ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 576

"เกิดในเชื้อพระวงศ์ ทุกคนล้วนแต่ไม่อาจทำตามใจตัวเองได้ สิ่งที่ลำบากใจของเสด็จพ่อก็คือการทำตามใจตัวเองไม่ได้นี่เอง เรื่องวัดเต๋อหลินเจ้าารู้เรื่องราวทั้งหมด แต่เจ้าสังเกตหรือไม่ เรื่องนี้ถูกเสด็จพ่อเก็บไว้อยู่ลึกๆ"

"เสด็จพ่อไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไว้เพราะชื่อเสียงเกียรติยศหรอกหรือ?"หลวนอี๋ถามกลับพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว:"หลวนอี๋ หากเป็นเพียงเพราะชื่อเสียเกียรติยศละก็ เช่นนั้นคงจัดการได้ง่าย ใช้ยาพิษขวดเดียวทำให้พี่ห้าเจ้าสิ้นลมก็คงไม่มีใครกล้าพูดอะไร แต่......ที่เสด็จพ่อไม่ได้สั่งประหารพี่ห้าเจ้า หรือแม้แต่พระสนมเอกหรงตอนนี้ก็ยังไม่เกิดอะไรขึ้น เจ้าคิดว่าเป็นเพราะอะไรหรือ?"

เสียงร้องไห้ของหลวนอี๋เบาลงเรื่อยๆ

สติที่ทลายหายไปก็ค่อยๆกลับมา

นางนึกถึงคำพูดที่หลายวันนี้เสด็จพ่อพูดกับนาง ก็เข้าใจขึ้นมาทันที

"เป็นเพราะกูหน่ายนาย!"

"หลวนอี๋ เจ้าฉลาดมาก เดาถูกแล้วล่ะ"

หลวนอี๋เดาถูกแล้ว แต่กลับเสียใจมากยิ่งกว่าเดิม นางจับแขนของไป๋ชิงหลิงไว้ ร้องไห้หนัก:"ข้ากลัวผิดใจกูหน่ายนาย เสด็จพ่อไม่มีทางให้ฉางซิงเว่ยเป็นพระสวามีของข้าอีกแล้ว"

"วันนี้เจ้าเห็นสิ่งที่เขาทำ ยังอยากจะให้เขาเป็นพระสวามีของเจ้าอีกหรือ?"

"ไม่อยาก ข้าไม่อยาก"พอพูดถึงไม่อยาก หลวนอี๋ก็ร้องไห้หนักขึ้น นางร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วยว่า:"แม้ว่าตระกูลอิงกับตระกูลฉางจะถอนหมั้นกันไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ควรยอมรับการตัดสินใจของผู้ใหญ่สิ พี่หญิงอิงอายุก็ไม่น้อยแล้ว ถ้าหากไม่เป็นเพราะมีการหมั้นหมายกับเขาละก็ บัดนี้คงจะเป็นแม่คนไปนานแล้ว เหมือนกับพี่สะใภ้เจ็ดมีลูกไปแล้วสองคน แต่พี่หญิงอิงที่อายุใกล้เคียงกับพี่ ยังคงตั้งตารอเขาอยู่ แต่เขา......กลับฉีกจดหมายของพี่หญิงอิง นี่มันต่างอะไรกับการทิ้งลูกทิ้งเมียกัน"

"อยู่ๆข้าก็รู้สึกสงสารพี่หญิงอิงขึ้นมา นางให้ใจผิดคนซะแแล้ว"

ได้ยินประโยคหลังของหลวนอี๋ ไป๋ชิงหลิงก็สบายใจขึ้นเล็กน้อย

คนที่จิดใจดีมักจะคิดเผื่อคนอื่นมากกว่า

ซึ่งหลวนอี๋เป็นคนเช่นนั้น!

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืน เดินไปข้างหลวนอี๋ กอดนางไว้ มือที่อบอุ่นลูบไปที่หัวของหลวนอี๋ พูดปลอบเบาๆ:"ถ้าหากเสียใจมาก ก็ร้องไห้ออกมาเลย ปลดปล่อยออกมา"

หลวนอี๋กอดเอวของไป๋ชิงหลิงไว้แน่น ร้องไห้คร่ำครวญ

เสียงร้องไห้ของหลวนอี๋ปลุกเด็กทั้งสองคน

พวกเขาวิ่งจากห้องของตัวเองมาที่ห้องของไป๋ชิงหลิง หมอบอยู่หน้าห้องมองดูไป๋ชิงหลิงและหลวนอี๋

ไป๋ชงเซิงพูด:"ท่านพี่ เสด็จน้าร้องไห้ ไม่รู้ว่าถูกใครรังแกมา"

"ต้องเป็นเสด็จพ่อดุเสด็จน้าอีกแล้วแน่ๆ"หรงจิ่งหลินสีหน้าตึงเครียด เดินเข้าไปอย่างเปิดเผย เดินไปที่ข้างหลวนอี๋ ตบไปที่หลังของหลวนอี๋

หลวนอี๋ที่กำลังร้องไห้สัมผัสถึงมือเล็กๆที่อยู่บนหลัง ก็หันมองมาข้างหลังทันที