ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 565

หรงเยี่ยมองกลับไปที่ไป๋ชิงหลิง พยักหน้าและพูดว่า “ตกลง！”

หรงเยี่ยส่งไป๋ชิงหลิงกลับไปหาองค์หญิงใหญ่ก่อน หลังจากส่งไป๋ชิงหลิงแล้วเขาก็รีบกลับไปที่เมืองไป่หู เพื่อรับเด็กทั้งสองกลับไปที่เมืองหลวง

ในเวลานี้อาการของอิงหมิงหยางก็ดีขึ้นเป็นอย่างมาก ไป๋ชิงหลิงไปที่รถม้าขององค์หญิงใหญ่ และขอให้องค์หญิงใหญ่กลับไปยังเมืองหลวง

“กลับเมืองหลวง？” องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้ว หรี่ตาทั้งสองมองไป๋ชิงหลิง: “เจ้าแน่ใจหรือว่าร่างกายของหมิงหยางสามารถเดินทางได้？”

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “เสด็จย่าเพคะ เมื่อข้าเสนอที่จะกลับไปเมืองหลวง ข้าแน่ใจว่าจะควบคุมอาการขององค์หญิงหมิงหยาง และจะไม่มีวันปล่อย ให้นางต้องทนทุกข์ทรมานกับสถานการณ์กะทันหันอย่างที่นางเคยเจอมาก่อน และสำหรับสุขภาพขององค์หญิงหมิงหยาง เสด็จย่ากเห็นว่า พระอาการขององค์หญิงหมิงหยางค่อย ๆ ดีขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น สถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะสำหรับการพักฟื้น”

องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้วและเงียบไปครู่หนึ่ง

ซูเหมยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กล่าวว่า “องค์หญิง พระชายาหรงพูดถูก เช้านี้ หม่อมฉันพบว่าองค์หญิงไม่กระอักเลือดอีกต่อไปแล้ว”

องค์หญิงใหญ่เหลือบมองซูเหมย สีหน้าดูผ่อนคลายเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่านางต้องการอยู่ที่นี่ แต่หลังจากที่นางออกจากเมืองไป่หู อาการของหลานสาวของพระนางก็แย่ลง นางก็กลัวมากจริง ๆ

เดิมทีนางคิดว่าพักฟื้นอีกสองสามวัน รอให้นางสามารถกินอาหารได้อีกสองคำมัน ค่อยออกเดินทางมันก็ยังไม่สาย

องค์หญิงใหญ่มองดูไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง “หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหมิงหยางระหว่างทางกลับเมืองหลวง ข้าจะไม่ละเว้นเจ้า”

“หม่อมฉันจะอยู่ในรถม้าเดียวกับองค์หญิง ป้อนน้ำและยาด้วยตัวเอง และดูแลร่างกายขององค์หญิงอย่างใกล้ชิด หากองค์หญิงรู้สึกไม่สบายตัว หม่อมฉันจะหยุด” ไป๋ชิงหลิงลดสายตาลง ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ใบหน้าขององค์หญิงใหญ่ก็ดีขึ้นอย่างสมบูรณ์เช่นกัน นางโบกมือแล้วพูดว่า “จำสิ่งที่เจ้าพูดไว้ ข้าทนไม่ได้ที่จะเห็นหมิงหยางทนทุกข์ทรมานเช่นนี้อีกครั้ง”

“เพคะ” ไป๋ชิงหลิงลงจากรถม้า

ไม่นานหลังจากนั้น ขบวนรถม้าขององค์หญิงใหญ่ก็ออกเดินทาง

การเดินทางราบรื่นมาตลอด

พวกเขาจะเข้าเมืองหลวงในวันรุ่งขึ้น

องค์หญิงใหญ่พาหมิงหยางกลับไปที่จวนองค์หญิงของตัวเองทันที

ขณะที่รถม้าหยุด ไป๋ชิงหลิงก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งจากภายนอก “หรงอี๋คารวะเสด็จย่าเพคะ”

หรงอี๋ ?

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว ค่อย ๆ เปิดม่านเพื่อมองออกยังไปหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างรถม้าขององค์หญิงใหญ่ ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากพระสนมเอกหรง!

ดวงตาของนางเคร่งขรึมลง

คดีวัดเต๋อหลิน พระสนมเอกหรงกลับไม่เป็นอะไร?

มันเป็นไปไม่ได้……

อาชญากรรมของหรงฉี ถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง และจะต้องประหารเก้าชั่วโคตร

แม้ว่าฝ่าบาทจะยังไม่ได้จัดการกับสนมเอกหรง แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่พระสนมเอกหรงจะเข้าไปในพระราชวังได้อย่างอิสระ หรือว่า……

มือที่วางอยู่บนรถม้า ก็ค่อย ๆ หลุดออกไปเช่นกัน

“กลับไปเถอะ ข้าเกรงว่าเจ้าเป็นสนมเอกผู้สูงศักดิ์ได้อีกไม่นานแล้ว” เสียงขององค์หญิงใหญ่ยังคงเย็นชา

พระสนมเอกหรงแอบถอนหายใจ โดยไม่พูดอะไรอีก นางลุกขึ้นยืน ขึ้นรถม้าของตัวเองแล้วจากไป

หลังจากที่นางจากไป ไป๋ชิงหลิงก็ปล่อยม่านลง

ไป๋ชิงหลิงก็ประหลาดใจกับการตัดสินใจขององค์หญิงใหญ่เช่นกัน

นางกลับปฏิเสธสนมเอกหรงโดยตรง

ดูเหมือนว่าช่วงนี้ องค์หญิงใหญ่จะไม่กลับมาหาตระกูลเวิน และก็ไม่ได้เข้าไปในพระราชวังเพื่อขอร้องให้ตระกูลเวินด้วย

ไป๋ชิงหลิงลงจากรถม้า และติดตามองค์หญิงใหญ่เข้าไปในจวนองค์หญิง

อิงหมิงหยางถูกส่งไปยังเรือนชิงซงขององค์หญิงใหญ่

เมื่อองค์หญิงใหญ่เดินเข้าไปในเรือนชิงซงของตัวเอง นางก็เรียกไป๋ชิงหลิง “พระชายาหรง เข้ามาข้างในกับข้าเถอะ”

ไป๋ชิงหลิงหยุดชะงัก มองไปที่ด้านหลังขององค์หญิงใหญ่ เห็นนางเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง ไป๋ชิงหลิงก็เดินตามไปอย่างรวดเร็ว

ซูเหมยที่ยืนอยู่หน้าประตู พานางเข้าไปข้างใน