ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 539

แต่ความเจ็บปวดที่นางได้รับ นั้นยังไม่เพียงพอที่จะชดเชยความแค้นและความเกลียดชังในใจของจักรพรรดิเหยาได้

เขารู้สึกว่าการฆ่าเสิ่นโหรวเม่ยนั้นทำให้นางได้เปรียบเกินไป

จักรพรรดิเหยาจับดาบไว้แน่น จ้องมองเสิ่นโหรวเม่ยที่กลิ้งอยู่บนพื้นด้วยแววตาที่เคียดแค้น ในสมองเต็มไปด้วยภาพที่ฮองเฮาอู่ตายอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาต้องสูญเสียผู้หญิงถึงสองคน ในวันครบรอบการสิ้นพระชนม์ของฮองเฮาฉุ๋น และเกือบทำให้เขาฆ่าลูกชายของตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วยังวางแผนสลับตัวหลานชายของเขานำออกจากวังและพเนจรอยู่ข้างนอก

นางสมควรตายจริงๆ

“อ๊าก..........” จักรพรรดิเหยาคำรามด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ดาบในมือของเขาตัดแขนซ้ายของเสิ่นโหรวเม่ยขาดทันที จากนั้น ก็ตัดแขนข้างขวาของเธอออก

หลังจากที่เสิ่นโหรวเม่ยกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดหลายครั้ง ในที่สุดนางก็หมดสติไป

ส่วนจักรพรรดิเหยาก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก แล้วล้มลงอย่างช้าๆ

หรงเยี่ยรีบพุ่งเข้าไป พยุงจักรพรรดิเหยาจากด้านหลัง และเรียก “เสด็จพ่อ ดูแลตัวเองด้วย”

“เอ่อ......” จักรพรรดิเหยากุมมือหรงเยี่ยไว้แน่น เปิดปากแล้วพูด อย่างเบาๆว่า “ตามหา........เสด็จแม่ของเจ้า ตามนางกลับมา........ ”

หรงเยี่ยเข้าใจคำพูดที่ไร้เสียงนั้น “ลูกไม่เคยพาเสด็จแม่ออกจากโลงน้ำแข็งเลย ศพที่ถูกพรากไปวันนั้น คือนางในวังคนหนึ่ง มีช่องลับอยู่ใต้โลงน้ำแข็ง เสด็จแม่ยังอยู่ที่นั่น”

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลังของหรงเยี่ยโดยไม่รู้ตัว ในดวงตาของเธอมีแสงผันผวน

ในเวลานี้ จักรพรรดิเหยาก็หันมามองไป๋ชิงหลิง และชี้ไปที่เธอ “นาง.......”

หรงเยี่ยกล่าวว่า “นางคือไป๋เจาเสวี่ย เป็นพระชายาของลูก มารดาผู้ให้กำเนิดจิ่งหลิน สายเลือดของเซิงเอ๋อร์เสด็จพ่อก็ได้ให้ปรมาจารย์หลูมาพิสูจน์แล้ว ท่านต้องเชื่อในตัวเอง”

“แค่ก......” จักรพรรดิเหยากระอักเลือดเต็มปาก และพยักหน้าให้หรงเยี่ย เห็นด้วยกับคำพูดของหรงเยี่ย จากนั้นไม่นานเขาก็หลับตาลง

เมื่อหรงเยี่ยมองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของจักรพรรดิเหยา ก็พูดด้วยเสียงทุ้มว่า “หมอเทวดาซู หมอหลวงจ้าว รีบช่วยจักรพรรดิ！”

……

ในเมืองหลวง มีข่าวแพร่กระจายภายในชั่วข้ามคืนว่าลูกสาวตระกูลเสิ่นได้วางยาพิษจักรพรรดิ ทำร้ายหลานชายของจักรพรรดิ และทำให้ไทเฮาโกรธจนเป็นลม

ส่วนเรื่องการก่อกบฏของท่านอ๋องต้วน ก็ถูกปิดไว้ชั่วคราว

หมอเทวดาซูใช้เวลาสามวันในการล้างพิษให้กับจักรพรรดิเหยา แม้ว่าจักรพรรดิเหยาจะพูดได้แล้ว แต่เวลาเพียงไม่กี่วัน ผมขาวบนขมับของจักรพรรดิเหยาก็เพิ่มขึ้นสามเท่า ทำให้เขาดูแก่ขึ้นมาก

ในที่สุดดวงตาของหรงเชินก็ถูกพิษจนบอดสนิท

ดวงตาทั้งสองเน่าเป็นแผล

หมอเทวดาซูกล่าวว่า “สามารถขูดได้แค่ส่วนที่เน่าเท่านั้น”

หรงเชินกล่าวว่า “ถ้างั้นก็ขูดเถอะ ฝีมือผ่าตัดของพี่สะใภ้เจ็ดนั้นเก่งที่สุด ดังนั้นให้พี่สะใภ้เจ็ดเป็นคนขูดเถอะ”