ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 572

"ข้าน้อยอยู่!"ฉางซิงเว่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม

หรงเยี่ยเหล่มองเขาจากหัวจรดเท้า ไม่ได้พูดอะไรจากนั้นก็เดินผ่านหน้าเขาไป กลับจวนอ๋องหรง

แต่เมื่อเขาพึ่งก้าวเข้าหอเป่าซินก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้อย่างกะทะหัน

ใช่แล้ว พระชายาของเขาเคยพูดถึงคนๆนี้กับเขา!

"ไป สืบเรื่องของฉางซิงเว่ย"หรงเยี่ยหันหน้าพูดกับอิงซา

อิงซาตอบกลับ:"ขอรับ!"

อิงซาจากไป หรงเยี่ยเข็นรถเข็นด้วยตัวเองเข้าสู่หอเป่าซิน ขณะนี้เอง ห้องของไป๋ชิงหลิงมีเสียงหัวเราะเฮฮาของหลวนอี๋และลูกๆส่งออกมา

"เสด็จน้ามีคนที่ชอบแล้ว เสด็จน้ามีคนที่ชอบแล้ว!"

"เซิงเอ๋อร์ เจ้าหยุดพูดได้แล้ว"

"ยังไงองค์หญิงก็ต้องผ่านช่วงนี้อยู่แล้ว ในอนาคตจะต้องให้กำเนิดลูกๆแก่สามีของตัวเอง เหมือนกับพระชายาของพวกเราที่ให้กำเนิดองค์หญิงน้อยที่สดใสน่ารักและซื่อจื่อน้อยที่เป็นเด็กดีรู้เหตุรู้ผล"

"แม่นมซั่ง!"

หรงเยี่ยที่ได้ยินเสียงในห้องก็ขมวดคิ้วหนักขึ้นเรื่อยๆ

เขาไปถึงชายคาห้อง ก็ได้ทิ้งรถเข็นแล้วเดินเข้าไปในห้อง

คนทั้งห้องก็มองไปที่เขาทันที

และไป๋ชงเซิงวิ่งจากอ้อมอกของแม่นมซั่งไปอยู่ตรงหน้าของหรงเยี่ยแล้วพูดว่า:"เสด็จพ่อ ข้าจะบอกข่าวดีมากๆเรื่องหนึ่งกับท่าน......"

"เซิงเอ๋อร์ ห้ามพูด!"หลวนอี๋เด้งตัวจากพื้นลุกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยหน้าที่เขินแดง

"เสด็จน้ามีคนที่ชอบแล้วนะ"

"ข้า......เซิงเอ๋อร์......"หลวนอี๋ปิดหน้าตัวเองทันที เขินจนอยากจะเอาหน้ามุดดิน

เดิมทีนางคิดว่าจะได้ยินเสียงหยอกล้อของหรงเยี่ย แต่แล้วเมื่อนางเอามือออกแล้วมองไปทางหรงเยี่ย กลับเห็นว่าหรงเยี่ยมีสีหน้าที่ตึงเครียด

เขาสั่งสอนอย่างจริงจัง:"หลวนอี๋ เป็นแม่หญิงต้องรักนวลสงวนตัว เจ้าเอาไปทิ้งให้หมากินแล้วหรือ?"

หลวนอี๋ตัวนิ่ง มีความรู้สึกที่ถูกคนเยาะเย้ย จากเดิมจากสีหน้าเขินแดงกลับเปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที ริมฝีปากก็เริ่มสั่นขึ้นมา......

รอยยิ้มบนหน้าไป๋ชิงหลิงก็ค่อยๆหายไป หันหน้าไปมองยังหรงเยี่ย

นางคิดไม่ถึงว่าหรงเยี่ยจะตอบสนองมากเช่นนี้กับเรื่องของหลวนอี๋ นางลุกขึ้นเดินไปข้างหรงเยี่ย ดึงเสื้อของเขาแล้วพูดว่า:"หรงเยี่ย เจ้าทำอะไรทำไมถึงเคร่งเครียดเยี่ยงนี้ หลวนอี๋ก็ถึงช่วงอายุที่จะพูดคุยเรื่องแต่งงานแล้ว มีสิทธิ์ชอบใครสักคน"

หรงเยี่ยสลับไปจับมือเล็กๆของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า:"พระชายา เดี๋ยวข้าค่อยอธิบายกับเจ้าทีหลัง หลวนอี๋ ไม่ว่าเจ้าจะชอบใคร แต่เก่อนหน้านั้นคือ......เจ้าสามารถรับรองได้ว่าอีกฝ่ายก็ชอบเจ้าจากใจจริง เจ้าควรทราบดีถึงตัวตนตำแหน่งของตัวเอง อย่าได้ให้ผู้ที่แสวงหาผลประโยชน์หลอกใช้เอา"

"พี่เจ็ดมีความลำเอียงในเรื่องนี้"หลวนอี๋ไม่พอใจกับคำพูดพวกนี้ของหรงเยี่ย นางพูดด้วยความโกรธพร้อมกับขอบตาที่แดงขึ้น:"พี่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ข้าชอบคือใครก็มาต่อว่าข้าเสียแล้ว"

"หลวนอี๋!"หรงเยี่ยสบถออกมาด้วยความโมโห

หลวนอี๋กลับไม่ยอมฟัง และเพราะคำพูดเหล่านี้ของหรงเยี่ยทำให้ไม่สบายใจอย่างยิ่ง