ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 552

เขาก้มศีรษะลงและจูบหน้าผากของนางเอ่ย "พระชายา ข้าอยากจะทำให้เจ้าประหลาดใจ พรุ่งนี้เมื่อเจ้าตื่นขึ้น เจ้าจะมองเห็นข้าอยู่เคียงข้างเจ้า"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ไป๋ชิงหลิงก็สงบลงทันที นางวางมือบนเอว ซุกหน้าไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดว่า "ข้าเกือบจะทำร้ายเจ้าแล้ว"

"เจ้าไม่ได้หลับไปแล้วหรือ?"

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า "ตลอดหลายวันมานี้ข้าหลับแบบนี้ และข้าจะตื่นหากมีการเคลื่อนไหวใด ๆ"

หลับเพียงกายแต่ใจไม่หลับ นางกลัวว่าเมื่อตื่นขึ้นมา สิ่งที่นางมีอยู่จะหายไปอีกครั้ง

ดังนั้นทุกครั้งที่นางตื่น นางจะไปหาลูก ๆ ของนางทันที

นางยังสงสัยว่านางป่วยทางจิต และตอนนี้กำลังรักษาตัวอย่างช้า ๆ

แต่หลังจากกินยานอนหลับแล้วก็ยังไร้ประโยชน์ บางครั้งนางเป็นทุกข์มาก แต่ต่อมาพบว่าหลังจากที่หรงเยี่ยกลับมา อาการของนางได้หายไป และนางนอนหลับได้อย่างสงบตลอดทั้งคืน

นางลุกขึ้นนั่งกะทันหัน เมื่อเห็นนางตื่นขึ้น หรงเยี่ยก็นั่งขึ้นและพูดว่า "พระชายา เกิดอะไรขึ้น?"

ไป๋ชิงหลิงโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเขา "เจ้ากอดข้านอนที"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หรงเยี่ยก็หัวเราะเบา ๆ เขากอดนางไว้ไม่ปล่อย และปล่อยให้นางนอนในอ้อมแขนของเขา "เอาล่ะ พระชายาผู้แสนดี ข้าอยู่ที่นี่แล้ว"

"เจ้ากำลังเกลี้ยกล่อมลูกหรือ?" ไป๋ชิงหลิงตบร่างกายของเขาเบา ๆ และยิ้มด้วยความโกรธ

เพราะทุกครั้งที่นางเห็นเขากล่อมเซิงเอ๋อร์ เขาจะกล่อมเซิงเอ๋อร์เช่นนี้

"เซิงเอ๋อร์เด็กดี พ่ออยู่ที่นี่แล้ว!"

หรงเยี่ยเอ่ยริมฝีปากบางของเขาเบา ๆ ลูบผมของนางเบา ๆ แล้วพูดว่า "ข้าเป็นพระสวามีของเจ้า หากเจ้าอยากเป็นลูกสาวของข้า มันเป็นไปไม่ได้"

"ทำไม?" นางยิ้มและเงยหน้าขึ้นมองเขา "บางทีชาติหน้าอาจเป็นไปได้!"

ปลายจมูกของเขาจรดบนใบหน้าของนาง และน้ำเสียงอันร้อนแรงของเขาก็พ่นบนใบหน้าเล็ก ๆ ของนาง "ข้านี้ต้องการให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้าตลอดไป และให้กำเนิดลูกหลานของข้าสืบต่อไป!"

"เจ้า..." ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงร้อนขึ้นโดยไม่รู้ตัว...

ทันใดนั้นนางก็คล้องคอของเขา โน้มตัวไปข้างหน้า ริมฝีปากของนางตกลงบนริมฝีปากบางของเขา และดูดดื่มกันอย่างเร่าร้อนครู่หนึ่ง

เสียงที่มีเสน่ห์ดังก้องอยู่ในหูของเขา "เอาล่ะ ชาตินี้ ชาติหน้า ชาติหน้าหน้า ชาติหน้าหน้าหน้า... ไม่ว่าจะกี่ชาติ ข้าจะให้กำเนิดแค่ลูกของท่านเท่านั้น"

หัวใจของเขาเริ่มกระเพื่อมทันที และมีไฟลุกโชนอยู่ในช่องท้องส่วนล่างของเขา มือของเขาลูบหลังนางเบา ๆ และเสียงของเขาก็ต่ำลง "พระชายา เจ้ากำลังหลอกข้าหรือไม่?"

"อาจจะ" ไป๋ชิงหลิงประสานมือบนหลัง วางคางบนไหล่กว้าง และถูริมฝีปากกับหูอย่างทีเล่นทีจริง

เสียงของนางอ่อนโยนเป็นพิเศษราวกับน้ำที่ไหลใต้แสงจันทร์ งดงามและพลิ้วไหว

"มันเป็นเพียงแค่ความฝัน ข้าแค่ฝันไป..." นางโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ร่างกายของนางยังคงสั่นอย่างรุนแรง

แต่อารมณ์ของนางก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

หรงเยี่ยตบหลังของนางเบา ๆ แล้วพูดว่า "ใช่แล้ว เสิ่นโหรวเม่ยตายแล้ว นางไม่สามารถทำร้ายเจ้าและลูก ๆ ของเราได้อีกต่อไป"

"พาข้าไปหาลูก ๆ ที" ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นแล้วพูด

"ตกลง!" หรงเยี่ยกอดร่างของนาง แล้วพานางไปที่ห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่ง

เมื่อนางเปิดประตู ไป๋ชิงหลิงก็เห็นเด็กสองคนนั่งอยู่บนเตียงกำลังเล่นเกมปรบมือ พร้อมด้วยทหารองครักษ์เหยี่ยวดำสองนาย

ไป๋ชิงหลิงก้าวไปข้างหน้า นางเข้ามาหาข้างหรงจิ่งหลิน และอุ้มเด็กทั้งสองไว้ในอ้อมแขนของนาง

จิ่งหลินและเซิงเอ๋อร์ตะโกนพร้อมกัน "ท่านแม่!"

"เสด็จแม่!"

"เสด็จแม่เอง เสด็จแม่เอง!" นางเห็นลูกทั้งสองคนอยู่ตรงหน้าอย่างปลอดภัย

ในที่สุด ไป๋ชิงหลิงก็ฟื้นจากฝันร้ายนั้นได้แล้ว