ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 576

"เกิดในเชื้อพระวงศ์ ทุกคนล้วนแต่ไม่อาจทำตามใจตัวเองได้ สิ่งที่ลำบากใจของเสด็จพ่อก็คือการทำตามใจตัวเองไม่ได้นี่เอง เรื่องวัดเต๋อหลินเจ้าารู้เรื่องราวทั้งหมด แต่เจ้าสังเกตหรือไม่ เรื่องนี้ถูกเสด็จพ่อเก็บไว้อยู่ลึกๆ"

"เสด็จพ่อไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไว้เพราะชื่อเสียงเกียรติยศหรอกหรือ?"หลวนอี๋ถามกลับพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว:"หลวนอี๋ หากเป็นเพียงเพราะชื่อเสียเกียรติยศละก็ เช่นนั้นคงจัดการได้ง่าย ใช้ยาพิษขวดเดียวทำให้พี่ห้าเจ้าสิ้นลมก็คงไม่มีใครกล้าพูดอะไร แต่......ที่เสด็จพ่อไม่ได้สั่งประหารพี่ห้าเจ้า หรือแม้แต่พระสนมเอกหรงตอนนี้ก็ยังไม่เกิดอะไรขึ้น เจ้าคิดว่าเป็นเพราะอะไรหรือ?"

เสียงร้องไห้ของหลวนอี๋เบาลงเรื่อยๆ

สติที่ทลายหายไปก็ค่อยๆกลับมา

นางนึกถึงคำพูดที่หลายวันนี้เสด็จพ่อพูดกับนาง ก็เข้าใจขึ้นมาทันที

"เป็นเพราะกูหน่ายนาย!"

"หลวนอี๋ เจ้าฉลาดมาก เดาถูกแล้วล่ะ"

หลวนอี๋เดาถูกแล้ว แต่กลับเสียใจมากยิ่งกว่าเดิม นางจับแขนของไป๋ชิงหลิงไว้ ร้องไห้หนัก:"ข้ากลัวผิดใจกูหน่ายนาย เสด็จพ่อไม่มีทางให้ฉางซิงเว่ยเป็นพระสวามีของข้าอีกแล้ว"

"วันนี้เจ้าเห็นสิ่งที่เขาทำ ยังอยากจะให้เขาเป็นพระสวามีของเจ้าอีกหรือ?"

"ไม่อยาก ข้าไม่อยาก"พอพูดถึงไม่อยาก หลวนอี๋ก็ร้องไห้หนักขึ้น นางร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วยว่า:"แม้ว่าตระกูลอิงกับตระกูลฉางจะถอนหมั้นกันไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ควรยอมรับการตัดสินใจของผู้ใหญ่สิ พี่หญิงอิงอายุก็ไม่น้อยแล้ว ถ้าหากไม่เป็นเพราะมีการหมั้นหมายกับเขาละก็ บัดนี้คงจะเป็นแม่คนไปนานแล้ว เหมือนกับพี่สะใภ้เจ็ดมีลูกไปแล้วสองคน แต่พี่หญิงอิงที่อายุใกล้เคียงกับพี่ ยังคงตั้งตารอเขาอยู่ แต่เขา......กลับฉีกจดหมายของพี่หญิงอิง นี่มันต่างอะไรกับการทิ้งลูกทิ้งเมียกัน"

"อยู่ๆข้าก็รู้สึกสงสารพี่หญิงอิงขึ้นมา นางให้ใจผิดคนซะแแล้ว"

ได้ยินประโยคหลังของหลวนอี๋ ไป๋ชิงหลิงก็สบายใจขึ้นเล็กน้อย

คนที่จิดใจดีมักจะคิดเผื่อคนอื่นมากกว่า

ซึ่งหลวนอี๋เป็นคนเช่นนั้น!

