ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 546

ไป๋ชิงหลิงครุ่นคิด

องค์หญิงท่านนี้เป็นบุตรของใคร ?

ฟังเสียงแล้วดูเหมือนอายุจะรุ่นราวคราวเดียวกับนาง

ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับบุตรสาวของท่านอ๋องคนไหนที่อาศัยอยู่ด้านนอก และป่วยหนักเช่นนี้มาก่อน

ไป๋ชิงหลิงไม่มีเบาะแสใด ๆ เลยแม้แต่น้อย แต่ในเมื่อให้นางพบแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะเพิกเฉยไม่ช่วย

ท้ายที่สุดงานหลักของนางคือหมอ และอีกฝ่ายก็เป็นคนที่มาขอรับการรักษา

เมื่อคิดแบบนี้ ไป๋ชิงหลิงนำหน้ากากมา แล้วสวมหน้ากากป้องกันทางการแพทย์เพื่อปิดปากและจมูก และหลังจากนั้นก็ดึงกล่องเครื่องมือแพทย์ออกจากช่องว่างมิติ แล้วเดินไปที่ประตูของอีกฝ่ายแล้วเคาะเบา ๆ

ไม่นาน นางกำนัลชื่อเหลียนซางก็ออกมา

เหลียนซางมองดูไป๋ชิงหลิงจากบนลงล่าง นางถูกดึงดูดด้วยนิสัยหลุดโลกของไป๋ชิงหลิงและถามว่า "เจ้าเป็นหมอหญิงหรือ？”

“เมื่อครู่มีชายหนุ่มคนหนึ่งมาโรงหมอของข้าเพื่อร้องขอการรักษา และบอกว่ามีคนในบ้านพักเทียนเซียงป่วยหนัก ใช่พวกเจ้าที่นี่หรือเปล่า？” ไป๋ชิงหลิงถาม

“ใช่แล้ว” เหลียนซางกลับมามีสติอีกครั้ง และมองไปที่ไป๋ชิงหลิงจากบนลงล่างอีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงรดูอายุน้อยมาก ดูเด็กกว่าองค์หญิงน้อยของพวกเราเพียงหนึ่งหรือสองปีเท่านั้น

เหลียนซางไม่พอใจเล็กน้อย "เราเกรงว่าเจ้าจะรักษาอาการป่วยของคุณหนูเราไม่ได้ เจ้ากลับไปเสียดีกว่า”

“เจ้าสรุปได้อย่างไรว่าข้าไม่สามารถรักษาโรคคุณหนูของเจ้าได้” ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลงแล้วมองดูตัวเอง นางมีคำว่า "หมอต้มตุ๋น" บนร่างกายหรือ?

“ในอำเภออันผิงมีหมอชราคนหนึ่งที่ได้รับความเคารพอย่างสูง แต่เขาไม่เคยรักษาคุณหนูของข้าให้หายเลย เจ้าจะเปรียบเทียบกับหมอชราผู้มากประสบการณ์เหล่านั้นตั้งแต่อายุยังน้อยได้อย่างไร คุณหนูของข้าป่วยหนัก และนางไม่สามารถทนต่อการรักษาของหมอฝึกหัดอย่างเจ้าได้ เจ้าออกไปเถอะ”จะเอาค่ารักษาก็ไปเอาที่เจ้าของร้านไป” หลังจากที่เหลียนซางพูดจบ ก็รีบปิดประตู

แต่ทันทีที่นางปิดประตู ไป๋ชิงหลิงก็ก้าวเท้าเข้าไปและขวางรอยแตกที่ประตู...

เมื่อเหลียนซางเห็นนางก้าวเท้าเข้ามา ก็ปล่อยมือออกและก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

ใบหน้าคมกริบและตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “แม่นางท่านนี้ ข้าบอกให้เจ้ากลับไป นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร？”

“แม่นางน้อย ถ้าวันนี้เจ้านอนอยู่บนเตียง แล้วปฏิเสธข้า ข้าจะหันหลังกลับและจะไม่หันหลังกลับไปเกลี้ยกล่อมเจ้า แต่... คนที่นอนอยู่บนเตียงในวันนี้ไม่ใช่เจ้า แต่เป็นนายของเจ้า สาวใช้ตัวเล็ก ๆ อย่างเจ้ามีคุณสมบัติอะไรมาตัดสินใจแทนนางเจ้าไม่ได้ถามแม้แต่เจ้านายของเจ้า แต่กลับไล่ข้าออกไป จะรู้ได้อย่างไรว่านางไม่ยอมให้ข้าดู” ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างหนักแน่น

เหลียนซางรู้สึกสำลักกับคำพูดของนางและโกรธ "เจ้า... เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นอะไร คุณหนูของข้าสูงส่ง เจ้าเป็นแค่หญิงสาวทั่วไป เจ้าจะตรวจนางตามใจชอบได้อย่างไร? เจ้ารีบออกไป มิฉะนั้นข้าจะเรียกคนแล้ว”

“เหลียนซาง！” เสียงเรียกที่อ่อนแอของสตรีดังมาจากข้างใน

เหลียนซางหันกลับมาแล้วพูดว่า "อ๊ะ"

ไป๋ชิงหลิงใช้ประโยชน์จากความไม่เตรียมพร้อมของเหลียนซาง ผลักเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องด้านใน

เหลียนซางตกใจ จากนั้นจึงหันกลับมาและพูดว่า "คุณหนู"

“เหลียนซาง หมอหญิงท่านนั้นพูดถูก ตอนนี้ข้าไม่ต่างจากคนตายเลย อาการแย่ลงทุกวัน และสามารถแย่ลงทุกเมื่อ” สตรีนางนั้นพูด

“แต่นางเป็นคนโกหกอย่างเห็นได้ชัด พวกหมอเถื่อนเหล่านั้นเคยโกหกคุณหนูมาก่อน โดยบอกว่าพวกเขามีสูตรลับที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ในท้ายที่สุด ยาเหล่านั้นกลับทำให้อาการป่วยของคุณหนูแย่ลง” เหลียนซางโน้มน้าวอย่างจริงจัง

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงหรี่ลงเล็กน้อย พูดว่า "หากการรักษาไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ จะไม่เรียกเก็บค่ารักษาใด ๆ"

"เจ้า……"

“เจ้าดูสิ เจ้าคงวางใจได้แล้วสินะ” สตรีนางนั้นกล่าว

เหลียนซางหันกลับมา จ้องมองไป๋ชิงหลิงอย่างชั่วร้ายแล้วพูดว่า "ตรวจชีพจรได้โดยใช้เส้นไหมเท่านั้น เจ้าทำได้ไหม！”

“ไม่ได้！” ไป๋ชิงหลิงปฏิเสธวิธีตรวจชีพจรนี้ทันที นางเป็นหมอตะวันตก แม้ว่าจะเกี่ยวข้องกับการแพทย์แผนจีนด้วย แต่ก็ไม่ดีเท่าหมอเทวดาซู

นางพูดอย่างชัดเจน “ข้าไม่จำเป็นต้องตรวจชีพจร แต่ข้าต้องเข้าใกล้เพื่อตรวจปอดและอวัยวะภายในของนายหญิง ข้าจำเป็นต้องรู้การติดเชื้อในร่างกายของนายหญิงก่อน จึงจะสามารถให้ยาได้！”

“ทำแบบนั้นได้ยังไง คุณหนูของข้าสูงส่ง……”

“ให้นางเข้ามาเถอะ！”