ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 551

เดินทางจากทางใต้กลับมา เหลียนซางอารมณ์ดีมาก แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เหลียนซางได้ทะเลาะกับเหล่าหมอในช่วงนี้

ถ้านางไม่ได้สิ่งที่นางต้องการ นางจะวิ่งไปหานางและร้องไห้แสดงความน้อยใจ

ไป๋ชิงหลิงเตือนนางเล็กน้อยเมื่อครู่ แต่นางไม่กล้าคิดถึงมันมากเกินไป

อย่างไรก็ตาม เหลียนซางเติบโตมากับนาง และความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็แข็งแกร่งกว่าพี่สาวน้องสาว นางคิดแค่ว่าเหลียนซางกลัวที่จะสูญเสียนางไป นางจึงรู้สึกเสียใจและเป็นกังวล

นางมีน้ำใจมากขึ้น แต่การที่นางต่อว่าหมอหญิงอย่างไม่เลือกหน้า ทำให้สตรีนางนั้นรู้สึกรำคาญเล็กน้อย

นางสัมผัสได้ถึงความเมตตาของไป๋ชิงหลิงที่มีต่อนาง

นางเชื่อในสัมผัสที่หกของนาง เพราะยาที่ไป๋ชิงหลิงให้นางนั้น แตกต่างจากยาที่หมอใช้ในอดีต และตอนนี้การหายใจของนางก็ราบรื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เหลียนซางตัวแข็งเมื่อได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของสตรีนางนั้น และพูดทั้งน้ำตา "แม่นาง บ่าวแค่เป็นห่วงท่าน ไม่รู้ว่าคนพวกนี้ทำอะไรกับบ่าวไปบ้าง!"

นางยกนิ้วขึ้น แล้วชี้ไปที่อิงเหลียน "พวกนั้นฉุดบ่าวเข้าไปในห้องมืด ขังบ่าวไว้ข้างใน และ... มีกลุ่มนักฆ่าในชุดดำเฝ้าอยู่นอกห้องของเรา พวกนางกลัวว่าแม่นางจะวิ่งมาเจ้าค่ะ!"

นักฆ่าในชุดดำ?

สตรีนางนั้นสะดุ้ง

นางไม่รู้เรื่องนี้

นางหันศีรษะไปโดยไม่รู้ตัวเพื่อมองไปที่ไป๋ชิงหลิงที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชา แล้วเอ่ยถามว่า "แม่นางเป็นผู้ใดกันแน่?"

ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะตอบได้ ลีว์อีก็พูดด้วยใบหน้าที่มืดมน "นายหญิงของข้าใจดีพอที่จะดูแลอาการป่วยของท่าน นางสามารถใช้ยาประเภทนี้ได้ และมีทักษะทางการแพทย์เช่นนั้น ท่านคิดว่า มีใครในโลกนี้บ้างที่สามารถทำสิ่งนี้ได้ในเวลานี้?"

จู่ ๆ ใบหน้าของสตรีนางนั้นก็เปลี่ยนไป นางก็จ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยความตกใจ "ท่านคือ... ท่าน..."

ไป๋ชิงหลิงยืนขึ้นจากโต๊ะน้ำชา แล้วพูดว่า "เดาไปถึงไหนกันแล้ว?"

นางรีบหยิบยาที่อยู่ใต้หมอนออกมา เปิดห่อยาด้านนอก หยิบยาหนึ่งเม็ดที่มีสีออกมา แล้วกล่าวว่า "ข้าเห็นสิ่งนี้อยู่ในมือของหญิงชราคนหนึ่งที่ร้านค้าแห่งหนึ่งในเมืองเมืองเยี่ยนหนาน หญิงชราผู้นั้นป่วยหนักมาก่อน ต่อมานางได้พบผู้เป็นอมตะ นางเล่าว่า หลังจากกินยาที่ผู้เป็นอมตะให้มา อาการป่วยของนางก็หายขาด ต่อมาชื่อผู้เป็นอมตะได้เปลี่ยนเป็นชื่อหมอปีศาจและแพร่สะพัดไปทั่วเมืองเยี่ยนหนาน ข้าเห็นยาเหล่านี้แล้วรู้สึกคุ้นเคยมาก แต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน ทว่าตอนนี้ดูเหมือนว่า... ชีวิตของข้ายังไม่ถึงฆาต และมีชะตาได้พบกับหมอปีศาจเช่นนี้"

"ท่านคือ... หมอ ปีศาจ และเป็นพระชายาหรงเช่นเดียวกัน!" นางเงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง พูดคำพูดเหล่านี้ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและชัดเจน พร้อมน้ำตาแห่งความตื่นเต้นในดวงตาของนาง แล้วพูดซ้ำ ๆ ว่า "ท่านเป็นหมอปีศาจ!"

