ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 543

หมอเทวดาซูถูกไป๋ชิงหลิงขัดขวางจนพูดไม่ออก

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “ไม่ได้บอกว่าเป็นเพียงความน่าจะเป็นหรือ หมอเทวดาซูก็ไม่รู้ว่าหญ้ารวมวิญญาณจะนำมาซึ่งสิ่งเลวร้ายอะไรให้แก่กระหม่อม ดังนั้นก็ต้องลองเสี่ยงดู”

“ท่านอ๋องจะไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน” หมอเทวดาซูกล่าว “ท่านอ๋องก็แอบขอยาเคยขอยาคุมกำเนิดจากกระหม่อม เขาไม่ต้องการให้พระชายาตั้งพระครรภ์อีก”

ตอนนี้เขาตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้สึกเหมือนว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์

เขามองไปที่จักรพรรดิเหยาแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท พระองค์ทรงคิดเห็นอย่างไร？”

“ซื่อจื่อเป็นลูกของอ๋องหรงและพระชายาหรง ข้าไม่สามารถตัดสินใจได้ หมอเทวดาซูควรหารือเรื่องนี้กับพระชายาหรงดีกว่า ข้าเคารพและสนับสนุนการตัดสินใจของพระชายาหรง” จักรพรรดิเหยากล่าว

และสายตาที่เขามองไป๋ชิงหลิง ก็รู้สึกชื่นชมมากขึ้นเล็กน้อย

เมื่อได้ยินว่านางต้องการช่วยหรงจิ่งหลิงโดยไม่คำนึงถึงชีวิตของนางเอง ความสงสัยของเขาที่เกี่ยวกับไป๋ชิงหลิงก็หายไป

ความตั้งใจเดิมของเขาคือความเห็นแก่ตัว เขาต้องการให้ไป๋ชิงหลิงช่วยหรงจิ่งหลิน

เพราะหรงจิ่งหลินเป็นเลือดเนื้อของหรงเยี่ย และเขาได้สละชีวิตของตัวเองเพื่อเด็กคนนี้ เขาไม่อยากให้จิ่งหลินตายไปแบบนี้

หมอเทวดาซูทางนี้เสียใจมาก เขารู้สึกว่าไม่ถามจักรพรรดิเหยาจะดีเสียกว่า

ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยท่าทีที่หนักแน่น “เรื่องนี้ยังไม่จำเป็นต้องบอกท่านอ๋อง หากเขาขอยาคุมกำเนิด เจ้าก็มอบให้เขา ข้าจะไม่ทำให้หมอเทวดาซูต้องลำบากใจ”

“พระชายา กระหม่อมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น กระหม่อมก็ไม่สามารถให้ยาคุมกำเนิดแก่ท่านอ๋องได้ กระหม่อมเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของพระชายา เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นของเด็กจริง ๆ กระหม่อมมั่นใจว่าพระชายาเองก็จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย” หมอเทวดาซูอธิบายอย่างกังวลใจ

ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างใจเย็น “หากนี่คือโชคชะตาจริง ๆ ข้าก็ไม่เสียใจเลย”

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของนาง หมอเทวดาซูถอนหายใจลึกและกล่าวว่า “พ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พระชายาจะต้องวางแผนโดยเร็วที่สุด การตั้งครรภ์ใช้เวลาสิบเดือน และซื่อจื่อมีเวลาเหลือไม่มากแล้ว”

“อืม！” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า ถวายพระพรจักรพรรดิเหยา แล้วออกจากห้องไป

หรงเยี่ยพาหรงเฉินกลับไปที่บ้านพักเทียนเซียง หมอหลวงจ้าวและหมอหลวงต้านไปที่ห้องของอ๋องเฉินด้วยกัน เพื่อรักษาบาดแผลให้กับอ๋องเฉินอีกครั้ง

หลังจากรักษาเสร็จแล้ว หรงเยี่ยก็กลับไปที่ห้อง

ไป๋ชิงหลิงกอดหรงเยี่ยจากทานด้านหลัง

เขามองลงไปที่แขนรอบเอว ค่อย ๆ ดึงมันออกไป หันกลับมาและกอดไป๋ชิงหลิงไว้ในอ้อมแขน

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงนี้ พวกเขาแยกจากกันและกลับมาพบกันใหม่ เป็นเวลานานมากแล้ว……เขาไม่ได้กอดนางไว้แน่นแบบนี้

คิดถึงนางมากจริง ๆ

“หลังจากที่ท่านไป เสด็จพ่อเรียกข้าไปพูดคุยส่วนตัว” ไป๋ชิงหลิงพูดก่อน

หรงเยี่ยก้มศีรษะลง กดริมฝีปากบาง ๆ ของเขาบนหน้าผากของนางแล้วถามว่า “เกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตของเจ้า！”

“ท่านรู้ได้อย่างไร？” ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของนาง

เขากล่าวว่า “หากเรื่องนี้ไม่สามารถแก้ไขได้อย่างเหมาะสมก่อนเดินทางกลับเมืองหลวง เจ้ายังอยากมีชีวิตกลับไปอยู่อีกหรือ！”

“เป็นเรื่องจริง ไป๋ชิงหลิงตายแล้ว และต่อจากนี้ไป ข้าจะเป็นเจาเสวี่ยพระชายาหรงไป๋ของท่าน” ขณะที่นางพูดนางก็ผลักเขาออกไป และถอนตัวออกจากอ้อมกอดของเขา จากนั้นจึงยื่นมืออีกข้างหนึ่งแล้วพูดว่า “เรามารู้จักกันใหม่อีกครั้งเถอะ”