ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 575

ไป๋ชิงหลิงพูด:"มีนามว่าฉางซิงเว่ย เป็นจ้วงหยวนคนใหม่ในช่วงสองปีนี้ เสด็จพ่อให้ความสำคัญกับเขามาก เขากับองค์หญิงหมิงหยางมีการหมั้นหมายกันตั้งแต่ยังเด็ก!"

หลวนอี๋สีหน้าขาวซีดขึ้นมาทันที

ไป๋ชิงหลิงหันไปแล้วนำจดหมายที่อยู่บนมือยื่นให้กับอิงเหลียนที่สวมชุดนางกำนัลแล้วพูดว่า:"ส่งไปให้คุณชายฉางโดยเร็ว"

"ขอรับ พระชายา!"อิงเหลียนรับจดหมายแล้วจึงจากไป

หลวนอี๋มองดูทิศทางที่อิงเหลียนจากไป สีหน้าก็ขาวซีดเข้าไปอีก

"พี่สะใภ้เจ็ด ข้าขอตัวกลับวังก่อน"

"ไม่ไปจวนอ๋องหาเซิงเอ๋อร์กับจิ่งหลินหรือ?"

"พรุ่งนี้ข้าค่อยไปหาพวกเขา พร้อมกับเรียกคนทำขนมเล็กๆน้อยๆไปให้พวกเขาด้วย"หลวนอี๋ยังคงฝืนยิ้มอยู่

พูดจบนางจึงรีบเดินผ่านหน้าของไป๋ชิงหลิง กลัวไป๋ชิงหลิงจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของสีหน้า

แต่แล้ว ยังไงซะนางก็ไม่ใช้คนที่เก็บความรู้สึกเก่ง สีหน้าที่แสดงออกบนใบหน้าจะหลบซ่อนสายตาของไป๋ชิงหลิงได้เยี่ยงไร แต่ไป๋ชิงหลิงไม่ได้หยุดนางไว้

หลังจากที่หลวนอี๋จากไป ไป๋ชิงหลิงเองก็ได้ขึ้นรถม้า

หลวนอี๋ที่เดิมทีจะกลับวัง กลับบอกให้องครักษ์ไปที่ตระกูลฉาง

อิงเหลียนกำลังยืนอยู่หน้าประตูตระกูลฉาง ก็มีรถม้าคันหนึ่งหยุดอยู่ด้านหลัง ฉางซิงเว่ยเดินลงมาจากรถม้า เข้าไปถามอิงเหลียน

ทั้งสองคนไม่รู้ว่าพูดอะไรกันไปบ้าง อิงเหลี่ยนก็ได้นำจดหมายยื่นให้ฉางซิงเว่ย

ฉางซิงเว่ยกวาดตามองไปที่จดหมายที่อิงเหลียนยื่นมา จากนั้นถึงได้รับจดหมายไป

อิงเหลียนไม่ได้พูดคุยอะไรมากนัก หันหน้าแล้วจากไป

แต่หลังจากที่อิงเหลียนจากไป ฉางซิงเว่ยกลับฉีกจดหมายออกเป็นสองชิ้น......

หลวนอี๋ที่นั่งอยู่บนรถม้า มองเห็นสีหน้าของฉางซิงเว่ยที่ฉีกจดหมายได้อย่างชัดเจน ความถ่อมตนที่อยู่ต่อหน้าผู้คนได้หายไป เหลือเพียงแววตาที่เยือกเย็น!

หลวนอี๋ตกใจยิ่งนัก นี่มันต่างจากฉางซิงเว่ยที่นางรู้จัก นี่มันสุภาพบุรุษจอมปลอมที่เสแสร้งสร้างภาพชัดๆ

นางวางม่านลงแล้วพูดว่า:"กลับจวนอ๋องหรง"

"องค์หญิง ไม่กลับวังหรือขอรับ?"

"ยังไม่กลับตอนนี้"

"ขอรับ!"รถม้าของหลวนอี๋และไป๋ชิงหลิงกลับถึงจวนอ๋องหรงในเวลาเดียวกัน

หลวนอี๋ออกจากรถม้าก่อน มองเห็นไป๋ชิงหลิงเดินลงมาจากรถม้า นางเทียบจะทนไม่ไหวที่จะเล่าในสิ่งที่ตนเองเห็น

นางรีบลงจากรถม้า วิ่งไปหน้ารถม้าของไป๋ชิงหลิงแล้วเรียก:"พี่สะใภ้เจ็ด!"

ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยสีหน้าตกใจว่า:"หลวนอี๋ เจ้าไม่ได้กลับวังแล้วหรือ?"

"ข้าไม่ได้กลับวัง!"หลวนอี๋ชูมือสองข้างพยุงไป๋ชิงหลิงลงจากรถม้า

ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว:"นี่แค่ส่วนแรก ยังมีส่วนที่สองอีก"

"มันคืออะไร พี่สะใภ้เจ็ด พี่ไม่ต้องกลัวว่าจะทำร้ายข้า หลังจากที่ข้ารู้ว่าพี่หญิงอิงเป็นคู่หมั้นของผู้ชายคนนั้น ข้าก็รู้สึกว่าการมีตัวตนของผู้ชายคนนี้มันกำลังทำให้ข้าอับอาย"หลวนอี๋น้ำตาไหลเต็มหน้า

นางรู้สึกว่าตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการหมั้นหมายของอิงหมิงหยาง

ถึงแม้ว่านางกับฉางซิงเว่ยยังไม่ได้แต่งงานกัน

แต่นางเป็นถึงองค์หญิง จำเป็นหรือที่ต้องมาแย่งสามีกับคนอื่น?

ไป๋ชิงหลิงพยุงตัวของหลวนอี๋ว่า:"กลับจวนอ๋องก่อนค่อยว่ากัน"

พูดจบ นางพยุงหลวนอี๋ไปที่หอเป่าซินด้วยตัวนางเอง พานางเข้าไปในห้องของตัวเอง

หลวนอี๋หมอบลงบนโต๊ะชาแล้วร้องไห้ขึ้นมาอย่างหนัก ไป๋ชิงหลิงที่เห็นนางเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจ

แต่บางเรื่องก็ต้องบอกกับหลวนอี๋ให้ชัดเจน อย่าให้นางเดินผิดทางอีก

"หลวนอี๋ ส่วนแรกข้าบอกเจ้าไปแล้ว วันนี้ข้าตั้งใจพูดถึงคู่หมั้นของนางต่อหน้าหมิงหยาง ก็เพื่อบอกเจ้าว่าก่อนหน้านี้ผู้ชายคนนี้เคยมีการหมั้นหมาย แต่ได้ยินมาว่าตระกูลอิงกับตระกูลฉางได้ถอนหมั้นคู่นี้ไปแล้ว เพราะฉะนั้นเจ้าก็อย่าได้เสียใจนักเลย เขาก็ถือว่าตัวเป็นอิสระ เจ้าไม่ถือว่าเป็นมือที่สามระหว่างหมิงหยางและคุณชายฉาง"

"ส่วนที่สอง สำคัญมากเช่นกัน เสด็จพ่อทราบเรื่องนี้แล้วเป็นอันลำบากใจมาก"

หลวนอี๋เงยหน้า พูดด้วยน้ำเสียงร้องไห้ว่า:"เสด็จพ่อลำบากใจอะไรหรือ?"

ความลับนั้นเกรงว่าแม้แต่หลวนอี๋เองก็ยังไม่รู้