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าอย่างสงบ "หมอปีศาจเป็นเพียงสิ่งที่คนทั่วไปเรียกข้า ตอนนี้ข้าเป็นพระชายาหรง"

"พระชายาหรง!!" เหลียนซางตกใจเมื่อได้ยินนายหญิงพูดถึงชื่อของอีกฝ่าย

สีหน้าของนางน่าเกลียดมาก นางก็มองไป๋ชิงหลิงด้วยความระมัดระวังมากขึ้นอีกเล็กน้อย

ข้าได้ยินมาว่าไม่มีความเจ็บป่วยใด ที่หมอปีศาจรักษาไม่ได้

อย่างนั้นนายหญิงของข้าก็รอดแล้ว!

ไป๋ชิงหลิงเพิ่งหลับไป ทันใดนั้นนางรู้สึกว่ามีคนกอดนางจากด้านหลัง นางคิดว่านางตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นนางจึงหยิบกริชขึ้นมาทันที แล้วหันตัวกลับมาเพื่อจะแทง

โดยไม่คาดคิด ทันใดนั้นกริชในมือของนางได้หล่นลง ข้อมือของนางถูกชายผู้นั้นรัดไว้แน่น

เสียงที่คุ้นเคยดังก้องอยู่ในหูของนาง "พระชายา ข้าเอง"

ไป๋ชิงหลิงตัวแข็ง และหันหน้าไปมองอย่างรวดเร็ว

เขาคุ้นเคยกับคืนอันมืดมิดมาเป็นเวลานาน และการมองเห็นของเขาจะดีขึ้นตามไปด้วย โครงร่างและออร่าที่คุ้นเคยที่อยู่ตรงหน้านาง นอกจากหรงเยี่ยแล้ว ยังจะมีผู้ใดได้อีก

นางคลายมือออก ต่อยที่หน้าอกของเขาแล้วพูดว่า "ทำไมมาเงียบ ๆ ดึก ๆ ดื่น ๆ เช่นนี้ ข้าก็คิดว่าโจรโรคจิตที่ไหนกล้าเข้ามากอดพระชายาเช่นข้ายามดึกได้เพียงนี้"

"โจรโรคจิตคนไหนจะกล้ากอดพระราชาของข้าเช่นนี้ ข้าจะทำให้ชีวิตขอมันหาไม่" หรงเยี่ยกอดนางแน่น วางฝ่ามือใหญ่บนใบหน้าของนาง แล้วหัวเราะเบา ๆ

ไป๋ชิงหลิงต่อยเขาอีกครั้ง หรงเยี่ยถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอามือของนางวางบนหน้าอกที่ร้อนผ่าวของเขา แล้วพูดว่า "ข้ารบกวนพระชายาแล้ว"

"เจ้ารู้ว่าเจ้ารบกวนข้าอยู่ แล้วยังจะมากอดข้าเงียบ ๆ อีก"

"เฮ้อ!" หรงเยี่ยรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย เขากลัวรบกวนนาง จึงเดินเข้าไปในบ้านอย่างเงียบ ๆ เดิมทีเขาอยากจะกอดสาวงามไว้ในอ้อมแขนของเขา แต่ทันทีที่เขาทำ สาวงามในอ้อมแขนของเขาก็จะแทงเขาด้วยกริชอันแหลมคม

เขาไม่ได้คาดหวังว่าไป๋ชิงหลิงจะระมัดระวังตัวเช่นนี้

ทันใดนั้นเขาจึงมีความรู้สึกเจ็บปวดใจกับสิ่งที่นางต้องเผชิญในช่วงนี้