ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 562

ไป๋ชิงหลิงบอกหรงเยี่ยถึงเรื่องที่หมิงหยางพูดอีกครั้ง

หรงเยี่ยขมวดคิ้วทันที และพูดว่า “คนที่แซ่ฉางนี้ ไม่ได้รักหมิงหยางเลยแม้แต่น้อย！”

“ไม่ได้รักเลยหรือ？” ไป๋ชิงหลิงหันกลับไปมองเขา “ท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าเขาไม่รักองค์หญิงหมิงหยาง？”

หรงเยี่ยกอดนางไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง และโอบแขนของเขารอบตัวของนาง แล้วพูดโดยให้ริมฝีปากของเขาแตะที่หูของนางแล้วพูดว่า “เพราะข้าเคยเป็นแบบนั้นมาก่อน ”

หัวใจของไป๋ชิงหลิงตึงเครียด นางหันศีรษะเล็กน้อย และริมฝีปากของนางก็สัมผัสใบหน้าของเขา

นางลูบหน้าเขาสองสามครั้ง แล้วใช้มือทั้งสองข้างจับแขนของเขา

ในเวลานี้ ก็ได้ยินหรงเยี่ยพูดต่อว่า “ถ้าเจ้ารักอย่างลึกซึ้ง จะเลิกกันง่าย ๆ ได้อย่างไร นั่นมันเป็นเรื่องที่เป็นตาย ใครอยากจะทิ้งชีวิตของตัวเองง่าย ๆ และบุตรชายแซ่ฉาง ไม่ได้เขียนจดหมายถึงหมิงหยางมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว และเขาไม่เคยไปที่จวนตระกูลอิงเพื่อแสดงอะไรให้ชัดเจนเลย ยิ่งไม่เคยขอให้นางกำนัลคนนนั้นส่งของอะไรให้เลย อย่าพูดถึงมันเลย คนในตระกูลฉางไม่อนุญาตให้เขาคบหากับอิงหมิงหยาง ข้าเองก็ไม่เชื่อ ถ้าเขาชอบผู้หญิงคนนี้มาก ให้สิ่งเล็ก ๆ น้อยแบบนี้จะส่งให้ถึงมืออิงหมิงหยางไม่ได้หรือ แม้ต้องทำเรื่องที่ไม่เหมาะสม เขาก็สามารถปีนไปที่จวนตระกูลอิงได้เช่นกัน”

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินประโยคสุดท้าย นางก็หัวเราะ“คิกคัก”ออกมา “เจ้าบอกว่าจ้วงหยวนหลางทำเรื่องไม่เหมาะสม！”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เซิงเอ๋อร์มักทำหรอกหรือ ข้าไม่คิดว่าการปีนโพรงสุนัขเป็นสิ่งที่น่าอับอาย” หรงเยี่ยพูดอย่างภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมากอดเขาแล้วพูดว่า “ตามที่ท่านพูดแบบนี้ คุณชายฉางไม่ชอบองค์หญิงเลย แต่ทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงแลกเปลี่ยนจดหมายกับองค์หญิงล่ะ เป็นไปได้ไหมว่าเขาแค่รู้สึกว่าเจ้าหญิงเป็นคู่หมั้นของเขา เขาจึงมีความรู้สึกเล็กน้อยหรือ？”

“ข้าจะไม่เขียนจดหมายถึงผู้หญิงแบบลวก ๆ หรอก ดังนั้น ถ้าเจ้าถามข้าว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ข้าก็ไม่สามารถตอบเจ้าได้ อย่างไรก็ตามในใจข้ามีเพียงคนคนเดียวเท่านั้น” เสียงของหรงเยี่ยเปลี่ยนไปเบามาก

และไป๋ชิงหลิงก็ได้ยินความหมายเบื้องหลังคำพูดของหรงเยี่ยด้วย

นางรู้สึกอบอุ่นในใจ เงยหน้าขึ้นและจูบหน้าผากของเขา……

หรงเยี่ยหัวเราะเบา ๆ แล้วใช้มือลูบผมของนาง แล้วพูดว่า “ถ้าพระชายาอยากรู้เกี่ยวกับบุคคลนี้ เมื่อข้ากลับไปจะให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำไปตรวจสอบ”

