ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 542

จุดที่สำคัญที่สุดคือ หรงเยี่ยยังจะต้องได้รับความอับอายจากการแย่งพี่สะใภ้

หากมีโอกาสสืบทอดบัลลังก์ในอนาคต อาชญากรรมนี้ก็จะต้องทำให้หรงเยี่ยอับอายเช่นกัน

นี่คือความเห็นแก่ตัวของจักรพรรดิเหยา

เขาจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาทำลายลูกชายของเขาอีกต่อไปแล้ว

“เพคะ!” ไป๋ชิงหลิงถวายบังคมอีกครั้ง แล้วย่อตัวลงพูดว่า “ต่อจากนี้ไป ต่อไปนี้บนโลกนี้จะไม่มีไป๋ชิงหลิงอีกต่อไปแล้ว หม่อมฉัน คือไป๋เจาเสวี่ย”

จักรพรรดิเหยายังคงจ้องมองหญิงสาวที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างไม่แสดงออก “ลุกขึ้นเถอะ”

“ขอบพระทัยเพคะเสด็จพ่อ”

นางลุกขึ้น

จักรพรรดิเหยากล่าวว่า “มีอีกเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากให้เจ้าทำ”

ไป๋ชิงหลิงเดาได้แล้ว “เรื่องระหว่างอ๋องต้วนกับตระกูลเวิน”

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับตระกูลเวิน องค์ชายเจ็ดยังไม่เคยบอกเจ้า เกี่ยวกับเรื่องขององค์หญิงใหญ่ ไทเฮาและข้า” จักรพรรดิเหยาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะจัดการกับหรงฉีและตระกูลเวินอย่างไร

หากเป็นเจ้าหน้าที่คนก่อน ๆ ที่แอบสร้างอาวุธ และยกกองทัพขึ้นเพื่อกบฏ การลงโทษโดยประหารเก้าชั่วโคตรก็คงไม่มากเกินไป

แต่ตอนนี้องค์หญิงใหญ่มีระเบิดเวลาอยู่ในมือ ซึ่งสามารถพัดเขาลงได้จากบัลลังก์ตลอดเวลา ทำให้จักรพรรดิเหยาปวดหัวมาก

เขาเป็นจักรพรรดิมายาวนานถึงเพียงนี้ จนไม่เพียงแต่ต้องพิจารณาตัวเองเท่านั้น แต่ยังต้องคำนึงถึงผู้คนที่อยู่เบื้องหลังตัวเองด้วย

ไทเฮา องค์ชายของเขาและเหล่าบุตรหลาน

เมื่อคำสั่งที่อยู่ในมือขององค์หญิงใหญ่ถูกเปิดเผย เขา องค์ชายและบุตรหลานของเขาจะไม่มีวันจบลงด้วยดี……

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า “ในตอนนั้นขาทั้งสองของอ๋องหรงได้รับบาดเจ็บสาหัส และเขาเคยพูดถึงเรื่องนี้กับหม่อมฉัน องค์หญิงใหญ่มีบางอย่างอยู่ในมือ ซึ่งสำคัญกับเสด็จพ่อเป็นอย่างมาก และสำหรับตระกูลเวินแล้ว มันก็เป็นเครื่องรางช่วยชีวิตเช่นกัน เพียงแต่ว่า……”

ดวงตาของนางเคร่งขรึมลง ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ความสัมพันธ์ระหว่างอ๋องต้วน ท่านตาของเขาและสมาชิกตระกูลเวิน ได้ก่ออาชญากรรมร้ายแรง และชีวิตของผู้สมรู้ร่วมคิดก็ยากที่จะรักษาไว้ได้ สิ่งที่องค์หญิงใหญ่กำลังคือเป็นการทำให้เสด็จพ่อลำบากพระทัยเพคะ！”

