ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 553

แต่เธอยังคงอุ้มลูกสองคนไว้แน่น

หรงจิ่งหลินสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับไป๋ชิงหลิง จึงเงยหน้าขึ้นมองนาง เอ่ย "เสด็จแม่ ท่านร้องไห้หรือ?"

เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาจากดวงตาของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงจับมือหรงจิ่งหลิน วางไว้บนใบหน้าของนาง จูบเขาเบา ๆ สองสามครั้ง จากนั้นยกมือขึ้นลูบหัวไป๋ชงเซิง แล้วพูดว่า "ข้าสบายดี ข้าแค่ฝันร้ายเท่านั้น มันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย"

ใช่ แค่ความฝัน

ไป๋ชงเซิงกอดไป๋ชิงหลิงแน่น และปลอบโยน "ท่านแม่ อย่ากลัวเลย เรามีคนปกป้องพวกเรามากมาย และจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก"

"อื้ม!" นางปล่อยลูกสองคนลงจากอ้อมแขน จูบหน้าผากของไป๋ชงเซิงเป็นครั้งคราว จากนั้นก็จูบหัวของหรงจิ่งหลิน

ทั้งสามกอดกันเป็นเวลานาน ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะปล่อยเด็กทั้งสองไป และหรงเยี่ยจึงพานางกลับไปที่ห้อง

ขณะที่ประตูปิด ไป๋ชิงหลิงก็ล้มลงอย่างไร้เรี่ยวแรง หรงเยี่ยรีบวิ่งไปอย่างกังวล และกอดนาง "พระชายา!"

ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นเพื่อปิดหน้าอกของนาง และหอบ "ข้าไม่เป็นไร"

"เจ้ากำลังทำให้ข้ากังวล แน่ใจหรือว่าเจ้าสบายดี" หรงเยี่ยเห็นว่าใบหน้าของนางซีดเซียว และนางขวัญอ่อน เขาจึงรู้สึกกังวลมาก

นางคว้าเสื้อผ้ารอบเอวของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วโน้มตัวไปที่แขนของเขา น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว "ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ ข้าแค่มีความกดดันทางจิตใจเล็กน้อยท่านั้น บางทีอาจมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงนี้ และข้าก็รู้สึกอยู่เสมอว่าข้ามีอาการประสาทหลอนจากการได้ยิน และแม้กระทั่งฝันแปลก ๆ ข้าคิดว่าฉันไม่สบายแน่ ๆ"

ระหว่างความกดดันทางจิตใจ ปัจจัยภายนอก และพิษที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขของจิ่งหลิน นางรู้สึกเหมือนกำลังทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้า

เช่นเดียวกับความฝันเมื่อครู่นี้ มันอาจทำให้นางสูญเสียความเป็นตัวเองได้

นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางจะทำอะไรที่น่าอัศจรรย์ต่อไป

นางกลัวว่าพฤติกรรมของนางจะถูกเปิดเผยต่อหน้าหรงเยี่ย และเขาจะพบว่านางกำลังแอบวางแผนที่จะตั้งครรภ์ในช่วงนี้ และวางแผนที่จะล้างพิษให้จิ่งหลิน

เมื่อเห็นว่านางไม่สบายใจ หรงเยี่ยก็ก้มลง แล้วอุ้มนางขึ้นมาเอ่ย "พระชายา ข้าผิดเองที่ทำให้เจ้าเหนื่อยเมื่อคืนนี้ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ ช่วงนี้ข้าจะไม่ไปไหน ข้าจะอยู่กับเจ้าและลูก ๆ ของเรา"

นางมองเขาทั้งน้ำตา แล้วพูดว่า "หรงเยี่ย พิษของจิ่งหลินยังไม่หายขาด"

"ข้ารู้ หมอซูบอกว่าเขาจะหายาแก้พิษโดยเร็วที่สุด เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ เนื่องจากหมอซูมั่นใจ เขาจะสามารถรักษาพิษของจิ่งหลินได้อย่างแน่นอน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม อุปสรรคที่ยากเย็นในคราวนี้ เขาจะข้ามผ่านไปได้แน่นอน" พูดจบ เขาก็กอดไป๋ชิงหลิง และนั่งบนเตียง แล้ววางนางกลับบนเตียง

อย่างไรก็ตาม ไป๋ชิงหลิงยังคงไม่สบายใจมาก เมื่อเขาวางนางลงบนเตียง เธอก็ลุกขึ้นนั่งทันที กอดร่างของหรงเยี่ยแล้วพูดว่า "อย่าทิ้งข้าไว้เพียงลำพัง"

หรงเยี่ยยังคงนิ่งเฉย ปล่อยให้นางจับเขาไว้ เขาเอามืออีกข้างโอบรอบร่างของนาง แล้วตบหลังของนางอย่าง "เจ้าหญิง ฉันจะไม่จากไป"

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกซาบซึ้งและเศร้าอย่างอธิบายไม่ได้ นางร้องไห้ในอ้อมแขนของหรงเยี่ยเป็นเวลานาน

นางไม่รู้ว่าจะบอกเขาอย่างไรเกี่ยวกับการพยายามตั้งครรภ์

เมื่อหรงเยี่ยเผชิญหน้ากับนางในขณะนี้ เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขากอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง แล้วใช้มือลูบหลังของนางเบา ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ชิงหลิงก็ฟื้นขึ้นมา

หลังจากร้องไห้ นางรู้สึกดีขึ้นมาก