ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 571

หลวนอี๋เข้าประกบกับนางทันที กอดแขนของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า:"พี่สะใภ้เจ็ด ข้า......"

นางหยุดพูดลง กัดริมฝีปาก รวบรวมความกล้าแล้วพูดออกมาว่า:"ข้าชอบผู้ชายคนหนึ่งเข้าซะแล้ว เสด็จพ่อก็พอใจมาก แต่ข้า......ข้าพึ่งเคยชอบใครครั้งแรก ในใจรู้สึกไม่สบายเลย รู้สึก......เขาเหมือนกับคนที่เดินออกมาจากในภาพวาด"

"เจ้ามีคนที่ชอบแล้วหรือ?"ไป๋ชิงหลิงพูดเสียงดังออกมาด้วยความตกใจ

การถามของนางทำให้หลวนอี๋หน้าแดงเข้าไปอีก

นางปล่อยแขนของไป๋ชิงหลิงโดยจิตใต้สำนึก หันหลังไปแลัวพูดกับไป๋ชิงหลิงว่า:"โอ๊ย พี่สะใภ้เจ็ด พี่ทำไม......พี่ทำไมต้องเอะอะด้วย ข้าอายุเท่านี้แล้วจะมีคนที่ชอบหน่อยไม่ได้หรือ ตอนพี่อายุเท่านี้ก็คลอดลูกสองคนให้กับพี่เจ็ดของข้าแล้วด้วยซ้ำ"

ไป๋ชิงหลิงก้มหน้าแอบยิ้ม จากนั้นก็หัวเราะออกมา

หลวนอี๋หันกลับมาจ้องนางด้วยความโมโห:"พี่สะใภ้เจ็ด พี่ยังจะหัวเราะอีก"

"พี่สะใภ้เจ็ดเองก็พึ่งเคยเห็นหลวนอี๋เป็นเช่นนี้ แค่คิดว่าหลวนอี๋ในตอนนี้น่ารักมาก จ้าจ้า ไม่หัวเราะเจ้าละ"ไป๋ชิงหลิงตบหลังนางเบาๆ หยุดหัวเราะ แต่บนหน้ายังคงมีรอยยิ้มอยู่

หลวนอี๋หันหน้ามองไปที่นาง จึงได้นำมือไปเกาะที่แขนของนางอีกครั้งแล้วพูดว่า:"พี่สะใภ้เจ็ด"

"จ้า เจ้าบอกข้าสิว่าเจ้าไม่สบายใจเรื่องอะไร ชายผู้นั้นที่ทำให้องค์หญิงหลงใหลคือใครเอ่ย?"

"อืม......ข้ายังไม่บอกพี่"หลวนอี๋คิดว่ารอพระราชโองการออกมาก่อนค่อยบอกก็ไม่สาย

ไป๋ชิงหลิงเห็นว่านางไม่ยอมบอกก็ไม่ได้ถามจี้:"เจ้ารู้สึกระแวงใช่หรือไม่ กลัวผู้ชายคนนี้ไม่ชอบเจ้า?"

หลวนอี๋ตาโตแล้วพยักหน้า

"แล้วองค์หญิงเคยคิดที่จะลองถามหาความรู้สึกในใจของอีกฝ่ายหรือไม่"นางคิดว่าการแต่งงานที่ถูกผูกมัดโดยพระราชโองการ ไม่ดีงามเท่ากับสองฝ่ายรักกัน

แต่ไป๋ชิงหลิงกลับลืมคิดปัญหาข้อหนึ่งไป

สมัยโบราณคือการแต่งงานแบบคลุมถุงชน เหล่าลูกสาวมีสิทธิ์ตัดสินใจเองซะที่ไหนกัน

ถ้าหลวนอี๋อยู่ๆก็ไปถามคำถามที่ว่า"เจ้าชอบข้าหรือไม่" จะทำให้ผู้ชายคิดว่าเป็นองค์หญิงแต่ทำไมถึงทำตัวเหลาะแหละ

ด้วยเหตุนี้ ตอนที่ไป๋ชิงหลิงบอกคำแนะนำเช่นนั้นไป ทำให้หลวนอี๋มองไปที่นางด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ

ไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจทันที

"สมองของข้านี่ละก็ จะให้องค์หญิงอย่างเจ้าไปถามคำถามนี้กับเขาได้เยี่ยงไร หรือไม่......ก็ให้เสด็จพ่อไปสืบกับเขาดู"

หลวนอี๋ตาเป็นประกาย:"ใช่แล้ว ต้องพี่สะใภ้เจ็ดจริงๆที่มีแนวทางให้"

"เสด็จพ่อก็พอใจในตัวเขาไม่ใช่หรือ คิดว่าเจ้าคงไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้หรอก ข้าคิดว่าเสด็จพ่อไม่มีทางบังคับเจ้าไปให้ฝ่ายนั้นแน่นอน ยังไงก็ต้องถามความคิดเห็นของฝ่ายชายก่อน เจ้ารอต่อไปเถอะ"ไป๋ชิงหลิงพูดปลอบใจ

ก้อนหินที่กดทับหัวใจของหลวนอี๋ก็ลงตกทันที

"พี่สะใภ้เจ็ด พี่ดีต่อข้ามากจริงๆ"หลวนอี๋กอดแขนของไป๋ชิงหลิง รอบนี้ถึงกับเอาหัวถูไถที่หัวไหล่ของนางไปหลายที

ทั้งสองคนพูดคุยสนุกสนานกันในรถม้า ไม่นานจึงกลับถึงจวนอ๋องหรง

ส่วนทางด้านหรงเยี่ย ก็ได้พูดคุยกับจักรพรรดิเหยาเกี่ยวกับเรื่องธุระการเมืองมาทั้งวัน หลังจากจักรพรรดิเหยาบอกให้เหล่าเสนาบดีกลับกันแล้ว ก็ได้หยิบภาพวาดชายหนุ่มคนหนึ่งออกมาวางไว้หน้าหรงเยี่ย

หรงเยี่ยมองไปหนึ่งที ก็ได้ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า:"เจ้าหน้าขาว!"

ชายผู้นั้นมองดูแล้วรู้สึกคุ้นตาอยู่บ้าง

ในตอนที่ชายคนนั้นคำนับให้แก่เขา หรงเยี่ยก็นึกถึงภาพวาดที่อยู่บนมือของเสด็จพ่อของเขา

เจ้าหน้าขาว!

ตัวจริงดูหน้าขาวยิ่งกว่าคนในภาพวาดกระดาษเสียอีก

ผิวหนังของเขาดูขาวใสละเอียดอ่อนมากกว่าผู้หญิง โครงหน้าก็ดูปราณีต ทำให้คนทั้งคนเหมือนดั่งผู้ที่เดินออกมาจากในภาพวาดอย่างนั้น

รอบตัวเขาให้ความรู้สึกถึงความถ่อมตนและออร่าของผู้ที่มาจากชาติตระกูลใหญ่โต

นอกจากนั้นรูปลักษณ์ภายนอกก็นับว่าสมบูรณ์แบบ

แต่เพราะความสมบูรณ์แบบของเขา ทำให้หรงเยี่ยมองแว๊บแรกก็รู้สึกไม่ดีเอามากๆ

ผู้คนต่างพูดกันว่าผู้หญิงที่หลอกล่อผู้ชายคือนางจิ้งจอก และผู้ชายตรงหน้าทำให้หรงเยี่ยนึกถึงสามคำนี้พอดี"นางจิ้งจอก"

สายพันธุ์ที่ใช้รูปลักษณ์อันหล่อเหลาของตัวเองไปดึงดูดเพศตรงข้าม

ในขณะที่หรงเยี่ยมีความคิดเช่นนี้ ก็ได้รู้สึกตกใจ

ทำไมเขาถึงเกิดความคิดที่โหดร้ายเพียงนี้กับผู้ชายคนหนึ่ง

เจ้าหน้าขาวคำนับแก่หรงเยี่ย หรงเยี่ยตั้งใจหยุดรถเข็น เงยหน้าจ้องไปที่เขา:"ฉางซิงเว่ย!"