“ข้าไม่ได้สนใจบุคคลนี้ ข้าแค่รู้สึกว่าบุคคลนี้ไม่คู่ควรกับความไว้วางใจขององค์หญิง และเห็นได้จากท่าทีของเขา ที่ไม่ถามไถ่องค์หญิงมานานกว่าหนึ่งปีว่า เขาเป็นคนใจร้าย” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

และหรงเยี่ยไม่ต้องการให้บทสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสองเกี่ยวข้องกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยเขาไป มาพูดถึงจิ่งหลินกันดีกว่า ช่วงนี้เขามักจะง่วงนอน ข้ากังวลเกี่ยวกับพิษของเขา และต้องการพาเขากลับเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด พระชายา เจ้าว่า……จะทำอย่างไรดี！”

อย่างไรก็ตามนางเข้าใจร่างกายของจิ่งหลินดีกว่าเขา ไม่ว่าจะเหมาะสมที่จะย้ายจิ่งหลินหรือไม่ก็ตาม ก็จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากไป๋ชิงหลิงด้วย

ไป๋ชิงหลิงเมื่อได้ยินนางก็กังวลมาก “นอกจากอาการง่วงนอนแล้ว ไม่มีอาการอื่นอีกเลย”

หรงเยี่ยก้มหน้าลงและขมวดคิ้ว “ข้าฝันร้าย และบางครั้งมือและเท้าของข้าก็กระตุก”

เขาไม่กล้าปิดบังอะไรจากไป๋ชิงหลิงอีกต่อไป แม้ว่านางจะกังวลมากหลังจากทราบอาการของจิ่งหลินก็ตาม

นี่เป็เนความไว้วางใจขั้นพื้นฐานที่สุดระหว่างสามีและภรรยา นางมอบความไว้วางใจส่งลูกให้กับเขา ซึ่งพิสูจน์ว่าตอนนี้นางเชื่อใจเขาอย่างเต็มที่

“ตกลง ลำบากเจ้าแล้ว” “หลังจากพูดจบ หรงเยี่ยก็กอดไป๋ชิงหลิงแล้วจากไป

ซูเหมยยืนตกตะลึงอยู่ที่นั่นพักหนึ่ง นางคิดไม่ถึงว่าไป๋ชิงหลิงจะพูดว่า “ลำบากเจ้าแล้ว” กับคนรับใช้ นางไม่เคยเห็นเจ้านายที่เข้าถึงได้ง่ายขนาดนี้มาก่อน

ดังนั้นความรักของนางที่มีต่อไป๋ชิงหลิง จึงเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงจากไปแล้ว ซูเหม่ยก็บอกองค์หญิงใหญ่เกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที จากนั้นก็ไปปกป้องอิงหมิงหยาง !

สำหรับไป๋ชิงหลิงทางนั้น เมื่อนางและหรงเยี่ยกลับไปที่บ้านพักเทียนเซียง อาการของจิ่งหลินก็กลับมากำเริบอีกครั้ง

หมอหลวงสองคนกดลงบนแขนขาที่กระตุกของเขา ขณะที่ไป๋ชงเซิงร้องไห้อยู่ข้าง ๆ

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นหรงจิ่งหลินมีน้ำลายฟูมปาก แลดูชักเกร็ง หัวใจของนางก็ตึงเครียดและนางก็เดินไปหาเขาอย่างรวดเร็ว

“จิ่งหลิน！” ไป๋ชิงหลิงเรียกเขา

หมอหลวงที่อยู่ข้าง ๆ เขากล่าวว่า “พระชายา ซื่อจื่อเมื่อทรงประชวรจะไม่รู้สึกใด ๆ พ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านแม่！” ไป๋ชงเซิงพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของไป๋ชิงหลิงด้วยความกลัว “รีบช่วยพี่ชาย ข้าไม่อยากให้เขาตาย！”