ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 543

หมอเทวดาซูถูกไป๋ชิงหลิงขัดขวางจนพูดไม่ออก

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “ไม่ได้บอกว่าเป็นเพียงความน่าจะเป็นหรือ หมอเทวดาซูก็ไม่รู้ว่าหญ้ารวมวิญญาณจะนำมาซึ่งสิ่งเลวร้ายอะไรให้แก่กระหม่อม ดังนั้นก็ต้องลองเสี่ยงดู”

“ท่านอ๋องจะไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน” หมอเทวดาซูกล่าว “ท่านอ๋องก็แอบขอยาเคยขอยาคุมกำเนิดจากกระหม่อม เขาไม่ต้องการให้พระชายาตั้งพระครรภ์อีก”

ตอนนี้เขาตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้สึกเหมือนว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์

เขามองไปที่จักรพรรดิเหยาแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท พระองค์ทรงคิดเห็นอย่างไร？”

“ซื่อจื่อเป็นลูกของอ๋องหรงและพระชายาหรง ข้าไม่สามารถตัดสินใจได้ หมอเทวดาซูควรหารือเรื่องนี้กับพระชายาหรงดีกว่า ข้าเคารพและสนับสนุนการตัดสินใจของพระชายาหรง” จักรพรรดิเหยากล่าว

และสายตาที่เขามองไป๋ชิงหลิง ก็รู้สึกชื่นชมมากขึ้นเล็กน้อย

เมื่อได้ยินว่านางต้องการช่วยหรงจิ่งหลิงโดยไม่คำนึงถึงชีวิตของนางเอง ความสงสัยของเขาที่เกี่ยวกับไป๋ชิงหลิงก็หายไป

ความตั้งใจเดิมของเขาคือความเห็นแก่ตัว เขาต้องการให้ไป๋ชิงหลิงช่วยหรงจิ่งหลิน

เพราะหรงจิ่งหลินเป็นเลือดเนื้อของหรงเยี่ย และเขาได้สละชีวิตของตัวเองเพื่อเด็กคนนี้ เขาไม่อยากให้จิ่งหลินตายไปแบบนี้

หมอเทวดาซูทางนี้เสียใจมาก เขารู้สึกว่าไม่ถามจักรพรรดิเหยาจะดีเสียกว่า

ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยท่าทีที่หนักแน่น “เรื่องนี้ยังไม่จำเป็นต้องบอกท่านอ๋อง หากเขาขอยาคุมกำเนิด เจ้าก็มอบให้เขา ข้าจะไม่ทำให้หมอเทวดาซูต้องลำบากใจ”

“พระชายา กระหม่อมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น กระหม่อมก็ไม่สามารถให้ยาคุมกำเนิดแก่ท่านอ๋องได้ กระหม่อมเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของพระชายา เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นของเด็กจริง ๆ กระหม่อมมั่นใจว่าพระชายาเองก็จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย” หมอเทวดาซูอธิบายอย่างกังวลใจ

ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างใจเย็น “หากนี่คือโชคชะตาจริง ๆ ข้าก็ไม่เสียใจเลย”

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของนาง หมอเทวดาซูถอนหายใจลึกและกล่าวว่า “พ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พระชายาจะต้องวางแผนโดยเร็วที่สุด การตั้งครรภ์ใช้เวลาสิบเดือน และซื่อจื่อมีเวลาเหลือไม่มากแล้ว”

“อืม！” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า ถวายพระพรจักรพรรดิเหยา แล้วออกจากห้องไป

หรงเยี่ยพาหรงเฉินกลับไปที่บ้านพักเทียนเซียง หมอหลวงจ้าวและหมอหลวงต้านไปที่ห้องของอ๋องเฉินด้วยกัน เพื่อรักษาบาดแผลให้กับอ๋องเฉินอีกครั้ง

