ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 583

“มันเป็นความผิดของสาวใช้คนนั้นที่ชื่อเหลียงซาง เธอเป็นคนวิ่งไปหาหมิงหยางบอกว่านางได้ยกเลิกงานหมั้นกับฉางซิงเว่ยแล้ว ทางครอบครัวก็ไม่ได้หยุดยั้งอะไรพวกเขา มันทำให้หมิงหยางหมดสติไป แถมวันนั้นก็ไอเป็นเลือด กว่าจะฟื้นก็หลับไปสามวันเต็ม กูหน่ายหนายเป็นคนไล่สาวใช้ออกจากจวนองค์หญิง ข้าให้อิงเหลียงตามสาวใช้คนนั้นไป เกรงว่าเธอจะทำอะไรไม่ดีอีก” ไป๋ชิงหลิงอธิบายอย่างอดทน

“พระชายาหรงสงสัยอะไรในตัวสาวใช้คนนั้น?”

“หมิงหยางบอกกับฉันว่า ก่อนที่เธอจะป่วยเธอก็อยู่ที่ลานบ้านตลอด สาวใช้เหลียนซางคนนั้นเป็นคนส่งจดหมายให้ฉางซิงเว่ยและหมิงหยาง ข้าก็เลยสงสัยว่าการป่วยของหมิงหยางจะเป็นเพราะสาวใช้คนนี้ เธอคนนี้รู้จักเล่นเกม ต่อหน้ากูหน่ายหนายทำเป็นรับบทเป็นพี่สาวที่ดี แถมยังบอกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาหมิงหยางไม่ได้มีชีวิตที่ดีเลย เพราะฉะนั้นข้าอยากจะตรวจสอบคนภายในจวนอิง” ไป๋ชิงหลิงพูด

สายตาของหรงเยี่ยมืดลง เขาพลิกตัวหันหน้าเข้าหาไป๋ชิงหลิง และตอบทันที "ได้!"

หลังจากตอบกลับไป หรงเยี่ยจับเสื้อผ้าของเธอ

ไป๋ชิงหลิงโอบไหล่ของหรงเยี่ย

จากนั้นทั้งสองก็หยุดพูด และบรรยากาศก็เริ่มเปลี่ยนไป

เขาลูบผมของเธอ ไป๋ชิงหลิงจับมือของเขาแล้วถามว่า "เจ้าจ้องข้าทำไม "

“พระชายาหรงรีบนอนได้แล้ว อีกเดียวข้าต้องไปศาลต้าหลี่”

“จะไปอีกแล้วเหรอ?”

“ข้าจะไม่ไปไหนจนกว่าเจ้าจะนอน”

“เจ้าแค่จ้องข้านอนเองเหรอ จะไม่ทำอะไรเลยเหรอ?

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่านี่ไม่ใช่สไตล์ของหรงเยี่ย

เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนตลอด ไม่มีทางที่จะทิ้งเธอไป

คืนนี้เขาผิดปกติมาก ทั้งๆ ที่ร่างกายเขาต้องการมาก แต่เขาไม่แม้แต่จะแตะต้องเธอเลย แค่กอดและมองเธอ

หรงเยี่ยพยักหน้าและพูดว่า "ช่วงนี้พระชายาผอมมากเลยนะ ข้าเจ็บใจยิ่งนัก"

เขากอดเธอไว้ และลูบหลังเธอเบาๆ

ไป๋ชิงหลิงรับรู้ได้ว่าเขาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง

สักพักไป๋ชิงหลิงก็ขึ้นครอมตัวเขา จากนั้นก็กอดเขา

ร่างกายของหรงเยี่ยแข็งทื่อ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเริ่มดูเครียด "พระชายาหรง อย่าทำแบบนี้ ถ้าเจ้าทำแบบนี้เจ้าจะเดือดร้อนเองนะ"

“พวกเราไม่เจอกันตั้งหลายวัน เจ้าไม่คิดถึงข้าเลยเหรอ?”

จังหวะนั้น หรงเยี่ยกลืนน้ำลายหลายรอบ ฝ่ามือของเขาวางลงบนเอวของเธอ จากนั้นรีบผลักเธอออกไปจากตัวเขา จากนั้นก็ขึ้นบนตัวเธอและจับข้อมือทั้งสองของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง "พระชายาหรง....”

“อย่ามาคุยกับข้า เจ้าไม่ได้อยากทำอยู่แล้ว หรือว่าเจ้าจะเดินออกไปก็ได้ ไปหาคนที่ยอมมอบร่างกายให้เจ้า”

พอเขาได้ยินแบบนี้ สายตาของเขาเริ่มอันตราย จากนั้นเขาจับคางของเธอ "เจ้าพูดเองนะ อย่ามาขอร้องที่หลัง"