เมื่อเขาได้ยินประโยคหลังของไป๋ชิงหลิง สีหน้าของจักรพรรดิเหยาก็ผ่อนคลายลงมาก……

ถูกต้อง นี่ก็คือกำลังทำให้เขาลำบากใจ

ล่าสุดมีข่าวแจ้งว่า องค์หญิงใหญ่ได้กลับมายังเมืองหลวงแล้ว และปัจจุบันอาศัยอยู่ที่หมิงหลานในเมืองหลวง

“ถ้าเจ้าเป็นข้า เจ้าจะทำอย่างไร？” ทันใดนั้นจักรพรรดิเหยาก็อยากจะได้ยินความคิดเห็นของนาง อย่างไรก็ตามไป๋ชิงหลิงก็แตกต่างจากพระชายาคนอื่น ๆ

ในสายตาของจักรพรรดิเหยา นางกล้าหาญและบ้าบิ่น มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม และไม่ถ่อมตัวหรือหยิ่งผยอง !

แม้ว่าเขาจะมีความต้องการฆ่านางหลายครั้ง แต่นางก็สามารถทำให้เขาเลิกคิดที่จะฆ่าได้เสมอ และปล่อยให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไป โดยหนีจากการลงโทษครั้งแล้วครั้งเล่า

ต้องบอกว่าไป๋ชิงหลิงมีความกล้าหาญมาก

นี่ก็คือสิ่งที่เขาชื่นชมนาง

“ฝ่าบาท ยังคงเป็นประโยคเดิมเพคะ ชีวิตของผู้สมรู้ร่วมคิดยากที่จะรักษาไว้ได้ องค์หญิงใหญ่ไม่ต้องการเห็นคนในตระกูลของนางถูกประหารเก้าชั่วโคตรอย่างแน่นอน” ไป๋ชิงหลิงไม่กล้าพูดมากกว่านี้ แต่สองประโยคนี้ก็ชัดเจนแล้วว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

จักรพรรดิเหยาก็เข้าใจสิ่งที่นางหมายถึงเช่นกัน

เมื่อหมอเทวดาซูพูดว่า “แต่ว่า” ไป๋ชิงหลิงก็มีลางสังหรณ์ที่แย่มาก

“แต่อะไร？” ไป๋ชิงหลิงถามอย่างกังวล

“หากไม่มียาแก้พิษ เขาจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งปี และพิษนี้อยู่ในตัวซื่อจื่อน้อยมานานกว่าสามเดือนแล้ว เหลืออีกเพียงเก้าเดือนเท่านั้น！”

ไป๋ชิงหลิงตัวสั่น ก้าวถอยหลัง

หมอเทวดาซูมองนางอย่างกังวล

จักรพรรดิเหยาตรัสถามว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมยาแก้พิษ ก่อนที่ซื่อจื่อน้อยจะถูกวางยาพิษและสิ้นพระชนม์”

“นี่……” หมอเทวดาซูพูดอย่างลำบากใจ “กระหม่อมไร้ความสามารถพ่ะย่ะค่ะ”

“หมอเทวดาซู มีปัญหาอะไรหรือ？”ไป๋ชิงหลิงถามเมื่อเห็นสีหน้าของเขา

หมอเทวดาซูขมวดคิ้ว หยุดชั่วคราว จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง แล้วพูดว่า “พระชายา ยาแก้พิษคือเลือดจากสายสะดือของทารกในครรภ์ที่มารดาผู้ให้กำเนิดของซื่อจื่อให้กำเนิดอีกครั้ง！”

“นั่นหมายความว่าสามารถช่วยชีวิตได้” เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินสิ่งนี้ นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อย่างไรก็ตาม หมอเทวดาซูกล่าวอย่างเป็นกังวล “แต่ร่างกายของพระชายา ถ้าตั้งพระครรภ์อีกครั้งจะตกอยู่ในอันตราย พระชายาต้องคิดให้รอบคอบ ท่านต้อง……”

“หรือว่าหมอเทวดาซูอยากให้ข้ามองดูซื่อจื่อถูกพิษตาย？”

หมอเทวดาซู “……”