หลังจากรักษาเสร็จแล้ว หรงเยี่ยก็กลับไปที่ห้อง

ไป๋ชิงหลิงกอดหรงเยี่ยจากทานด้านหลัง

เขามองลงไปที่แขนรอบเอว ค่อย ๆ ดึงมันออกไป หันกลับมาและกอดไป๋ชิงหลิงไว้ในอ้อมแขน

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงนี้ พวกเขาแยกจากกันและกลับมาพบกันใหม่ เป็นเวลานานมากแล้ว……เขาไม่ได้กอดนางไว้แน่นแบบนี้

คิดถึงนางมากจริง ๆ

“หลังจากที่ท่านไป เสด็จพ่อเรียกข้าไปพูดคุยส่วนตัว” ไป๋ชิงหลิงพูดก่อน

หรงเยี่ยก้มศีรษะลง กดริมฝีปากบาง ๆ ของเขาบนหน้าผากของนางแล้วถามว่า “เกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตของเจ้า！”

“ท่านรู้ได้อย่างไร？” ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของนาง

เขากล่าวว่า “หากเรื่องนี้ไม่สามารถแก้ไขได้อย่างเหมาะสมก่อนเดินทางกลับเมืองหลวง เจ้ายังอยากมีชีวิตกลับไปอยู่อีกหรือ！”

“เป็นเรื่องจริง ไป๋ชิงหลิงตายแล้ว และต่อจากนี้ไป ข้าจะเป็นเจาเสวี่ยพระชายาหรงไป๋ของท่าน” ขณะที่นางพูดนางก็ผลักเขาออกไป และถอนตัวออกจากอ้อมกอดของเขา จากนั้นจึงยื่นมืออีกข้างหนึ่งแล้วพูดว่า “เรามารู้จักกันใหม่อีกครั้งเถอะ”

เอ๊ะ!

หรงเยี่ยไม่คิดว่าไป๋ชิงหลิงจะกระตือรือร้นขนาดนี้ ในอดีตเขามักจะเซ้าซี้นาง แต่คราวนี้ไม่ว่าเขาต้องการกี่ครั้ง นางก็ล้วนตอบสนองเขา

เมื่อถึงมื้อค่ำ เมื่อหรงเยี่ยให้คนส่งอาหาร เขาก็เตรียมซุปเม็ดบัวใส่เห็ดหูหนูขาว

หรงเยี่ยยกมันมาหน้านางด้วยมือของเขาเองแล้วพูดว่า “พระชายา ดื่มซุปก่อนค่อยรับประทานอาหาร มีอินทผาลัมหวานอยู่ในนั้น เป็นรสชาติที่เจ้าชื่นชอบ！”

ไป๋ชิงหลิงลดสายตาลง และหยุดสายตาอยู่ที่ซุปเห็ดหูหนูขาว

จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบมา แล้วพูดว่า “เซิงเอ๋อร์ก็ชอบรสหวานนี้เหมือนกัน เก็บไว้ให้เซิงเอ๋อร์ดีกว่า”

หรงเยี่ยจับมือนาง “ข้าจะให้คนส่งไปห้นางอีกชุดหนึ่ง ชุดนี้สำหรับพระชายา เจ้าไม่ต้องห่วงว่าลูกจะหิวโหย”

หลังจากได้คำพูดนี้ ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกมั่นใจแล้ว

หรงเยี่ยถามหมอเทวดาซูสำหรับซุปยาคุมกำเนิด แต่ซุปยาคุมกำเนิดที่หมอเทวดาซูให้นั้นแตกต่างจากยาต้มของสำนักหมอหลวง มันอาจจะอยู่ในซุปเห็ดขาวถ้วยนี้ก็ได้

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ไม่ปฏิเสธอีกต่อไป

นางหยิบช้อนในซุปออกมา แล้วใช้มือข้างหนึ่งยกชามซุปขึ้น และใช้มืออีกข้างปิดไว้หันหน้าไปทางอื่น หลังจากจิบแล้วนางก็เทส่วนที่เหลือลงในช่องว่างระหว่างมิติ

เมื่อนางวางชามลง หรงเยี่ยก็เหลือบตามองถ้วยซุปที่เหลืออยู่ก้นถ้วย