"เช่นนั้นเจ้าก็อธิบายให้ข้าฟังสิ"
หรงเยี่ยวางมือลงบนตัวไป๋ชิงหลิง เขาโอบร่างของนาแล้วเดินไปที่เตียง เขานั่งเผชิญหน้ากับนาง ใบหน้าของเขายังคงตึงเครียดราวกับภูเขาน้ำแข็งและน้ำเสียงของเขาก็จริงจังมาก"ไม่ ถ้าจะพูดให้ถูกคือข้าว่ามันน่ารังเกียจยิ่งกว่าโดนวางยาเสียอีก"
ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างสงสัย
หรงเยี่ยพูดต่อ"มีคดีฆาตกรรมที่หอทิงอวี่ เมื่อตอนที่ข้าไปสืบสวนคดีเมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าบังเอิญพบกับผู้หญิงที่ถูกผลักลงมาจากชั้นบน"
"แล้วเจ้าก็จับนางไว้"
"ในความหมายก็น่าจะเป็นเช่นนั้น ข้าเป็นคนรับนางลงมา แต่ว่า......"เขาหรี่ตา"วันนี้ข้าเข้าไปในวังแล้วพบกับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง นางคุยกับข้าต่อหน้าจักรพรรดิว่า......"
"ข้าไม่รู้จะตอบแทนน้ำใจท่านที่ช่วยชีวิตข้าไว้อย่างไรดี แต่ข้าเต็มใจมอบชีวิตของข้าให้ท่าน!"ไป๋ชิงหลิงพูดในสิ่งที่หรงเยี่ยกำลังจะพูดต่อไป
หรงเยี่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จ้องมองผู้หญิงที่นั่งขัดสมาธิตรงข้ามแล้วพยักหน้า
ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงไม่ได้แสดงอาการอะไรมากนัก
นางไม่ยอมที่จะแบ่งปันสามีกับผู้หญิงคนอื่นเด็ดขาด ไม่ว่าเขาจะเป็นคนธรรมดาหรือเป็นท่านอ๋องก็ไม่มีข้อยกเว้นสำหรับนางทั้งนั้น
"แต่ข้าได้พูดคำพูดที่รุนแรงไปแล้ว"
"พูดว่าอะไร?"
"เจ้าจงตั้งท้องและคลอดบุตรที่มีทั้งบุตรชายและบุตรสาวให้ข้าทีเดียวสิ ไม่เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดคุยกัน!"
"......."เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินสิ่งนี้ นางก็หยิบหมอนนุ่มที่อยู่ด้านหลังขึ้นมาแล้วฟาดไปที่หรงเยี่ยทันที
หรงเยี่ยรับมันอย่างรวดเร็ว ความเศร้าโศกครึ่งหนึ่งบนใบหน้าของเขาหายไปและริมฝีปากบางของเขาก็ยกขึ้นช้าๆ"ข้าล้อเล่นน่า"
เขาโยนหมอนนุ่มๆในมือทิ้งแล้วรีบไปหาไป๋ชิงหลิง เขาเอนร่างกายของเขาลงบนตัวนางแล้วพูดอย่างเสน่หาว่า"ข้าบอกกับนางว่าถ้านางเต็มใจที่จะตัดขาสองข้างของนางออก ข้าจะยอมรับนางเป็นสนมของข้า"
ไป๋ชิงหลิงกำหมัดแน่นแล้วชกไปที่หน้าอกของเขาสองสามครั้งแล้วพูดว่า "แล้วทำไมคุณถึงอาบน้ำซ้ำๆหลังจากกลับจวนล่ะ นางสัมผัสเจ้าหรือ?"
"สัมผัสแล้ว!"
"แค่แตะโดนแขนของเจ้า แค่นั้นเอง!"ไป๋ชิงหลิงไม่รู้จะพูดอย่างไร
หรงเยี่ยเริ่มจริงจังอีกครั้ง มือของเขาบีบแก้มของไป๋ชิงหลิงเบาๆแล้วพูดว่า"พระชายา เจ้ารู้ไหมว่านางใช้อะไรจับแขนข้า?"
ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะคิดถึงเรื่องนี้ หรงเยี่ยก็จ้องมองที่หน้าอกของนาง
จู่ๆสีหน้าของไป๋ชิงหลิงก็เปลี่ยนไปและนางก็ดุว่า"นางใช้หน้าอกแตะเจ้าหรือ?"
หน้าอก?
อก!
เขาพยักหน้า.
ไป๋ชิงหลิงวางฝ่ามือบนไหล่ของเขา ผลักเขาออกไปแล้วลุกขึ้นนั่งและถามด้วยสีหน้าซีดเซียว"นางแตะตัวเจ้าอย่างไร"
"พระชายาเข้ามาใกล้ๆสิ"
ไป๋ชิงหลิงเข้ามาหาเขาโดยไม่คิดอะไรและเขาก็สาธิตการเคลื่อนไหวของฉางเล่ออันให้ดู
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...