ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 577

"นั่นสิ"หลวนอี๋เจอคนที่คิดเหมือนกัน พูดด้วยสีหน้าที่โกรธว่า:"เสแสร้ง สร้างภาพ พี่สะใภ้เจ็ด พี่จะเมินเฉยไม่ได้นะ!"

"แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"ไป๋ชิงหลิงทราบดีถึงอาการของอิงหมิงหยาง:"อาการโรคของหมิงหยางถือว่าคงที่แล้ว แต่นางห้ามใช้อารมณ์มากนัก อีกทั้งฉางซิงเว่ยเป็นความหวังสุดท้ายที่ทำให้นางอยู่ต่อไป เรื่องนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไป ห้ามใจร้อน!"

จัดการเรื่องของอิงหมิงหยางจะใช้ไม้เดิมที่ใช้กับหลวนอี๋ไม่ได้แล้ว

หลวนอี๋แค่ชอบ ควรตัดก็คือตัด

แต่อิงหมิงหยางต่างออกไป นางคิดว่าฉางซิงเว่ยเป็นทุกอย่างของนางไปแล้ว

ช่วงแรกที่นางเข้าตรวจอิงหมิงหยาง อิงหมิงหยางไม่มีจิตใจที่จะอยู่ต่ออีกแล้ว ต่อมาอาการของโรคเริ่มเบาลง นางก็พยายามกล่อมความคิดที่ว่านางต้องรักษาตัวให้หายดีถึงจะไปหาคนที่ชอบได้อยู่เสมอ เช่นนี้ถึงทำให้อิงหมิงหยางมีความคิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

ถ้าหากมีใครบอกนางว่าการหมั้นหมายของนางกับฉางซิงเว่ยถูกถอนแล้วละก็ เกรงว่าอิงหมิงหยางจะรับไม่ไหว!

"พี่สะใภ้เจ็ด พี่จะทำอย่างไร?"อารมณ์ของหลวนอี๋สงบลงแล้ว

"ไม่จำเป็นต้องทำอะไร ปล่อยไปตามธรรมชาติ ถ้าหมิงหยางไม่ได้รับจดหมายตอบกลับจากฉางซิงเว่ย เมื่อถึงตอนนั้นก็น่าจะเข้าใจเอง มองก็รู้ว่าหมิงหยางเป็นหญิงฉลาด ถ้ารู้ว่าคนที่ตระกูลฉางคนนี้ไม่ซื่อตรงต่อนาง ก็คงไม่ฝืนตามเขาไปหรอก"พูดจบ ไป๋ชิงหลิงตบตัวของหลวนอี๋เบาๆ:"หลวนอี๋ คืนนี้พักที่จวนอ๋องเถอะ ข้าจะนอนกับเจ้าเอง"

"เพคะ"

หรงเยี่ยหน้าบึ้งตึง!

หรงเยี่ยถูกไล่ออกจากห้อง จูงแขนลูกสองคนไว้

ลูกทั้งสองเงยหน้ามองไปที่เขา

หรงจิ่งหลินดึงมือตัวเองออกจากมือของเขา เดินไปหาไป๋ชงเซิงแล้วพูดว่า:"เซิงเอ๋อร์ พวกเราก็กลับห้องพักผ่อนกันเถอะ"

"เพคะ เสด็จพ่อก็รีบพักผ่อนนะ"ไป๋ชงเซิงโบกมือ จากนั้นก็กลับเข้าห้องของตัวเอง

หรงเยี่ยหน้าบึ้งตึงยิ่งกว่าเดิม......

หลวนอี๋อารมณ์ไม่ดี ทำไมถึงให้เขาที่เป็นพี่ชายถูกปฏิเสธกันเนี่ย

อยู่ๆประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้ง ไป๋ชิงหลิงเดินออกมาจากข้างใน หรงเยี่ยยิ้มแย้มขึ้นมาทันทีแล้วพูดว่า:"พระชายา......"

