ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 556

แต่ร่างกายของหมิงหยางอ่อนแอมาก หลังจากคุยไม่ถึงสามสิบนาที อิงหมิงหยางก็ผล็อยหลับไป

เมื่อองค์หญิงใหญ่ไม่ได้ยินเสียงข้างใน จึงเปิดม่านออกเพื่อดู จากนั้นก็นั่งลงข้างๆอิงหมิงหยาง

เธอกลัวว่าถ้าวางมือบนตัวนาง จะทำให้ร่างกายที่บอบบางของอิงหมิงหยางได้รับบาดเจ็บ

แม่นมซูเหมยกล่าวว่า “องค์หญิง สุขภาพขององค์หญิงหมิงหยางรอช้าไม่ได้แล้ว ต้องรีบกลับเข้าเมืองหลวง หมอหลวงฮั่วเคยรักษาวัณโรคมาก่อน”

“อืม ไปเตรียมการกันก่อน ออกเดินกันวันนี้” เธอพูดเบาๆ และนิ้วของเธอก็ลูบที่คิ้วของหมิงหยางเบาๆ น้ำตาก็ไหลออกมาทันที “ไปสืบดูบ้านตระกูลอิงอีกครั้ง ทำไมองค์หญิงถึงได้ป่วยหนักกะทันหัน ไม่มีใครแจ้งข้าเลย”

“ข้าน้อยจะไปตามหาเหลียนซาง！”

ไป๋ชิงหลิงกำลังทานข้าวกับลูกๆ เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากข้างล่าง เธอก็ลุกขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว นั่นคือขบวนขององค์หญิงใหญ่

อิงหมิงหยางถูกคนแบกขึ้นรถม้า สักพักก็จากไป

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “ลี่ว์อี เจ้าไปตรวจดูห้องขององค์หญิงหมิงหยาง”

“เจ้าค่ะ！”

ลี่ว์อีเดินออกไป ไม่นานก็กลับมา พร้อมกับห่อยาสองห่อในมือ และพูดว่า “พระชายา องค์หญิงหมิงหยางไม่ได้เอายาของท่านไปด้วย และ นางก็ทิ้งยาไว้ที่มุมห้อง ข้าพบมันอยู่ข้างๆกระถางดอกไม้”

“เดาได้ล่ะ” ไป๋ชิงหลิงรับยามาจากมือลี่ว์อี แล้วมองดู

ยาที่เธอให้องค์หญิงหมิงหยาง เพียงพอที่จะกินได้ครึ่งเดือน

แต่ตอนนี้........หวังแค่ว่าองค์หญิงใหญ่จะไม่หุนหันพลันแล่น ไม่เช่นนั้น จะเป็นการทำร้ายองค์หญิงหมิงหยาง！

หรงเยี่ยหยิบยาจากมืองของเธอ เล้วพูดว่า “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหยุดยา? ”

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมา มองดูยาสองห่อที่เขาถือไว้ และพูดว่า “อาการป่วยขององค์หญิงนั้นป่วยมานานแล้ว ในปอดยังมีวัณโรคก้อนใหญ่ ข้าแค่รักษาองค์หญิงแบบอนุรักษ์นิยม ปรับสภาพร่างกายของนางก่อน แล้วคอยดูผลภายหลัง บางทีอาจจะต้องผ่าตัดเอาก้อนวัณโรคออก ยาสำหรับกินไม่มีผลกับองค์หญิง และการเดินทางที่ล่าช้า ข้าเดาว่า.......องค์หญิงสามารถอยู่รอดถึงเมืองหลวงได้ ก็ถือดีมากแล้ว........”

“แค่กๆๆๆ......แค่กๆ......แค่ก.........” เมื่อตกดึก รถม้าขับเคลื่อนไปข้างหน้า หลังจากที่องค์หญิงหมิงหยางดื่มยาที่องค์หญิงใหญ่ได้มาจากหมอหญิง ไม่เพียงอาการไม่ดีขึ้น แต่กลับแย่ลงกว่าเดิม

เมื่อองค์หญิงใหญ่ได้ยินเสียงไออย่างรุนแรงออกมาจากรถม้าขององค์หญิงหมิงหยาง เธอก็รีบสั่งหยุดขบวน และลงจากรถม้า ดุหมอหญิงอย่างโกรธเกรี้ยว “ทำไมอาการขององค์หญิงถึงไม่ดีขึ้นเลย พวกเจ้าอ้างว่าตัวเองเป็นหมอหญิงที่เก่งที่สุดในเมืองหลวงไม่ใช่หรือ?”

หมอหญิงต่างก้มหน้าลงทีละคน ผู้นำหมอหญิงกล่าวว่า “องค์หญิง ข้าน้อยได้รักษาองค์หญิงตามตำรายาของบรรพบุรุษที่สืบทอดกันมาจากท่านอาจารย์ ผู้ป่วยที่เคยรักษาใช้ยาเพียงหนึ่งถึงสองครั้งก็ได้ผล แต่อาการป่วยขององค์หญิงนั้นสั่งสมมานานแล้ว และก่อนหน้านั้นก็กินยาไม่ถูกประเภท องค์หญิงต้องใช้เวลาในการปรับตัวเข้ากับยาสูตรใหม่ของข้าน้อย ข้าน้อยจะไปต้มยาอีกชนิดหนึ่งให้องค์หญิง”

“รีบไปเร็วเข้า” องค์หญิงใหญ่สีหน้าหม่นหมอง แล้วโบกมือ จากนั้นก็สวมหน้ากาก แล้วขึ้นรถม้าของหมิงหยาง

เหลียนซางกำลังพยุงหมิงหยาง ช่วยนางเช็ดเลือดที่มุมปาก เมื่อเห็นองค์หญิงใหญ่ขึ้นมา เหลียนซางตาแดงแล้วพูดว่า “องค์หญิง อาการขององค์หญิงกลับมาหนักขึ้นอีกครั้ง”

“ยา......ยาล่ะ.......” หมิงหยางลืมตาอย่างยากลำบาก

นางต้องการให้ไป๋ชิงหลิงสั่งยาให้นาง