ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 564

หมอหลวงทั้งสองยืนอยู่ข้างหลังนาง

หมอหลวงต้านกล่าวว่า “พระชายา กระหม่อมมีเรื่องจะรายงานต่อพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมาถามว่า “เรื่องอันใด？”

หมอหลวงต้านเดินไปข้างกายหรงจิ่งหลิน หามือขวาของหรงจิ่งหลิงจากใต้ผ้าห่ม และพับแขนเสื้อของหรงจิ่งหลิงไว้ข้างหน้าไป๋ชิงหลิง

เขาชี้ไปที่อาการบาดเจ็บด้านบนแล้วพูดว่า “พระชายาทรงดูสิพ่ะย่ะค่ะ！”

ไป๋ชิงหลิงมองไปยังทิศทางที่หมอหลวงต้านชี้ไป เมื่อหลงจิ่งหลิงกลับมาจากภูเขาจางซาน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ โดยเฉพาะบาดแผลที่แขนและขาของเขา

ตอนนี้กลับเขาหายดีแล้วจนดูเหมือนไม่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึง !

ก่อนหน้านี้นางใช้ยากับหรงจิ่งหลินมาก่อน และเพียงแค่คิดว่าบาดแผลของหรงจิ่งหลิงฟื้นตัวได้ดีมาก แต่นางไม่คิดว่าจะฟื้นตัวเร็วขนาดนี้

นางรีบดึงมือซ้ายของหรงจิ่งหลินจากใต้ผ้าห่ม จากนั้นจึงเปิดแขนเสื้อซ้ายของเขาอย่างรวดเร็ว และมองดูรอยแผลเป็นที่อยู่ใต้แขนเสื้อ

ปรากฏว่าไม่พบอะไรเลย

แขนคู่นี้ก็ดูไม่เหมือนผู้ที่เคยได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อนเลย

นางไม่อยากจะเชื่อเรื่องทั้งหมดนี้ นางจึงรีบดูขาของหรงจิ่งหลิน เพื่อยืนยันอีกครั้ง

และบาดแผลทั้งสองข้างก็เหมือนกับที่แขนทั้งสองข้าง ไม่มีรอยแผลเป็นอะไรให้เห็นเลยแม้แต่น้อย

“พระอาการบาดเจ็บของซื่อจื่อหายเร็วกว่าคนปกติทั่วไป และกระหม่อมก็ไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บภายในของซื่อจื่อก็จะหายเหมือนอาการบาดเจ็บภายนอกหรือเปล่า！” หมอหลวงต้านกล่าว

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินดังนั้น นางก็รีบเปิดกล่องยา และหยิบเครื่องมือออกมาเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บภายในของหรงจิ่งหลิน

เครื่องมือแสดงให้เห็นว่าอวัยวะภายในของหลงจิ่งหลินไม่มีความผิดปกติ และไม่มีสัญญาณของการตกเลือดใด ๆ

นั่นหมายความว่าอาการบาดเจ็บของหรงจิ่งหลินหายดีแล้ว！

หมอหลวงต้านจ้องไปที่ตัวเลขที่แสดงบนเครื่องมือ และถามด้วยความงุนงง “พระชายา สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ？”

ไป๋ชิงหลิงตอบด้วยสีหน้าตกตะลึง “อาการบาดเจ็บของซื่อจื่อหายดีแล้ว และไม่มีอะไรร้ายแรงอีกต่อไป”

“กระหม่อมจำได้ว่าคนเดียวในเมืองหลวง ที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้อย่างรวดเร็วคืออ๋องหรง แต่แม้ว่าอ๋องหรงจะหายจากการบาดเจ็บเร็วกว่าคนอื่น ๆ เขาก็ยังไม่เร็วเท่าจิงซื่อจื่อ นี่เป็นปาฏิหาริย์จริง ๆ ”หมอหลวงต้านกล่าวด้วยความประหลาดใจ

เมื่อเขาพูดจบ หรงเยี่ยก็เข้ามาข้างใน “หมอหลวงต้านท่านว่าอะไรนะ？”

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมามองเขาทันที และโบกมือให้หรงเยี่ยอย่างรวดเร็ว “มานี่เร็วเข้า”

ไป๋ชิงหลิงก็รู้ดีว่าคงเป็นเรื่องยากสำหรับคนธรรมดาที่จะดูภาพบนนี้ แต่นางก็อธิบายอย่างอดทน

“นี่คือหัวใจ นี่คือปอด นี่คือตับ ถุงน้ำดี และม้าม ตอนที่ข้าตรวจสอบจิ่งหลินก่อนหน้านี้ มีเงาขนาดใหญ่อยู่ในบริเวณนี้ ！” นางถ่ายภาพก่อนหน้านี้ให้หรงเยี่ยดู และอธิบายต่อ หลังจากเปรียบเทียบภาพทั้งสองภาพ “ส่วนที่เป็นเงาคือบาดแผลและเลือด ตอนนี้ไม่มีวี่แววของการตกเลือดในตำแหน่งเหล่านี้ และอวัยวะต่าง ๆ ก็มีความชัดเจน และมีขนาดปกติ หมายความว่าบาดแผลของเขานั้นหายดีแล้ว และแม้กระทั่ง……เขาดูมีสุขภาพดีพอ ๆ กับผู้ที่ไม่เคยได้รับบาดเจ็บภายในมาก่อนเลย”

เมื่อไป๋ชิงหลิงกำลังอธิบาย หรงเยี่ยจ้องมองภาพเปรียบเทียบสองภาพบนหน้าจออย่างจริงจัง และสีหน้าของเขาก็ซับซ้อนมากขึ้นเรื่อย ๆ

จากนั้น เขามองไปที่หรงจิ่งหลินซึ่งยังคงหลับใหลอยู่ ฝ่ามือกว้าง ๆ ของเขาวางไปบนผ้าห่มที่คลุมหรงจิ่งหลิน และเขาก็ค่อย ๆ ดึงมันออกไป

หลังจากนั้นเขาก็ถอดชุดของหรงจิ่งหลินออก และตรวจดูบาดแผลบนร่างกาย แต่มันกลับสมบูรณ์！

ในเวลานี้ หรงเยี่ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อในปาฏิหาริย์นี้

เขารีบเอาผ้าห่มคลุมหรงจิ่งหลินแล้วพูดว่า“ในอดีตจิ่งหลินได้รับบาดเจ็บ บาดแผลจะหายช้ากว่าคนปกติทั่วไป”

“กระหม่อมสงสัยว่าเกี่ยวข้องกับยาพิษของจิ่งชื่อจื่อ” หมอหลวงต้านกล่าว

ใจของไป๋ชิงหลิงหยุดชะงักอยู่ครู่หนึ่ง นางรู้สึกว่านางไม่สามารถอยู่ในเมืองไป่หูได้อีกต่อไป ถ้าหากปัญหานี้ไม่ได้รับการแก้ไขอย่างรวดเร็ว นางคงเป็นบ้าแน่

“หรงเยี่ย เรากลับเมืองหลวงกันเถอะ !