่งลำบากอย่างนั้นหรือ นี่มันไม่สมเหตุสมผลแม้แต่น้อย ข้าจะนำคุณชายจิ่งออกจากวังได้อย่างไร ช่วงเวลาเหล่านั้นข้าไว้ทุกข์แทนเสด็จแม่อยู่ และไม่เคยห่างจากอ๋องเฉินแม้แต่น้อย ไม่เช่นนั้นเจ้าสามารถให้อ๋องเฉินเป็นพยานให้ข้าก็ได้"

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าเสิ่นโหรวเม่ยจะโต้เถียง

อย่างไรก็ตาม นางคิดว่าวิธีการของนางไร้ที่ติ แต่นางไม่รู้ว่าจิ่งหลินถูกวางยาพิษตลอดหลายปีที่ผ่านมา และพิษธรรมดาจะไม่มีผลกับเขามากนัก

ไม่ต้องพูดถึงธูปกลิ่นหอมที่ทำให้มึนงงนั้น

"เสิ่นโหรวเม่ย เจ้าวางแผนการทั้งหมดแล้ว แต่เจ้าทำผิดพลาดในการคำนวณ" ไป๋ชิงหลิงจ้องมองนางอย่างเย็นชา "จิ่งหลินมีภูมิต้านทานต่อธูปธรรมดา คืนนั้น เจ้าใช้ประโยชน์จากการที่หมอเทวดาซูให้ออกจากวังแล้วกลับไปที่จวนเพื่อนำยามา แล้ววางยาหมอเหล่านั้นที่ดูแลจิ่งหลิน แต่เขายังมีสติอยู่ แต่เพียงเขาพูดไม่ออกเท่นั้น หลังจากเจ้าพาเขาออกจากวังแล้ว ท่านอ๋องต้วนจึงอุ้มพาองค์รัชทายาทตัวปลอมกลับเข้าวัง หมอซูบอกฉันที แผนถ่ายเลือดของคุณชายจิ่งประสบความสำเร็จมาก แต่ด้วยเหตุผลอะไรไม่มีใครรู้ ทำให้เขาวายชนม์ในชั่วข้ามคืนคุณชายตัวปลอมที่ตายในตอนนั้น เป็นวันเดียวกับที่หมอซูออกจากวังไป หลังจากรอให้หมอซูหลับเข้ามาที่วัง มันก็สายไปเสียแล้ว"

หรงเฉินงุนงง หันหน้าไปจ้องมองเสิ่นโหรวเม่ยโดยไม่รู้ตัว และพูดว่า "เป็นไปไม่ได้ เม่ยเอ๋อร์ไว้ทุกข์กับข้ามาโดยตลอด และไม่เคยห่างจากข้าแม้แต่น้อย"

"อ๋องเฉินรับประกันได้จริง ๆ ว่านางอยู่เคียงข้างท่านทั้งยามกินและยามนอน" ไป๋ชิงหลิงมองไปที่เสิ่นโหรวเม่ยแล้วถาม

หรงเฉินมองไปที่เสิ่นโหรวเม่ยตลอดเวลา พยักหน้าและพูดว่า "ใช่ ในช่วงเวลานั้น เม่ยเอ๋อร์อยู่กับข้าทุกย่างก้าว"

"แม้ว่าเจ้าจะใช้ธูปหอมเพื่อทำให้ฝ่าบาทต้องมึนงง ข้าก็เกรงว่าอ๋องเฉินก็ไม่รู้เรื่องนี้" ไป๋ชิงหลิงกล่าวอีกครั้ง

หรงเฉินถูกปิดกั้นด้วยคำพูดของนาง เขาหยุดครู่หนึ่ง เขาไม่เชื่อว่าเสิ่นโหรวเม่ยจะเป็นคนแบบนั้น และเขาไม่เชื่อว่านางจะทำให้หรงจิ่งหลินกลายเป็นเช่นนี้

เขาไม่อยากจะเชื่อว่า คนที่นอนอยู่ข้าง ๆ หมอนของเขาเป็นคนเลวทรามเช่นนี้

เขาเอาแต่ตะโกนในใจ อย่าเชื่อคำพูดของไป๋ชิงหลิง เม่ยเอ๋อร์ไม่ทำแบบนั้นอย่างแน่นอน

"นางจะไม่ทำอย่างนั้น อย่ามาสร้างปัญหาที่นี่" หรงเฉินจับมือของเสิ่นโหรวเม่ย แล้วคำรามใส่ไป๋ชิงหลิง

เสิ่นโหรวเม่ยนอนลงข้างหลังหรงเฉิน และร้องไห้ "ดูเหมือนว่านางจะเกลียดข้าจริง ๆ นางไม่ลังเลเลยที่จะสร้างคำพูดแบบนั้นเพื่อใส่ร้ายข้า"

"ข้า... เสด็จแม่......ไม่ได้ ใส่ร้าย...นาง!" หรงจิ่งหลินยกร่างกายส่วนบนขึ้นทันที พยุงร่างกายด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือชี้ไปที่เสิ่นโหรวเม่ย

เสียงนั้นแผ่วเบา แต่มันยังคงดังและชัดเจน

และทิศทางที่เขาชี้ คือหันหน้าไปทางเสิ่นโหรวเม่ยอย่างชัดเจน

หัวใจของเสิ่นโหรวเม่ยเต้นรัว เธอบีบมือของหรงเฉินแน่น และเริ่มร้องไห้ทันที "ท่านพี่ ข้าไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนจริง ๆ ข้าไม่รู้ว่าทำไมพระชายาหรงและเจ้าชายจิ่งถึงใส่ร้ายข้าแบบนี้ ข้า... "

"อ้า!"

ก่อนที่เสิ่นโหรวเม่ยจะพูดจบ ร่างสีม่วงเข้มก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วข้างนาง คว้าข้อมือของนางอย่างโหดเหี้ยม... ผลักนางไปข้างหน้า