ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 563

เมื่อนางได้ยินเสียงร้องไห้อันคร่ำครวญของไป๋ชงเซิง ใจของไป๋ชิงหลิงก็หมดหนทางและสิ้นหวัง

เมื่อมองดูการแสดงออกอันเจ็บปวดของหรงจิ่งหลิน โดยหวังว่าความเจ็บปวดของเขาจะถูกถ่ายโอนมายังนาง เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเขา

หรงเยี่ยเดินไปกอดไป๋ชิงหลิงและสองแม่ลูก จนกระทั่งหรงจิ่งหลินค่อย ๆ สงบลง และการร้องไห้ของไป๋ชงเซิงก็หยุดลง

ไป๋ชิงหลิงผลักหรงเยี่ยออกไป แล้วหันไปมองหรงจิ่งหลิน

เขากลับมาเป็นปกติแล้ว แต่การต่อสู้เมื่อครู่ทำให้เขาเหนื่อยล้า

เขาเรียก “เสด็จแม่” อย่างตะกุกตะกัก

ไป๋ชิงหลิงรีบไปด้านข้างของเขาเอาแขนโอบรอบร่างของเขาแล้วร้องว่า “เสด็จแม่ของข้าอยู่ที่นี่ เสด็จแม่อยู่เคียงข้างเจ้า เด็กดี เหนื่อยก็พักผ่อนให้เต็มที่ เสด็จแม่จะต้องหาทางช่วยลูกอย่างแน่นอน”

“เสด็จแม่ ข้า……ข้าผ่านมันไปได้ ข้าผ่านมันไปได้ ท่านอย่าร้องไห้！” หรงจิ่งหลินคว้าแขนของไป๋ชิงหลิง หลับตาละเมอพูดในขณะที่เขาหลับ

สิ่งนี้ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น

หรงเยี่ยรู้สึกเศร้าใจอย่างยิ่งกอดไป๋ชิงหลิงไว้ในอ้อมแขนของเขา และปลอบนาง “พระชายา หากรู้สึกไม่สบายใจก็กัดข้าเถิด เจ้าจะทำอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ อย่าเก็บมันไว้ในใจ ข้าดูแล้วไม่สบายใจเลย”

ไป๋ชิงหลิงร้องไห้ดั่งใจแตกสลาย “ข้าต้องการช่วยจิ่งหลิน ข้าไม่อยากให้เขาตาย หรงเยี่ย”

นางวางมือลงบนไหล่ของหรงเยี่ย กอดเขาแน่น และร้องไห้อย่างขมขื่น

ไป๋ชงเซิงยังนั่งอยู่ข้าง ๆ พวกเขาทั้งสอง และร้องไห้ “แงแง”

บรรยากาศดูเคร่งขรึมและหดหู่ และหมอหลวงก็ทนไม่ไหว ก้มหน้าลง ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ

หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกตัว นางก้มศีรษะลง และนางมองดูลูกที่อยู่ข้างกาย

ไป๋ชงเซิงร้องไห้และหลับไป นางเอื้อมมือออกไปกอดลูกไว้ในอ้อมแขน แตะที่ใบหน้าของเซิงเอ๋อร์แล้วพูดด้วยเสียงสะอื้น “แม่ขอโทษ ช่วงนี้แม่ทำผิดกับเจ้าอีกแล้ว พวกเจ้าทุกคนเป็นลูกที่ดีของแม่”

หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และวางไป๋ชงเซิงกลับไปไว้ข้างหรงจิ่งหลิน เด็กทั้งสองนอนเคียงข้างกัน

นางผลัดกันลูบหัวเด็กทั้งสองด้วยความรัก

แต่ยิ่งมองดูเด็กทั้งสองมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งน้ำตาไหลมากขึ้นเท่านั้น

หรงเยี่ยกอดนางจากด้านหลังแล้วพูดว่า “พระชายา ข้าควรทำอย่างไรดี ถึงจะสามารถทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้นได้”

นางโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนอันกว้างใหญ่ของเขา และร้องไห้อย่างเงียบ ๆ

นางรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะตำหนิตัวเอง

นางจำเป็นต้องตั้งครรภ์โดยเร็วที่สุด

มีเพียงการให้กำเนิดสายเลือดใหม่เท่านั้น ถึงจะช่วยจิ่งหลินไว้ได้

นางมองไปที่หรงจิ่งหลิน และพูดทั้งน้ำตา “เรากลับไปพักผ่อนที่ห้องกันก่อนเถอะ”

“ตกลง” หรงเยี่ยอุ้มนางขึ้น แล้วเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง

เมื่อหลงเยี่ยวางนางนั่งลงบนเตียง ไปชิงหลิงก็รีบวิ่งเข้ามากอดเขาไว้แน่นทันที

หรงเยี่ยหันกลับมาและถามอย่างกังวลว่า “เป็นอะไรไป？”

“ข้าหนาว หนาวมาก！”ไป๋ชิงหลิงตัวสั่นไปทั้งตัว

หรงเยี่ยรู้ว่านางโกรธจึงกดไหล่ของนางแล้วพูดว่า : “พระชายา เราเป็นสามีภรรยากัน หากข้าทำอะไรผิด เจ้าต้องชี้ให้เห็นทันที ข้าจะได้รีบแก้ไข หากสิ่งที่ข้าพูดไปทำให้เจ้าเจ็บปวด เจ้าก็อย่าทน ตบข้าเพื่อให้ข้ารู้สึกผิด”

เขาวางมือของนางบนใบหน้าของตัวเอง

ไป๋ชิงหลิงมองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างมั่นคง

เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของเขา นางสามารถเดาได้เลยว่า หากในอนาคตนางตั้งครรภ์อีกครั้งในอนาคต เขาจะควบคุมการแสดงออกของตัวเองไม่ได้

แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นางก็ยังต้องการให้กำเนิดลูกอีกคนเพื่อช่วยจิ่งหลิน

แม้ว่าจะใช้ครึ่งชีวิตของตัวเองก็ตาม

นางยกมืออีกข้างหนึ่ง กอดร่างของเขา เอาหน้าเล็ก ๆ ของนางไปซบที่กระดูกไหล่ของเขา ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ข้าไม่ได้โกรธ ข้าแค่อยาก……ระบายความรู้สึกหดหู่ในใจ เมื่อครู่ข้าเห็นจิ่งหลิงเจ็บปวดขนาดนั้น ข้าก็รู้สึกเหมือนทนว่าตัวเองทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว”

หัวใจของเขาบีบรัด และกอดนางไว้ในอ้อมแขน “ข้าเข้าใจแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็ประกบริมฝีปากของนาง และจูบนางอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่กังวลเหมือนเมื่อครู่แล้ว

คืนนั้น เขาทำให้นางปลดปล่อยความกดดันและอารมณ์อันหนักหน่วงในใจของนางจริง ๆ ทำให้นางมีความสุขไปหลายครั้ง

เมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเช้าแล้ว

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงอาบน้ำเสร็จแล้ว นางก็ไปที่ห้องของเด็กทั้งสองคน

นางตรวจสอบอาการบาดเจ็บภายในร่างกายของหรงจิ่งหลินก่อน จากนั้นค่อยตรวจสอบอาการบาดเจ็บของไป๋ชงเซิง