ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 544

ช่วงเวลาต่อมาเขาเอื้อมมือออกไปโอบรอบเอวของนาง จูบริมฝีปากของนาง และลากลิ้นยาวของเขาไปทั่วปากที่มีกลิ่นหอมของนาง

นางผลักเขา ใบหน้าของนางแดงเล็กน้อย “ลี่ว์อียังอยู่ที่นี่”

“หวานจริง ๆ ”

“มากินข้าวกันเถอะ ข้าหิวแล้ว” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

การระมัดระวังของหรงเยี่ยเกินความคาดหมายของนาง

นางไม่อยากเผชิญหน้ากับหรงเยี่ยด้วยซ้ำ และนางก็ไม่กล้าคิดว่าเมื่อเขารู้ว่านางท้องอีกครั้ง ทัศนคติของเขาจะเป็นอย่างไร

บุตรที่เคยแท้งมาก่อนหน้านี้ ทำให้ทั้งสองเสียใจมาก

เขาดูแลมื้ออาหารของนางอย่างระมัดระวัง แต่นางต้องจัดการอาหารทุกจานที่เขาใส่เข้ามา โดยที่จะใส่หรือไม่ใส่ยา

ในที่สุดนางก็พบว่าอาหารที่เขาขอให้คนเตรียมนั้น ล้วนมีผลในต่อการคุมกำเนิด

สิ่งนี้ทำให้ไป๋ชิงหลิงทรุดตัวลง

นางหยิบข้าวสองสามคำ แล้ววางตะเกียบลง

หรงเยี่ยเห็นใบหน้าที่หน้าที่ดูแย่ของนาง และถามอย่างกังวล “เป็นอะไรไปหรือ？”

“ช่วงนี้ข้าทำงานหนัก และเห็นได้ชัดว่าหิวมาก แต่เมื่อเห็นว่ากินได้ไม่มาก ทันใดนั้นก็คิดถึง……ขนมดอกซิ่งฮวาที่ชิงอีทำ และของว่างมากมาย” เมื่อเอ่ยถึงชิงอี น้ำตานางก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นดวงตาของลี่ว์อีเปลี่ยนเป็นสีแดง “พระชายา หากพระองค์ไม่ชอบอาหารเหล่านี้ หม่อมฉันจะให้คนนำอาหารขึ้นมาเปลี่ยนเพคะ”

“ไม่จำเป็น” ไป๋ชิงหลิงปาดน้ำตาจากหางตาของนางแล้วพูดว่า “ข้าจะไปหาซื่อจื่อ”

นางค่อย ๆ ลุกขึ้น และหรงเยี่ยก็จับมือนาง “พระชายา ข้าจะให้คำทำอาหารเพิ่มอีกสองสามจาน ร่างกายเจ้าไม่สบาย เจ้าต้องทานอาหารดี ๆ ”

“ข้า……”

“ก๊อก ก๊อก！” ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

จากนั้นเสียงของเสิ่นหรูเหลียนก็ดังขึ้นมา “อ๋องหรง อ๋องเฉินตื่นตระหนก และเขวี้ยงสิ่งของต่าง ๆ ฝ่าบาทเรียกให้พระองค์ไปดูพ่ะย่ะค่ะ！”

ดูสิไป๋ชิงหลิงเกือบจะปรบมือ เสด็จพ่อมาถูกเวลาจริง ๆ

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ข้าจะไปดู เจ้านั่งลงทานอาหารเถอะ”

จากนั้น เขาก็สั่งลี่ว์อี “เจ้าลงไปเติมอาหารให้พระชายาอีก”

“เพคะ” ลี่ว์อีออกจากห้องก่อน

หรงเยี่ยลูบไปหน้าเล็ก ๆ ของไป๋ชิงหลิง และพูดอย่างกังวล “กินให้อร่อย ข้าจะกลับมาตรวจดู”

“อืม！”

ไป๋ชิงหลิงแอบมีความสุข แต่สีหน้าของนางยังคงกระสับกระส่าย ซึ่งทำให้หรงเยี่ยกังวลเกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของนางมาก

เขาเดินตามหลังนาง ย่อตัวลง เอามือโอบรอบเอวเรียวของนางแล้วพูดว่า “พระชายา เสด็จย่ายังไม่ฟื้น เราจะไม่กลับเมืองหลวงเร็ว ๆ นี้ เจ้าไม่ต้องกดดันตัวเองมากเกินไป ถ้าอยากออกไปเดินเล่นผ่อนคลาย เจ้าสามารถพาทหารองครักษ์เหยี่ยวดำสองสามคนไปด้วย จิ่งหลินไว้เป็นเรื่องของหมอเทวดาซู เขาจะหายาแก้พิษได้แน่นอน เจ้าก็ต้องเชื่อข้าด้วย”

ไป๋ชิงหลิง หันกลับมาแล้วพูดว่า “ไปเร็วเข้า น้องแปดถูกกระตุ้นแล้ว เจ้าควรใช้เวลาอยู่กับเขาให้มากขึ้น และให้ความกระจ่างแก่เขา “

“ข้าเป็นห่วงเจ้ามากที่สุด” เขาลูบไล้ใบหน้าของนาง “เจ้าผอมมาก”

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืน และก่อนที่จะไปหาไทเฮา นางบอกกับแม่นมอวี่เป็นพิเศษว่า “สถานการณ์ปัจจุบันของไทเฮา ไม่เหมาะที่จะถูกกระตุ้น เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ อย่าเพิ่งกราบทูลแก่ไทเฮา ”

“เพคะ หม่อมฉันเข้าใจแล้ว” แม่นมอวี่กล่าว

ไป๋ชิงหลิงและแม่นมวี่ไปเข้าเฝ้าไทเฮา ภาวะกล้ามเนื้อหัวใจตายยังคงส่งผลร้ายแรงต่อไทเฮา พระนางไม่สามารถพูดได้ตามปกติ ขยับร่างกายไม่ได้ และอยู่ในสภาพซีดเซียว

หลวนอี๋ยืนเคียงข้างนาง และเฝ้าดูนางจิบซุปไปสองสามจิบ

เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิงเข้ามาใกล้ ไทเฮาทรงเหยียดแขนออกอย่างยากลำบาก และตะโกนคำว่า “ชิง……ชิง……”

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไป จับมือไทเฮานั่งข้างพระนางแล้วพูดว่า “เสด็จย่า หม่อมฉันชื่อเจาเสวี่ย”

ไทเฮาทรงรู้ว่าตัวเองประชวร และเป็นการยากที่จะพูดประโยคที่สมบูรณ์ เมื่อนางได้ยินคำพูดของไป๋ชิงหลิง นางก็หลับตาทั้งสองข้างด้วยความสบายใจ

เมื่อนางหลับตา น้ำตาในดวงตาของนางก็ร่วงลงมาเช่นกัน

นางพยักหน้า และจับมือของไป๋ชิงหลิงไว้แน่น

ไม่ว่าจะเป็นชิงหลิงหรือเจาเสวี่ย ก็ล้วนเป็นเด็กดี !

ในเวลานี้ นางคิดถึงเซิงเอ๋อร์ !

ทันใดนั้นไทเฮาก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง “เซิง……เซิง……เซิง……”

“เสด็จย่า เซิงเอ๋อร์สบายดีเพคะ จิ่งหลินก็สบายดี จิ่งหลินยังมีชีวิตอยู่！” เมื่อหลวนอี๋เห็นไทเฮาทนทุกข์ทรมานมาก นางก็ร้องไห้ด้วยความทุกข์ทรมานและพูดว่า……