ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 574

"มีเพียงพระชายาเท่านั้นที่ทำได้!"

ไป๋ชิงหลิงใคร่ครวญ พยักหน้าแล้วพูดว่า:"ข้ารู้แล้วว่าควรทำอย่างไร เจ้าสบายใจเถอะ เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้เรียบร้อยเอง"

"อื้ม!"

วันต่อมา หลวนอี๋ก็มาจวนองค์หญิงอีก ไป๋ชิงหลิงลงจากรถม้าก็ได้เห็นตาสองข้างของหลวนอี๋ที่บวมและแดง

นางเดินเข้าไปหาหลวนอี๋

หลวนอี๋จึงเรียกหานางเบาๆ:"พี่สะใภ้เจ็ด!"

ไป๋ชิงหลิงจับมือของหลวนอี๋แล้วพูดว่า:"หลวนอี๋ เมื่อคืนพี่สะใภ้เจ็ดสั่งสอนพี่เจ็ดของเจ้าไปแล้ว จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าตัวเองพูดแรงเกินไป เขาไม่ได้ตั้งใจ เขาแค่กลัวว่าเจ้าจะไม่สำรวมต่อหน้าคนอื่น เสด็จแม่ไม่อยู่ ทางน้องแปดก็เกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้น ตอนนี้คนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดก็คือพวกเจ้าสองคนนี่แหละ"

หลวนอี่ที่โกรธมาทั้งคืน พอได้ยินคำพูดพวกนี้ของไป๋ชิงหลิงก็หายโกรธไปแล้วครึ่งหนึ่ง

"พี่สะใภ้เจ็ด ข้าไม่โทษพี่เจ็ด"

"เช่นนั้นเจ้าก็ยิ้มหน่อยสิ"ไป๋ชิงหลิงบีบแก้มของหลวนอี๋

หลวนอี๋ยิ้มออกมา น้ำตาคลออยู่ในตา จากนั้นก็วิ่งไปกอดไป๋ชิงหลิง พูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น:"พี่สะใภ้เจ็ด ข้าคิดถึงเสด็จแม่"

ไป๋ชิงหลิงตกใจเล็กน้อย มือที่กำลังยกขึ้นมาก็ค้างอยู่กลางอากาศ

การตายของฮองเฮาอู่ได้กลายเป็นหนามและบาดเแผลระหว่างพวกเขา ไม่ถึงขั้นจำเป็นจริงๆ ใครก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้

และมือที่ค้างไว้กลางอากาศของไป๋ชิงหลิง ก็ค่อยๆวางลงที่หลังของหลวนอี๋ ลูบหลังปลอบใจว่า:"เสด็จแม่ที่อยู่บนฟ้าก็ภาวนาให้หลวนอี๋ที่จิตใจดีงามและงดงามคนนี้ สามารถหาคนที่ดีและฝากฝังชีวิตไว้กับเขาได้ เพราะฉะนั้น......หลวนอี๋!"

"อื้ม!"หลวนอี๋ตอบกลับ

"พี่สะใภ้เจ็ดรู้สึกว่าพี่เจ็ดเจ้าพูดถูกแล้ว ตัวตนและตำแหน่งของเจ้าตั้งอยู่ตรงนี้ ขอเพียงแต่งงานกับเจ้าก็สามารถเข้าใกล้เสด็จพ่อได้ และตระกูลที่แต่งงานกับเจ้าก็จะได้รับผลประโยชน์อย่างมาก เจ้า......ควรต้องระมัดระวังมากกว่าแม่หญิงคนอื่น หากเสด็จแม่ยังอยู่ละก็ จะต้องให้มองมากกว่านี้แน่นอน!"

อารมณ์ของหลวนอี๋ไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อคืนแล้ว ประโยคเดียวกัน แต่เมื่อพูดออกมาจากปากไป๋ชิงหลิง นางกลับรู้สึกมันเต็มไปด้วยความหวังดี แต่พี่เจ็ดของนางกลับรู้จักแต่ดุนาง

และที่สำคัญ ท้ายประโยคของไป๋ชิงหลิงมีคำว่าฮองเฮาอู่

มันทำให้อารมณ์ของหลวนอี๋สงบลงไปไม่น้อย

"เพคะ พี่สะใภ้เจ็ด ข้าจะเชื่อพี่ มองให้มากขึ้น ถ้าคนนั้นไม่คุ้มค่าที่จะฝากฝังละก็ ข้าก็จะไม่มองเขาอีก"หลวนอี๋พูดจบ ก็ได้ปล่อยไป๋ชิงหลิงออก เช็ดน้ำตาที่อยู่บนหน้า

ไป๋ชิงหลิงจัดเสื้อให้นาง พูดด้วยรอยยิ้มว่า:"หลวนอี๋โตขึ้นแล้ว ต้องมีใครสักคนที่คุ้มต่อการฝากฝัง"

"ขอให้เป็นดั่งที่พี่สะใภ้เจ็ดพูด หลวนอี๋จะไม่ทำให้พี่ผิดหวัง"

"ไปกันเถอะ ไปหาหมิงหยางกัน"ไป๋ชิงหลิงจูงแขนของนางเดินเข้าไปในจวนองค์หญิง

อิงหมิงหยางใบหน้าเต็มไปด้วยการขอบคุณ

นางให้ไป๋ชิงหลิงบอกกับฉางซิงเว่ยว่า นางตอนนี้อยู่ที่เมืองหลวง แต่ยังไม่ให้ไป๋ชิงหลิงบอกกับฉางซิงเว่ยว่านางพักอยู่ที่จวนองค์หญิง

ไป๋ชิงหลิงคิดว่าจุดนี้อิงหมิงหยางฉลาดมาก

ด้วยกำลังอำนาจขององค์หญิงใหญ่แล้ว เพียงพอที่หลายคนจะอยากเกาะติด

ไป๋ชิงหลิงเขียนเสร็จแล้วก็ให้อิงหมิงหยางดู อิงหมิงหยางพยักหน้าแล้วพูดว่า:"เช่นนี้แหละ"

"ได้เลย"ไป๋ชิงหลิงพับจดหมายไปด้วย พูดไปด้วยว่า:"ที่ๆตระกูลฉางพักอยู่ไม่ไกลจากจวนอ๋อง ขาไปขากลับคาดว่าไม่น่าเกินสามวันก็จะได้รับจดหมายตอบกลับของคุณชายฉาง"

"รบกวนพี่หญิงไป๋ด้วย"

"ไม่ต้องเกรงใจ"

"พวกเราเป็นพี่น้องกัน"ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นก็อยู่เคียงข้างอิงหมิงหยางไปทั้งวัน

ตกเย็น ตอนที่ออกจากจวนองค์หญิง หลวนอี๋สีหน้ากลุ้มใจแล้วถามออกไปว่า:"พี่สะใภ้เจ็ด คุณชายฉางที่พี่หญิงอิงชอบคนนั้นคือใครหรือ?"