ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 554

เจ้าหญิงโตไม่ได้ไปที่ห้องขององค์หญิงหมิงหยางทันที แต่เหลียนซางก็ลงมาต้อนรับนางแต่เช้า

ในขณะนี้ นางนั่งอยู่ที่ห้องโถงต้อนรับชั้นหนึ่ง

เหลียนซางก็คุกเข่าลงกับพื้น กล่าวหาไป๋ชิงหลิงทันทีว่า "องค์หญิงโต พระชายาหรงรังแกผู้อื่นมาก นางกักขังบ่าวไว้เป็นการส่วนตัว และป้องกันไม่ให้พวกเรารับใช้องค์หญิง นางใช้ยาบางชนิดเพื่อรักษาองค์หญิงอย่างลับ ๆ และยังมีบางชนิดที่เจาะเข้าไปในมือของเจ้าหญิง บ่าวได้ห้ามนางไว้หลายต่อหลายครั้งแล้ว ทว่าพระชายาหรงเป็นคนพาล นางจึงจับบ่าวไปขังไว้เจ้าค่ะ"

ลีว์อีซึ่งคุกเข่าอยู่ด้านข้างตอบโต้ด้วยความโกรธ "เรียกพระชายาหรงของเราว่าคนพาลได้เยี่ยงไร ถ้าไม่ใช่เพราะพระชายาของข้า เจ้าหญิงของเจ้า..."

"ลีว์อี!" ไป๋ชิงหลิงที่เพิ่งมาถึงบันไดรีบตะโกน

ผู้คนชั้นล่างต่างมองขึ้นไปทางชั้นสอง

แม้แต่องค์หญิงใหญ่ก็เงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยออกมาพร้อมกัน พวกเขาทักทายองค์หญิงใหญ่

องค์หญิงใหญ่หรี่ตาอันชาญฉลาดของนางลงเล็กน้อย และมองไปที่ไป๋ชิงหลิง "พระชายาหรง!"

ไป๋ชิงหลิงตอบว่า "เพคะ เสด็จกูหน่ายนาย"

"เจ้าเงยหน้าขึ้นมองข้าที" เสียงขององค์หญิงโตแล้งน้ำใจ และยังมีความรู้สึกถูกบังคับและข่มขู่จากผู้บุกรุกอีกด้วย

ถึงกระนั้น ไป๋ชิงหลิงไม่กลัวผู้อาวุโสท่านนี้

ทุกคนมีจุดอ่อน เนื่องจากองค์หญิงโตมาที่เมืองไป๋หูด้วยตนเอง นางจึงต้องมาที่นี่เพื่อองค์หญิงหมิงหยาง

ได้ยินมาว่า นางมีลูกสาวเพียงคนเดียวภายใต้ชื่อของนาง และต่อมาลูกสาวของนางได้แต่งงานไกลจากเมืองหลวง ลูกสาวคนนี้ได้รับบาดเจ็บเนื่องจากการให้กำเนิดหมิงหยาง นางจึงจากไปเร็ว

ดังนั้น นางจึงปักหมุดความรักที่มีต่อลูกสาว ไว้ที่องค์หญิงหมิงหยาง

สันนิษฐานว่า นางไม่อยากให้องค์หญิงหมิงหยางจากไปเร็วเกินไป

ไป๋ชิงหลิงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น สบตากับดวงตาที่เฉียบคมและสดใสขององค์หญิงโต...

อย่างไรก็ตาม ไป๋ชิงหลิงไม่ได้ถอยกลับ แต่นางทักทายองค์หญิงอาวุโสที่สุดด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะเจาะทะลุทุกสิ่งผ่านนาง และกล่าวคำนับอย่างสุภาพอีกครั้ง

องค์หญิงโตมาจากรุ่นของจักรพรรดิองค์ก่อน และตอนนี้นางอายุเกินเจ็ดสิบปีแล้ว มีผมหงอกอยู่ระหว่างขมับ และรอยพับที่มุมตาทำให้นางจริงจังมาก

ว่ากันว่ารูปลักษณ์เกิดจากใจ แม้ว่าองค์หญิงคนโตจะฝึกฝนมาหลายปีแล้ว แต่นางก็ทำให้ผู้คนมีความรู้สึกเข้มงวดและไร้ความเมตตา

โดยเฉพาะมุมปากของนางที่โค้งลง ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกว่าบุคคลนี้เข้าใกล้ได้ยาก

"เจ้าไม่เกรงว่าจะทำให้ข้าขุ่นเคืองหรือ?" องค์หญิงคนโตเห็นว่านางไม่กลัวตนเอง และความเข้มงวดในดวงตาของนางก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้น