ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 566

เมื่อรอไป๋ชิงหลิงเข้าไปในห้อง ซูเหมยก็ประตูด้วยตัวเอง

นางหันศีรษะมองตามอย่างไม่รู้ตัว ยังไม่ทันได้ตอบสนอง องค์หญิงใหญ่ก็พูดว่า “นั่งลงเถอะ！”

ไป๋ชิงหลิงหันศีรษะกลับไป ก็เห็นองค์หญิงใหญ่เปิดลิ้นชักลับออกมา หยิบม้วนสีทองอะไรบางอย่างออกมาจากด้านใน แล้วรีบปิดลิ้นชักอย่างรวดเร็ว หันหลังเดินไปที่โต๊ะนั่งตรงหน้าไป๋ชิงหลิง แล้วนั่งลง！

ขณะที่นางนั่งลง นางก็ยกมือขึ้นบ่งบอกว่าให้ไป๋ชิงหลิงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลจากนาง

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเก้าอี้ที่นางชี้ไป ในใจก็เข้าได้ทันที

ดูเหมือนว่าพระนางผู้นี้ต้องการคุยกับนางเป็นเวลานาน！

อาจจะเกี่ยวกับสิ่งที่นางต้องการ

ไป๋ชิงหลิงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง องค์หญิงใหญ่ก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการอะไร！”

"ปัง" เสียงดัง

นางวางม้วนผ้าสีทองที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะอย่างหนัก

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองสิ่งนั้นด้วยสายตาเบิกกว้าง และจำได้ทันทีว่ามันคืออะไร

“เดาได้หรือยังว่าคืออะไร？” องค์หญิงใหญ่ถาม

ไป๋ชิงหลิงกล่าว “เป็นพินัยกรรมของจักรพรรดิองค์ก่อนที่ทิ้งไว้ให้กูหน่ายนายเพคะ”

“ถูกต้อง！” องค์หญิงใหญ่พูดอย่างตรงไปตรงมากับเธอเกี่ยวกับปัญหาทายาทของจักรพรรดิองค์ก่อน “ก่อนจักรพรรดิองค์ก่อนสวรรคต พระโอรสแท้ๆ ของเขาตาย พิการ และบางคนเสียชีวิตระหว่างที่ถูกเนรเทศ พินัยกรรมนี้เป็นความหวังสุดท้ายของเขา แต่... มันยังซ่อนความลับอันยิ่งใหญ่ไว้อีกด้วย เมื่อความลับนี้เปิดเผยต่อสาธารณชน จักรพรรดิองค์ปัจจุบัน... เขาจะต้องสละราชสมบัติ และเจ้ากับอ๋องหรง รวมถึงทายาทของจักรพรรดิเหยาจะไม่มีสิทธิ์อยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไป”

ไป๋ชิงหลิงตกใจเล็กน้อย

นางไม่คิดว่าพินัยกรรมจะทำให้เกิดปัญหามากมายขนาดนี้

จักรพรรดิองค์ก่อนทิ้งอะไรไว้ให้องค์หญิงใหญ่กันแน่?

และพินัยกรรมซ่อนความลับอะไรไว้

“ข้าสามารถให้เจ้านำกลับไป และส่งต่อให้เสด็จพ่อของเจ้าได้” องค์หญิงใหญ่หยิบพินัยกรรมขึ้นมาอีกครั้งและจ้องมองพินัยกรรมนั้นโดยพูดว่า “แต่ไม่ใช่ตอนนี้！”

องค์หญิงใหญ่ยกมือขึ้นและจับพินัยกรรมบนโต๊ะอีกครั้ง โดยจ้องมองพินัยกรรมนั้น และพูดว่า “ข้าสามารถให้เจ้าได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ มันสามารถรักษาบัลลังก์ของจักรพรรดิ ให้เจ้าและท่านอ๋องหรงรวมถึงลูก ๆ ของเจ้า ยังคงเพลิดเพลินกับยุคที่สงบและเจริญรุ่งเรืองในปัจจุบัน แต่ก็สามารถช่วยชีวิตหมิงหยางได้เช่นกัน”

เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ ไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจเจตนาขององค์หญิงใหญ่แล้ว

นางกำลังใช้พินัยกรรมนี้เพื่อแลกกับชีวิตของหมิงหยาง

นางคิดไม่ถึงว่า องค์หญิงใหญ่จะให้ความสำคัญกับอิงหมิงหยางมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่านางจะช่วยคนถูกคนแล้ว

กูหน่ายนาย แม้จะไม่มีพินัยกรรมนี้ ข้าไป๋เจาเสวี่ยจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาชีวิตขององค์หญิงหมิงหยาง แม้ว่าข้าจะพูดแบบนี้ กูหน่ายนายอาจคิดว่าข้าเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอก พูดจาไพเราะ แต่เจาเสวี่ยรู้สึกว่า... ชีวิตขององค์หญิงหมิงหยางไม่สามารถวัดได้ด้วยพินัยกรรม” ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

องค์หญิงใหญ่ยิ้มมุมปาก ยิ้มแต่ไม่ยิ้ม