เมื่อนางได้ยินเสียงร้องไห้อันคร่ำครวญของไป๋ชงเซิง ใจของไป๋ชิงหลิงก็หมดหนทางและสิ้นหวัง
เมื่อมองดูการแสดงออกอันเจ็บปวดของหรงจิ่งหลิน โดยหวังว่าความเจ็บปวดของเขาจะถูกถ่ายโอนมายังนาง เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเขา
หรงเยี่ยเดินไปกอดไป๋ชิงหลิงและสองแม่ลูก จนกระทั่งหรงจิ่งหลินค่อย ๆ สงบลง และการร้องไห้ของไป๋ชงเซิงก็หยุดลง
ไป๋ชิงหลิงผลักหรงเยี่ยออกไป แล้วหันไปมองหรงจิ่งหลิน
เขากลับมาเป็นปกติแล้ว แต่การต่อสู้เมื่อครู่ทำให้เขาเหนื่อยล้า
เขาเรียก “เสด็จแม่” อย่างตะกุกตะกัก
ไป๋ชิงหลิงรีบไปด้านข้างของเขาเอาแขนโอบรอบร่างของเขาแล้วร้องว่า “เสด็จแม่ของข้าอยู่ที่นี่ เสด็จแม่อยู่เคียงข้างเจ้า เด็กดี เหนื่อยก็พักผ่อนให้เต็มที่ เสด็จแม่จะต้องหาทางช่วยลูกอย่างแน่นอน”
“เสด็จแม่ ข้า……ข้าผ่านมันไปได้ ข้าผ่านมันไปได้ ท่านอย่าร้องไห้!” หรงจิ่งหลินคว้าแขนของไป๋ชิงหลิง หลับตาละเมอพูดในขณะที่เขาหลับ
สิ่งนี้ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น
หรงเยี่ยรู้สึกเศร้าใจอย่างยิ่งกอดไป๋ชิงหลิงไว้ในอ้อมแขนของเขา และปลอบนาง “พระชายา หากรู้สึกไม่สบายใจก็กัดข้าเถิด เจ้าจะทำอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ อย่าเก็บมันไว้ในใจ ข้าดูแล้วไม่สบายใจเลย”
ไป๋ชิงหลิงร้องไห้ดั่งใจแตกสลาย “ข้าต้องการช่วยจิ่งหลิน ข้าไม่อยากให้เขาตาย หรงเยี่ย”
นางวางมือลงบนไหล่ของหรงเยี่ย กอดเขาแน่น และร้องไห้อย่างขมขื่น
ไป๋ชงเซิงยังนั่งอยู่ข้าง ๆ พวกเขาทั้งสอง และร้องไห้ “แงแง”
บรรยากาศดูเคร่งขรึมและหดหู่ และหมอหลวงก็ทนไม่ไหว ก้มหน้าลง ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ
หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกตัว นางก้มศีรษะลง และนางมองดูลูกที่อยู่ข้างกาย
ไป๋ชงเซิงร้องไห้และหลับไป นางเอื้อมมือออกไปกอดลูกไว้ในอ้อมแขน แตะที่ใบหน้าของเซิงเอ๋อร์แล้วพูดด้วยเสียงสะอื้น “แม่ขอโทษ ช่วงนี้แม่ทำผิดกับเจ้าอีกแล้ว พวกเจ้าทุกคนเป็นลูกที่ดีของแม่”
หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และวางไป๋ชงเซิงกลับไปไว้ข้างหรงจิ่งหลิน เด็กทั้งสองนอนเคียงข้างกัน
นางผลัดกันลูบหัวเด็กทั้งสองด้วยความรัก
แต่ยิ่งมองดูเด็กทั้งสองมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งน้ำตาไหลมากขึ้นเท่านั้น
หรงเยี่ยกอดนางจากด้านหลังแล้วพูดว่า “พระชายา ข้าควรทำอย่างไรดี ถึงจะสามารถทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้นได้”
นางโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนอันกว้างใหญ่ของเขา และร้องไห้อย่างเงียบ ๆ
นางรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะตำหนิตัวเอง
นางจำเป็นต้องตั้งครรภ์โดยเร็วที่สุด
มีเพียงการให้กำเนิดสายเลือดใหม่เท่านั้น ถึงจะช่วยจิ่งหลินไว้ได้
นางมองไปที่หรงจิ่งหลิน และพูดทั้งน้ำตา “เรากลับไปพักผ่อนที่ห้องกันก่อนเถอะ”
“ตกลง” หรงเยี่ยอุ้มนางขึ้น แล้วเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง
เมื่อหลงเยี่ยวางนางนั่งลงบนเตียง ไปชิงหลิงก็รีบวิ่งเข้ามากอดเขาไว้แน่นทันที
หรงเยี่ยหันกลับมาและถามอย่างกังวลว่า “เป็นอะไรไป?”
“ข้าหนาว หนาวมาก!”ไป๋ชิงหลิงตัวสั่นไปทั้งตัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...