ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 566

เมื่อรอไป๋ชิงหลิงเข้าไปในห้อง ซูเหมยก็ประตูด้วยตัวเอง

นางหันศีรษะมองตามอย่างไม่รู้ตัว ยังไม่ทันได้ตอบสนอง องค์หญิงใหญ่ก็พูดว่า “นั่งลงเถอะ！”

ไป๋ชิงหลิงหันศีรษะกลับไป ก็เห็นองค์หญิงใหญ่เปิดลิ้นชักลับออกมา หยิบม้วนสีทองอะไรบางอย่างออกมาจากด้านใน แล้วรีบปิดลิ้นชักอย่างรวดเร็ว หันหลังเดินไปที่โต๊ะนั่งตรงหน้าไป๋ชิงหลิง แล้วนั่งลง！

ขณะที่นางนั่งลง นางก็ยกมือขึ้นบ่งบอกว่าให้ไป๋ชิงหลิงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลจากนาง

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเก้าอี้ที่นางชี้ไป ในใจก็เข้าได้ทันที

ดูเหมือนว่าพระนางผู้นี้ต้องการคุยกับนางเป็นเวลานาน！

อาจจะเกี่ยวกับสิ่งที่นางต้องการ

ไป๋ชิงหลิงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง องค์หญิงใหญ่ก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการอะไร！”

"ปัง" เสียงดัง

นางวางม้วนผ้าสีทองที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะอย่างหนัก

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองสิ่งนั้นด้วยสายตาเบิกกว้าง และจำได้ทันทีว่ามันคืออะไร

“เดาได้หรือยังว่าคืออะไร？” องค์หญิงใหญ่ถาม

ไป๋ชิงหลิงกล่าว “เป็นพินัยกรรมของจักรพรรดิองค์ก่อนที่ทิ้งไว้ให้กูหน่ายนายเพคะ”

“ถูกต้อง！” องค์หญิงใหญ่พูดอย่างตรงไปตรงมากับเธอเกี่ยวกับปัญหาทายาทของจักรพรรดิองค์ก่อน “ก่อนจักรพรรดิองค์ก่อนสวรรคต พระโอรสแท้ๆ ของเขาตาย พิการ และบางคนเสียชีวิตระหว่างที่ถูกเนรเทศ พินัยกรรมนี้เป็นความหวังสุดท้ายของเขา แต่... มันยังซ่อนความลับอันยิ่งใหญ่ไว้อีกด้วย เมื่อความลับนี้เปิดเผยต่อสาธารณชน จักรพรรดิองค์ปัจจุบัน... เขาจะต้องสละราชสมบัติ และเจ้ากับอ๋องหรง รวมถึงทายาทของจักรพรรดิเหยาจะไม่มีสิทธิ์อยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไป”

ไป๋ชิงหลิงตกใจเล็กน้อย

นางไม่คิดว่าพินัยกรรมจะทำให้เกิดปัญหามากมายขนาดนี้

จักรพรรดิองค์ก่อนทิ้งอะไรไว้ให้องค์หญิงใหญ่กันแน่?

และพินัยกรรมซ่อนความลับอะไรไว้

“ข้าสามารถให้เจ้านำกลับไป และส่งต่อให้เสด็จพ่อของเจ้าได้” องค์หญิงใหญ่หยิบพินัยกรรมขึ้นมาอีกครั้งและจ้องมองพินัยกรรมนั้นโดยพูดว่า “แต่ไม่ใช่ตอนนี้！”

องค์หญิงใหญ่ยกมือขึ้นและจับพินัยกรรมบนโต๊ะอีกครั้ง โดยจ้องมองพินัยกรรมนั้น และพูดว่า “ข้าสามารถให้เจ้าได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ มันสามารถรักษาบัลลังก์ของจักรพรรดิ ให้เจ้าและท่านอ๋องหรงรวมถึงลูก ๆ ของเจ้า ยังคงเพลิดเพลินกับยุคที่สงบและเจริญรุ่งเรืองในปัจจุบัน แต่ก็สามารถช่วยชีวิตหมิงหยางได้เช่นกัน”

เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ ไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจเจตนาขององค์หญิงใหญ่แล้ว

นางกำลังใช้พินัยกรรมนี้เพื่อแลกกับชีวิตของหมิงหยาง

นางคิดไม่ถึงว่า องค์หญิงใหญ่จะให้ความสำคัญกับอิงหมิงหยางมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่านางจะช่วยคนถูกคนแล้ว

กูหน่ายนาย แม้จะไม่มีพินัยกรรมนี้ ข้าไป๋เจาเสวี่ยจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาชีวิตขององค์หญิงหมิงหยาง แม้ว่าข้าจะพูดแบบนี้ กูหน่ายนายอาจคิดว่าข้าเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอก พูดจาไพเราะ แต่เจาเสวี่ยรู้สึกว่า... ชีวิตขององค์หญิงหมิงหยางไม่สามารถวัดได้ด้วยพินัยกรรม” ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

องค์หญิงใหญ่ยิ้มมุมปาก ยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

นางรู้แค่ว่าพวกนางกำลังจะกลับเมืองหลวง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

นางยังไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะกลับเมืองหลวง

และเมื่อเห็นว่าหมิงหยางมีท่าทีเช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจได้ในทันที นางรีบจับแขนของหมิงหยางไว้ “องค์หญิง ทรงอย่ากังวล ไม่มีใครรู้ว่าท่านเข้าเมืองหลวงแล้ว และแน่นอนคุณชายฉางก็ไม่รู้”

หมิงหยางตัวแข็งทื่อ แก้มแดงก่ำทันที กัดริมฝีปากและพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่แล้ว พวกเราไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว ตอนข้าจากไปข้าก็แอบหนีออกจากจวนตระกูลอิง ไม่มีคนรู้ว่าข้าเข้าเมืองหลวง และแน่นอนว่าเขาก็ต้องไม่รู้”

พูดจบ นางก็ยกมือขึ้นอย่างวิตกกังวลเพื่อลูบใบหน้าของตัวเอง “ในตอนนี้ข้าอยู่ในสภาพนี้ จะพบเจอผู้คนได้อย่างไร”

ไป๋ชิงหลิงเห็นนางหลงรักถึงเพียงนี้ ก็กังวลมากว่าอิงหมิงหยางจะผิดหวัง

แต่นางก็ยังพูดปลอบโยน “ท่านพักผ่อนให้เต็มที่ เมื่อหายดีแล้ว ร่างกายก็จะค่อย ๆ ฟื้นตัวกลับมา เมื่อถึงเวลานั้นท่านค่อยไปหาคนรัก”

เมื่อได้ยินคำว่า "คนรัก" หมิงหยางก็ยิ่งหน้าแดง

นางวางมือบนหลังมือของไป๋ชิงหลิง พูดว่า: "พระชายา เจ้าอย่าเรียกข้าว่าองค์หญิงอีกเลย มันดูห่างเหินเกินไป เรียกข้าว่าหมิงหยางก็ได้ ข้าอายุน้อยกว่าเจ้า และเจ้าก็สมควรเรียกข้าว่าหมิงหยาง นอกจากนี้ เสด็จย่าของข้ายังเป็นกูหน่ายนายของเจ้า ดังนั้นพวกเราก็เหมือนญาติห่างๆ กัน ไม่ต้องสุภาพเกินไปหรอก”

ไป๋ชิงหลิงยิ้มเบา ๆ “ตกลง เจ้าก็ไม่ต้องเรียกข้าว่าพระชายาแล้ว ข้าชื่อไป๋เจาเสวี่ย”

หมิงหยางยิ้มให้นางและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "งั้นข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่หญิงไป๋ เจ้าก็ดูแลข้าเหมือนเป็นพี่สาวข้าเถอะ”

“ตกลง ตอนนี้เจ้าไม่ต้องกังวลอะไร พักผ่อนให้เต็มที่ ข้าจะหาโอกาสไปสืบข่าวเกี่ยวกับคุณชายฉางให้เจ้า”