ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 573

จักรพรรดิเหยาหยุดมือที่ถือพู่กันอยู่ เงยหน้ามองไปที่เขา:"เยี่ยงไรเจ้ายังอยู่?"

ครั้งนี้หรงเยี่ยขี่ม้าเข้าวัง เดินมาที่ตำหนักเฉียนชิง จักรพรรดิเหยาเจาะจงมองไปที่ขาทั้งสองข้างของเขา:"รถเข็นล่ะ?"

"เสด็จพ่อ เมื่อครู่ลูกกลับจวนอ๋องมาแล้ว แต่เพราะฉางซิงเว่ยคนนั้น ลูกถึงได้ตั้งใจกลับเข้าวังอีกครั้ง"

"ฉางซิงเว่ยทำอะไรให้เจ้า?"

"ถ้าเสด็จพ่อต้องการใช้งานเขา ย่อมได้ แต่ถ้าหากต้องการให้มาเป็นลูกเขยของท่านละก็ เช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด"หรงเยี่ยไม่พูดอ้อมไปอ้อมมา พูดตรงๆเลยว่า:"คนๆนี้มีว่าที่ภรรยาอยู่แล้ว และว่าที่ภรรยาของเขาก็คือหลานสาวขององค์หญิงใหญ่อิงหมิงหยาง"

จักพรรดิเหยาขมวดคิ้ว วางพู่กันลง พูดว่า:"ข้ารู้"

ทีนี้เปลี่ยนเป็นฝ่ายหรงเยี่ยที่ตะลึง

"แต่จวนอิงได้ถอนหมั้นกับจวนฉางไปตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้ว ทั้งสองตระกูลต่างก็แลกคืนของหมั้นหมายกันไปแล้ว สำหรับเรื่องนี้ฉางซิงเว่ยไม่กล้าปิดบังกับข้า และด้วยเหตุนี้ข้าชื่นชมความประพฤติของเขามาก"จักรพรรดิเหยาพูด

แต่หรงเยี่ยกลับขมวดคิ้วหนักขึ้น:"ถอนหมั้นแล้ว ใครเป็นผู้ถอนหมั้น?"

"ฮูหยินอาวุโสของตระกูลอิง"จักรพรรดิเหยาตอบ

หรงเยี่ยรู้สึกมีที่ไหนแปลกๆ

แม้ว่าฉางซิงเว่ยคนนี้จะพูดความจริงทุกอย่างกับเสด็จพ่อ แต่เขารู้สึกตลอดว่าคนนี้ไม่ธรรมดา

"แล้วเสด็จพ่อตอนนี้มีความคิดอย่างไร?"หรงเยี่ยถามกลับ

จักรพรรดิเหยารู้สึกอยู่ๆหรงเยี่ยก็ไม่ฉลาดซะงั้น คุยด้วยแล้วรู้สึกเหนื่อย:"ตัวเขาตอนนี้เป็นอิสระ หลวนอี๋ก็ยอมที่จะแต่งงานกับเขา ข้าก็ต้องเป็นคนตัดสินใจให้กับหลวนอี๋"

"เสด็จพ่อ!"หรงเยี่ยสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที:"ท่านเคยคิดถึงความรู้สึกของอิงหมิงหยางหรือไม่"

เขารู้จักอิงหมิงหยางที่หรงเยี่ยพูดถึง เขายังสั่งให้คนไปสืบเรื่องของอิงหมิงหยางมาโดยเฉพาะ สืบแล้วถึงรู้ว่าอิงหมิงหยางเป็นบุตรสาวบุญธรรมที่เขารับมาเลี้ยงเมื่อยี่สิบปีก่อน

เขาแต่งตั้งให้เป็นองค์หญิงหมิงหยางด้วยตัวเขาเอง

หลังจากอออกจากเมืองหลวงก็ไม่ได้กลับไปอีก เพราะฉะนั้นถึงได้ลืมบุตรสาวบุญธรรมคนนี้ไป

