ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 572

"ข้าน้อยอยู่!"ฉางซิงเว่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม

หรงเยี่ยเหล่มองเขาจากหัวจรดเท้า ไม่ได้พูดอะไรจากนั้นก็เดินผ่านหน้าเขาไป กลับจวนอ๋องหรง

แต่เมื่อเขาพึ่งก้าวเข้าหอเป่าซินก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้อย่างกะทะหัน

ใช่แล้ว พระชายาของเขาเคยพูดถึงคนๆนี้กับเขา!

"ไป สืบเรื่องของฉางซิงเว่ย"หรงเยี่ยหันหน้าพูดกับอิงซา

อิงซาตอบกลับ:"ขอรับ!"

อิงซาจากไป หรงเยี่ยเข็นรถเข็นด้วยตัวเองเข้าสู่หอเป่าซิน ขณะนี้เอง ห้องของไป๋ชิงหลิงมีเสียงหัวเราะเฮฮาของหลวนอี๋และลูกๆส่งออกมา

"เสด็จน้ามีคนที่ชอบแล้ว เสด็จน้ามีคนที่ชอบแล้ว!"

"เซิงเอ๋อร์ เจ้าหยุดพูดได้แล้ว"

"ยังไงองค์หญิงก็ต้องผ่านช่วงนี้อยู่แล้ว ในอนาคตจะต้องให้กำเนิดลูกๆแก่สามีของตัวเอง เหมือนกับพระชายาของพวกเราที่ให้กำเนิดองค์หญิงน้อยที่สดใสน่ารักและซื่อจื่อน้อยที่เป็นเด็กดีรู้เหตุรู้ผล"

"แม่นมซั่ง!"

หรงเยี่ยที่ได้ยินเสียงในห้องก็ขมวดคิ้วหนักขึ้นเรื่อยๆ

เขาไปถึงชายคาห้อง ก็ได้ทิ้งรถเข็นแล้วเดินเข้าไปในห้อง

คนทั้งห้องก็มองไปที่เขาทันที

และไป๋ชงเซิงวิ่งจากอ้อมอกของแม่นมซั่งไปอยู่ตรงหน้าของหรงเยี่ยแล้วพูดว่า:"เสด็จพ่อ ข้าจะบอกข่าวดีมากๆเรื่องหนึ่งกับท่าน......"

"เซิงเอ๋อร์ ห้ามพูด!"หลวนอี๋เด้งตัวจากพื้นลุกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยหน้าที่เขินแดง

"เสด็จน้ามีคนที่ชอบแล้วนะ"

"ข้า......เซิงเอ๋อร์......"หลวนอี๋ปิดหน้าตัวเองทันที เขินจนอยากจะเอาหน้ามุดดิน

เดิมทีนางคิดว่าจะได้ยินเสียงหยอกล้อของหรงเยี่ย แต่แล้วเมื่อนางเอามือออกแล้วมองไปทางหรงเยี่ย กลับเห็นว่าหรงเยี่ยมีสีหน้าที่ตึงเครียด

เขาสั่งสอนอย่างจริงจัง:"หลวนอี๋ เป็นแม่หญิงต้องรักนวลสงวนตัว เจ้าเอาไปทิ้งให้หมากินแล้วหรือ?"

หลวนอี๋ตัวนิ่ง มีความรู้สึกที่ถูกคนเยาะเย้ย จากเดิมจากสีหน้าเขินแดงกลับเปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที ริมฝีปากก็เริ่มสั่นขึ้นมา......

รอยยิ้มบนหน้าไป๋ชิงหลิงก็ค่อยๆหายไป หันหน้าไปมองยังหรงเยี่ย

นางคิดไม่ถึงว่าหรงเยี่ยจะตอบสนองมากเช่นนี้กับเรื่องของหลวนอี๋ นางลุกขึ้นเดินไปข้างหรงเยี่ย ดึงเสื้อของเขาแล้วพูดว่า:"หรงเยี่ย เจ้าทำอะไรทำไมถึงเคร่งเครียดเยี่ยงนี้ หลวนอี๋ก็ถึงช่วงอายุที่จะพูดคุยเรื่องแต่งงานแล้ว มีสิทธิ์ชอบใครสักคน"

