ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 537

สรุปบท บทที่ 537 เสิ่นโหรวเม่ยยอมรับผิด: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น

อ่านสรุป บทที่ 537 เสิ่นโหรวเม่ยยอมรับผิด จาก ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น โดย พระจันทร์ขี้เมา

บทที่ บทที่ 537 เสิ่นโหรวเม่ยยอมรับผิด คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายการเกิดใหม่ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย พระจันทร์ขี้เมา อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง

รอยแผลเป็นบนแขนของเสิ่นโหรวเม่ยถูกหรงเชินฉีกออก ด้านล่างของแผลยังมีถุงลับซ่อนอยู่

ถุงลับทำเป็นเป็นช่องๆ มีความบางและมิดชิด สามารถซ่อมผงยาชนิดต่างๆได้เป็นอย่างดี

หรงเชินเห็นความลึกลับในรอยแผลเป็น เขาก็มองเสิ่นโหรวเม่ยด้วยความประหลาดใจ

เขาดึงถุงลับเหล่านี้ออกทีละช่อง ซึ่งบรรจุยาหลากสีไว้มากมาย ความไว้วางใจที่มีต่อเสิ่นโหรวเม่ยาค่อยๆพังทลายลง “นี่คืออะไร? แขนของเจ้าไม่ใช่ถูกน้ำร้อนลวกจนบาดเจ็บหรือ? เจ้าบอกข้ามาสิว่านี่คืออะไร?”

“ขอข้าดูหน่อย” หลวนอี๋รีบเดินเข้าไปแย่งของจากมือของหรงเชิน แล้วเดินกลับไปหาหมอเทวดาซู ยื่นของที่อยู่ในมือให้เขา และพูดว่า “หมอเทวดาซูท่านดูสิ”

หมอเทวดาซูรีบรับมา ให้ทาบนผิวหนังของตัวเอง แล้วพูดด้วยความประหลาดใจว่า “นี่คือถุงมือที่ชาวอูเซินทำขึ้นเพื่อป้องกันพิษ ใครก็ตามที่ใช้ยาพิษจะต้องมีหนึ่งชุด ไม่เช่นนั้นสารพิษเข้าสู่ผิวหนังของผู้ที่ใช้สารพิษ ทำให้ผิวหนังเน่าเปื่อยได้”

“และข้างใน.........” หมอเทวดาซูนับช่องลับที่อยู่ข้างใน “มียาพิษอยู่ทั้งหมดยี่สิบแปดชนิด”

“หมอเทวดาซูลองดูว่า ในนี้มียาพิษเรื้อรังที่ทำให้จักรพรรดิสูญเสียเสียงหรือไม่” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

หมอเทวดาซูค้นหาอยู่ครู่หนึ่ง และสีหน้าของเขาก็จริงจังขึ้นมา “มี”

เขาหมุนถุงมือป้องกันสารพิษกลับมา ยื่นนิ้วไปชี้ที่ช่องสุดท้ายด้านล่าง “ก็คือสิ่งนี้!”

“นี่เป็นพิษเรื้อรังที่ร้ายแรง ถ้าใช้ยาในปริมาณที่เหมาะสม ก็สามารถรักษาโรคได้ แต่ถ้าใช้ยามากเกินไปเป็นเวลานาน ก็จะทำลายสมองของมนุษย์ ส่งผลร้ายแรงต่อผู้ใช้ยา ในกรณีที่ร้ายแรงผู้ใช้ยาอาจเสียชีวิตได้ ข้าคิดว่าพิษที่จักรพรรดิถูกน่าจะเป็นพิษมัวฟู มันสามารถทำให้คนสูญเสียเสียงได้!”

“อ๊วก!” จักรพรรดิเหยาอาเจียนเป็นเลือด

หลวนอี๋ตะโกนอย่างกังวล “เสด็จพ่อ!”