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืน เดินไปข้างหลวนอี๋ กอดนางไว้ มือที่อบอุ่นลูบไปที่หัวของหลวนอี๋ พูดปลอบเบาๆ:"ถ้าหากเสียใจมาก ก็ร้องไห้ออกมาเลย ปลดปล่อยออกมา"

หลวนอี๋กอดเอวของไป๋ชิงหลิงไว้แน่น ร้องไห้คร่ำครวญ

เสียงร้องไห้ของหลวนอี๋ปลุกเด็กทั้งสองคน

พวกเขาวิ่งจากห้องของตัวเองมาที่ห้องของไป๋ชิงหลิง หมอบอยู่หน้าห้องมองดูไป๋ชิงหลิงและหลวนอี๋

ไป๋ชงเซิงพูด:"ท่านพี่ เสด็จน้าร้องไห้ ไม่รู้ว่าถูกใครรังแกมา"

"ต้องเป็นเสด็จพ่อดุเสด็จน้าอีกแล้วแน่ๆ"หรงจิ่งหลินสีหน้าตึงเครียด เดินเข้าไปอย่างเปิดเผย เดินไปที่ข้างหลวนอี๋ ตบไปที่หลังของหลวนอี๋

หลวนอี๋ที่กำลังร้องไห้สัมผัสถึงมือเล็กๆที่อยู่บนหลัง ก็หันมองมาข้างหลังทันที

"ไม่ใช่เสด็จพ่อที่รังแกเสด็จน้า?"ทีนี้เปลี่ยนเป็นไป๋ชงเซิงที่งงบ้าง

หรงเยี่ยเดินเข้าไปหานาง จากนั้นก็อุ้มไป๋ชงเซิงขึ้นมาเดินเข้าห้องไปแล้วพูดว่า:"ข้าจะไปรังแกเสด็จน้าเจ้าได้อย่างไร เข้าไปถามสิว่าสารเลวคนไหนที่รังแกเสด็จน้าของพวกเจ้า รอบหน้าให้เสวี่ยหลางไปกัดสารเลวนั่น ดีหรือไม่"

"ดีเพคะ"ไป๋ชงเซิงปล่อยวางอคติต่อหรงเยี่ยลง ไปข้างๆของหลวนอี๋และไป๋ชิงหลิง

อารมณ์ของหลวนอี๋ก็สงบลงมากแล้ว ตอนที่มองเห็นหรงเยี่ย นางก้มหน้าลง สีหน้ารู้สึกผิด:"พี่เจ็ด ขอโทษ!"

หรงเยี่ยขมวดคิ้วพูดว่า:"เจ้ากับหรงเฉินทำผิดแล้วก็ทำได้แค่ขอโทษหรือ นอกจากขอโทษแล้วทำเรื่องที่ได้ผลจริงๆไม่ได้หรือไง"

"ข้า......"หลวนอี๋เงยหน้ามองไปที่เขา แต่พอสบตากับสายตาที่เฉียบคมของหรงเยี่ย หลวนอี๋ก็รู้สึกผิดอย่างมาก นางคิดว่าเมื่อคืนนางดื้อด้านไปหน่อย:"ข้าจะจำคำสั่งสอนของพี่เจ็ดและพี่สะใภ้เจ็ดให้ดี ตัดความคิดเรื่องของคนๆนั้น แต่ว่า พี่หญิงอิงจะทำเยี่ยงไร?"

"ขอแค่เจ้าไม่เข้าไปเกี่ยวข้อง เรื่องอื่นก็ปล่อยให้พวกเขาไปจัดการเอาเอง เรื่องไหนถูกเรื่องไหนผิดก็ไม่เกี่ยวกับพวกเรา"หรงเยี่ยพูดออกมาตรงๆ

ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจออกมาหนึ่งที

หรงเยี่ยถาม:"พระชายาเป็นอะไรไป?"

"ท่านอ๋องไม่ทราบ วันนี้ข้าเป็นตัวแทนช่วยหมิงหยางเขียนจดหมายฉบับหนึ่งส่งให้คุณชายฉาง คุณชายฉางกลับฉีกจดหมายของหมิงหยางหลังจากที่อิงเหลียนจากไป หลวนอี๋ทนดูหมิงหยางที่ให้ความรู้สึกของตัวเองออกไปแบบนี้ไม่ไหว"ไป๋ชิงหลิงอธิบาย

แววตาของหรงเยี่ยก็จริงจังขึ้น:"ตระกูลอิงและตระกูลฉางถอนหมั้นของสองคนนี้ไปแล้ว แต่ว่าอิงหมิงหยางคงไม่ทราบเรื่องนี้ ถ้าเป็นข้า......ข้าเลือกที่จะให้คนใช้นำจดหมายส่งกลับมาต่อหน้าตอนนั้นเลย จากนั้นค่อยเขียนจดหมายฉบับหนึ่งเพื่อบอกข่าว ไม่จำเป็นต้องฉีกจดหมายลับหลัง พูดความจริงเลยมันยากมากหรืออย่างไร?"