ยังไม่รอให้เขาพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็ยัดเสื้อผ้าหลายชุดเข้าไปในอกของเขาแล้วพูดว่า:"เสื้อผ้าที่ใช้เปลี่ยน"

พูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็กลับเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูอย่างแรง

หรงเยี่ยก้มหน้ามองไปที่ชุดเสื้อผ้าที่อยู่ในอก มุมปากแข็งทื่อ

เขาหันหลังมองไปที่อิงซา นำเสื้อผ้าทั้งหมดที่อยู่ในอกยัดเข้าไปที่อกของเขา จากนั้นก็ไปที่ลานบ้านของหมอซู

เขาเข้าไปในหอผลิตยาของหมอซู หมอซูมองเห็นหรงเยี่ย ก็เหมือนกับหนูเจอกับแมวอย่างนั้น หดคอทันที ถามด้วยความระวังว่า:"ท่านอ๋องมาเยี่ยมยามดึกเยี่ยงนี้ มีเรื่องอะไรหรือขอรับ?"

หรงเยี่ยดึงเก้าอี้ออกมาแล้วก็นั่งลง

อิงซากวาดตาเห็นสีหน้าที่บึ้งตึงของเจ้านาย จึงยืนอยู่ข้างนอกเงียบๆ

"คืออะไร?"หรงเยี่ยมองไปยังของที่อยู่ในมือเขา

หมอซูเดินมานำสมุนไพรวางไว้ที่โต๊ะข้างๆหรงเยี่ย จากนั้นก็ถอยหลังไปข้างหลังหนึ่งก้าวอย่างสุภาพ:"นี่เป็นยาชนิดหนึ่งที่ผสมอยู่ในซุปคุมกำเนิด นามว่าหญ้าเซิงจี หญ้าเซิงจีมีสรรพคุณฟื้นฟูขับของเสียลดความเครียดอยู่ สามารถใช้ในระยะเวลาสั้นๆได้เพื่อปรับสมดุลร่างกาย แต่ไม่ควรใช้ในระยะยาวเด็ดขาด"

หรงเยี่ยหยิบหญ้าเซิงจีขึ้นมา น้ำเสียงเย็นชายิ่งขึ้น:"หมอซู ก่อนหน้านี้เจ้ายืนยันกับข้าแล้วว่าซุปคุมกำเนิดปลอดภัยแน่นอน และสามารถใช้ในระยะยาวได้ แต่ตอนนี้เจ้ากลับบอกว่ามันจะทำร้ายพระกายาของพระชายา เจ้าล้อข้าเล่นหรือ?"

หมอซูเกือบจะคุกเข่าลงกับพื้นแล้ว แต่เพื่อไม่ให้หรงเยี่ยผิดสังเกต หมอซูจึงแกล้งนิ่งไว้แล้วพูดว่า:"ท่านอ๋อง ข้าน้อยได้รับตำราโบราณเล่มหนึ่งจากพระชายาและพบผลข้างเคียงของหญ้าเซิงจี ของที่มาจากมือของพระชายา ท่านอ๋องไม่เชื่อไม่ได้นะขอรับ"

"ตำราโบราณ?"

"ขอรับ!"หมอซูรีบหาตำรายาที่ไป๋ชิงหลิงเคยให้ไว้กับเขา

แท้จริงแล้วหญ้าเซิงจีในตำรายาและหญ้าเซิงจีบนมือของเขาต่างกันอย่างลิบลับ ชื่อเดิมของหญ้าเซิงจีในมือเขามีนามว่า:อำพัน

มันเติบโตในก้อนน้ำแข็ง ดอกที่บานออกมาเหมือนกับเด็กทารก การเก็บมันก็เป็นเรื่องที่ยากมาก

ต้องขุดมันออกมาจากก้อนน้ำแข็งให้หมด หญ้าเซิงจีที่ขุดออกมาก็เหมือนดั่งอำพันอย่างนั้น

ในโลกของยา ผู้คนมากมายจึงเรียกยาสมุนไพรชนิดนี้ว่าอำพัน

หรงเยี่ยหยิบตำรายาที่อยู่บนมือของหมอซู เปิดไปยังหน้าที่หมอซูชี้ ตรวจดูสรรพคุณของหญ้าเซิงจี

เมื่อดูถึงช่วงท้าย สีหน้าของหรงเยี่ยเย็นชาจนน่าหลาดกลัว

ทุกอย่างที่ส่งผลเสียต่อไป๋ชิงหลิง ในสายตาเขาแล้วล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว