ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 580

เหลียนซางก็คุกเข่าลงตรงหน้าขององค์หญิงใหญ่

องค์หญิงใหญ่จ้องไปที่นางด้วยแววตาที่เย็นชา ถามว่า:"เจ้าเข้าไปพูดอะไรกับองค์หญิง?"

"องค์หญิงเองเพคะ องค์หญิงบอกให้หม่อมฉันไปสืบเรื่องของคุณชายฉาง แต่พอหม่อมฉันไปที่ตระกูลฉาง ยังไม่ทันได้พบฮูหยินอาวุโสของตระกูลฉาง คนของตระกูลฉางก็ได้ไล่หม่อมฉันออกมาแล้ว บอกว่า......ฮูหยินอาวุโสตระกูลอิงได้ถอนหมั้นขององค์หญิงและคุณชายฉางกับฮูหยินอาวุโสตระกูลฉางไปตั้งแต่หลายเดือนก่อนแล้ว"

"เจ้าบอกกับองค์หญิงไปหมดเลยหรือ!"องค์หญิงสีหน้าดุร้ายขึ้นมาทันที

ถึงแม้นางจะไม่เข้าใจความชอบของหมิงหยางที่มีต่อฉางซิงเว่ย แต่จากการอธิบายของไป๋ซิงหลิงก็สามารถมองออกว่าหมิงหยางของนางชอบคุณชายฉางคนนี้

เหลียนซางคำนับพร้อมกับพูดว่า:"หม่อมฉันไม่กล้าปิดบังต่อเจ้านายแม้แต่น้อย"

"เจ้ามันโง่เสียจริง!"องค์หญิงใหญ่เตะเข้าที่อกของเหลียนซางอีกครั้ง

เหลียนซางล้มลงกับพื้นอย่างหนัก

องค์หญิงใหญ่เดินลงบันได เหยียบลงที่ขาซ้ายของเหลียนซาง น้ำเสียงดุดัน:"ในเมื่อเจ้าเป็นนางกำนัลใกล้ตัวขององค์หญิง เช่นนั้นเจ้าน่าจะรู้ว่าทำไมองค์หญิงถึงติดโรคนี้ได้"

"ไม่ หม่อมฉัน......"เหลียนซางตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

ไม้เท้าขององค์หญิงใหญ่ตีเข้าที่ขาของเหลียนซาง

เหลียนซางเจ็บจนตัวสั่น:"องค์หญิงเคยแอบไปพบด้วยตัวเอง ฮูหยินอาวุโสรู้สึกองค์หญิงทำให้เสียหน้า จึงกักบริเวณขององค์หญิงไว้ที่จวน ห้ามออกไปไหน องค์หญิง......ต้องเป็นเพราะองค์หญิงไม่ได้ออกจากจวนไปไหน ถึงทำให้ซึมเศร้าแล้วเกิดเป็นโรค"

"เจ้าโกหก!"ไป๋ชิงหลิงออกเสียงอีกรอบ

เหลียนซางหันไปมองที่นาง น้ำตาคลอ:"หม่อมฉันพูดความจริงทุกคำเพคะ องค์หญิงอาศัยอยู่ที่จวนอิงได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นายท่านสามก็ได้แต่งกับอนุภรรยาอีกสองคน หนึ่งในอี๋เหนียงเป็นคนจากทางบ้านแม่ของฮูหยินอาวุโสด้วยกันเอง หลายปีก่อนได้คลอดลูกชายหนึ่งคนและลูกสาวหนึ่งคนออกมา นายท่านสามและฮูหยินอาวุโสใส่ใจดูแลอี๋เหนียงคนนี้มาก ถึงกับมองว่าเป็นลูกของภรรยาเอกเลย!"

"หลายปีมานี้องค์หญิงอดทนคล้อยตาม หม่อมฉันบอกให้องค์หญิงเข้าเมืองมาหาองค์หญิงใหญ่เพื่อความเป็นธรรม องค์หญิงจึงพูดว่าไม่ต้องลำบอกองค์หญิงใหญ่ ตอนที่เขียนจดหมายให้องค์หญิงใหญ่ก็เขียนแต่เรื่องดีเว้นเรื่องทุกข์ แท้จริงแล้วหลายปีมานี้องค์หญิงใช้ชีวิตได้ไม่ค่อยดีเลย"

"ทำกันอย่างนี้ได้เยี่ยงไร"องค์หญิงใหญ่กริ้วโกรธจนโยนไม้เท้าตัวเองทิ้ง ตะโกนออกด้วยสีหน้าที่แดงเดือด

เพราะความโกรธที่คับแค้นใจทำให้องค์หญิงใหญ่ล้มลงกับพื้น

ซูเหมยรีบเข้าไปพยุงองค์หญิงใหญ่ ร้องออกมาด้วยความกังวลว่า:"องค์หญิง"

ไป๋ชิงหลิงก็รีบเดินเข้าไปหา พูดว่า:"กูหน่ายนายอย่าได้ใช้อารมณ์มากนัก หากท่านล้มลง ไม่มีใครเรียกความเป็นธรรมให้องค์หญิงได้อีกแล้ว"

องค์หญิงใหญ่หายใจเข้าออกลึกๆ:"ยา เอายามาให้ข้า ข้ายังตายไม่ได้ มิฉะนั้นจะไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจะรังแกหมิงยางเยี่ยงไร"

ยาต่างๆอยู่ข้างตัวซูเหมย ซูเหมยหยิบยาที่ไป๋ชิงหลิงให้กับองค์หญิงใหญ่จากกระเป๋าเสื้อออกมาให้องค์หญิงใหญ่ทาน

จากนั้นก็สั่งคนไปเอาน้ำมา หลังจากที่องค์หญิงใหญ่ทานยา อารมณ์ก็ผ่อนคลายลง