ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 546

ไป๋ชิงหลิงครุ่นคิด

องค์หญิงท่านนี้เป็นบุตรของใคร ?

ฟังเสียงแล้วดูเหมือนอายุจะรุ่นราวคราวเดียวกับนาง

ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับบุตรสาวของท่านอ๋องคนไหนที่อาศัยอยู่ด้านนอก และป่วยหนักเช่นนี้มาก่อน

ไป๋ชิงหลิงไม่มีเบาะแสใด ๆ เลยแม้แต่น้อย แต่ในเมื่อให้นางพบแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะเพิกเฉยไม่ช่วย

ท้ายที่สุดงานหลักของนางคือหมอ และอีกฝ่ายก็เป็นคนที่มาขอรับการรักษา

เมื่อคิดแบบนี้ ไป๋ชิงหลิงนำหน้ากากมา แล้วสวมหน้ากากป้องกันทางการแพทย์เพื่อปิดปากและจมูก และหลังจากนั้นก็ดึงกล่องเครื่องมือแพทย์ออกจากช่องว่างมิติ แล้วเดินไปที่ประตูของอีกฝ่ายแล้วเคาะเบา ๆ

ไม่นาน นางกำนัลชื่อเหลียนซางก็ออกมา

เหลียนซางมองดูไป๋ชิงหลิงจากบนลงล่าง นางถูกดึงดูดด้วยนิสัยหลุดโลกของไป๋ชิงหลิงและถามว่า "เจ้าเป็นหมอหญิงหรือ？”

“เมื่อครู่มีชายหนุ่มคนหนึ่งมาโรงหมอของข้าเพื่อร้องขอการรักษา และบอกว่ามีคนในบ้านพักเทียนเซียงป่วยหนัก ใช่พวกเจ้าที่นี่หรือเปล่า？” ไป๋ชิงหลิงถาม

“ใช่แล้ว” เหลียนซางกลับมามีสติอีกครั้ง และมองไปที่ไป๋ชิงหลิงจากบนลงล่างอีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงรดูอายุน้อยมาก ดูเด็กกว่าองค์หญิงน้อยของพวกเราเพียงหนึ่งหรือสองปีเท่านั้น

เหลียนซางไม่พอใจเล็กน้อย "เราเกรงว่าเจ้าจะรักษาอาการป่วยของคุณหนูเราไม่ได้ เจ้ากลับไปเสียดีกว่า”

“เจ้าสรุปได้อย่างไรว่าข้าไม่สามารถรักษาโรคคุณหนูของเจ้าได้” ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลงแล้วมองดูตัวเอง นางมีคำว่า "หมอต้มตุ๋น" บนร่างกายหรือ?

“ในอำเภออันผิงมีหมอชราคนหนึ่งที่ได้รับความเคารพอย่างสูง แต่เขาไม่เคยรักษาคุณหนูของข้าให้หายเลย เจ้าจะเปรียบเทียบกับหมอชราผู้มากประสบการณ์เหล่านั้นตั้งแต่อายุยังน้อยได้อย่างไร คุณหนูของข้าป่วยหนัก และนางไม่สามารถทนต่อการรักษาของหมอฝึกหัดอย่างเจ้าได้ เจ้าออกไปเถอะ”จะเอาค่ารักษาก็ไปเอาที่เจ้าของร้านไป” หลังจากที่เหลียนซางพูดจบ ก็รีบปิดประตู

แต่ทันทีที่นางปิดประตู ไป๋ชิงหลิงก็ก้าวเท้าเข้าไปและขวางรอยแตกที่ประตู...

เมื่อเหลียนซางเห็นนางก้าวเท้าเข้ามา ก็ปล่อยมือออกและก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

ใบหน้าคมกริบและตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “แม่นางท่านนี้ ข้าบอกให้เจ้ากลับไป นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร？”

“แม่นางน้อย ถ้าวันนี้เจ้านอนอยู่บนเตียง แล้วปฏิเสธข้า ข้าจะหันหลังกลับและจะไม่หันหลังกลับไปเกลี้ยกล่อมเจ้า แต่... คนที่นอนอยู่บนเตียงในวันนี้ไม่ใช่เจ้า แต่เป็นนายของเจ้า สาวใช้ตัวเล็ก ๆ อย่างเจ้ามีคุณสมบัติอะไรมาตัดสินใจแทนนางเจ้าไม่ได้ถามแม้แต่เจ้านายของเจ้า แต่กลับไล่ข้าออกไป จะรู้ได้อย่างไรว่านางไม่ยอมให้ข้าดู” ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างหนักแน่น

เหลียนซางรู้สึกสำลักกับคำพูดของนางและโกรธ "เจ้า... เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นอะไร คุณหนูของข้าสูงส่ง เจ้าเป็นแค่หญิงสาวทั่วไป เจ้าจะตรวจนางตามใจชอบได้อย่างไร? เจ้ารีบออกไป มิฉะนั้นข้าจะเรียกคนแล้ว”

“เหลียนซาง！” เสียงเรียกที่อ่อนแอของสตรีดังมาจากข้างใน

เหลียนซางหันกลับมาแล้วพูดว่า "อ๊ะ"

ไป๋ชิงหลิงใช้ประโยชน์จากความไม่เตรียมพร้อมของเหลียนซาง ผลักเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องด้านใน