ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 545

เมื่อไทเฮาได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของพระนางก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น และจับมือไป๋ชิงหลิง แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ในปากของนางพูดซ้ำ ๆ : “จิ่ง……หลิน……จิ่ง……ยังมีชีวิตอยู่……”

ไป๋ชิงหลิงตบหลังมือไทเฮา “เมื่อเสด็จย่าพระอาการดีขึ้น ข้าจะพาจิ่งหลิงมาเยี่ยมพระองค์ ”

“เขา……”ไ ทเฮาอยากรู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับจิ่งหลิน

ไป๋ชิงหลิงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และพูดว่า “เรื่องมันยาว เจาเสวี่ยทำได้เพียงบอกเสด็จย่าว่าบุคคลที่ฝังอยู่ในสุสานของจักรพรรดิไม่ใช่หลานชายของจักรพรรดิ จิ่งหลิน จิ่งหลินตัวจริงถูกนำตัวออกจากพระราชวังอย่างลับ ๆ และถูกซ่อนตัวไว้ หมอเทวดาซูประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนเลือดและล้างพิษให้จิ่งหลิน เขาได้รับบาดเจ็บทางร่างกายเพียงเล็กน้อย และหวาดกลัว ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นกับเขาเพคะ”

ไทเฮาหลั่งน้ำตามากยิ่งขึ้น

เมื่อรู้ว่าจิ่งหลินยังมีชีวิตอยู่ พระนางก็อยากเจอเด็กคนนี้มากจริง ๆ

หลวนอี๋พูดว่า “เสด็จย่า เมื่อพระองค์หายดีแล้ว อาการบาดเจ็บของจิ่งหลินก็คงจะเกือบจะหายดีแล้ว เมื่อถึงตอนนั้นพระองค์จะได้เห็นจิ่งหลิน ตอนนี้เขาสบายดีแล้ว พระองค์ไม่ต้องกังวล พี่สะใภ้เจ็ดก็คอยดูแลเด็กทั้งสองอยู่เสมอเพคะ”

“ดี……” ไทเฮาพูดคำนั้นด้วยความยากลำบาก “ดี！”

ไป๋ชิงหลิงวางมือของไทเฮาไว้ใต้ผ้าห่ม และบรรเทาอารมณ์ที่ไม่สบายพระทัยของพระนาง ด้วยเสียงอันอ่อนโยน“เสด็จย่าเพิ่งได้รับการผ่าตัดใหญ่ ดังนั้นพระนางไม่ควรเหนื่อยเกินไป เรื่องอื่นเสด็จพ่อรับผิดชอบ ส่วนอ๋องหรง…… และอ๋องเฉินก็อยู่กับนาง พระองค์เพียงแค่ต้องพักฟื้นอย่างสบายพระทัย”

มือของนางตบหน้าอกของไทเฮาเบา ๆ

ไทเฮารู้สึกโล่งใจอย่างอธิบายไม่ได้ เปลือกตาของนางหนักขึ้นเรื่อย ๆ และไม่นานพระนางก็หลับไปอีกครั้ง

นางลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “แม่นมอวี่ ต้องให้ยาตรงเวลา ถ้าไทเฮาตื่นบรรทมขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าก็มาบอกข้าด้วย บาดแผลที่ศีรษะไม่ควรโดนน้ำ เพียงแค่เช็ดพระวรกายของไทเฮาก็พอ”

“พระชายาหรง หม่อมฉันจะจำไว้เพคะ” แม่นมอวี่กล่าว

“เรื่องของซื่อจื่อและอ๋องเฉิน ไม่ต้องพูดอะไรมาก พูดถึงสิ่งที่ทำให้ไทเฮามีความสุข”

“เพคะ เพคะ” แม่นมอวี่ตอบหลายครั้ง

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมามองไทเฮา จากนั้นนางก็พาหลวนอี๋ออกจากห้อง ช่วงนี้หลวนอี๋มีอารมณ์ที่ย่ำแย่มาก

นางอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ต่อหน้าไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงจัดทรงผมของนาง และรู้สึกทุกข์ใจกับแม่นางน้อยคนนี้มาก

เมื่อพบนางครั้งแรกนั้น หลวนอี๋เป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีชีวิตชีวาและไร้เดียงสา เวลาเพียงหนึ่งปี มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น และมันทำให้นาง…… ได้รับประสบการณ์ที่หนักหน่วงเช่นกัน

“เสิ่นโหรวเม่ยนางโหดร้ายจริง ๆ เสด็จแม่ทรงเมตตาและดีกับนางถึงเพียงนั้น และก่อนหน้านี้เสด็จย่าก็ปฏิบัติต่อนางอย่างดี แต่แล้วนางกลับทำร้ายพวกเขา……”หลวนอี๋พูดพร้อมเช็ดน้ำตา

“หลวนอี๋ ตอนนี้พี่แปดของจ้ามีอารมณ์ไม่มั่นคงอย่างมาก อย่าเอาเรื่องของเสิ่นโหรวเม่ย และเสด็จแม่มาพูดต่อหน้าเขาเลย” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

ทันใดนั้นหลวนอี๋หยุดร้องไห้และถามว่า “พี่แปดเขาเป็นอย่างไรบ้าง？”

ในตอนเช้านางคอยเฝ้าหรงจิ่งหลิน จากนั้นแม่นมอวี่ก็มาพบนาง และบอกว่าไทเฮาทรงฟื้นแล้ว นางจึงไปดูแลไทเฮา โดยไม่รู้ว่าวันนี้อ๋องเฉินและพระชายาเฉินหายตัวไปโดยสิ้นเชิง

ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจและพูดว่า “พี่แปดของเจ้าพาเสิ่นโหรวเม่ยไปหาเสด็จแม่ และเขาก็สังหารเสิ่นโหรวเม่ย！”

เมื่อคนรับใช้เดินผ่านไป๋ชิงหลิง ไป๋ชิงหลิงก็หันศีรษะโดยไม่รู้ตัว และมองไปที่จานขวดและเหยือกในมือของคนรับใช้ ซึ่งในนั้นมีกลิ่นยาฉุน

“ช้าก่อน！” ไป๋ชิงหลิงเรียก

คนรับใช้หยุดแล้วหันกลับมามองนาง “ท่านมีเรื่องอัดใดหรือขอรับ？”

“ขอข้าดูของในมือเจ้าหน่อยได้ไหม”

“นี่มันไม่ได้ขอรับ ท่านจับไม่ได้ นี่มันอันตรายถึงชีวิตขอรับ” คนรับใช้ถือของในมืออย่างมั่นคงราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม ก้าวถอยหลังแล้วพูดว่า “ผู้สูงศักดิ์ที่อยู่ข้างในกำลังป่วยเป็นวัณโรค ท่านโปรดอย่าอยู่ที่นี่เลย ได้โปรดรีบห้องไปพักผ่อนเถอะขอรับ”

คนรับใช้อธิบายสั่น ๆ เพียงไม่กี่คำ แล้วรีบลงไปชั้นล่าง

และเสียงไออย่างรุนแรงของหญิงสาวก็ดังมาจากห้องอีกครั้ง “แค่กแค่ก……แค่ก แค่ก แค่ก……แค่ก……”

“องค์หญิง ไอเป็นเลือดอีกแล้ว ทำอย่างไรดี？”

“ข้าเกรงว่านางอาจจะตายในไม่ช้า เหลียนซาง เรื่องที่ข้าบอกเจ้าก่อนหน้านี้……”

“หม่อมฉันไปแล้ว ใครจะดูแลองค์หญิงเพคะ พระองค์รออีกหน่อย ในไม่ช้าเราก็จะสามารถเข้าเมืองหลวงได้แล้ว ข้าได้ยินมาว่าในเมืองหลวงโรงหมอ คนที่เปิดโรงหมอมีทักษะวิชาแพทย์ที่ยอดเยี่ยม องค์หญิงจะต้องหายอย่างแน่นอน”

องค์หญิง ?