ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 538

“ไม่ถูก การตายของเสด็จแม่ไม่ควรโทษจักรพรรดิ” เธอก้มหัวลงแล้วมองไปที่หรงเชิน “ช่วงเวลาที่เสด็จพ่อผลักเสด็จแม่ออกไปนั้น มีคนแอบใช้กำลังภายใน ซึ่งเป็นเหตุทำให้เสด็จแม่ชนเข้ากับเสาหิน เสียงดังปัง! ทำให้สมองได้รับการกระทบกระเทือน และเสียชีวิตทันที！”

“เจ้าพูดอะไร！” ในขณะนี้ หลวนอี๋กรีดร้องอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้

นางปล่อยมือของจักรพรรดิเหยา พุ่งเข้าไปหาเสิ่นโหรวเม่ย คว้าแขนของเสิ่นโหรวเม่ยแล้วตะคอกว่า “ใครใช้กำลังภายใน ใครกัน เจ้าเป็นคนบงการหรือ? ”

“ฮ่าๆๆๆๆ..........” เสิ่นโหรวเม่ยหัวเราะ

หลวนอี๋วางมือบนหัวของเสิ่นโหรวเม่ย แล้วกระชากผมของเสิ่นโหรวเม่ยอย่างแรงและตะโกนว่า “เสิ่นโหรวเม่ย เจ้าทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องตาย แล้วยังใส่ร้ายป้ายสีให้พี่สะใภ้เจ็ด ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า เพราะเจ้า นางผู้หญิงชั่วช้า คืนเสด็จแม่มาให้ข้า คืนให้ข้า.......อา.......”

ขณะที่หลวนอี๋กำลังเสียใจ เสิ่นโหรวเม่ยก็ปัดมือของนางออก

และโปรยผงสีน้ำเงินไปทางหลวนอี๋

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นเช่นนี้ ก็อุทานทันที “องค์หญิงระวัง！”

“หลวนอี๋！” หรงเชินลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ผลักหลวนอี๋ที่อยู่ตรงหน้าเสิ่นโหรวเม่ยออก จากนั้นเขาก็กางแขนออก และขวางอยู่ข้างหน้าหลวนอี๋

ผงสีน้ำเงินโชยมาที่จมูก ดวงตาของเขาเหมือนถูกไฟแผดเผา เจ็บปวดจนทนไม่ไหว

“อ๊ะ！ดวงตาของข้า！”

หรงเชินปิดตาของตัวเองไว้ ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “ดวงตาของข้า”

หรงเยี่ยรีบลุกขึ้นทันที ปล่อยฝ่ามือใส่หน้าเสิ่นโหรวเม่ย ทำให้เสิ่นโหรวเม่ยกระเด็นออกไปไกล

ในเวลาเดียวกัน เขาก็เอื้อมมือไปพยุงหรงเชิน

หลวนอี๋ก็เดินเข้าไป คว้าแขนของหรงเชินสะอื้นไห้และพูดว่า “พี่แปด พี่แปด ให้ข้าดูดวงตาขอท่านหน่อย”

หรงเชินเอามือออกข้างหนึ่ง เผยให้เห็นดวงตาข้างซ้ายของเขา

เลือดก็ไหลออกมาจากดวงตาข้างนั้น และเขาไม่สามารถลืมตาได้

ในเวลานี้ เสิ่นหรูเหลียนเพิ่งกลับมาจากจางซาน เขาผลักประตูแล้วเดินเข้ามา ก็เห็นเสิ่นโหรวเม่ยหันกลับและวิ่งผ่านเขาไป

เขาไม่รู้ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ได้แต่เหลือบมองเสิ่นโหรวเม่ย

จากนั้น ไป๋ชิงหลิงก็ตะโกนอย่างตื่นเต้น “แม่ทัพเสิ่น รีบจับตัวนางไว้ นางเป็นคนวางยาทำร้ายจักรพรรดิและท่านอ๋อง”

เมื่อเสิ่นหรูเหลียนได้ยินเช่นนี้ ดวงตาเขาก็ดุเดือด หันกลับไป กระโดดขึ้นและเตะ ทำให้เสิ่นโหรวเม่ยที่กำลังจะวิ่งออกจากห้อง กระเด็นและล้มลง

หลังจากนั้น เสิ่นหรูเหลียนก็วิ่งเข้าไปหานาง คุกเข่าข้างหนึ่งลงบนหลังของเสิ่นโหรวเม่ย และจับมือทั้งสองข้างของเสิ่นโหรวเม่ยไว้ แล้วดึงไปข้างหลัง

ได้ยินเสียง“กรึก” เสิ่นโหรวเม่ยก็กรีดร้อง “อ๊า.......”

เขาได้รับสิ่งนี้จากเสิ่นโหรวเม่ยอันเป็นที่รักของเขา

เสด็จพ่อของเขา เสด็จแม่ และยังมีเสด็จย่า จิ่งหลิน ต่างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะเสิ่นโหรวเม่ย......

เขาจะช่วยนางอีกครั้งได้อย่างไร

“หรงเชินช่วยข้า ข้ายอมรับผิด ข้ายอมรับผิด เจ้าช่วยข้าด้วย ข้ายินยอม......ยอมออกจากเมืองหลวงพร้อมกับเจ้า ใช้ชีวิตที่มีเพียงเราสองคน ชีวิตที่เหลือ......ข้ายินดีคัดลอกบทสวดมนต์ให้เสด็จแม่ที่เสียชีวิตของพวกเรา” เสิ่นโหรวเม่ยนอนอยู่บนพื้น มองหรงเชินที่รายล้อมไปด้วยหมอหลวง แล้วพูดด้วยเสียงที่อ่อนแรง

เมื่อหลวนอี๋ได้ยินสิ่งนี้ นางก็วิ่งเข้าไปด้วยความโกรธ และเตะเสิ่นโหรวเม่ยอย่างแรง “เจ้าหุบปาก หุบปาก หุบปาก.......”

“องค์หญิง！” เสิ่นหรูเหลียนกดเท้าของหลวนอี๋ไว้

หลวนอี๋เปลี่ยนความโกรธไปที่เสิ่นหรูเหลียน ตบหน้าของเสิ่นหรูเหลียน และพูดด้วยความโกรธว่า “คนตระกูลเสิ่น อย่าใช้มือของเจ้ามาแตะต้ององค์หญิงอย่างข้า”

นางสะบัดมือของเสิ่นหรูเหลียนออก

เสิ่นหรูเหลียนไม่มีความขุ่นเคืองหรือโกรธแม้แต่น้อย เขาดึงกริชออกมา จับคอของเสิ่นโหรวเม่ยไว้ แล้วตัดลิ้นของเสิ่นโหรวเม่ย

เสียง“อ๊า”ที่น่าสังเวชนั้น ยังคงดังก้องอยู่ในห้องไม่หยุด

เมื่อหมอหลวงเห็นลิ้นเปื้อนเลือดที่อยู่ในมือของเสิ่นหรูเหลียน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะเอามือปิดปาก

ส่วนเสิ่นโหรวเม่ยก็เอามือจับใบหน้าของตัวเอง แล้วกลิ้งตัวบนพื้นด้วยความเจ็บปวด.........