ตอนที่ได้ยินชื่อองค์หญิงหมิงหยางอีกครั้ง สิ่งแรกที่คิดได้ในหัวก็คือ คนใกล้ตาย

หรงเยี่ยเห็นจักรพรรดิเหยานิ่งเงียบ จึงได้นำคำพูดของไป๋ชิงหลิงที่เน้นย้ำกับเขาทูลให้กับจักรพรรดิเหยาอีกครั้ง:"เจาเสวี่ยบอกว่าเมื่อวานกูหน่ายนายให้นางไปพูดคุยด้วย"

"คุยอะไร?"เรื่องนี้กลับทำให้จักรพรรดิเหยาสนใจขึ้นมา

"พูดคุยเรื่องพินัยกรรมมอบราชสมบัติ"หรงเยี่ยพูดต่อ:"กูหน่ายนายบอกว่าขอแค่สามารถรักษาโรคของหมิงหยางให้หายได้ นางก็จะมอบพินัยกรรมมอบราชสมบัติให้กับเจาเสวี่ย เสด็จพ่อ ตอนนี้ท่านรู้หรือยังว่าอิงหมิงหยางสำคัญต่อกูหน่ายนายมากแค่ไหน"

"ส่วนอิงหมิงหยางแอบหนีออกจากบ้านตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกตระกูลถอนหมั้นไปแล้ว อยู่ๆท่านออกพระราชโองการไป ทำให้คนที่อิงหมิงหยางคิดถึงอยู่ทุกวันกลายเป็นพระราชบุตรเขยของพ่อบุญธรรมตัวเอง ท่านคิดว่านางจะเป็นเช่นไร?"

เช่นนั้นละก็ สิ่งที่นางทำมาก็จะเปล่าประโยชน์

หรงเยี่ยปลอบใจว่า:"เจ้าสบายใจได้ จะเรื่องใหญ่เรื่องเล็กข้าก็ทูลกับเสด็จพ่อไปหมดแล้ว ไม่ว่าท่านจะพอใจในตัวฉางซิงเว่ยแค่ไหน ก็ไม่มีทางเอาตำแหน่งจักรพรรดิของตัวเองเป็นเดิมพัน"

"เช่นนั้นก็ดีแล้ว"ไป๋ชิงหลิงสบายใจขึ้นเล็กน้อย

แต่หรงเยี่ยกลับยังคงขมวดคิ้วอยู่ นางเงยหน้ามองดูก็พบว่าเขามีเรื่องให้กลุ้มใจ จากใจที่เรื่องผ่อนคลายลงก็กลับมาตึงเครียดอีกครั้ง ถามว่า:"เป็นอะไรไป? ยังมีเรื่องที่สำคัญอีกหรือ?"

"มี หลวนอี๋!"

"เจ้ายังรู้สินะว่าควรคิดเผื่อความรู้สึกของหลวนอี๋ ใครบอกให้คืนนี้เจ้าพูดแรงขนาดนี้ ถึงแม้ฉางซิงเว่ยจะไม่ดีตรงไหน เจ้าก็ไม่ควรพูดนางแบบนั้น"ไป๋ชิงหลิงพูด

หรงเยี่ยไม่เข้าใจความรู้สึกของหลวนอี๋ในตอนนั้นจริงๆ เขาแค่ปกป้องน้องสาวในฐานะพี่ชายเท่านั้น เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้ผิด

แต่ต่อหน้าไป๋ชิงหลิง เขาไม่กล้าแสดงออกมา

เขากอดคนตัวเล็กๆในอ้อมอกไว้แน่นแล้วพูดว่า:"เสด็จพ่อตกลงที่จะให้มีพิธีอภิเษกสมรส แต่ตอนนี้ไม่มีพิธีอภิเษกสมรสแล้ว แต่หลวนอี๋ยังคงรอเสด็จพ่อออกพระราชโองการพิธีอภิเษกสมรสอยู่ เพราะฉะนั้น......ตรงนี้แหละที่ลำบากนิดหน่อย"

ได้ยินเช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงก็เดาออกได้แล้วว่าหรงเยี่ยกำลังกลุ้มใจเรื่องอะไรอยู่

นางผลักเขาออกเบาๆ นั่งอยู่อีกข้างแล้วพูดว่า:"เจ้าอยากให้ข้าช่วยเจ้า?"