นางเดินไปหาจักรพรรดิเหยาอย่างรวดเร็ว ยื่นมือไปลูบหลังจักรพรรดิเหยา และหันมาบอกหมอเทวดาซูว่า “หมอเทวดาซู ท่านมาดูอาการเสด็จพ่อก่อน ท่านรู้สึกไม่สบายมาก ระหว่างทางก็อาเจียนมาสองครั้งแล้ว”

เมื่อหมอเทวดาซูได้ยินเช่นนั้น ก็รีบเดินเข้าไปหาจักรพรรดิเหยา หยิบขวดยาออกมาจากกล่องยา แล้วยื่นให้หลวนอี๋ “องค์หญิง รีบให้จักรพรรดิทานยานี้ก่อน”

หลวนอี๋รับยามา แล้วป้อนให้จักรพรรดิเหยากิน

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมา จ้องมองเสิ่นโหรวเม่ยด้วยสายตาที่เย็นชา “เจ้ามีอะไรจะเถียงอีกไหม?”

ทันใดนั้นเสิ่นโหรวเม่ยก็หัวเราะ“ฮ่าๆๆ”ขึ้นมา “ไม่คิดว่าหมอเทวดาซูจะมาเร็วขนาดนี้ เดิมทีข้าคิดว่า มาดูว่าลูกชายเจ้ายังรอดอยู่ไหม จากนั้นค่อยวางแผนอีกที”

ทำให้หรงจิ่งหลินตกใจมาก

เขารีบมุดตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหรงเยี่ย และจ้องมองเสิ่นโหรวเม่ยด้วยความหวาดกลัว

“ไม่ว่าข้าจะดีกับเขาแค่ไหน เขาก็ไม่ให้ข้าเข้าใกล้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตอนนี้ข้าจะเป็นแบบนี้ไหม ดังนั้นพวกเจ้าไม่สมควรตายหรือ” นางหันกลับมา กางแขนออก เผชิญหน้ากับทุกคนแล้วตะโกนอีกครั้ง “ไม่สมควรตายหรือ!”

“เสิ่นโหรวเม่ย!” หรงเชินตะโกนอย่างหมดแรง เขาคุกเข่าเดินเข้าไปหานาง คว้าแขนของนางด้วยสองมือ และขอร้องทั้งน้ำตาว่า “เจ้าหยุดพูดเถอะ เจ้าหยุดพูดเถอะ ข้าขอร้องล่ะ!”

“เจ้าต้องการรู้ความจริงไม่ใช่หรือ ข้าจะบอกความจริงกับเจ้า ทั้งหมดนี้ข้าวางแผนเพื่อช่วยท่านอ๋องต้วน รวมทั้ง ให้หยางไคหลอกใช้ไป๋ชิงหลิงเพื่อขโมยศพของฮองเฮาฉุ๋น........” เสิ่นโหรวเม่ยเงยคางขึ้น ริมฝีปากสีแดงยิ้มเยาะเย้ย นางไม่แม้แต่จะมองหรงเชินด้วยซ้ำ

เมื่อจักรพรรดิเหยาได้ยินสิ่งที่นางพูด เขาก็สั่นไปทั้งตัว และดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง

เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างช้าๆ แต่ว่า เพราะอารมณ์ที่เดือดพล่านจึงสั่นเทาอย่างแรง

หลวนอี๋รีบจับมือที่สั่นเทาของจักรพรรดิเหยาไว้

ในเวลานี้ ก็ได้ยินเสิ่นโหรวเม่ยพูดว่า “ฮองเฮาฉุ๋นเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับเสด็จพ่อ ตอนนั้นข้าคิดว่า ถ้าฮองเฮาฉุ๋นหายไปเพราะไป๋ชิงหลิงเป็นเหตุ เสด็จพ่อจะมีปฏิกิริยาอย่างไร แต่คิดไม่ถึงว่า เสด็จพ่อกลับฆ่าเสด็จแม่โดยไม่ได้ตั้งใจ ฮ่าๆๆ......... ”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น