หรงเยี่ยสลับไปจับมือเล็กๆของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า:"พระชายา เดี๋ยวข้าค่อยอธิบายกับเจ้าทีหลัง หลวนอี๋ ไม่ว่าเจ้าจะชอบใคร แต่เก่อนหน้านั้นคือ......เจ้าสามารถรับรองได้ว่าอีกฝ่ายก็ชอบเจ้าจากใจจริง เจ้าควรทราบดีถึงตัวตนตำแหน่งของตัวเอง อย่าได้ให้ผู้ที่แสวงหาผลประโยชน์หลอกใช้เอา"

"พี่เจ็ดมีความลำเอียงในเรื่องนี้"หลวนอี๋ไม่พอใจกับคำพูดพวกนี้ของหรงเยี่ย นางพูดด้วยความโกรธพร้อมกับขอบตาที่แดงขึ้น:"พี่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ข้าชอบคือใครก็มาต่อว่าข้าเสียแล้ว"

"หลวนอี๋!"หรงเยี่ยสบถออกมาด้วยความโมโห

หลวนอี๋กลับไม่ยอมฟัง และเพราะคำพูดเหล่านี้ของหรงเยี่ยทำให้ไม่สบายใจอย่างยิ่ง

"เจ้าตอบไปว่าอย่างไร?"

"เทียบไม่ติด!"

ไป๋ชิงหลิงจับหน้าผาก หรงเยี่ยชายแท้เอ๋ย ถ้าการทำงานหรือคำพูดคำจาสามารถอ้อมค้อมได้เสียหน่อยก็ไม่ถึงกับทำให้จักรพรรดิเหยาโกรธทุกรอบ

แต่ว่า เรื่องนี้ของหลวนอี๋ค่อนข้างหนักมือ ถ้าพระราชโองการพิธีอภิเษกสมรสออกมา ก็ไม่มีทางจะเรียกกลับอีกแล้ว

"วันนี้องค์หญิงยังตั้งใจไปหาองค์หญิงหมิงหยางเป็นพิเศษ ทั้งสองคนแทนกันว่าพี่น้อง เข้ากันได้ดี มีเรื่องให้พูดคุยกันตลอด แต่ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาทั้งสองคนจะชอบชายคนเดียวกันเข้าซะได้"

"หรงเยี่ย จะต้องห้ามเสด็จพ่อออกพระราชโองการพิธีอภิเษกสมรส มิเช่นนั้น หมิงหยางรู้ว่าคู่หมั้นของตัวเองกลายเป็นพระราชบุตรเขย คงจะเกิดเรื่องอีกเป็นแน่"

"จากหลายวันมานี้ที่ข้าได้ทำความเข้าใจกูหน่ายนาย ท่านใส่ใจกับหมิงหยางมากว่าตระกูลเวินอยู่มาก พูดว่าเอาหมิงหยางดูแลไว้ในอุ้งมือเลยก็ว่าได้"

หรงเยี่ยคิ้วกระตุกไปสองสามที พูดว่า:"ข้าเข้าวังอีกรอบ!"

"พอเจ้าได้พบกับเสด็จพ่ออีกครั้ง บอกกับเสด็จพ่อว่ากูหน่ายนายเมื่อวานคุยกับข้า นางสัญญาแล้วว่าถ้าหากข้ารักษาโรคของหมิงหยางให้หายได้ก็จะนำพินัยกรรมมอบราชสมบัติมอบให้แก่ข้า"ไป๋ชิงหลิงเน้นย้ำ

หรงเยี่ยหันตัวออกจากห้อง พูดว่า:"ไม่ต้องส่ง พักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้าค่อยมาพูดคุยกับเจ้าอย่างละเอียด!"

"เพคะ"

หรงเยี่ยเข้าวงอีกครั้ง ส่วนจักรพรรดิเหยาก็คุยกับฉางซิงเว่ยเสร็จพอดี เมื่อหรงเยี่ยก้าวเข้าสู่ตำหนักเฉียนชิง ฉางซิงเว่ยก็ไม่อยู่แล้ว

ตอนที่เขาเห็นจักรพรรดิเหยา ก็เปิดประเด็นทันที:"เสด็จพ่อ ฉางซิงเว่ยใช้ไม่ได้!"