ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 582

"เช่นนั้นเจ้าก็อธิบายให้ข้าฟังสิ"

หรงเยี่ยวางมือลงบนตัวไป๋ชิงหลิง เขาโอบร่างของนาแล้วเดินไปที่เตียง เขานั่งเผชิญหน้ากับนาง ใบหน้าของเขายังคงตึงเครียดราวกับภูเขาน้ำแข็งและน้ำเสียงของเขาก็จริงจังมาก"ไม่ ถ้าจะพูดให้ถูกคือข้าว่ามันน่ารังเกียจยิ่งกว่าโดนวางยาเสียอีก"

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างสงสัย

หรงเยี่ยพูดต่อ"มีคดีฆาตกรรมที่หอทิงอวี่ เมื่อตอนที่ข้าไปสืบสวนคดีเมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าบังเอิญพบกับผู้หญิงที่ถูกผลักลงมาจากชั้นบน"

"แล้วเจ้าก็จับนางไว้"

"ในความหมายก็น่าจะเป็นเช่นนั้น ข้าเป็นคนรับนางลงมา แต่ว่า......"เขาหรี่ตา"วันนี้ข้าเข้าไปในวังแล้วพบกับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง นางคุยกับข้าต่อหน้าจักรพรรดิว่า......"

"ข้าไม่รู้จะตอบแทนน้ำใจท่านที่ช่วยชีวิตข้าไว้อย่างไรดี แต่ข้าเต็มใจมอบชีวิตของข้าให้ท่าน!"ไป๋ชิงหลิงพูดในสิ่งที่หรงเยี่ยกำลังจะพูดต่อไป

หรงเยี่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จ้องมองผู้หญิงที่นั่งขัดสมาธิตรงข้ามแล้วพยักหน้า

ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงไม่ได้แสดงอาการอะไรมากนัก

นางไม่ยอมที่จะแบ่งปันสามีกับผู้หญิงคนอื่นเด็ดขาด ไม่ว่าเขาจะเป็นคนธรรมดาหรือเป็นท่านอ๋องก็ไม่มีข้อยกเว้นสำหรับนางทั้งนั้น

"แต่ข้าได้พูดคำพูดที่รุนแรงไปแล้ว"

"พูดว่าอะไร?"

"เจ้าจงตั้งท้องและคลอดบุตรที่มีทั้งบุตรชายและบุตรสาวให้ข้าทีเดียวสิ ไม่เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดคุยกัน!"

"......."เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินสิ่งนี้ นางก็หยิบหมอนนุ่มที่อยู่ด้านหลังขึ้นมาแล้วฟาดไปที่หรงเยี่ยทันที

หรงเยี่ยรับมันอย่างรวดเร็ว ความเศร้าโศกครึ่งหนึ่งบนใบหน้าของเขาหายไปและริมฝีปากบางของเขาก็ยกขึ้นช้าๆ"ข้าล้อเล่นน่า"

เขาโยนหมอนนุ่มๆในมือทิ้งแล้วรีบไปหาไป๋ชิงหลิง เขาเอนร่างกายของเขาลงบนตัวนางแล้วพูดอย่างเสน่หาว่า"ข้าบอกกับนางว่าถ้านางเต็มใจที่จะตัดขาสองข้างของนางออก ข้าจะยอมรับนางเป็นสนมของข้า"

ไป๋ชิงหลิงกำหมัดแน่นแล้วชกไปที่หน้าอกของเขาสองสามครั้งแล้วพูดว่า "แล้วทำไมคุณถึงอาบน้ำซ้ำๆหลังจากกลับจวนล่ะ นางสัมผัสเจ้าหรือ?"

"สัมผัสแล้ว!"

"แค่แตะโดนแขนของเจ้า แค่นั้นเอง!"ไป๋ชิงหลิงไม่รู้จะพูดอย่างไร

หรงเยี่ยเริ่มจริงจังอีกครั้ง มือของเขาบีบแก้มของไป๋ชิงหลิงเบาๆแล้วพูดว่า"พระชายา เจ้ารู้ไหมว่านางใช้อะไรจับแขนข้า?"

ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะคิดถึงเรื่องนี้ หรงเยี่ยก็จ้องมองที่หน้าอกของนาง

จู่ๆสีหน้าของไป๋ชิงหลิงก็เปลี่ยนไปและนางก็ดุว่า"นางใช้หน้าอกแตะเจ้าหรือ?"

หน้าอก?

อก!

เขาพยักหน้า.

ไป๋ชิงหลิงวางฝ่ามือบนไหล่ของเขา ผลักเขาออกไปแล้วลุกขึ้นนั่งและถามด้วยสีหน้าซีดเซียว"นางแตะตัวเจ้าอย่างไร"

"พระชายาเข้ามาใกล้ๆสิ"

ไป๋ชิงหลิงเข้ามาหาเขาโดยไม่คิดอะไรและเขาก็สาธิตการเคลื่อนไหวของฉางเล่ออันให้ดู

"ไม่ใช่ ไม่ใช่ให้ความสนใจเพิ่มมากขึ้นแต่เป็นเพราะคนที่ชื่อฉางซิงเว่ยคนนี้ข้าจึงระมัดระวังผู้คนรอบตัวฉางซิงเว่ยขึ้นอีกเล็กน้อย"

การแสดงออกของไป๋ชิงหลิงนั้นคาดเดาไม่ได้ แต่คำอธิบายของหรงเยี่ยก็ถือว่าทำให้นางพอใจ

"หมิงหยางไม่เคยบอกข้าว่าฉางซิงเว่ยมีน้องสาว"ไป๋ชิงหลิงเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหรงเยี่ย

"ไม่รู้ว่าตระกูลฉางให้ประโยชน์อะไรกับเสด็จพ่อบ้าง ช่วงนี้เสด็จพ่อเอาแต่ยกย่องคนในตระกูลฉาง ฮูหยินอาวุโสตระกูลฉางยังให้คนส่งยาบำรุงกำลังมาให้เสด็จย่าบ่อยๆด้วย"

ไป๋ชิงหลิงเงียบไปครู่หนึ่ง"เจ้าฉลาดขนาดนี้ ยังเดาไม่ออกอีกหรือ?"

หรงเยี่ยไม่อยากสนใจคนตระกูลฉางจริงๆ เมื่อใดก็ตามที่เขาพบกับคนตระกูลฉางเขารู้สึกว่าคนพวกนั้นมีกลิ่นเหมือนทองแดงทั้งตัว คงกลัวคนไม่รู้มั้งว่าพวกเขาร่ำรวยมากขนาดไหน

แม้ว่าเขาจะเดาได้อย่างคลุมเครือว่าทำไมจักรพรรดิเหยาจึงสนใจคนจากตระกูลฉาง

แต่อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่ยอมให้เสด็จพ่อเอาเรื่องที่สำคัญของชีวิตหลวนอี๋มาเป็นข้อแลกเปลี่ยนเด็ดขาด

"ไม่ว่าเสด็จพ่อจะทำอะไร ตราบใดที่เขาไม่ผลักหลวนอี๋ออกไป ก็ปล่อยให้เขาทำทุกอย่างที่เขาต้องการ"

"หรงเยี่ย ส่งคนไปดูเบาะแสที่จวนอิงสิ กูหน่ายนายต้องให้ความสนใจแน่นอน"

"เจ้าไปอยู่ที่จวนองค์หญิงมาไม่กี่วัน เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?"ช่วงนี้หรงเยี่ยยุ่งอยู่กับการเตรียมการก่อสร้างศาลต้าหลี่ นอกจากนี้ เขายังมีคดีอยู่ในมืออีกหลายคดีที่ยังไม่ได้จัดการ และเขาไม่ได้กลับมาที่จวนหลายวันแล้ว

แต่เขาถามถึงทุกย่างก้าวของไป๋ชิงหลิง

เมื่อเขารู้ว่านางจะกลับมาที่จวนคืนนี้ เขาก็ตั้งใจกลับมาเป็นพิเศษ

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินคำถามของหรงเยี่ย นางก็หรี่ตาลงแล้วพูดว่า"องค์หญิงหมิงหยางเกือบเสียครึ่งชีวิตไปแล้ว!"